ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 374

หลินเยวี่ยเหยากลอกตามองบน แต่ก็ไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงด้วย ถังเจียนเฉียงนี่น่ารำคาญจริง ๆ

เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าอายุมากว่าเธอแค่ไม่กี่ปี ก็คิดว่าตัวเองประสบความสำเร็จมาก ทำท่าทางเหมือนผู้ใหญ่สั่งสอนเด็ก เหมือนกับว่าตัวเองเก่งมากอย่างนั้นแหละ

ถังเจียนเฉียงรู้สึกเสียหน้าต่อหลินเยวี่ยเหยา เดิมทีเขาคิดว่าหลินเยวี่ยเหยาก็แค่หมอธรรมดา ๆ จึงใช้ความรู้ของตัวเองไปสอนคนอื่นเขา สุดท้ายคนอื่นเขากลับระดับเดียวกันตน ทั้งสองคนต่างก็เป็นผู้อำนวยการเหมือนกัน เขาจะมีคุณสมบัติอะไรไปสอนคนอื่นได้？

ถังเจียนเฉียงจึงเบนสายตาไปมองฉินจุนแทน และมุ่งเป้าไปที่เขา

“ฉินจุนนายเองก็เป็นหมอใช่ไหม？ทำงานที่โรงพยาบาลไหนล่ะ？”

ฉินจุนเอ่ย “ฉันเปิดคลินิกเป็นของตัวเอง”

ทันใดนั้นถังเจียนเฉียงก็เผยรอยยิ้มดูถูกออกมาทันที

“เปิดคลินิกเองงั้นเหรอ？คลินิกเล็ก ๆ แบบนั้นมันไม่ค่อยมีอนาคตสักเท่าไหร่หรอก รักษาไปเรื่อย ๆ สุดท้ายมันก็มีแต่โรคทั่ว ๆ ไปพวกไข้หวัดธรรมดา ๆ ไม่นานระดับความสามารถก็จะถดถอย”

“นายเองก็เรียนแพทย์แผนตะวันตกเหรอ？”

ใบหน้าของฉินจุนไม่แสดงอาการใด ๆ “ฉันเป็นแพทย์แผนจีน”

“เอ๊ะ？แพทย์แผนจีน？เหมือนฉันเลย”

ถังเจียนเฉียงรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที “แพทย์แผนจีนมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น นายเพิ่งจะอายุแค่ยี่สิบห้า กล้าเปิดคลินิกเป็นของตัวเองแล้ว หลาย ๆ ครั้งอาจจะไม่ได้รับการยอมรับจากคนอื่นหรอก อีกอย่างอาชีพหมอนี้ ต้องมีความรับผิดชอบสูงมาก แพทย์แผนจีนต้องเรียนรู้สมุนไพรตั้งหลายชนิด มีหลายตัวที่มันใช้ร่วมกันไม่ได้ นายต้องมีความรู้พื้นฐานมาก ๆ เพราะมันอาจจะเกิดเรื่องได้ง่ายมากถ้านายไม่มีพื้นฐานแน่นพอ”

“ฉันแนะนำนะนายลองหาโรงพยาบาลสักแห่งลองไปฝึกงานดู ถ้าไม่โอเคจะมาเรียนรู้จากฉันก็ได้นะ มาที่โรงพยาบาลฉัน คนอื่นอาจจะไม่กล้ารับประกัน แต่ถ้าเห็นหน้าฉันต้องให้นายบรรจุแน่ไม่มีปัญหา”

พอถังเจียนเฉียงพูดจบ ไม่ทันทีฉินจุนจะได้พูด หลินเยวี่ยเหยาก็ทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว

“นี่พี่เจียนเฉียง พี่ฉินจุนน่ะเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญพิเศษของโรงพยาบาลเพื่อประชาชนของพวกเรา”

“……”

พอได้ยินดังนั้นสีหน้าของถังเจียนเฉียงก็แย่ลงทันที

หลังจากตะลึงอยู่นาน มุมปากของเขาก็กระตุกอย่างรุนแรง คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน เผยสีหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อออกมา

“แพทย์ผู้เชี่ยวชาญพิเศษ？จะเป็นไปได้ยังไง？หมอนี่เพิ่งจะอายุยี่สิบกว่าเองไม่ใช่เหรอ จะเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญพิเศษแล้วได้ยังไง？มาตรฐานการประเมินของโรงพยาบาลพวกเธอเป็นแบบไหนกัน？พวกเธอไม่ได้ใช้เงินซื้อตำแหน่งใช่ไหมเนี่ย？”

หลินเยวี่ยเหยากลอกตามองบน “พี่อย่ามาพูดจามั่วซั่ว โรงพยาบาลของพวกเราเป็นโรงพยาบาลใหญ่ระดับเมือง ระดับเดียวกับโรงพยาบาลเพื่อประชาชนประจำจังหวัดนั่นแหละ ถ้าไม่มีความสามารถจะได้เป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญงั้นเหรอ ？”

ทำอับอายกันเลยทีเดียว

ถังเจียนเฉียงที่กะจะมาอวดตัวเอง สุดท้ายหลินเยวี่ยเหยาก็ระดับเดียวกันกับเขา

ตอนแรกว่าเรียกความมั่นใจของตัวเองกลับคืนมาโดยการเล่นงานฉินจุน กลับกลายเป็นว่าฉินจุนนั้นเป็นถึงแพทย์ผู้เชี่ยวชาญพิเศษ！ แถมยังเก่งกว่าเขาเสียอีก！

ถังเจียนเฉียงอับอายจนแทบทนไม่ไหว พริบตาเดียวบรรยากาศก็แย่ลงทันที

บรรยากาศจะแย่ลงก็แย่ลงไปเลย หลินเยวี่ยเหยาก็ไม่ได้อยากจะแก้สถานการณ์อะไร ก็ตัวเองอยากจะโชว์โง่ออกมาเป็นไงล่ะอับอายคนอื่นเขาเอง สมน้ำหน้า

ส่วนฉินจุนนั้นยิ่งเป็นคนที่ไม่ชวนคนอื่นคุยอะไรก่อนอยู่แล้ว

พริบตาเดียวบนโต๊ะอาหารก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย น่าขายหน้าอย่างสุด ๆ

ในที่สุดถังเจียนเฉียงก็ทนไม่ไหวแล้ว ทำเป็นหัวเราะออกมา

“แพทย์แผนจีนน่ะ จำเป็นจะต้องมีแพทย์ชื่อดังมาคอยชี้แนะถึงจะดี พวกแพทย์แผนจีนระดับประเทศเหล่านั้นน่ะฉันเคยเชิญท่านมาให้คำแนะนำหมดแล้ว ฉินจุน นายเคยเชิญพวกท่านมาสอนหรือเปล่า？”

ฉินจุนส่ายหน้า “ไม่เคย”

เขาไม่เคยจริง ๆ มีแต่พวกแพทย์แผนจีนระดับประเทศพวกนั้นที่มาเชิญเขาให้ไปสอน รวมถึงข่งฝานหลิน

ถังเจียนเฉียงหัวเราะ “ก็คงใช่แหละ นายไม่ได้มีคุณสมบัติพอที่จะได้รู้จักกับคนระดับนี้ ได้เรียนรู้จากอาจารย์ที่มีชื่อเสียงเหล่านี้มันมีประโยชน์มาก ๆ เลยแหละ”