ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 244

หลินเยวี่ยเหยาตกใจ “แบบนี้จะไม่เป็นไรใช่ไหม? ถ้าผู้ป่วยชักขึ้นมาจะทำยังไง?”

“ไม่ต้องห่วง ขยับไม่ได้หรอก”

ฉินจุนใช้เข็มเงินปิดผนึกจุดฝังเข็มขนาดใหญ่สองจุดของเขาไว้แล้ว ตั้งแต่ส่วนเหนือคอขึ้นมาก็จะไม่สามารถขยับได้

จากนั้นหลินเยวี่ยเหยาก็เตรียมกรรไกรและคีมสำหรับการผ่าตัดต่างๆเสร็จแล้ว และทั้งสองก็เริ่มผ่าตัด

ขั้นตอนการผ่าตัดนั้นง่ายมากๆ คือการถอนฟันที่ผุนั้นออกมา เพราะมันทำลายเส้นประสาทด้านใน และปิดกั้นทางเดินของเลือดลม ส่วนที่เกี่ยวข้องด้านล่างก็จะหาย

ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของการผ่าตัดทั้งหมดก็คือ ผู้ป่วยไม่สามารถให้ความร่วมมือได้ พวกเขาไม่สามารถใช้วิธีผ่าตัดแบบปกติได้ ดังนั้นผู้เชี่ยวชาญหลายคนจึงไม่กล้าทำอะไร

แต่คิดไม่ถึงว่าฉินจุนใช้แค่เข็มเงินเพียงสองเล่มก็ทำให้ผู้ป่วยนิ่งได้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่แพทย์แผนจีนทั่วไปจะสามารถทำได้

จุดฝังเข็มที่เคยเห็นในทีวีเมื่อก่อนนั้นล้วนแต่เป็นของปลอมทั้งนั้น มันเกินจริงเกินไป

จุดฝังเข็มในศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริงคือจุดสำคัญที่ทำให้คนสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ไปได้ในระยะเวลาสั้นๆ ซึ่งไม่ได้เกินจริงเลยที่จะบอกว่ามันสามารถทำให้ร่างกายแข็งทื่ออยู่กับที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

แต่เข็มเงินสองเข็มของฉินจุนทำอย่างนั้นได้ ซึ่งทำให้หลินเยวี่ยเหยาต้องมองเขาใหม่

“นี่คือวิธีการรักษาแบบพื้นบ้านเหรอ?”

ฉินจุนยิ้ม “ใช่”

“นี่…ฝึกง่ายไหม?” หลินเยวี่ยเหยาก็อยากเรียนเช่นกัน ปัญหาใหญ่ที่สุดในด้านทันตกรรมคือการอ้าปากของคนไข้ บางครั้งถึงแม้คนไข้จะพยายามให้ความร่วมมือแล้ว แต่เมื่อคีมมีดแตะปาก ก็มีมักจะคลื่นไส้หรือหุบปากตามสัญชาตญาณเสมอ

ถ้าสามารถเรียนรู้เคล็ดลับนี้ได้ เอาเข็ม 2 เข็มปักที่มุมปากของผู้ป่วยเขาก็ต้องยอมอ้าปากแต่โดยดี นี่เป็นความสะดวกอย่างมากในการรักษานะ

ฉินจุนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ถ้าเธอไม่มีพื้นฐาน มันก็ยาก…”

หลินเยวี่ยเหยาเป็นแพทย์แผนตะวันตก ถ้าอยากเรียนการฝังเข็มก็ต้องเริ่มเรียนตั้งแต่เริ่มต้น อยากเรียนให้ได้ระดับฉินจุนก็คงไม่ง่าย

“อ่อ…” หลินเยวี่ยเหยาผิดหวังเล็กน้อย แต่เธอรู้สึกเชื่อมั่นในทักษะทางการแพทย์ของฉินจุนขึ้นมาเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะได้เรียนรู้ทักษะบางอย่างจากภายนอกมามาก

เดาว่าผู้เฒ่าหมอจีนคนนั้นจะต้องเชี่ยวชาญการรักษาแบบพื้นบ้านแน่ๆ และฉินจุนก็บังเอิญได้เจอกับเขาพอดี มันไม่ง่ายเลยจริงๆ

ทั้งสองคนได้ทำการผ่าตัดเสร็จเรียบร้อย ฉินจุนก็ฝังให้เข็มให้ผู้ป่วยอีกสองสามเข็ม ปัญหาในช่องปากก็แก้ได้แล้ว ที่เหลือก็เป็นภาวะแทรกซ้อนแล้ว ซึ่งสามารถรักษาได้ค่อนข้างง่าย

เมื่อดึงเข็มเงินทั้งสองเล่มออกจากปากของเขา ผู้ป่วยก็ลืมตาขึ้น และเห็นฉินจุนและหลินเยวี่ยเหยารางๆ

หลินเยวี่ยเหยารีบเดินเข้าไปหาเขา เปิดเปลือกตาของผู้ป่วยเพื่อตรวจสอบ และพบว่าพวกเขาดีขึ้นมาก ยื่นมือออกไปสามนิ้ว

“นี่กี่นิ้ว?”

คนไข้กลืนน้ำลายเล็กน้อยอย่างอ่อนแรง “สาม…”

สติสัมปชัญญะและการมองเห็นกลับมาแล้ว นี่จะเรียกว่าเป็นการปลุกขึ้นมาจากความตายเลยก็ว่าได้!

“คุณพักก่อนเถอะ ผมจะให้กลูโคสเหลวคุณ”

ร่างกายของผู้ป่วยอ่อนแอมาก ต้องการสารอาหารอย่างเร่งด่วน ดังนั้นเขาจึงให้กลูโคสเขาในห้องฉุกเฉิน

ผู้อำนวยการจงรออยู่ข้างนอกนานแล้ว แต่หลินเยวี่ยเหยาก็ยังไม่ออกมา เขาอดทนรอไม่ไหวแล้วจึงพาหลายคนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

เมื่อเห็นคนไข้กำลังแขวนคอกลูโคสอยู่ เขาก็ตกใจมาก

รีบเดินเข้าไปตรวจอาการของผู้ป่วย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง

“รักษาเสร็จแล้ว?”

หลินเยวี่ยเหยาแค่นหัวเราะ “ใช่ โดยที่ไม่รบกวนคุณสักนิด”