ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 339

……..

หลังจากที่ออกมาฉินจุนก็เดินไปที่ห้องทำงานของหลินเยวี่ยเหยา และพูดคุยกันสองสามคำ หลินเยวี่ยเหยาเริ่มสงสัยเกี่ยวกับลูกพี่ลูกน้องคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

“ใบสั่งยาเมื่อสักครู่ นายมองออกได้อย่างไร?”

นี่เป็นยาสูตรลับสองขนานผนวกกับผลไม้ถึงจะออกมาเป็นตัวยา นี่มันเป็นสูตรลับจริงๆ ไม่มีใครดูออกแน่นอน

ขนาดผู้อาวุโสที่เป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านนี้ยังมองไม่ออก แล้วทำไมฉินจุนถึงมองมันออก?

แต่ท่าทางของเขาในตอนที่เห็นมันไม่ใช่ท่าทางของคนที่เพิ่งจะมองออก แต่มันเป็นท่าทางของคนที่รู้อยู่ตั้งนานแล้ว ในตอนที่เขาพาป้าเฟิงเข้ามา อาจจะเป็นเพราะเขารู้ว่าใบสั่งยานี้ไม่ถูกต้อง

ฉินจุนยิ้มและพูดออกมาว่า “นายลองเดาดู?”

หลินเยวี่ยเหยาคิดว่ายังไงฉินจุนก็คงไม่มีความสามารถทางการแพทย์ที่เก่งขนาดนั้น ฉินจุนเองก็คิดว่ามันน่าสงใจ จึงไม่ได้อธิบายออกไป

หลินเยวี่ยเหยาขมวดคิ้วและพูดออกมาว่า “คงจะไม่ใช่ตำราแพทย์ลับนั่นอีกใช่ไหม? ครั้งที่แล้วนายบอกว่าจะให้ฉันยืมหนังสือเล่มนั้นไม่ใช่เหรอ แล้วเมื่อไหร่จะเอามาให้ยืม?”

“เอ่อ….” ฉินจุนตอบไม่ถูก เขายังไม่ได้เขียนเลยจะไปเอาหนังสือที่ไหนมา? “เดือนหน้าแล้วกัน เดือนหน้าฉันจะเอาหนังสือมาให้นาย”

“ได้ งั้นฉันจะส่งนายละกัน”

ฉินจุนและหลินเยวี่ยเหยาเดินออกมาจากห้องทำงาน

เมื่อถึงหน้าประตู หลินเยวี่ยเหยาก็เงยหน้ามองไปที่รายชื่อที่ติดอยู่ข้างกำแพง บนนั้นมีรูปถ่ายและชื่อแพทย์ ผู้อำนวยการ รองผู้อำนวยการ ศาสตราจารย์ ผู้เชี่ยวชาญ และอื่นๆ

แต่แค่มองไปแวบเดียวก็รู้ว่ามีภาพใหม่ถูกติดอยู่

นั่นก็คือภาพของฉินจุน!

หลินเยวี่ยเหยามองดูรูปภาพที่กำแพงพักหนึ่ง มองดูคำอธิบายใต้ภาพของฉินจุน

“ฉินจุน”

“แพทย์ชำนาญการพิเศษโรงพยาบาลเพื่อประชาชน”

“รักษาโรคที่รักษาได้ยาก”

การแสดงออกของหลินเยวี่ยเหยาดูตื่นเต้นมาก

“แพทย์ชำนาญการพิเศษ? นี่นาย?”

เมื่อเห็นคำแนะนำนั้นแล้ว หลินเยวี่ยเหยาเองก็ไม่อยากจะเชื่อกับสายตาของตัวเอง เธอเป็นแค่หัวหน้าแผนกธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น แต่ฉินจุนเป็นถึงผู้ชำนาญการพิเศษ?

ฉินจุนยิ้มและพูดออกมาว่า “ทำไม สุดยอดเลยใช่ไหม?”

หลินเยวี่ยเหยาไม่รู้จะพูดอะไรออกมา “สุดยอดก็บ้าละ ผู้อำนวยการให้ตำแหน่งผู้เชี่ยวชาญนานนายก็กล้าไปรับเนาะ ถ้าหากมีคนไข้เข้ามาหานายจริงๆแล้วนายรักษาไม่ได้ นายจะทำอย่างไง?”

ฉินจุนพูดออกมาว่า “ฉันไม่เข้ารักษา แค่มีชื่ออยู่เฉยๆ”

หลินเยวี่ยเหยาเบะปาก เจ้าคนนี้นี่โชคดีจริงๆ ก็แค่รักษาคนไข้ที่รักษายากด้วยตำราแพทย์ลึกลับที่มีอยู่ แค่นี้ผู้อำนวยการหลี่ก็เห็นความสามารถและยกย่องเขาขึ้นมา

แน่นอน ฉินจุนมีชื่อเสียง หลินเยวี่ยเหยาเองก็ดีใจ

เธอแค่กังวลว่าชื่อเสียงที่ฉินจุนมีมันจะไม่เหมือนกับความเป็นจริง มีชื่อเสียงที่โด่งดังแต่ไม่มีทักษะแบบที่ว่า สุดท้ายแล้วมันอาจจะส่งผลเสีย

“ใช่แล้วฉินจุน ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินมาว่าในทีวีจะมีรายการใหม่ออกมารายการหนึ่งชื่อว่า การประชุมใหญ่การแพทย์แผนจีน มันเป็นรายการของแพทย์แผนจีนโดยเฉพาะ เมื่อถึงเวลานายเองก็มาดูได้!”

“ได้เลย”

ถ้าหากมีรายการอย่างที่ว่าจริงๆ ฉินจุนจะต้องมาดูอย่างแน่นอน

……

และในตอนนั้นวงการแพทย์แผนจีนก็เกิดความฮือฮาขึ้น เพิ่งจะมีข่าวออกมาว่า หวงเหวินจิงที่เป็นแพทย์แผนจีนรุ่นใหญ่วัย 90 ปีได้เสียชีวิตลงแล้ว

เดิมที่หมอจีนหนึ่งคนเสียชีวิตมันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจอะไรมากมาย อยากมากก็แค่มีผู้ป่วยที่เขาเคยรักษาและเพื่อนในวงการไปงานศพของเขา

จ้าวลี่คุนพูดออกไปว่า “เมื่อก่อนฉันรู้สึกแบบเดียวกัน แต่มันวิเศษมากจริงๆ หมอคนนั้นเขาใช้มีซ้ายจับมาที่ไหล่ของฉัน มือขวาจับมาที่น่อง ในตอนที่เขาออกแรงบีบฉันก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย”

“หลังจากนั้น เขาก็ให้ลูกชายของฉันดึงตะปูออกมา ในตอนแรกที่ดึงยังรู้สึกเจ็บนิด แต่พอหลังจากดึงออกมาแล้วความรู้สึกเจ็บทั้งหมดก็หายไปทันที”

เมื่อจ้าวลี่คุนพูดออกมาแบบนั้นทุกคนก็หันมามองหน้ากัน

“เขาคนนี้เป็นคุณหมอท่านไหน? รายชื่อแพทย์แผนจีนทั้งหมดพวกเราก็ดูกันมาหมดแล้ว ที่ตงไห่แห่งนี้น่าจะมีแค่ข่งฝานหลินเพียงคนเดียวไม่ใช่เหรอ?”

“ข่งฝานหลิน? นั่นคือนายแพทย์แผนจีนที่อายุน้อยที่สุดไม่ใช่เหรอ แม้ว่าเขาจะมีใบรับรองคุณวุฒิปริญญาโทสาขาการแพทย์แผนจีน แต่เขาก็ยังเด็กเกินไป เขาจะสามารถทำงานนี้ได้เหรอ?”

“ใช่ ฉันเองก็ดูข้อมูลของข่งฝานหลินคนนี้มาแล้วเหมือนกัน เขามีอายุยังไม่ถึง 50 ปีเลยด้วยซ้ำ ถือว่าอายุน้อยมา ถ้าหากจะพูดถึงแพทย์แผนจีนที่สามารถดึงดูดใจผู้คนได้ คนคนนั้นจะต้องมีอายุมากกว่า 70 ปีขึ้นไป”

ในเรื่องของการแพทย์แผนจีน ถ้าหากยิ่งมีอายุมากขึ้นเท่าไหร่ก็จะได้รับความนิยมมากขึ้นเท่านั้น เนื่องจากประสบการณ์สามารถสะสมได้ตามอายุ ยิ่งอายุมากประสบการณ์ก็จะมาก และจะทำให้คนไข้มั่นใจมนตัวเขามากขึ้น

หากหมออายุเพียง 20 ปี แม้ว่าเขาจะเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ เขาอาจไม่สามารถโน้มน้าวใจคนทั่วไปได้

เมื่อได้ยินทุกคนพูดแบบนั้น จ้าวลี่คุนก็เงียบไปทันที

“แต่ว่าหมอจีนที่ฉันไปรักษามา เขา….เขาอายุน้อยกว่าที่พวกนายคิดเยอะเลย!”

เมื่อเห็นท่าทางเขินอายของจ้าวลี่คุน ทุกคนก็ผงะไปครู่หนึ่ง

“ผู้อำนวยการจ้าว ความหมายของคุณคืออายุยังไม่ถึง 40 ?”

“งั้นก็คงไม่ได้หรอก ถ้าหมออายุประประมาณนี้ในทางการแพทย์ของทางตะวันตกก็ไม่ได้แปลกอะไร แต่ในทางการแพทย์แผนจีนมันคงเป็นไปไม่ได้”

“ฉันเองก็คิดว่าไม่ได้ หมอที่อายุสามสิบกว่าจะไปประสบความสำเร็จอะไรมากมาย?”

“…….”

เมื่อได้ยินคำพูดของทุกคน ใบหน้าของจ้าวลี่คุนก็ยิ่งซับซ้อนยิ่งขึ้นไปอีก

“ไม่ใช่หมอที่อายุสามสิบกว่า ถ้าพูดจริงๆ เขาน่าจะอายุ….25-26 ปีได้!”