ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 329

เข็มบินสังหารที่เย่ซวนหยวนพูดถึงนั้น ถ้าจะทำเขาก็ทำมันได้จริงๆ แต่เขาก็ไม่ได้ถูกบังคับให้ทำแต่อย่างใด ปกติแล้วเขาไม่ชอบใช้เข็มเงินมาบั่นทอนชีวิตคนอื่น

คนที่จะทำให้เขาลงมือได้ โดยพื้นฐานแล้วก็จะเป็นพวกที่ชั่วร้ายมากจริงๆ หรือไม่ก็คนที่เขามีความเกลียดชังอย่างมาก

การใช้เข็มบินฆ่าคน มันก็คล้ายกับการใช้อาวุธลับ ฆ่าอีกฝ่ายโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้เตรียมตัว นั้นมันก็เป็นการดูถูกพวกเขาเกินไป

ฉินจุนจึงเลือกที่จะฆ่าโดยการบีบคอของเขา เพื่อให้พวกเขาได้สัมผัสกับความหวาดกลัวก่อนที่พวกเขาจะตาย

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉินจุนและเย่ซวนหยวนก็เดินทางมาถึงสถานที่จัดงานเลี้ยงแล้ว

งานคาร์นิวัลประจำปีจัดขึ้นที่สถานีโทรทัศน์ตงไห่ แม้ว่าจะเป็นงานเลี้ยงค็อกเทลก็ตาม แต่มันก็เป็นการถ่ายทอดสด ต้องใช้อุปกรณ์และกล้องจำนวนมาก ดังนั้นจึงจำเป็นที่จะต้องอยู่ในสตูดิโอ

สถานีโทรทัศน์ตงไห่เป็นสิ่งก่อสร้างที่สูงที่สุดในเมืองตงไห่ มีสามสิบกว่าชั้น สูงมากกว่า 100 เมตร ในเมืองระดับ 2 อย่างตงไห่ ก็ถือว่าเป็นนกกระเรียนในฝูงไก่เลยก็ว่าได้ ดูโดดเด่น ตระกานตา

เมื่อมถึงหน้าประตูทางเข้า ซุนเจี้ยนหมินก็ได้รออยู่ที่ประตูเรียบร้อยแล้ว

เมื่อฉินจุนและท่านอาจารย์ลงจากรถ ซุนเจี้ยนหมินก็รีบเดินไปข้างหน้าทันที

“อาจารย์!”

เย่ซวนหยวนพยักหน้า เขาตบหัวซุนเจี้ยนหมินและขมวดคิ้ว

“นี่ไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วนะ โตขนาดนี้แล้ว ทำไมนายไม่ฝึกกังฟูที่ฉันสอนล่ะ?”

สีหน้าของซุนเจี้ยนหมินเปลี่ยนไปดูเขิลอายทันที ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าเมื่อได้เจออาจารย์ต้องโดนอาจารย์สั่งสอนแน่ๆ แต่เขาก็ยังตื่นเต้น

“อาจารย์ เจี้ยนหมินโง่นัก ฝึกยังไงก็ไม่เข้าหัว…”

เย่ซวนหยวนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “น่าขำจริงๆ”

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปด้านในงานโดยตรง

เย่ซวนหยวนสอนกังฟูให้พวกเขาแล้วจริงๆ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถเรียนรู้และเข้าใจมันได้จริงๆเช่นกัน แม้แต่ชายร่างใหญ่อย่างซุนเจี้ยนหมิน เหอเนี่ยนอิง และเมิ่งเหวินกัง ในสายตาของเย่ซวนหยวน พวกเขาก็ยังอยู่ในระดับ “โง่เขลามาก”

แม้แต่นายพลระดับห้าดาว หวังจินไห่ ในสายตาของเย่ซวนหยวนนั้นก็ถือได้ว่าอยู่แค่ในระดับกลางหรือระดับล่างเท่านั้น

มีเพียงฉินจุนเท่านั้น ที่เย่ซวนหยวนให้การประเมินที่ดีและคิดว่าเขามีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมมากจริงๆ

นั่นเป็นเหตุผลที่รุ่นน้องหลายคนรู้ถึงช่องว่างระหว่างพวกเขากับฉินจุน รู้ว่าศิษย์พี่คนนี้เก่งแค่ไหน

“อาจารย์ เชิญด้านในครับ เดี๋ยวอีกสักครู่ถ้างานคาร์นิวัลเริ่มขึ้น เหล่าศิษย์น้องทั้งหมดก็จะมาพร้อมกันแล้วครับ”

“ศิษย์พี่ คุณไม่เข้าไปด้วยกันเหรอครับ?”

ฉินจุนสายหัว “พวกคุณเข้าไปกันก่อนได้เลย เดี๋ยวผมขอรอเพื่อนอีกคนก่อน”

ซุนเจี้ยนหมินพยักหน้า และพาอาจารย์เข้าไปด้านใน

ส่วนฉินจุนก็ติดต่อกับหวังตงเสวี่ย ไม่นานเธอก็นั่งแท็กซี่มาถึงสถานที่จัดงาน

หวังตงเสวี่ยสวมชุดกี่เพ้า ดูสง่างาม หุ่นเป๊ะมาก ดูมีเสน่ห์และสวยงามมาก

เพราะว่างานนี้เป็นงานที่เป็นทางการ หวังตงเสวี่ยคิดว่าถ้าใส่ชุดเดรสมามันจะดูไม่ค่อนดีเท่าไหร่ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะใส่กี่เพ้ามา และคิดไม่ถึงว่าผลมันจะดีขนาดนี้ ไม่รู้ว่าตลอดทางมาคนขับแท็กซี่แอบดูเธอกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว

หลังจากลงจากรถ สายตาของฉินจุนก็ชื่นชมในตัวเธอเช่นกัน ทำให้หวังตงเสวี่ยหน้าแดงเล็กน้อย

“ฉันแต่งตัวแบบนี้พอใช้ได้อยู่ใช่ไหมค่ะพี่ฉิน?”

ฉินจุนยิ้ม “แน่นอน เคร่งขรึมและสวยมาก”

เมื่อได้รับการชื่นชมจากฉินจุน หวังตงเสวี่ยก็รู้สึกพอใจมากและเธอก็ฉีกยิ้มออกมา

“พี่ฉิน พี่ได้รับบัตรเชิญหรือยังคะ? เราจะเข้าไปได้เหรอค่ะ?”

ฉินจุนหยิบบัตรเชิญในมือออกมาให้เธอดู “ได้สิ”

ที่จริงต่อให้ฉินจุนไม่มีบัตรเชิญ ก็เข้าไปได้สบายๆอยู่แล้ว แต่เพื่อนที่จะเข้าไปพร้อมกับหวังตงเสวี่ย เขาจึงต้องเตรียมตั๋วนี้

เป่ยเป่ยยิ้มเยาะอีกครั้ง “โอ้ เธอก็ยังมีสติดีนะ ที่รู้ว่าตัวเองเป็นแค่บล็อกเกอร์ตัวเล็กๆ ในเมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ในระดับไหน ต่อไปก็อย่าไปยั่วโมโหใครเขา จำไว้ซะ”

เป่ยเป่ยเหลือบไปที่ฉินจุนซึ่งอยู่ถัดจากหวังตงเสวี่ยและถอนหายใจอย่างเย็นชา “ทำไมคุณถึงยังพาคนอื่นมาที่นี่ด้วย? หรือว่าผู้จัดงานไม่ได้บอกคุณเหรอว่าบล็อกเกอร์ไม่สามารถควงคู่กับผู้ชายได้?”

หวังตงเสวี่ยชะงักไปครู่หนึ่ง เพราะมีกฎดังกล่าวอยู่จริง แต่เป่ยเป่ยเองก็ควงชายอ้วนมาด้วยเช่นกัน

“คุณเองก็ไม่ได้ควงผู้ชายมาเหมือนกันเหรอคะ?”

เป่ยเป่ยยิ้มเยาะ “นี่เธอเอาตัวเองมาเทียบกับฉันงั้นเหรอ นี่เป็นอันดับที่ 5 ในรายการ Tigerfish Live ของเราในปีนี้ ผู้บริหารของ บริษัทอสังหาริมทรัพย์หลินเคอ จางซิ่น ผู้บริหารจาง ผู้บริหารของบริษัทอสังหาริมทรัพย์หลินเคอเธอรู้จักใช่ไหม ไม่ปลาเน่าอย่างเธอจะมาเทียบได้ ”

หวังตงเสวี่ยขมวดคิ้ว เธอคิดว่าเป่ยเป่ยคนนี้ค่อนข้างก้าวร้าว และคำพูดของเธอก็ดูน่าเกลียดเกินไป ต่างจากรูปลักษณ์ที่สุภาพๆในห้องถ่ายทอดสดอย่างสิ้นเชิง

เมื่อก่อนหวังตงเสวี่ยก็เคยร่วมบล็อกเกอร์แบทเทิล ส่วนใหญ่ก็เล่นกันสนุกสนาน ไม่มีใครสนใจว่าจะชนะหรือแพ้ ชนะหรือแพ้เป็นเพียงสื่อโฆษณาชวนเชื่อ แต่คนอย่างเป่ยเป่ยนี่หายากจริงๆ

เมื่อจางซิ่นทีมีพุง เดินผ่านหวังตงเสวี่ยและเห็นใบหน้าที่ไม่มีใครเทียบได้ของเธอ มันก็จั๊กจี้หัวใจของเขาและเขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“หวังตงเสวี่ยใช่ไหม? หากคุณสนใจเราสามารถเป็นเพื่อนกันได้ นะ ต่อไปฉันจะเข้าไปห้องถ่ายทอดสดของคุณบ่อยๆและให้รางวัลแก่คุณได้หลายหมื่นรายการในทุกๆเดือน ”

“แน่นอน ถ้าคุณมีเวลาพาฉันไปกินและดื่มเป็นครั้งคราวได้ ฉันก็ยินดีจ่ายเงินให้คุณมากขึ้น ”

จางซิ่นยิ้มอย่างคลุมเครือ แม้ว่าเขาจะพูดอย่างอ้อมๆ แต่ใครจะไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของเขากัน?

ไม่มีอะไรมากไปกว่าการต้องการที่จะให้ หวังตงเสวี่ยไปนอนกับเขา แล้วเขาก็จะให้เงินกับเธอได้

หวังตงเสวี่ยรู้สึกขยะแขยงกับพวกผู้ชายแบบนี้ที่สุด เธอขมวดคิ้ว ก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว หน้าตาดูรังเกียจ

เมื่อจางซิ่นเห็นแบบนั้น เข็มก็ยิ้มเยาะออกมา “หึ ไม่เห็นค่าความหวังดีของคนอื่น”

หวังตงเสวี่ยรีบเตรียมที่จะเข้าไปในงานแล้ว เธออยากอยู่ให้ห่างจากความคิดบ้าๆประเภทนี้

เป่ยเป่ยพูดจากด้านหลัง “คุณจาง คาร์นิวัลปีนี้ คงไม่ใช่ว่าใครก็สามารถเข้าไปได้หรอกนะคะ?”

จางซิ่นพยักหน้า “นอกจากบล็อกเกอร์อย่างพวกคุณแล้ว มีเพียงสิบอันดับแรกในรายชื่อผู้ประกอบการท้องถิ่นเท่านั้นที่มีสิทธิ์มาเป็นแขก”