ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 361

ย้อนกลับไปตอนนั้น เค้าก็เป็นเพียงแค่สุนัขรับใช้ฉินจุนก็เท่านั้น เค้าทำอะไรก็ไม่ประสบความสำเร็จ ต่อมาหลังจากที่ตระกูลฉินล้มลง เค้าก็โชคดีมากขึ้น โชคดีที่เค้าไม่เห็นด้วยกับฉินจุน ไม่อย่างนั้นตระกูลของพวกเค้าก็คงจะได้รับผลกระทบด้วย

เมื่อเห็นฉินจุนในตอนนี้ เค้าก็รู้สึกได้ถึงความผันผวนของชีวิต

“ฉินจุน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ นายมีลูกแล้วเหรอ?”

พวกเค้าแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นฉินจินเข้ามาพร้อมกับเด็กสาวที่คอนข้างโตแล้ว

ฉินจุนพูดว่า “ไม่ใช่ นี่คือน้องสาวของฉัน”

“โอ้ เล่นเอาซะฉันตกใจหมดเลย คุณคิดว่าหลังจากที่นายออกจากโรงเรียนไปแล้ว นายก็ไปแต่งงานมีลูกไปซะแล้ว”

“หึหึ มันมีหลายคนที่ไม่ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัย พวกเค้าก็เลยแต่งงาน นี่มันก็ค่อนข้างนิยมกันในชนบท แต่ในตอนนี้ผู้ชายก็มีแรงบันดาลใจและความมุ่งในอาชีพการงาน อายุสี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดนี่มันก็ยังน้อยเกินไปที่จะแต่งงานนะ ”

ยวีเฉียงพูดอย่างมีมารยาทมาก แต่ในความเป็นจริงคำพูดเต็มไปด้วยการประชด เค้าแสร้งทำเป็นคนดี

เมื่อเร็วๆมานี้หน้าที่การงานของเค้าก็ดีมาก ดังนั้นเค้าก็เลยจงใจที่จะพูดออกมาแบบนี้

“ยังไงก็เถอะ จุนฉิน วันนี้เพื่อร่วมชั้นเรียนของเราจะมีการนัดรวมตัดกันนะ แต่ก็ไม่มีใครติดต่อนายได้เลย วันนี้ฉันก็บังเอิญเจอนายพอดี นายจะมาเจอพวกเราหน่อยไหมหละ?”

ฉินจุนขมวดคิ้ว “ไม่ได้ติดต่อกันมาหลายสิบปีแล้ว ฉันไม่หละกัน พวกนายไปกันเถอะ”

ฉินจุนปฏิเสธ พวกเค้าทั้งหมดเป็นเพื่อนร่วมชั้นในสมัย ม. ต้น เค้าเองก็ไม่มีความทรงจำอะไรกับเพื่อนๆพวกนี้มากนัก ดังนั้นเค้าก็เลยไม่อยากที่จะไปเจออะไรมาก

ยวี่เฉียงก็ตื้อไม่หยุด “ไปเถอะน่า พวกเค้าก็เพื่อนกันทั้งนั้น ยังไงก็ตาม เพื่อนเก่าที่นายสนิมมากก็มาด้วยนะ วันนี้ดูเหมือนว่าเค้าจะมาด้วย”

“เอ่อ……”

ฉินจุนลังเลเล็กน้อย เพื่อนสมัย ม ต้นของเค้าที่จริงกันจริงๆก็มีเพียงแค่เหรินลู่คนเดียวก็เท่านั้น

ในสมัยเรียน ครอบครัวของเหรินลู่ก็ไม่เลวเลย เค้าไม่เป็นต้องหมกมุ่นอยู่กับคนรวยอะไรมาก ดังนั้นเค้าก้บฉินจุนจึงเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่หลังจากนั้นพวกเค้าทั้งสองก็ไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปีแล้ว

ยวี่เฉียงกระตือรือร้นมาก เค้าโอบไหล่ของฉินจุนแล้วพูดว่า “ไปเถอะน่า มันไม่ง่ายเลยนะที่เพื่อนสมัย ม. ต้ร ของเราจะกลับมารวมตัวกัน ขาดนายไปคนนึงมันก็จะไม่สนุกหละสิ”

ฉินจุนพยักหน้า “ก็ได้”

เค้าเองก็ไม่ได้เจอเหรินลู่มากว่าสิบปีแล้ว ตอนนี้ก็ไม่รู้เลยว่าเหรินลู่เป็นยังไงบ้าง

หลังจากตัดผมเสร็จแล้ว ฉินจุนก็โทรหาป้าเฟิงและขอให้ป้าเฟิงมารับญาญ่ากลับไป

หลังจากที่เห็นว่าป้าเฟิงและญาญ่ากลับไปแล้ว ยวี่เฉียงก็ยิ้มแล้วพูดว่า

“เมื่อวานฉันเห็นมุกตลกอันนึงมันตลกมาก มันบอกว่าการกลับมารวมตัวของเพื่อน ถ้าจะให้สนุก ก็ต้องสวมหมวกกันน็อคเมื่อขี่จักรยานไฟฟ้า นายเดาสิว่าทำไมกัน?”

อ้ายหลิงตกตะลึงครู่หนึ่งและส่ายหัว “ไม่รู้อะ ทำไมเหรอ?”

ยวี่เฉียงก็ยิ้ม “เพราะกลัวว่าจะมีเพื่อนร่วมงานที่ขับ BMW มาหนะสิ มันน่าอายมากเลยนะ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ที่รักนี่ตลกชะมัด”

ทั้งสองก็ร้องเพลงด้วยกัน นี่มันก็ทำให้ฉินจุนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเลย

การที่ยวี่เฉียงพูดแบบนี้ เค้าต้องการที่จะล้อเลียนฉินจุน เค้าเพิ่งจะขับรถBMWเข้ามาและมีรถจอดก็มีแค่จักรยานเท่านั้น มันเห็นได้ชัดเลยว่าฉินจุนไม่มีรถขับ

นั่นเป็นเหตุผลที่ ยวี่เฉียงพูดตลกออกมาแบบนี้ มันก็เพื่อแสดงความเหนือกว่าของเค้า

อ้ายหลิงยังแสดงท่าที่มันใจเป็นอย่างมาก การกลับมาเจอกันของเพื่อนสมัย ม ต้น มันไม่ใช่แค่นั้น

เมื่อก่อนทุกคนก็อยู่บนจุดเริ่มต้นเดียวกัน แต่หลังจากที่ผ่านไปหลายปี ความแตกต่างระหว่างพวกเค้ามันก็ดูเหมือนว่าจะยิ่งมากขึ้น

บางคนก็ได้เป็นเจ้านาย ในขณะที่บางคนยังคงทำงานไปวันๆ ความรู้สึกที่แตกต่างกันนี้มันคือประเด็นหลักของการกลับมาเจอกันของเพื่อนร่วมชั้นเรียน

จะว่ากันตามจริง ฉินจุนก็รู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เค้าเองก็ไม่ได้สนใจอะไรกับเรื่องพวกนี้มากนัก

มันราวกับเจ้าชายผู้มั่งคั่งที่ไม่สนกลอุบายของพวกคนสามัญชน

คนธรรมดาคนหนึ่งพยายามที่จะทำให้คุณเห็นว่าเค้าสวมใส่เสื้อผ้าใหม่ ความจริงแล้วมันไม่มีใครใส่ใจหรือสนใจอะไรกับสิ่งเหล่านี้เลย

หลังจากที่อ้ายหลังทำผมเสร็จ ทั้งสามคนก็ออกจากร้านตัดผมไป

ทันทีที่เขาออกไป ยวี่เฉียงก็หยิบกุญแจรถ BMW ที่ห้อยอยู่ที่เอวของเค้าออกมาแล้วกดมัน

แม้ว่าในสมัยนี้รถมันจะถูกมากและก็ไม่แพงสำหรับคนวัยทำงาน อย่างไรก็ตาม รถยนต์ไม่ได้เป็นเพียงความต้องการหลักเท่านั้น หลายคนยังต้องหาเงินมาซื้อบ้านด้วย

ฉินจุนพยักหน้า “มีรถแต่ไม่ได้ขับ”

กับเพื่อนของเค้า เค้าไม่จำเป็นต้องโกหกอะไรและก็ไม่ต้องเสแสร้งอะไร เค้าพูดออกมาตามจริง

ยวี่เฉียงขดริมฝีปากและมองหน้ากันกับอ้ายหลัง พวกเค้ารู้สึกว่าฉินจุนกำลังโม้

มีรถแต่ไม่ขับ?

และยังจะมานั่งรถแท็กซี่อย่างงั้นเหรอ?

เดาว่าคงจะเห็นว่ายวี่เฉียงมีรถ ก็เลยอิจฉาเล็กน้อย มันก็คงจะพูดออกมาแบบนี้เพื่อรักษาหน้า

ยวี่เฉียงกับอ้ายหลิงก็ไม่พูดอะไรเพิ่มเติม

ไม่นานหลังจากนั้น พวกเค้าก็มาถึงที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ที่นี่มันมีร้านอาหารญี่ปุ่นที่ถือได้ว่าหรูมากที่สุดในเมืองตงไห่

หลังจากลงจากรถ เพื่อนสมัยเรียนก็รอกันอยู่ที่ทางเข้าแล้ว

เมื่อยวี่เฉียงลงมาจากรถ ทุกคนก็ประหลาดใจในทันที

“พระเจ้า ยวี่เฉียงเยี่ยมมาก เค้าขับรถ BMW ใช่ไหม?”

“นี่มันไม่ใช่ BMW ธรรมดานะ มันคือ Series 7”

“นี่มันเยี่ยมยอดไปเลย ต่อไปจะต้องเรียกเค้าว่าประธานยวี่แล้วใช่ไหม?”

“ทำไมประธานยวี่ถึงมาช้าหละ! อ้ายหลิงก็สวยขึ้นเรื่อยๆเลยนะ!”

“…”

เมื่อฉันเห็นยวี่เฉียงที่เยี่ยมยอดขนาดนี้ ทุกคนต่างพากันชื่นชมเค้า