ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 245

หลังจากทั้งสองคนทานอาหารเย็นเสร็จแล้วก็กลับบ้านไปพักผ่อนด้วยกัน ฉินจุนไม่ได้เจอป้ารองของเขานานแล้ว ดังนั้นเขาจึงไปบ้านป้ารองเพื่อสังสรรค์กันสักหน่อย

เช้าวันรุ่งขึ้นข่าวก็ออกมาเยอะมาก

ถังหมิ่นที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นก็ตะโกนขึ้นมา “เยวี่ยเหยา! เธอรีบออกมาดู!”

หลินเยวี่ยเหยาเดินออกมา และเห็นข่าวในทีวีกำลังรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

เนื่องจากมันเกี่ยวข้องกับอาชีพของบรรณาธิการฉู่ ผู้ป่วยจึงมีกล้องติดตามไปด้วยตลอด ตั้งแต่แรกเริ่มที่หลินเยวี่ยเหยาทำการรักษา จนถึงตอนช็อก ส่งไปที่โรงพยาบาลทันตกรรม ทั้งหมดนี้ถูกบันทึกไว้หมด มันก็เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานจริงๆ

แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่แตกต่างไปจากเมื่อวาน นั่นก็คือสิ่งที่ผู้อำนวยการจงพูดหลังจากที่เขาออกมา!

“…….”

“ตอนที่ส่งคนไข้เข้ามา เขาก็ไม่สามารถอ้าปากได้แล้ว ขั้นตอนนี้ถ้าเป็นหมอฟันธรรมดาก็คงจะหมดหนทางอย่างแน่นอน แต่โชคดีที่ฉันเองได้ใช้วิธีการบางอย่างเพื่อทำให้ปากของผู้ป่วยอยู่นิ่งได้และถึงทำการผ่าตัดได้อย่างราบรื่น”

เมื่อเห็นผู้อำนวยการจงพล่ามเรื่องไร้สาระในทีวี หลินเยวี่ยเหยาก็โมโหมาก!

“หน้าด้าน! ทำไมเขาหน้าด้านแบบนี้เนี่ย! เขาเป็นคนรักษาเหรอ? เขาเป็นคนคิดหาทางทำให้ปากของผู้ป่วยอยู่นิ่งเหรอ? ทำไมถึงพูดได้อย่างไร้ยางอายแบบนี้เนี่ย!”

ตอนแรกหลินเยวี่ยเหยาไม่ได้ต้องการการเยินยอใดๆ เพราะยังไงผู้ป่วยรายนี้ฉินจุนก็เป็นคนรักษา เขาไม่ใช่หมอในโรงพยาบาลแม้จะรู้ว่าเขาเป็นคนรักษาหายก็ไม่สามารถให้โบนัสได้

แต่เธอก็ทนเห็นคนอื่นขโมยผลงานไปแบบนี้ไม่ได้ ก็เห็นๆกันอยู่ว่าฉินจุนเป็นคนรักษาเขา ผู้อำนวยการจงกลับบอกว่าเป็นเขางั้นเหรอ?

ผู้ชายคนนี้หน้าด้านไปแล้ว เมื่อวานตอนอยู่ในวอร์ดก็ปัดความรับผิดชอบ หนีออกไปก่อน ไม่เพียงแต่ไม่ช่วยอะไรเท่านั้น ยังจะมาพูดแบบนี้อีกน่าขยะแขยงจริงๆ

ฉินจุนอยู่ข้างๆ ใบหน้าของเขาเรียบเฉย

หลินเยวี่ยเหยาโกรธแทนเขาแล้ว

“ทำไมพี่ถึงนิ่งแบบนี้เนี่ย ไม่โกรธบ้างเหรอ?”

ฉินจุนพูดด้วยรอยยิ้ม “มันมีอะไรน่าโกรธล่ะ เขาก็เป็นแค่คนหลอกลวงเท่านั้น ไม่นานมันจะถูกเปิดเผย”

หลินเยวี่ยเหยาส่ายหัว “มันง่ายอย่างนั้นซะที่ไหนล่ะ บังเอิญว่าคราวนี้คนไข้เป็นหัวหน้าบรรณาธิการของ China News จึงมีรายงานข่าวใหญ่โตขนาดนี้”

“แม้ว่าเขาจะเป็นคนหลอกลวง แต่ต่อไปก็ไม่มีใครรู้หรอก เว้นแต่จะมีรายงานข่าวเชิงลบมากกว่านี้ แต่ความน่าจะเป็นก็น้อยเกินไป”

ฉินจุนพูด “คนไข้คนเมื่อวานไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยการผ่าตัดเพียงครั้งเดียว รอก่อนเถอะ เดี๋ยวก็มีคนมาเชิญพวกเราไป”

หลินเยวี่ยเหยาขมวดคิ้ว “จริงเหรอ อย่าแกล้งฉันนะ”

เขาสามารถทำนายเวลาอาการกำเริบครั้งที่สองของผู้ป่วยได้งั้นเหรอ? ทักษะแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะสามารถทำได้เลยนะ แต่ฉินจุนทำได้เหรอ?

ฉินจุนยิ้มโดยไม่ได้อธิบายอะไรต่อ นั่งพิงโซฟาบ้านป้ารอง และอ่านหนังสือพิมพ์

ส่วนอีกด้านหนึ่ง ผู้ป่วยเพิ่งฟื้น กินโจ๊กไปสองสามคำก็อาเจียนออกมา โจ๊กที่เขาเพิ่งกินไปก็อาเจียนออกมาทั้งหมดและมีเลือดปนออกมาด้วย

“พี่!? พี่เป็นอะไร!”

ผู้ป่วยมีอาการชักและสลบไปอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้รุนแรงกว่าเดิม ในปากเขาก็ยังคาบช้อนอยู่

“พี่!”

หัวหน้าบรรณาธิการฉู่พยายามออกแรงดึงช้อนออกมาจากปาก แต่ก็ไม่ขยับเลย เขาตกใจมาก และตะโกนออกมา

“รีบไปเรียกผู้อำนวยการจง ให้ผู้อำนวยการจงจัดการ พี่ฉันมีอาการกำเริบอีกแล้ว!”

ไม่นานผู้อำนวยการจงใบหน้าดูเคร่งขรึมเดินเข้ามาพร้อมกับหมอสองสามคน เขาตกใจมากเมื่อเห็นอาการของผู้ป่วย

“เร็วเข้า ไปเตรียมห้องผ่าตัด!”

ตอนนี้ยังเอาช้อนออกจากปากของผู้ป่วยไม่ได้ และเห็นได้ชัดว่าเขามีอาการชักกระตุก หากช้ากว่านี้ผู้ป่วยมีแนวโน้มว่าจะกัดช้อนจนแตก