ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 234

เซี๋ยต้าหลินเป็นคนที่ค่อนข้างตรงไปตรงมา เขาจะพูดสิ่งที่เขาคิดเสมอและไม่เคยหลอกตัวเอง จนทำให้หวังตงเสวี่ยทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ฝืนหัวเราะเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปดี

ฉินจุนหัวเราะออกมา “เอาหละๆ ถ้ามีโอกาสฉันจะสอนนายสักสองสามกระบวนท่า ”

“เยี่ยมไปเลยพี่ฉิน ! ”

เหอเนี่ยนอิงอ้าปากค้าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แม้ว่าการนับรุ่นจะซับซ้อนนิดหน่อย ถ้าลูกชายของเธอมีความสัมพันธ์อันดีกับศิษย์พี่ได้ นั่นก็เป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว

เมื่อตู้เซฟเปิดออก เหอเนี่ยนอิงก็หยิบกล่องสีแดงออกมาจากด้านในและเปิดมันออก ทันใดนั้นก็มีแสงสีแดงส่องประกายออกมา

ดวงตาของหวังตงเสวี่ยเป็นประกาย ช่างเป็นอัญมณีที่สวยงามจริงๆ !

ภายในกล่องเป็นจี้ทับทิมขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือ พลอยสี่เหลี่ยมด้านนอกห่อหุ้มด้วยเงิน รูปแบบสวยงามมากมองแวบแรกก็รู้ว่ามาจากฝีมือของผู้เชี่ยวชาญ และเป็นอัญมณีที่ใสไร้ที่ติปราศจากสิ่งเจือปนใดๆ

แม้ว่าทับทิมเม็ดนี้จะไม่ใช่อันที่ราคาแพงที่สุด แต่ก็ยังคงเป็นทับทิมที่มีสีที่หายากมาก

“คุณนายหวัง สร้อยเส้นนี้มีชื่อว่าสุ่ยฟูหรง ฉันคิดว่ามันเหมาะกับคุณมาก ฉันมอบมันให้คุณค่ะ ”

พูดจบเหอเนี่ยนอิงก็เดินไปที่ด้านหลังและช่วยสวมสร้อยคอให้กับหวังตงเสวี่ย

เครื่องประดับจะสามารถแสดงคุณค่าสูงสุดของตัวมันได้เมื่อตอนที่มันอยู่กับผู้หญิงสวยเท่านั้น

เดิมทีผิวของหวังตงเสวี่ยนั้นขาวมาก และด้วยเธอสวมอัญมณีสีแดงเม็ดนี้ จึงทำให้เธอดูสวยงามและสูงส่งยิ่งขึ้นไปอีก งดงามราวกับดอกบัวในน้ำสมกับชื่อสร้อยคอสุ่ยฟูหรงจริงๆ

“สวยดี “ฉินจุนเองก็ยังเอ่ยปากชม

หวังตงเสวี่ยหน้าแดง เธอรู้สึกเขินนิดหน่อย

เซี๋ยต้าหลินไม่ใส่ใจเหตุการณ์ก่อนหน้า “เสื้อผ้าของซ้อแค่ดูเก่าไปหน่อยเท่านั้น หันมาสิผมเอาเดรสมาให้สองชุดแหนะ ! ”

หลังจากที่หวังตงเสวี่ยขอบคุณพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอก็กลับถึงโรงเรียนเสียที

อัญมณีถูกเธอเก็บเข้าไปไว้ในเสื้อผ้า แม้ว่าเธอเองจะชอบมันมาก ๆ แต่ถ้าใส่ไว้ข้างนอกก็จะดูโอ้อวดเกินไปควรจะใส่แอบๆไว้หน่อย

เพราะเธอไม่ใช่พวกผู้หญิงที่ชอบโอ้อวดอะไร

ระหว่างทางกลับหวังตงเสวี่ยเห็นร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายหลายร้าน เธอเดินเข้าไปดูและอยากจะซื้อเสื้อผ้าให้ฉินจุนสักสองสามชุด

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าฉินจุนไม่ได้ขาดแคลนเสื้อผ้า แต่มันคือความตั้งใจของเธอที่อยากจะให้

เธอเลือกชุดที่มีความเป็นทางการมาสองชุด และจ่ายเงินไปทั้งหมดกว่า 3,000 หยวน

ถ้าหากว่าเป็นตัวเธอเอง เงิน 3,000 หยวนคงซื้อเสื้อผ้าได้เป็น10ตัว แต่ซื้อให้ฉินจุนราคาตัวละพันหยวนกลับไม่รู้สึกว่าแพง

หลังจากจ่ายเงินแล้วร้านค้าก็ให้ตั๋วลอตเตอรี่กับหวังตงเสวี่ยหนึ่งใบ

“คุณผู้หญิง ลอตเตอรี่ใบนี้สามารถตรวจรางวัลทางออนไลน์ได้ รางวัลที่หนึ่งคือได้ล่องเรือสำราญสุดหรูหนึ่งวันครับ ”

“อ๋อ ขอบคุณนะคะ ”

หวังตงเสวี่ยรับล็อตเตอรี่มาจากนั้นเธอก็กลับไปที่ห้องเรียนและเริ่มคาบเรียน

ระหว่างที่เรียนเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเช็ครางวัลลอตเตอรี่ดูสักหน่อย

นักเรียนหญิงที่นั่งอยู่ข้างๆเมื่อเห็นก็ถามเธอว่า “ตงเสวี่ย เธอทำอะไรอยู่หรอ ? ”

หวังตงเสวี่ยตอบกลับเสียงเบา “ตรวจรางวัลอยู่น่ะ ”

“เฮ้ย พวกนี้มันหลอกทั้งนั้น รางวับพวกนี้มันถูกกันง่ายๆซะที่ไหนหละ ? ”

หวังตงเสวี่ยหัวเราะออกมา “ลองดูเถอะ ”

ช่วงนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองโชคดี โดยเฉพาะหลังจากที่เธอได้เจอกับฉินจุนแล้ว

มีคนให้ทุนการศึกษากับเธอ เป็นบล็อกเกอร์ก็ได้รับรางวัลมากมาย และชีวิตก็ดีขึ้นทุกวัน บางทีเธออาจถูกรางวัลลอตเตอรี่ก็ได้

หวังตงเสวี่ยใช้โทรศัพท์แสกน โหลดอยู่ไม่นานบนหน้าจอโทรศัพท์ก็ปรากฎหน้าจานหมุนวงล้อเสี่ยงโชค และในนั้นเขียนรางวัลไว้มากมาย

เธอกดปุ่มเสี่ยงโชค วงล้อรูเล็ตเริ่มหมุน และในไม่ช้าลูกศรก็ค่อยๆ หยุดลง

ไปหยุดอยู่ที่ตำแหน่งที่มีพื้นที่น้อยที่สุดและโอกาสสุ่มได้น้อยที่สุด