ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 225

ครั้งนี้เห็นกันชัด ๆ ว่าจู้หลินหลินเป็นคนช่วยบริษัทเอาไว้ แต่เสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่ว่าจู้หลินหลินทำเพื่อบริษัทมากมายขนาดนั้นควรได้เป็นท่านประธานนี้ ทำเอาภายในใจของหญิงชราเกิดความไม่สบายใจ เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่ได้ให้รางวัลอะไรจู้หลินหลิน เพียงแค่คืนสิทธิ์ผู้ถือหุ้นให้เธอก็เท่านั้น หุ้นเองก็ไม่ได้เพิ่มอะไรเท่าเดิมเหมือนแต่ก่อน เป็นแค่ผู้จัดการใหญ่ของบริษัท

แต่ว่าจู้หลินหลินก็ไม่ได้ไม่พอใจอะไร เดิมทีเธอก็ไม่ได้หัวสูงทะเยอทะยานอยากได้อยากมีอยู่แล้ว ถ้าหากว่าเธอหัวสูงจริง ๆ เธอคงไม่เห็นด้วยกับการรวมบริษัทตั้งแต่แรก

……

ในที่สุดเรื่องของตระกูลจู้ก็คลี่คลายลง ครั้งนี้ก็ถือว่าฉินจุนได้ตอกหน้าหญิงชรา ให้เธอได้รู้ความสำคัญของจู้หลินหลิน

ถ้าหากยังมีครั้งหน้าอีก เกรงว่าเรื่องราวมันจะไม่คลี่คลายได้ง่าย ๆ แบบนี้แล้ว

ติ๊งต่อง

เสียงแจ้งเตือนแอพวีแชทดังขึ้น เป็นหวังตงเสวี่ยที่ส่งข้อความมา

“พี่ฉิน ช่วงนี้พี่ติดธุระไหม？”

“ไม่ติดธุระอะไรนะ ทำไมล่ะ？”

“ฉัน……ฉันอยากให้พี่ไปส่งที่บ้านเกิดหน่อย พี่สะดวกไหม？”

“ได้สิ ไม่มีปัญหา”

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยไปบ้านเกิดของหวังตงเสวี่ย แต่ว่าก็เคยเจอแม่ของหวังตงเสวี่ย ท่านเป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ อีกอย่างท่านยังมอบหยกกวนอิมเป็นของขวัญให้ฉินจุน เขาเองก็สวมติดตัวตลอดเวลา

หวังตงเสวี่ยมองข้อความในโทรศัพท์ด้วยหัวใจที่เต้นแรง

บ้านของหวังตงเสวี่ยนั้นยากจน ตอนเธอเด็ก ๆ เธอเรียนไปด้วยช่วยแม่ทำนาไปด้วย ทั้งพ่อและแม่ของเธอต่างก็เป็นชาวไร่ชาวนา ที่บ้านของเธอไม่มีอะไรเลย

หวังตงเสวี่ยอยากจะสานสัมพันธ์กับฉินจุนไปอีกขั้น เพราะฉะนั้นเธออยากจะให้ฉินจุนได้เห็นบ้านของเธอ เพื่อจะได้ไม่ถูกรังเกียจ

แน่นอนว่าเธอเชื่อว่าฉินจุนจะไม่รังเกียจแน่นอน

แน่นอนว่าการไปส่งหวังตงเสวี่ยที่บ้านเกิด อีกทั้งยังเป็นชนบท ถ้าขับรถสปอร์ตไปไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ฉินจุนจึงโทรศัพท์ไปหาเฉินชู เพื่อขอยืนรถออฟโรดเมอร์เซเดส เบนซ์ G-Class

แน่นอนว่าเฉินชูก็เต็มใจให้ยืมอยู่แล้ว เพราะเดิมทีรถคันนี้ก็เป็นรถที่ฉินจุนมอบให้เธอ

พอขับรถมาที่มหาวิทยาลัย หวังตงเสวี่ยก็แบกกระเป๋าเดินทางหลายใบ มีทั้งเสื้อผ้าใส่ปกติ แล้วก็ของฝากให้พ่อแม่กับญาติ ๆ

“พี่ฉิน ครั้งนี้กลับบ้านหลัก ๆ เลยเพื่อไปฉลองวันเกิดลุงใหญ่ของฉัน ฉันซื้อเหล้าให้พี่สักสองขวดดีไหม？”

ฉินจุนไปที่บ้านครั้งแรก แน่นอนว่าเขาควรมีของขวัญติดไม้ติดมือไปด้วย แต่ว่าหวังตงเสวี่ยก็ไม่อยากให้ฉินจุนมาฟุ่มเฟือยเงิน เธอจึงจะซื้อเอง แล้วค่อยให้ฉินจุนเป็นส่งมอบ

ฉินจุนยิ้มก่อนจะเอ่ย， “วันเกิดเหรอ ง่าย ๆ เลย ท่านชอบดื่มเหล้าใช่ไหม？ฉันจะให้คนส่งไปให้สักสองขวด”

พูดจบฉินจุนก็โทรไปหาเมิ่งเหวินกัง ให้เขาส่งเหล้ามาที่นี่

ไม่นานเลขาของเมิ่งเหวินกังก็ขับรถนำเหล้าเหมาไถกล่องนึง เหมาไถกล่องนี้ไม่เหมือนกับที่ขายทั่วไป บนกล่องมีเขียนว่าลิมิเต็ดอิดิชั่น

คิดดูแล้วเหล้าที่เมิงเหวินกังดื่ม ต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้ว

พอนำไปใส่หลังรถ ทั้งสองคนก็ออกเดินทางทันที ระยะทางไม่ไกลมาก เพียงแต่เป็นทางภูเขาจึงเดินทางค่อนข้างลำบาก โชคดีที่สมรรถนะของรถออฟโรดคันนี้ยอดเยี่ยม ใช้เวลาแค่สองสามชั่วโมงก็ถึงแล้ว

พอใกล้จะถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน เขาก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งยืนรออยู่ไกล ๆ

“พี่ฉิน นั่นคือหมู่บ้านของพวกเรา”

เป็นหมู่บ้านธรรมดา ๆ ที่หน้าหมู่บ้านมีป้ายเก่า ๆ แปะอยู่เขียนว่าบ้านเหลียนฮวาสามคำ