ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 317

ฉินจุนยิ้มขึ้นมา “ผมคิดว่าอารองของผมเค้าน่าจะเก่งกว่าผมนะ”

เย่ซวนหยวน ถอนหายใจออกมา “หยุดเลย เธอคิดว่าฉันอายุเท่าไหร่กัน? สามปี เค้าหละ?”

ไม่ว่าจะเป็นการเรียนแพทย์ กังฟู หรือการเรียนรู้ต่างๆ ยิ่งอายุน้อยก็ยิ่งดี ในตอนที่ฉินจุนเค้ามา ตอนนั้นอายุของเค้าก็กำลังพอดีเลย

นอกจากนี้แล้ว เค้ายังมีความสามารถ ขยันและใผ่เรียน ด้วยความเกลียดชังในใจที่เค้ามี ฉินจุนก็เลยทำงานหนักกว่าคนอื่นๆและด้วยการชี้แนะของอาจารย์ที่มีชื่อเสียงอย่างเย่ซวนหยวน เค้าก็เลยสามารถที่จะสร้างฉินจุนแบบทุกวันนี้ได้

ประสบการณ์แบบนี้มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเกิดขึ้นมาอีก แม้ว่าจะเป็นเย่ซวนหยวนที่สอนอีกครั้ง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เค้าจะเป็นเหมือนกับฉินจุน

“อารองของเธอหันมาแล้ว พวกเค้าออกไปเถอะ หลังจากนี้อีกสองสามปีค่อยให้เค้ากลับมาที่ภูเขานี่”

ฉินจุนพยักหน้า แม้ว่าอากับหลานจะพึ่งได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง เค้าเองก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ถ้าหากว่าอารองสามารถที่จะเรียนรู้จากอาจารย์ของเค้าได้ซักสองสามปี สิ่งเหล่านี้นมันจะเป็นประโยชน์ต่อเค้าในอนาคต

หลังจากที่อยู่ในชนบทแห่งนี้มาแล้วสองสามวัน ฉินจุนก็ยังไม่ยอมแพ้ เค้าขี่วัวของอาจารย์และเริ่มเดินเตร่ไปมา แต่ที่นี่มันก็ไม่มีสัญญาณมือถือเลย สองสามวันมานี้เค้าไม่ได้ข่าวอะไรเลย เค้าเองก็กลัวว่าที่ตงไห่มันจะเกิดเรื่องขึ้น

เมื่อฉินจุนเดินไปรอบๆในทุ่งพร้อมกับวัว เค้าก็มองเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนแน่นิ่งอยู่ในทุ่ง เค้าเลยรีบไปตรวจ

เมื่อพลิกตัวเธอขึ้นมา เธอยังเด็ก ผมสีบลอนด์ ตาสีฟ้า เธอดูอายุแค่สิบสี่สิบห้าปีเท่านั้น เนื้อตัวมอมแมม ไม่รู้จริงๆเลยว่าเด็กสาวต่างชาติคนนี้ เธอมาที่นี่ได้ยังไงกัน

หลังจากการตรวจชีพจรพื้นฐานแล้ว ฉินจุนก็พบว่าเด็กผู้หญิงคนนี้เธอหมดสติไปแล้ว แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงเลย

เค้าอุ้มเธอขึ้นมา วางไว้บนหลังวัว จากนั้นก็พาเธอกลับมา

“อาจารย์ ผมพาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาด้วย”

เย่ซวนหยวนไม่ลืมตาขึ้นมาเลย “ก็ดี เอาทำเมียเธอซะสิ ฉันเห็นด้วย”

ฉินจุนกลอกตาไปมาอย่างเงียบๆ ชายชราเองก็ไม่ได้จริงจังอะไร

เมื่อวางเด็กหญิงลง ฉินจุนก็ฝังเข็มเงินสองอันลงไปและเด็กน้อยก็ค่อยๆฟื้นขึ้นมา เธอเอนตัวไปที่กำแพงอย่างอ่อนแรง

ในหม้อมันก็มีข้าวเหลืออยู่นิดหน่อย ฉินจุนตักข้าวแล้วเอาไปให้เธอ

“กินสิ กินข้าวแล้วก็น่าจะดีขึ้นนะ”

ไม่รู้เลยว่าเด็กผู้หญิงคนนี้เธอฟังเข้าใจหรือไม่ แต่ที่แน่ๆเธอหิว แค่รู้แค่ว่าต้องกิน

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เมื่อเห็นอาหาร แววตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมา เธอหยิบช้อนขึ้นและตักอาหารเข้าปากราวกับผีที่หิวโหย เธอกินข้าวชามโตหมดในเวลาเพียงแค่ห้านาทีก็เท่านั้น

หลังจากกินข้าวแล้ว เธอก็ดื่มน้ำอีกถ้วยใหญ่ จากนั้นก็เอนพิงกำแพงอย่างสบายใจแล้วเรอออกมา

เด็กผู้หญิงคนนี้ เธอพูดภาษาจีนไม่ได้เลย ที่คอของเธอก็มีเชือกคล้องคออยู่ เธอก็หยิบอุปกรณ์เล็กๆออกมาจากเชือกนั่น หลังจากพูดไปสองสามคำ เธอก็เริ่มที่จะเขียนภาษาจีนขึ้นมา

“พี่ใหญ่ ขอบคุณนะคะ”

ฉินจุนตระหนักว่าอุปกรณ์เล็กๆของเธอนี่เป็นเครื่องมือในการสื่อสารของเธอ เธอคนนี้ค่อนข้างฉลาด ไม่อย่างนั้นเธอเองก็ไม่รู้ว่าเธอพูดภาษาอะไร นั่นมันจะทำให้ฉินจุนไม่เข้าใจเลย อย่างไรก็ตามภาษาที่เธอพูดออกมามันไม่ใช่ภาษาอังกฤษแล้วก็ไม่ใช่ภาษาทั่วไป

“เธอมาทำอะไรที่นี่ พ่อแม่เธอหละ?”

สาวน้อยก็พูดขึ้นมาว่า “หนูชื่อซาซ่าและชื่อเต็มของหนูคือคริสซาซ่า หนูมาจากอิรักและแอบออกมาเที่ยวเล่น”

ฉินจุนแปลกใจเล็กน้อย “เธออยู่คนเดียวเหรอ เธอแอบลักลอบจากประเทศอีรักเข้ามาในประเทศจีนเหรอ?”

“หึหึ ฉันขโมยเครื่องบินส่วนตัวบินมา ในตอนที่เครื่องจะตก ฉันหาที่ลงจอดไม่เจอ ก็เลยกระโดดร่มลงมา”

ฉินจุน: …

นี่มันไม่สามารถเจอได้ง่ายๆเลย เด็กอายุ 13 ขวบขับเครื่องบินได้ เธอบินมาที่จีนแล้วยังกระโดดร่มเองได้อีก นี่มันน่ามหัศจรรย์จริงๆ

“เธอจะติดต่อครอบครัวของเธอยังไง ให้ฉันช่วยติดต่อไหม”