ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 303

ฆ่าคน?

ฉีเกอที่ยืนอยู่ด้านหนังตกใจ นี่มันคนบ้าอะไรกัน ทำไมแค่ยกมือขึ้นก็สามารถฆ่าคนได้แล้ว!

ฉินจุนเดินเข้ามาทีละก้าวๆ เหล่าพนักงานและผู้จัดการก็มีสีหน้าที่น่าเกลียดจนอธิบายไม่ได้

“นายอย่าเข้ามา ที่นี่เป็นที่ของเจ้านายเรา ถ้านายเข้ามาแบบนี้ เชื่อไหมเถ้าแก่ของพวกเราจะต้องฆ่าแกแน่!!”

สีหน้าของฉินจุนเยือกเย็นอย่างสุดขีด “ดี เดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่ให้โอกาสพวกนาย นายโทรหาเถ้าแก่ของนายเพ่ยเหลียงมาตอนนี้เลย และให้เข้ามาที่นี่ใน 5 นาที!”

หลังจากที่ผู้จัดการได้ยิน เขาก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

ทำไมเขาถึงรู้จักเถ้าแก่เพ่ยด้วย?

ให้เถ้าแก่ของพวกเรามาที่นี่ภายใน 5 นาที? มันจะหยิ่งผยองอะไรขนาดนี้!

ผู้จัดการสบถออกมา ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกคับแค้นใจ แต่เขาก็ยังหยิบโทรศัพท์ขึ้นขึ้นมาและโทรไปหาเถ้าแก่เพ่ย

เมื่อเทียบกับต้วนเป่าตง เถ้าแก่เพ่ยมีชีวิตค่อนข้างสะดวกสบาย ลูกน้องของเขาจึงไม่ได้เข้มงวดเหมือนกับต้วนเป่าตง ตอนนี้มันก็ดึกแล้วเถ้าแก่เพ่ยกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาว ในตอนที่เขารับโทรศัพท์ อารมณ์ของเขาจึงไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

“ใคร?”

“อะไรนะ? มีคนตายที่โรงอาบน้ำโกลเด้นดราก้อน? ใครมันกล้าถึงขนาดนั้น?”

“ไม่รู้จักอย่างนั้นเหรอ?”

“รอฉันเดี๋ยว!”

หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ เพ่ยเหลียงก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เขาจุดบุหรี่จากนั้นอยากจะกลับไปเล่นกับสาวที่นอนอยู่ข้างเขาอีกครั้ง แต่ด้วยความรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างที่ถูกต้อง ใครกันที่กล้ามาฆ่าคนที่พื้นที่ของเขา?

ด้วยความสงสัย เพ่ยเหลียงจึงโทรไปหาต้วนเป่าตง

“ตงเกอ? ยุ่งอยู่ไหม?”

“เถ้าแก่เพ่ยมีอะไร ฉันไม่ค่อยว่าเลย” ตอนนี้ต้วนเป่าตงกำลังนำเสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมาใหม่ไปให้อารองของฉินจุน

“ตกเกอ ฉันได้ยินมาว่ามีเรื่องเกิดขึ้นที่โรงอาบน้ำโกลเด้นดราก้อน มีคนมาฆ่าพนักงานของฉัน นายรู้ไหมว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

สีหน้าของต้วนเป่าตงเปลี่ยนไป “แย่แล้ว! ตอนนี้คุณฉินเขาอยู่ที่โรงอาบน้ำโกลเด้นดราก้อนของนาย วันนี้เขาเพิ่งจะได้พบกับอาฉินคนรองที่ไม่ได้พบกันมานาน แต่ท่าทางของเขาดูเหมือนคนจรจัด เป็นไปได้ไหมว่าลูกน้องของนายอาจจะไปทำร้ายเขา?”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เพ่ยเหลียงก็เหมือนกับไฟลุกก้น เขานั่งไม่ติดทันที

“ชิบผายแล้ว! นี่มันอะไรวะเนี่ย!”

หลังจากพูดจบเพ่ยเหลียงก็รีบวางสายโทรศัพท์ทันที เขารีบลุกขึ้นมาจากเตียงที่มีหญิงสาวนอนอยู่ ใส่เสื้อผ้าและวิ่งออกไป ขับรถเหยียบคันเร่งอย่างไม่คิดชีวิตและเดินทางไปที่โรงอาบน้ำโกลเด้นดราก้อน

หลังจากที่ลงจากรถ เพ่ยเหลียงยังคงสวมรองเท้าแตะ ในตอนที่เขาวิ่งเข้ามาเขาก็ได้เห็นว่ามีศพกองอยู่บนพื้น และก็เห็นฉินจุนยืนอยู่ข้างๆ ทันใดนั้นรูม่านตาของเขาก็หดตัวลงทันที

ใช่คุณฉินจริงๆด้วย!

“เถ้าแก่เพ่ย”

หลังจากที่ผู้จัดการเห็นเพ่ยเหลียงวิ่งเข้ามา เข้าก็ดีใจและวิ่งเข้าไปหาเพ่ยเหลียงทันที ในตอนที่เขากำลังจะพูดออกมา

จู่ๆเพ่ยเหลียงก็วิ่งไปตรงหน้าของฉินจุน ก้มหน้าเหงื่อตก

“คุณฉินฉันขอโทษ! เป็นเพราะฉันคุมเรื่องวินัยได้ไม่ดี ถ้ามีอะไรลงโทษมาที่ผมได้เลย!”

ท่าทางของเพ่ยเหลียงดูต่ำต้อยกว่าต้วนเป่าตงมาก ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ตอนนี้ต่อให้ฉินจุนหักขาของเขาเขาก็จะไม่บ่นอะไรสักคำ

ฉินจุนพูดออกไปอย่างเยือกเย็นว่า “ฃไปถามคนพวกนี้หน่อย ว่าพวกเขากำลังทำอะไร”

เพ่ยเหลียงหันกลับไป จากนั้นก็หยิบมีดขึ้นมาและจ่อไปที่คอของพนักงานเหล่านั้น

เพ่ยเหลียงไม่ได้ถามอะไรพนักงานเหล่านั้นสักคำ เขาฆ่าพนักงานเหล่านั้นทันที!

จากนั้นเขาก็เอสมีดไปจ่อที่คอของผู้จัดการ ถามออกมาอย่างเยือกเย็นว่า “นายทำอะไรลงไป และจะจดใช้มันอย่างไง?”

ผู้จัดการตกใจจนขาสั่น หันกลับไปที่ฉีเกอแล้วพูดออกมาว่า

“เขา! เขาเป็นคนสั่งให้พวกเราทำแบบนี้…ในระหว่างที่อาบน้ำของสั่งให้ลุงคนนี้ดื่มน้ำล้างเท้าของเขา แต่ลุงเขาไม่ดื่ม จากนั้นเขาก็สั่งให้พวกเรารุมกระทืบลุง….”

และในตอนนั้นเพ่ยเหลียงก็ไม่รอช้า เขาสั่งปิดโรงอาบน้ำทันที เขาเชิญแขกทุกคนออกไปรวมถึงพนักงานสาวด้วย เหลือไว้เพียงฉีเกอคนเดียวในห้องอาบน้ำ

หลังจากนั้นเพ่ยเหลียงและต้วนเป่าตงก็ขึ้นมายืนอย่างสงบข้างๆของฉินจุน ถึงแม้ว่าฉินจุนจะไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆใส่เขา แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะอารมณ์ดี

อาฉินคนรองไม่ได้ทานอาหารดีๆมาหลายมื้อแล้ว ในตอนที่เขาทานอาหารในเวลาปกติเขาได้ทานแค่แป๊บเดี๋ยวก็ถูกลากให้ไปทำงานต่อ ไม่ก็ถูกคนอื่นกลั่นแกล้งและแย่งอาหารของเขาไป

เมื่อฉินจุนเห็นอารองของเขาทานอาหารเข้าไป สีหน้าของเขาก็ดีอ่อนโยนกว่าเดิมเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันมาพูดกับเพ่ยเหลียงและต้วนเป่าตงว่า

“นี่คืออารองของฉัน เขาหายตัวไปหลายปีกว่าที่ฉันจะหาตัวเขาพบ ตอนนี้สมองของเขาค่อนข้างมีปัญหา พวกนายหาคนสักสองสามคนมาคอยปกป้องเขา ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับอารองของฉัน พวกนายเองก็จะมีปัญหาเช่นกัน”

ทั้งสองตัวสั่นและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“คุณฉินวางใจ พวกเราจะดูแลอาริงของคุณเป็นอย่างดี!”

ต้วนเป่าตงใช้สายตา “เสี่ยวหลง นายต้องตามดูแลอาฉินคนรองตลอดเวลา ห้ามห่างจากเขาแม้แต่วินาทีเดียว!”

“ครับ!”

หลงอี้ฮุยยืนอยู่ข้างๆของอาฉินคนรอง ถ้ามีเขาอยู่รับรองได้ว่าไม่มีใครในตงไห่กล้ามาทำร้ายอาฉินคนรอง

จากนั้นอาฉินคนรองก็พูดออกมาว่า “ฉันกินอิ่มแล้วฉันจะกลับบ้าน ตอนนี้ภรรยาของฉันคงหิวแย่”

ฉินจุนตกใจ “อารอง อาแต่งงานแล้วเหรอ?”

เมื่อสิบปีก่อนหน้านี้อาฉินคนรองมีชีวิตที่ดี ร่ำรวยเป็นอย่างมาก มีผู้หญิงนับไม่ถ้วนเข้ามาเพื่อที่ต้องการเป็นภรรยาของเขา แต่ตอนนั้นอารองมัวแต่ยุ่งอยู่กับงานจนไม่ได้สนใจอะไรกับสิ่งเหล่านี้

ไม่แน่ว่าสิบปีที่ผ่านมาอารองจะไปแต่งงานกับใครแล้ว?

อาฉินคนรองยิ้มและพูดออกมา “นายไปกินข้าวที่บ้านฉันไหม!”

อาฉินคนรองดูงี่เงา แต่เขาก็รู้ว่าฉินจุนซื้ออาหารเหล่านี้มาให้เขา ดังนั้นเขาจึงชวนฉินจุนไปทานข้าวที่บ้านของเขา

ฉินจุนตอบกลับไปว่า “ได้ ฉันจะไปกับอา”

หลงอี้ฮุยขับรถพาฉินจุนและอาฉินคนรองออกไป