ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 304

ตามทางที่อาฉินคนรองเป็นคนบอก สุดท้ายก็มีถึงสถานที่ปลายทาง

นี่เป็นบ้านที่ทรุดโทรมหลังหนึ่ง สิ่งแวดล้อมรอบๆก็ดูธรรมดามาก อาจกล่าวได้ว่าที่ตรงนี้เป็นพื้นที่ที่ทรุดโทรมที่สุดในตงไห่ แต่ที่นี่กำลังจะถูกรื้อถอน ดังนั้นประชาชนที่อยู่ที่นี่จึงไม่ยอมไปไหน พวกเขาอยู่ด้วยความหวังที่ว่า วันหนึ่งจะมีนักพัฒนามาพัฒนาที่ดินตรงนี้

อาฉินคนรองลงจากรถด้วยท่าทางมีความสุข เขาหยิบโจ๊กกับกับข้าวที่เหลือจากที่เขากินเดินเข้าไปที่ในบ้าน ฉินจุนพูดออกมาว่า

“อารอง ให้ฉันซื้อให้ใหม่ไหม?”

ถึงแม้ว่าโจ๊กนี้จะเป็นโจ๊กที่มีคุณภาพดี แถมยังเหลืออีกตั้งมากมาย แต่อย่างไรมันก็เป็นแค่โจ๊ก ที่ให้อารองทานก็เพราะว่ามันมีคุณค่าทางอาหารมากกว่า

อาฉินคนรองโบกมือ “อันนี้อร่อย”

ฉินจุนยิ้มออกมาแบบขมขื่น ในเมื่ออารองของเขาเป็นแบบนี้ เขาก็ทำได้แต่ตกลง

เขาเดินตามอารองเขาไปในบ้าน ไม่ได้เคาะประตูเดินเข้าไปตรงๆ

มีผู้ชายสองคนและผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ในนั้น อายุมาก 2 คน อายุน้อย 2 คน มองดูแล้วน่าจะเป็นครอบครัวมีที่สมาชิก 4 คน

กำลังนั่งล้อมวงทานอาหารค่ำ

สภาพแวดล้อมในบ้านค่อนข้างทรุดโทรมและเปิดไฟเพียงดวงเดียว ประมาณว่าจะช่วยประหยัดค่าไฟฟ้าได้บ้าง

อาหารบนโต๊ะเองก็เรียบง่ายเช่นกัน เป็นอาหารมังสวิรัติและผักป่า

เมื่อเห็นการกลับมาของอาที่สอง หญิงสาวก็ลุกขึ้นไปหยิบของที่อาสองถือมา

“มีอะไรเหรอ? ถูกทำร้ายมากอีกแล้ว?”

ผู้หญิงคนนี้ท่าทางจะเป็นคนดี อายุของเธอพอๆกับอาสอง แต่มือของเธอหยาบมาก มองดูก็รู้ว่าเธอทำงานหนัก

ถึงแม้ว่าอาฉินคนรองจะดูไม่ได้เรื่องได้ราว แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้มีท่าทางรังเกียจแต่อย่างใด แต่กลับดูแลเป็นอย่างดีด้วยซ้ำ

ความประทับใจแรกที่ฉินจุนมีไม่เลวเลยทีเดียว

เธอพยุงอาสองเดินไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง

จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็มองไปที่รอยฟกช้ำของอาสอง และบ่นออกมาว่า

“ถ้าครั้งหน้าถูกใครทำร้ายก็ให้วิ่งหนีซะ ได้ยินไหม?”

อาสองยิ้ม พยักหน้าและพูดออกมา ชี้ไปที่ฉินจุน มุมปากของเขาขยับไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมา

ในตอนนั้นสายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ร่างกายของฉินจุน คนผู้หญิงแปลกใจเล็กน้อย มองดูอายุและการแต่งตัวของฉินจุนก็ดีไม่เลว

“นายคือ…”

ฉินจุนพูดออกมาว่า “ฉันเป็นหลานชายของเขา เขาคืออารองของฉัน”

ผู้หญิงคนนั้นตกใจ “นายคือหลายชายของเขา? นายจำอะไรผิดหรือเปล่า?”

“ไม่ผิดแน่ อารองของฉันมีชื่อว่า ฉินเฟยหยู อายุ 78 ปี”

ผู้หญิงคนนั้นตกใจ เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่า เหล่าฉินคนนี้จะมีญาติพี่น้อง? แถมยังมาหาถึงที่?

เมื่อได้ยินแบบนั้น อีกคนมีท่าทางมีอายุก็ยืนขึ้นและกล่าวออกมาว่า

“นายคือหลานของเขา? งั้นเขายืมเงินฉันไป นายคืนฉันด้วย”

ฉินจุนขมวดคิ้วขึ้นและหันไปมอง สองคนนี้น่าจะมีอายุมากกว่าอารองเขาของ ถ้าเรียกจริงๆคงต้องเรียกคุณตาคุณยายเลยก็ว่าได้

“อารองของฉันติดหนี้คุณเท่าไหร่?”

คุณยายพูดออกมาว่า “ค่าสินสอด!ไม่มีเงินสักบาทแต่กลับมาขอแต่งงานกับลูกสาวของคนอื่นเขา แถมยังมากินอยู่ที่นี่ฟรีโดยไม่เสียเงินสักบาท!”

อาสะใภ้ขมวดคิ้วและพูดออกมาว่า “พูดอะไรออกมา เหล่าฉินก็มอบเงินเดือนในทุกๆเดือนของเขาให้กับแม่หมดไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ครอบครัวของพวกเราก็พึ่งพาเหล่าฉินอยู่ แล้วจะยังมาเอาค่าสินสอดอะไรอีก?”