ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 284

ซูเหวินฉีเผยรอยยิ้มออกมา “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณอาจารย์หยางปิงมากค่ะ ”

ลู่ฟานใบหน้าถอดสีลง เขาไม่คาดคิดว่าการมาประจบในครั้งนี้จะไม่สำเร็จ

ลู่ฟานแสดงสีหน้าที่อึดอัดอย่างมาก แม้ว่าของขวัญที่นำมาให้ในคราวนี้ จะทำให้เรื่องดีมันกลายเป็นเรื่องแย่ไปหมดแล้ว แต่เธอไม่สามารถยอมทิ้งเส้นสายของอาจารย์หยางปิงได้

ซูเหวินฉีเองก็ไม่ใช่คนจิตใจดีอะไรมาก เมื่อไหร่ที่เธอได้รับโอกาสที่จะโต้กลับ ซูเหวินฉีจะต้องสู้แบบตาต่อตาฟันต่อฟันกับเธออย่างแน่นอน

ลู่ฟานขำเบาๆอย่างเขินอายแล้วกล่าวว่า “อาจารย์หยางปิง คุณยังจำเกาะเป่ยซาได้ไหมคะ ? ”

หยางปิงชะงักไปครูหนึ่งจากนั้นก็ขมวดคิ้ว ใบหน้าของเธอมีแต่ความสับสน

“เกาะเป่ยซา จำได้อยู่แล้วสิ เธอถามถึงมันทำไมหรอ ? ”

เกาะเป่ยซาแห่งนี้ เป็นหมู่เกาะที่ห่างไกลมากของประเทศจีนที่ยังไม่ได้เปิดรับนักท่องเถี่ยวและมีเพียงคนจำนวนน้อยมากๆที่สามารถไปที่เกาะแห่งนี้ได้

เพราะว่ายังไม่เปิดเป็นสถานที่ท่องเที่ยว ดังนั้นทิวทัศน์จึงสวยงามมาก บรรยากาศรอบๆก็ไม่เลว

ในอดีต ความปรารถนาสูงสุดของสามีของหยางปิงคือการได้ไปตกปลาที่เกาะเป่ยซา แต่ต่อมาสามีของหยางปิงก็ต้องเสียชีวิตด้วยอาการป่วยและก็ยังไม่ได้ทำความปรารถนานี้ให้สำเร็จ

และที่เกาะเป่ยซานั้นได้รับการคุ้มครองอย่างเข้มงวด เว้นแต่จะเป็นคนที่มีอำนาจมากเท่านั้น นอกเหนือจากนั้นก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเข้าใกล้สถานที่แห่งนี้

เมื่อลู่ฟานเห็นปฎิกริยาของหยางปิง เธอก็ยิ้มแล้วพูดว่า

“อาจารย์หยางปิง ฉันรู้จักคนคนหนึ่งที่ทำธุรกิจเรือประมงและสามารถพาคุณไปตกปลาบนเกาะได้ ”

ทันใดนั้นสีหน้าของหยางปิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย “เสี่ยวลู่ ! เรื่องนี้เธอพูดจริงหรือเปล่า ? ”

ลู่ฟานตอบ “จริงสิคะ ! ”

หญิงชราหยางปิงรีบลุกขึ้นทันที และเธอตื่นเต้นมาก

“ถ้าเธอสามารถพาฉันไปตกปลาบนเกาะนั้นได้จริง ๆ ก็นับว่าฉันติดหนี้บุญคุณเธอครั้งใหญ่ได้เลย ! ”

การไปตกปลาที่เกาะเป่ยซาเป็นความปรารถนาสุดท้ายของสามีของหยางปิง แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความปรารถนาเล็กๆน้อยๆในช่วงชีวิตหนึ่งของเขา แต่เพราะว่าเขาได้จากไปแล้ว หยางปิงจึงรู้สึกว่าเธอติดหนี้เขา ซึ่งมันกลายเป็นความเสียใจครั้งใหญ่ที่ติดอยู่ในใจของเธอ

ถ้าหากว่าสามารถไปที่นั่นได้สักครั้งในชีวิต ก็ถือว่าได้ทำความปรารถนาของเธอให้สำเร็จ

คำพูดของหยางปิงนั้นแน่วแน่มาก มันหมายความว่าถ้าสามารถไปที่เกาะเป่ยซาได้จริงๆ เธอจะลืมไม้กฤษณาของปลอมไปให้หมดเลย เพราะเรื่องพรรนั้นไม่สำคัญเท่ากับการช่วยให้สามีของเธอได้ทำตามความปรารถนาสุดท้ายของเขา

ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลู่ฟาน ดูเหมือนว่าจิตวิญญาณนักฆ่าของเธอยังทำงานได้อยู่

“อาจารย์หยางปิง เรื่องนี้พูดแล้วรอไม่ได้ ถ้าอย่างงั้นพวกเราไปกันตอนนี้เลยดีไหมคะ ”

“ได้ เธอรอฉันแปปนึง ! ”

สำหรับเรื่องตกปลา หญิงชราเธอไม่ได้สนใจอะไรมากนัก อันที่จริงเธอไม่รู้วิธีการตกปลาเลยด้วยซ้ำ

เธอกลับไปที่ห้องของตัวเอง และหยิบรูปสามีของเธอขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เธอมองไปที่ชายชราในรูปขาวดำแล้วพูดว่า

“ฉันจะพาคุณไปเกาะเป่ยซาเดี๋ยวนี้ และพาคุณไปตกปลานะ ”

จากนั้นก็ใช้ผ้าสีดำคลุมภาพอย่างระมัดระวังและออกเดินทางพร้อมกับลู่ฟาน

“เหวินฉี พวกเธอเองก็มาด้วยกันสิ ”

เมื่อหยางปิงเรียกอย่างนั้น ทุกคนก็ขึ้นรถและขับตรงไปยังท่าเรือริมทะเลทันที

เมื่อรถขับไปได้ชั่วโมงเต็มๆในที่สุดก็มาถึงท่าเรือชายทะเล ระหว่างทางในใจหญิงชรารู้สึกกดดันมาก หวังเพียงว่าเธอจะได้ไปที่เกาะจริงๆและเติมเต็มความฝันของเธอ เมื่อถึงเวลาที่เธอต้องไปจากโลกใบนี้ จะได้บอกเล่ากับสามีเธอได้

เมื่อไปถึงชายหาดก็มีเรือประมงลำหนึ่งจอดอยู่ที่ท่าเรือ จากนั้นลู่ฟานก็กล่าวว่า

“อาจารย์หยางปิง การเดินทางครั้งนี้ค่อนข้างพิเศษและจำกัดจำนวนคน ดังนั้นพวกเขาสองคนไปกับเราด้วยไม่ได้ ”

ซูเหวินฉีขมวดคิ้ว เธอรู้สึกไม่พอใจ ลู่ฟานทำเกินไปแล้ว

ไปไม่ได้ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ?