ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 285

……

เมื่อลู่ฟานและคนอื่นมองเห็นเกาะเป่ยซาอยู่ด้านหน้า จู่ๆก็มีเรือประมงขนาดใหญ่สองลำปรากฏขึ้น บนเรือแต่ละลำมีคนอยู่เป็นสิบในมือพวกเขาถือไม้ยาว

“นี่พวกคุณจะทำอะไร ? “ลู่ฟานขมวดคิ้ว

“บริเวณนี้อยู่ในขอบเขตของเกาะเป่ยซา คนนอกเข้าไปไม่ได้ กรุณาออกไปเดี๋ยวนี้ ”

ลู่ฟานทำท่าไม่พอใจเล็กน้อย “ฉันคุยกับผู้จัดการซูของพวกคุณแล้ว ถ้าคุณไม่เชื่อฉันก็ลองไปถามผู้จัดการซูได้ ! ”

คนเหล่านั้นปฏิเสธที่จะให้เข้าไป “ตอนนี้ผู้จัดการซูเองก็เข้าไปไม่ได้เช่นกัน เจ้านายของเราสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าไป ”

สีหน้าของลู่ฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อย ผู้จัดการซูก็ไม่ได้งั้นหรอ ? ก่อนหน้านี้ผู้จัดการซูพูดเหมือนมันง่ายมาก ว่าถ้าจะไปเกาะเป่ยซาแค่สักพักหนึ่ง ก็ไม่มีปัญหาแน่นอน

แม้ว่าตระกูลของลู่ฟานเองก็ไม่ธรรมดา มีสิทธิและอำนาจ แต่ในทะเลแห่งนี้เขาไม่กล้าสร้างปัญมากนัก ทำได้เพียงเปลี่ยนน้ำเสียงให้ดีขึ้นและกล่าวว่า

“พี่น้องทุกท่าน จะช่วยอำนวยความสะดวกให้เราหน่อยได้ไหม พวกเราแค่จะไปที่เกาะเพื่อรำลึกถึงคนตายและเราจะไม่ทำอะไรเสียหายทั้งนั้น ”

หลังจากนั้น ลู่ฟานก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดหน้าชำระเงินของวีแชทและโชว์ให้พวกเขาดู ความหมายของเธอนั้นชัดเจนว่าเพียงแค่อำนวยความสะดวกให้เขา เรื่องเงินก็ไม่ใช่ปัญหา

ถึงอย่างไรผู้จัดการเรือประมงเหล่านั้นก็ไม่แยแสเลยสักนิด และตอบอย่างเย็นชา

“กรุณากลับออกไปเถอะครับ ไม่เช่นนั้นอย่าโทษว่าผมไม่เกรงใจ ”

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากได้เงินกันนะ แต่คำสั่งจากเจ้านายถือเป็นคำขาด ถ้าปล่อยให้คนเข้าไปจริงๆ คงจะตกงานและแม้แต่ข้าวสักชามก็ไม่มีให้กินเป็นแน่

พวกเขารู้ดีว่าอะไรสำคัญกว่ากัน ชามข้าวหรือกำไรเพียงเล็กๆน้อยๆ

ลู่ฟานเหลือบมองไปที่อาจารย์หยางปิงที่อยู่ข้างๆเธอ หญิงชราเองก็เริ่มมีสีหน้าที่มืดมน เธอกำลังจะได้ลงไปบนเกาะแล้ว แต่กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา เธอกำลังจะทำความปรารถนาสุดท้ายของเธอสำเร็จในไม่ช้า ถ้าเธอได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปบนเกาะต่อให้ต้องตายในไม่ช้าเธอก็ไม่เสียใจ

หญิงชราไม่อยากกลับไปทั้งแบบนี้จริงๆ

ลู่ฟานกัดฟันและพูดกับคนขับเรือ “ฝ่าเข้าไปเลยไม่ต้องไปสนใจพวกมัน ! ”

ขึ้นเกาะไปให้ได้ก่อน ยังไงเธอก็รู้จักกับผู้จัดการซู คงจะไม่แตกหักกันเพราะเรื่องแค่นี้หรอกมั้ง ?

แต่ถึงยังไงคนเหล่านี้ก็ล้วนเชี่ยวชาญด้านทะเลทั้งหมด และไม่ว่าลู่ฟานคิดจะทำอะไรพวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องให้บังคับกันใช่ไหม ?

ทันใดนั้นเหล่าชายร่างใหญ่บนเรือประมงสองลำหยิบสปริงเกอร์ฉีดน้ำขึ้นมาแล้วเปิดวาล์ว จากนั้นไอน้ำหนาก็พุ่งออกมา เหมือนกับหัวฉีดน้ำดับเพลิงของหน่วยดับเพลิง !

กระแสน้ำพุ่งเข้าใส่ลู่ฟานและคนอื่นๆ ที่ฝั่งตรงข้ามอย่างจัง เพราะแรงดันน้ำของหัวฉีดนี้สูงมาก และแรงกระแทกนั้นรุนแรงมาก กระแสน้ำพุ่งกระฉูดจนแรงกระแทกทำให้ทุกคนล้มลงทันที

หยางปิงนั้นแก่มากแล้ว เดิมทีก็รับแรงน้ำนี้ไม่ไหวอยู่แล้ว เธอปล่อยมือและรูปที่ถืออยู่ในอ้อมแขนก็ตกลงไป

“รูปของฉัน ! ”

หยางปิงเปลี่ยนสีหน้าทันที นั่นเป็นรูปภาพของสามีเธอ !

หญิงชราร้อนรนมากจนอยากจะไปหยิบมันขึ้นมาเดี๋ยวนั้น แต่เธอถูกฉีดด้วยที่ฉีดน้ำแรงดันสูงและตัวเธอก็ล้มลงกับพื้นอีกครั้ง ตัวเธอเปียกไปหมดจนยืนขึ้นไม่ไหว

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ปืนฉีดน้ำก็หยุดลง หญิงชราตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ ช่างอัปยศอดสูจริงๆ !

หยางปิงไม่เคยถูกทำอย่างนี้มาก่อน !

และในขณะเดียวกัน ฉินจุนพร้อมกับเรือประมงของพวกเขาก็แล่นผ่านไป ทันใดนั้นสีหน้าของซูเหวินฉีก็เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขาเห็นภาพที่ลอยอยู่ในทะเลนั่น

“นั่นมันภาพสามีของอาจารย์หยางปิงนี่ ! ”

โจวเหวินเซิงเห็นแบบนั้นก็รีบเอ่ยปาก “รีบไปเก็บมาให้ฉัน เร็ว ! ”

เมื่อสิ้นเสียงคำสั่ง ลูกเรือทั้งสี่ก็กระโดดลงไปในทะเลทันที

คนเหล่านี้ล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญที่สามารถเอาชีวิตรอดในทะเลได้ตลอดทั้งปี การที่จะหยิบของในทะเลและรีบเก็บขึ้นมาอย่างรวดเร็วจึงไม่เป็นปัญหาใหญ่อะไร

ทางด้านหยางปิงที่เปียกไปทั้งตัว เธอนั่งทรุดตัวลงบนดาดฟ้าเรือ ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ !