ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 373

ถังเหวินพยักหน้า “ก็จริง โรงแรมระดับเจ็ดดาวไม่ใช่ว่าจะมีทุกที่ แต่ว่าเสี่ยวหมิ่น เมืองตงไห่ของพวกเธอก็คงจะมีโรงแรมดี ๆ หรอกใช่ไหม？”

ถังหมิ่นมองหน้าฉินจุน “น่าจะมีแหละ เรื่องนี้ฉันก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกัน”

หลินเยวี่ยเหยาที่นั่งอยู่ด้านข้างกลอกตาอย่างแรง เธอหมดคำจะพูดจริง ๆ สองพ่อลูกนี่พอกันเลยจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะอยากจะอวดตัวเองคงไม่พูดจาแบบนี้ออกมา

พอขึ้นมาบนรถกันหมด ก็มุ่งหน้าไปที่แทบชานเมือง ไปที่แหล่งท่องเที่ยว

รอบข้างเต็มไปด้วยป่าไผ่ มีสายน้ำไหล ทิวทัศน์เหมือนกับในภาพวาด

หลังจากลงมาจากรถ พอมองลอดเข้าไปในป่าไผ่ ก็จะเห็นว่าในดงป่าไผ่นั้นมีอาคารหลายหลังดูมีสไตล์มาก ๆ

ที่หน้าประตูมีแผ่นไม้ไผ่เขียนว่า ติงจู๋ซวน

ถังเหวินพอลงมาจากรถก็เบ้ปาก

“นี่มันที่ไหนกันเนี่ย ต่อให้ไม่มีโรงแรมระดับเจ็ดดาว ก็ต้องมีพวกโรงแรมห้าดาวไหม？จิ๊จิ๊ ”

ถังเหวินทำท่าทางเหมือนผ่านโลกมาเยอะ ทำเป็นวิพากษ์วิจารณ์สภาพแวดล้อมที่นี่ไปเรื่อย

พอเดินเข้ามาในติงจู๋ซวน ที่ด้านในมีถ้ำ

ภายนอกดูเหมือนจะมีแต่ป่าไผ่ มีสะพานข้ามคลองเล็ก ๆ พวกสภาพระบบนิเวศน์อะไรแบบนั้น แต่พอเดินมากลับเป็นศาลาริมน้ำ งดงามมาก ๆ

ไม่รู้ว่าหรูหรากว่าโรงแรมระดับห้าดาวเท่าไหร่

พนักงานต้อนรับส่วนหน้าแต่งตัวในชุดฮั่น ทั้งสูงทั้งสวยและสุภาพอ่อนน้อม

“คุณฉินทางเราได้เตรียมอาหารไว้ให้ท่านที่ด้านในหมดแล้วค่ะ เชิญเข้ามาได้เลยค่ะ”

ฉินจุนและคนอื่นๆ เดินเข้าไปในห้องโถงและเดินข้ามสะพานเล็กๆ ข้างหน้าเขาเป็นทะเลสาบที่ใสแจ๋ว มีเกาะอยู่กลางทะเลสาบซึ่งมีโต๊ะหลายตัวตั้งไว้แล้ว

ทุกคนเดินไปตามสะพานไม้ไผ่เล็ก ๆ และเข้าไปในศาลาใหญ่บนเกาะใจกลางทะเลสาบ หลังจากที่พวกเขานั่งลง ก็มีเด็กสาวนั่งดีดกู่เจิ้งอยู่ไกล ๆ

เสียงของกู่เจิ้งนั้นไพเราะและนิ่มนวลมาก ๆ เสียงดนตรีลอยมาตามลมช่างรื่นหู และก็ไม่ได้ส่งเสียงดังรบกวนการพูดคุยของทุกคน

มีทั้งเสียงนกร้อง ดอกไม้บานสะพรั่ง รอบ ๆ มีสายน้ำไหล บางครั้งก็มีปลาตัวเล็ก ๆ กระโดดขึ้นมาเหนือน้ำ บรรยากาศมันช่างงดงามจริง ๆ

ใบหน้าของทุกคนต่างเต็มไปด้วยความชอบใจ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้มาทานอาหารในสถานที่แบบนี้ บรรยากาศแบบนี้มันยอดเยี่ยมสุด ๆ ไปเลยไหมล่ะ？

หลินเยวี่ยเหยาเองก็ค่อนข้างช็อก ไม่คิดเลยว่าตงไห่จะมีสถานที่แบบนี้

พี่ฉินนี่สุดยอดจริง ๆ เลยนะสามารถติดต่อสถานที่สุดหรูขนาดนี้ได้

เดิมที่ติงจู๋ซวนไม่ได้เปิดให้คนภายนอกเข้ามา จะจัดเตรียมไว้เฉพาะรับแขกคนสำคัญ ราคาก็แพงมาก ๆ เพราะฉะนั้นจึงไม่ค่อยมีคนรู้จักที่นี่

พอหลินเยวี่ยเหยานั่งลง ก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าขี้เล่น

“ลุงสาม สถานที่เล็ก ๆ แบบนี้พอจะเข้าตาลุงบ้างไหมคะ？”

ถังเหวินเองก็ตกตะลึงกับความงามของสถานที่แห่งนี้ แต่ก็ยังทำเป็นปากแข็งพูดว่า

“ก็พอได้แหละ ก็คงเป็นเพราะที่นี่เป็นเมืองเล็ก ๆ ที่ดินก็ค่อนข้างถูก ถึงได้มีสถานที่สวย ๆ แบบนี้”

ท่าทางปากแข็งของถังเหวินทำคนอื่นรู้สึกอยากว่ามันน่าตลก เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าตกตะลึงในความหรูหราของโรงแรมแห่งนี้ แต่ก็ยังทำท่าปากแข็ง

สถานที่บรรยากาศแบบนี้คาดว่าทั้งประเทศจีนก็คงมีแค่ไม่กี่ที่ อย่าว่าแต่โรงแรมระดับห้าดาวเลย เจ็ดดาวก็ยังเทียบกับที่นี่ไม่ได้

พนักงานของที่นี่ต่างสวมใส่ชุดฮั่น ให้ความรู้สึกโบราณย้อนยุค

สาว ๆ ก็หน้าตาสวยมาก หนุ่ม ๆ ก็หน้าตาหล่อเหลา ดูแล้วถ้าอยากจะมาทำงานที่นี่ต้องโปรไฟล์ดีมาก ๆ แน่เลย

ไม่นาน พวกเขาไม่ต้องสั่งอาหารเลย เพราะอาหารได้ทยอยนำเข้ามาเสิร์ฟเรียบร้อยแล้ว