ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 35

ซุนถงพูดเฮอะเสียงเย็นคำหนึ่ง “ไม่ผิด เป็นผู้จัดการร้านน่ะเจ๋งมาก แม่คุณเป็นพนักงานเงินเดือนเดือนหนึ่งแค่สองสามพันหยวน ผมเป็นผู้จัดการร้านเดือนหนึ่งได้หมื่นกว่าหยวน สิ้นปียังมีโบนัส แน่นอนว่าผมเจ๋งมาก”

พูดไปแล้ว ซุนถงมองฉินจุนที่แต่งตัวธรรมดามากทีหนึ่ง พูดเฮอะเสียงเย็นคำหนึ่ง

“หวันเอ๋อ ไม่ใช่ว่าผมตำหนิคุณนะ แต่คุณหาคนอะไรแบบนี้น่ะ? ขี่รถพลังงานไฟฟ้า? เดือนหนึ่งเขาหาเงินได้เท่าไหร่? สองพัน หรือว่าสามพัน?”

“เขาต้องขยันกี่ปีถึงจะมีรายได้เท่าผมแบบนี้? คุณดูความเป็นจริงหน่อย ถ้าคุณคิดดีแล้ว อยู่กับผม รถราคาแสนหยวนคุณก็เลือกได้ตามสบายเลย ผมจะให้คุณคันหนึ่ง ต่อไปคุณก็ไม่ต้องขี่รถพลังงานไฟฟ้ามาทำงานแล้ว”

สีหน้าเย่หวันเอ๋อเย็นชาขึ้น “คนแซ่ซุน คุณอย่าคิดเพ้อเจ้อเลย ฉันจะแต่งกับใครก็ไม่มีทางแต่งกับคุณ!”

ซุนถงพูดเฮอะเสียงเย็นคำหนึ่ง “งั้นก็ไม่มีใครสนใจพวกคุณแล้ว ต่อไปเงินเดือนของแม่คุณก็อย่าหวังว่าจะได้เลย!”

หวังเหมยกำหมัดแน่น โกรธจนสั่นไปทั้งตัว

“ไม่ให้ก็ไม่ให้! ไม่เห็นจะสำคัญอะไรฉันไม่ทำแล้ว หวันเอ๋อ เสี่ยวจุน พวกเราไป!”

หวังเหมยยืนขึ้น ดึงเย่หวันเอ๋อและฉินจุนต้องการจะจากไป

ฉินจุนกลับยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

“ไม่ใช่ความผิดของคุณ ทำไมคุณต้องไป?”

บนใบหน้าของฉินจุนประดับรอยยิ้มเย็นชา เบนหัวมองดูซุนถง พูดว่า

“คนที่ควรไป ควรเป็นเขา”

ซุนถงหัวเราะเย็นชา “ผมควรไป? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? บอกให้นะ เจ้าของร้านแห่งนี้เป็นลุงเขยของผม คุณคิดว่าคุณพูดแล้วจะเป็นตามนั้น?”

ฉินจุนมองเย่หวันเอ๋อทีหนึ่ง ถามว่า

“นี่คือกิจการของตระกูลเมิ่งกรุ๊ปใช่ไหม?”

ตอนที่เดินเข้าประตูมา มองป้ายที่ประตูทีหนึ่ง ราวกับมีโลโก้ของตระกูลเมิ่งกรุ๊ปอยู่ ฉินจุนคงไม่ได้มองผิด

เย่หวันเอ๋อพยักหน้า “นี่คือร้านอาหารในเครือแฟรนไชส์ เป็นกิจการของตระกูลเมิ่งกรุ๊ปจริงๆ แต่ว่าเจ้าของร้านร่วมทุนด้วยในนั้น”

ฉินจุนพยักหน้า “ดี งั้นผมไปโทรศัพท์หน่อย”

เห็นฉินจุนหยิบโทรศัพท์ออกมาจริงๆ ซุนถงหัวเราะอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง

“ไม่ต้องแสร้งแล้ว เสแสร้งทำตัวไปอย่างนั้น คุณคิดจริงๆหรือว่าคุณโทรศัพท์ไปครั้งเดียวก็สามารถทำให้ผมตกงานได้? ถ้สคุณมีความสามารถนี้จริงๆ คุณเองก็คงไม่ขี่รถพลังงานไฟฟ้าหรอก!”

สำหรับท่าทางของฉินจุน ซุนถงไม่เอามาใส่ใจแม้แต่น้อย ร้านนี้เป็นของลุงเขยของเขา กิจการของครอบครัวตนเอง ยังสามารถถูกคนอื่นสร้างผลกระทบได้หรือ? ตีให้ตายซุนถงก็ไม่เชื่อ

“ศิษย์พี่ ผมคือเมิ่งเหวินกัง!”

“ร้านอาหารเหอซุ่น เป็นกิจการของพวกคุณใช่ไหม?” ฉินจุนพูดตรงประเด็น

“ไม่ผิด ศิษย์พี่เจอปัญหาอะไรเหรอ?”

“อืม เรียกคนดูแลเข้ามาหน่อยเถอะ ที่ลานประชาชนตรงนี้”

“ได้ คุณวางใจ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว!”

วางโทรศัพท์ เวลาไม่ถึงสิบนาที รถออดี้A8คันหนึ่งแล่นฉิวเข้ามา หยุดอยู่หน้าประตูร้านอาหาร

ผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่สวมแว่นตาดำ หวีผมเรียบแปล้ไปทางด้านหลัง เดินอาดๆเข้ามา ก็ไม่รู้ว่าเมิ่งเหวินกังให้คำสั่งอะไรกับเขา หน้าผากถึงเต็มไปด้วยเหงื่อ

“รบกวนถาม คนไหนคือคุณผู้ชายฉิน?”

“ผมเอง”

ชายวัยกลางคนรีบขึ้นหน้ามา ก้มตัวลง เคารพนอบน้อม

“สวัสดีครับคุณผู้ชายฉิน ผมเป็นผู้จัดการของตระกูลเมิ่งกรุ๊ป ผมแซ่คัง คุณเรียกผมว่าเสี่ยวคังก็ได้”

ผู้จัดการคังแนะนำตนเองกับฉินจุนครู่หนึ่ง หลังจากนั้น หันหน้ามา หน้าเปลี่ยนในฉับพลัน มองดูซุนถง พูดอย่างเย็นชา