ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 36

ประโยคหนึ่งของผู้จัดการคัง ทำให้เฝิงเหล่าซานมองอย่างโง่งมแล้วจริงๆ พริบตาก็ลงไปนั่งกองอยู่บนพื้น สีหน้าตะลึงขาวซีดเผือด

หุ้นของร้านอาหารเหอซุ่นนี้คือเลือดเนื้อของเขา จากตอนแรกที่เป็นที่นิยมอย่างบางเบา จนถึงตอนนี้เพิ่งจะเริ่มทำเงินได้เยอะๆ ผลสุดท้ายก็กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น!

เดิมทีเขาจะให้ร้านอาหารเหอซุ่นเลี้ยงทำเงินยามแก่เฒ่า แต่วันนี้ จบสิ้นแล้วจริงๆ!

บังคับขายคืนด้วยราคาเดิม ทุนเดิมนิดหน่อยนั้นที่เขาเอากลับมา จะเทียบได้กับอำนาจหุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์นั่นได้หรือ?

บ่อเงินบ่อทองดีๆที่เดิมทีมีอยู่ กลับไม่ใช่ของเขาอีกแล้วในพริบตา เฝิงเหล่าซานแทบจะหายใจไม่ออก กลั้นจนใบหน้าแดงก่ำ

เฝิงเหล่าซานตบลงบนใบหน้าของซุนถงอย่างหนัก

“เป็นเพราะคุณ! ถ้าไม่เพราะคุณ ผมก็ยังเป็นเจ้าของร้านได้อยู่ ผมจะฆ่าคุณ!”

สีหน้าของซุนถงเองก็น่าเกลียดอย่างที่สุด

เขายังไม่จบมอปลายก็ออกมาทำงานแล้ว ต้องการวุฒิการศึกษาเขาก็ไม่มี ต้องการความสามารถเขาก็ไม่มี อาศัยเส้นสายของเฝิงเหล่าซานลุงเขยของเขา ถึงได้มาที่ร้านอาหารเหอซุ่นเป็นผู้จัดการร้าน เงินเดือนหมื่นกว่า

เพียงแค่ทำงานอีกไม่กี่ปี ไม่แน่ว่าก็สามารถถือหุ้นได้

แต่ตอนนี้จบแล้ว งานที่เงินเดือนเหยียบหมื่นหายไปแล้วจริงๆ เงินดาวน์ห้องห้าหกพันทุกเดือนจะทำยังไง? ถ้าจ่ายไม่ไหว งั้นห้องที่เขาซื้อใหม่ก็จะต้องธนาคารยึดไปแล้วนะ!

คิดถึงตรงนี้ ซุนถงแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

“คุณหนูเย่ คุณหนูเย่ผมผิดไปแล้ว ผมผิดเอง ยกโทษให้ผมเถอะ!”

“พี่ฉิน! ขอโทษ ผมตาไม่ดีชอบดูถูกคนอื่นเอง!”

ไม่ว่าซุนถงจะร้องขออย่างไร ฉินจุนและเย่หวันเอ๋อก็ขี้เกียจจะสนใจแล้ว

คำสั่งเด็ดขาดของผู้จัดการคัง พูดสิ่งใดออกไปแล้ว ดึงกลับมาไม่ได้

“ร้านของครอบครัวนี้ ไม่เกี่ยวกับพวกคุณแล้ว พรุ่งนี้ไปทำเอกสารที่ตระกูลเมิ่งกรุ๊ปเถอะ ตอนนี้ก็ไสหัวออกไป!”

หาเรื่องแขกวีไอพีของประธานเมิ่ง แน่นอนว่าไม่ได้มีจุดจบที่ดีอะไร ผู้จัดการคังเองก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าพวกเขา

คนที่หาเรื่องใส่ตัวแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ทำธุรกิจเช่นนี้ ก็จะต้องส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของตระกูลเมิ่งกรุ๊ปของพวกเขาแน่นอน

หลังจากซุนถงและเฝิงเหล่าซานเดินจากไปราวกับซากศพพร้อมกันนั้น ผู้จัดการคังก็รีบเปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมพูดว่า

“คุณผู้ชายฉิน ผมเห็นว่าคุณน้าคงจะทำงานอยู่ที่ร้านอาหารแห่งนี้ใช่ไหม? แม้ว่าจะทำให้เจ้าของลาออกไปแล้ว แต่ร้านนี้ก็ยังต้องเปิดต่อไป ตั้งแต่วันนี้ก็ให้คุณน้าเป็นผู้จัดการร้านดีไหม? นอกจากนี้ หุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์นั้นของเฝิงเหล่าซาน ก็โอนให้ในภายใต้ชื่อของคุณน้า เอาบัตรประชาชนให้ผมหน่อยได้ไหม? ผมจะกลับไปจัดการ”

หวังเหมยตะลึงไปทันที รีบยืนขึ้น สับสนจนทำอะไรไม่ถูกอยู่เล็กน้อย

“จะเป็นไปได้ยังไง?”

เธอรู้สึกว่าการได้เป็นผู้จัดการร้านนั้นน่าแปลกประหลาดใจอย่างไม่คาดฝัน ยิ่งอย่าพูดถึงหุ้นเหล่านั้นเลย

“คุณไม่ต้องกดดันนะ ตามสัญญาแล้ว พวกเราบังคับขายในราคาต่ำสุด เก็บตามราคาในสามปีก่อน ถูกมากๆ เพียงแค่ให้คุณบริหารกิจการให้ดีๆ ทำเงินให้กับบริษัทมากสักหน่อยก็ได้แล้ว”

“นี่…” เพียงครู่เดียวจากในนรกก็ขึ้นไปถึงสวรรค์ หวังเหมยยังไม่ทันได้มีสติกลับมา แต่ผู้จัดการคังพูดอย่างนี้แล้ว เธอเองก็รู้สึกไม่ดีนักที่จะบอกปัด นี่เป็นเรื่องดี ก็เลือกที่จะพยักหน้าตอบตกลงแล้ว

ผู้จัดการคังหัวเราะร่า มองไปที่ฉินจุน

“คุณผู้ชายฉิน คุณเห็นว่าผมจัดการอย่างนี้ คุณพอใจไหมครับ?”

ฉินจุนพยักหน้า “ผู้จัดการคังจัดการได้อย่างรวดเร็วและเฉียบขาด ผมนับถือจริงๆ”

เห็นท่าทางลังเลอ้อมแอ้มของผู้จัดการคังแล้ว ฉินจุนถามว่า “คุณมีอะไรก็พูดมาเถอะ”

ผู้จัดการคังเกาหัว “ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ผมได้ยินประธานเมิ่งบอกว่า คุณเป็นหมอเทวดา ดังนั้น… ผมมีโรคหนึ่ง อยากให้คุณตรวจให้หน่อย”

“ได้ เชิญนั่ง”

แม้ว่าเขาช่วยเมิ่งเหวินกังจัดการเรื่องราว แต่ว่าก็ค่อนข้างทุ่มเทอย่างสุดความสามารถ ทั้งยังค่อนข้างเด็ดขาด ตรวจโรคก็ลำบากแค่ยกมือขึ้นเท่านั้น

ได้บัตรประชาชนของหวังเหมยแล้ว ผู้จัดการคังก็กลับไปจัดการเรื่องราวแล้ว

หวังเหมยอยู่ในร้าน ราวกับกำลังฝันอยู่อย่างนั้น

เมื่อกี้เธอยังทำเพื่อเงินเดือนสามร้อยห้าร้อยอยู่เลย กังวลเรื่องเบี้ยขยันจนร้องไห้ออกมา แต่แค่พริบตาเดียว เธอก็กลายเป็นเจ้าของร้านอาหารเหอซุ่นแล้ว?

พนักงานไม่กี่คนที่อยู่ด้านข้างเองก็มองอย่างโง่งม ใครจะคิดได้ว่า จะสามารถเกิดบทละครที่เปลี่ยนไปแล้วบทนี้ได้

หวังเหมยไม่เพียงกลายเป็นผู้จัดการร้าน ยิ่งไปกว่านั้นก็กลายเป็นเจ้าของร้านหัวหน้าพวกเธอไปในพริบตา

ในตอนนี้พวกเธอไม่กล้ามองดูสถานการณ์อยู่ด้านข้างอย่างเฉยๆได้อีกต่อไป พลันรีบลุกขึ้นมา

“พี่หวัง ต่อไปพวกเราก็เป็นลูกน้องคุณแล้ว คุณจะต้องเป็นผู้จัดการร้านที่ดียิ่งว่าคนแซ่ซุนนั่นแน่นอน!”

“ใช่ พี่หวังมีหัวการค้า นิสัยก็ดีมีคุณภาพ กิจการจะต้องดังเป็นพลุแตกแน่นอน”

“พวกเราเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน เรื่องพวกนั้นก่อนหน้านี้ พี่หวังอย่าได้เอามาใส่ใจเลยนะ!”

พี่น้องปลอมๆเหล่านี้เห็นลมเปลี่ยนทิศ ก็รีบเข้ามาประจบประแจง

หวังเหมยรู้ดีถึงการกระทำกินแรงขี้เกียจก่อนหน้าของพวกเธอ ครั้งนี้ได้เป็นผู้จัดการร้านคนใหม่ ก็อย่าได้ไล่พวกเธอทั้งหมดออกเลยนะ

หวังเหมยรู้สึกรับไม่ไหวกับความกระตือรือร้นของพวกเธออยู่บ้าง

“พอแล้วๆ วันนี้เลิกงานเถอะ พรุ่งนี้มาทำงานปกติ”

แม้ว่าพวกพี่น้องปลอมๆเหล่านี้ไม่ได้ทำงานอย่างขยับเท่ากับเธอ แต่ก็ไม่สามารถไล่ออกได้ทันที ไม่เช่นนั้นร้านอาหารจะเปิดต่อไปได้ยังไง?

พริบตาเดียวก็เป็นเจ้าของร้าน หวังเหมยจำเป็นต้องปรับให้เข้ากับตำแหน่งนี้สักระยะเวลาหนึ่งก่อนถึงจะได้

“เสี่ยวจุน รีบกลับบ้านกัน ลุงเย่ของคุณเจอคุณแล้วจะต้องดีใจมากแน่นอน!”