ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 363

ยวี่เฉียงก็พูดว่า “พวกเราทุกคนกินบุฟเฟ่ต์”

“ครับคุณผู้ชาย”

คนเยอะขนาดนี้ การกินบุฟเฟ่มันก็จะสามารถที่จะสั่งได้ตามต้องการ บริกรก็จะมีการจัดเตรียม โดยปกติแล้วอาหารจะเสิร์ฟทุกจาน ถ้ากินหมดแล้วก็สั่งเพิ่มได้ตลอด

อาหารถูกเสิร์ฟทีละจาน ยวี่เฉียงก็แนะนำพวกเค้าเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของร้าน

“นี่คือแซลมอนซาซิมิ นี่คือหอยอาร์กติกและนี่คือกุ้งหวาน”

“ถ้าจะกินปลาทะเลน้ำลึกดิบพวกนี้ ต้องแน่ใจว่ามันสด ทั้งหมดนี้เป็นอาหารที่ส่งตรงมาจากประเทศญี่ปุ่น พวกมันไม่สามารถหาซื้อได้ตามตลาดปลาแถวบ้าน

ลองชิมดู”

หลายคนก็แทบทนรอไม่ไหวที่จะจับตะเกียบ

“แซลม่อนนี่ฉันเคยซื้อนะ แต่ฉันไม่กล้ากินที่ซื้อมาจากตลาด ทุกครั้งต้องทำให้มันสุกก่อนแล้วค่อยกิน นี่มันหรูหรามาก”

“ใช่แล้ว อันที่ขายในตลาดมันราคาแปดสิบหรือเก้าสิบหยวนต่อชิ้น แบบนี้มันแพงกว่า คนธรรมดาอย่างเราหาซื้อไม่ได้เลย”

“ประธานยวี่เยี่ยมมากเลย เค้ามองแวบเดียวเค้าก็รู้ทุกอย่างเลย เค้าต้องไปสถานที่ระดับไฮเอนด์บ่อยแน่ก็เลยรู้ทุกอย่าง”

ยวี่เฉียงยิ้มจาง ๆ “ไม่บ่อยนักหรอก ถ้ากินอาหารอะไรแบบนี้สองสามครั้งมันก็เอียนแล้ว ปกติก็ไม่ได้ดินอะไรหรอก ได้กินซักครั้งก็น่าจะพอแล้ว จริงไหมคุณฉิน?”

ฉินจุนกำลังพูดคับอยู่กับเหรินลู่ เมื่อยวี่เฉียงเรียกเค้า เค้าก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

“ของกินเต็มปากยังหยุดการพูดของนายไม่ได้เลยอย่างงั้นเหรอ?”

ฉินจุนไม่สนใจเค้า แต่นั่นมันก็ไม่ได้หมายความเค้าว่าจะมีทัศนคติที่ดีต่อกัน

ตั้งแต่ตอนแรก ทันทีที่เค้าเดินเข้ามา ยวี่เฉียงก็ให้เหรินลู่เอารถของเค้าไปจอด นี่มันก็ทำให้ฉินจุนรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

ยวี่เฉียงก็ขมวดคิ้วขึ้นมา สีหน้าของเค้าดูไม่ชอบใจซะเท่าไหร่ ลูกหมาพวกนี้มันไม่รู้จักบุญคุณคนซะจริง!

อ้ายหลิงก็หัวเราะเยาะขึ้นมาและตั้งแต่ที่ขับรถมาที่งานเลี้ยงรวมเพื่อนนี่เธอก็แสดงท่าที่หยิ่งยโสมาตลอด!

ยวี่เฉียงก็ถอนหายใจออกมา “อย่าเพิ่งคุยกันสิ กินให้มันเยอะหน่อย ถ้ากินไม่เป็น ฉันจะสอนให้”

“เหรินลู่! กระจุกสีเขียวนั่นมันวาซาบินะ มันต้องผสมกับโชยุที่อยู่ข้างๆ

เหรินลู่ยิ้มอย่างขมขื่นและรีบใช้เครื่องปรุงตามที่ยวี่เฉียงบอก นี่เป็นครั้งแรกที่เค้ามากินอาหารญี่ปุ่นแท้ๆ เค้าไม่รู้อะไรเลย

“ประธานยวี่ เยี่ยมยอดมาก”

แม้ว่าจะเป็นการหารกันจ่าย แต่ยวี่เฉี่ยงก็ดูดีที่สุดในหมู่เพื่อนของเค้า เค้าเองก็ทำงานอยู่ในอุตสาหกรรมยานยนต์ ต่อไปถ้าจะชื้อรถไม่แน่ก็อาจจะต้องพึ่งพาเค้า ให้เค้าช่วยรถราคาให้ ดังนั้นทุกคนก็เลยพยายามที่จะเข้าหาเค้า

หลังจากที่ผ่านไปได้ซักพัก พนักงานเสิร์ฟก็ยกหนวดปลาหมึกสดขึ้นมาหนึ่งชาม พร้อมกับราดน้ำมันรสเผ็ด มันดูน่ารับประทานมาก ทุกคนเองก็เตรียมที่จะกินมัน

จากนั้นพนักงานเสิร์ฟก็เสิร์ฟขนมปังให้ทุกคนแล้ววางลงบนจาน

หลังจากที่พนักงานเสิร์ฟออกไป ก็มีคนคนถามขึ้นมาว่า “ประธานหยู่ ขนมปังนี่มันกินยังไงเหรอ?”

ยวี่เฉียงคิดอยู่ซักพัก “ฉันเคยกินอาหารตะวันตกมา ปกติแล้วเค้าจะเสิร์ฟขนมปังเป็นอาหารเรียกน้ำย่อย นี่มันก็น่าจะเหมือนกัน”

“อ่อ แบบนี้นี่เอง”

ยวี่เฉียงก็หยิบขนมปังขึ้นมาแล้วเริ่มกินมัน เมื่อเค้ากินขนมปังเข้าไปแล้ว เค้าก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ขนมปังนี่มันแข็งและก็ไม่อร่อย ไม่รู้เลยว่านี่เป็นธรรมเนียมอะไรกัน ขนมปังที่กินก่อนอาหารค่ำในร้านอาหารตะวันตกอื่นๆมันทั้งนุ่มและนิ่ม

เหรินลู่ก็หยิบขนมปังขึ้นมา เค้าเรียนรู้ที่จะกินตามยวี่เฉียง ทันใดนั้นฉินจุนก็ตบหัวเค้าแล้วส่ายหัว