ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 377

หลินเยวี่ยเหยารู้สึกว่านี่มันเป็นเรื่องหลอกลวง แต่ถังหมิ่นกลับรู้สึกว่านี่มันเป็นเรื่องจริง

ป้ารองกับลุงรองต่างก็ตื่นเต้นกับซูเหวินฉีมาก หลังจากที่คนนอกไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่ครอบครัวของพวกเค้าเท่านั้น ถังหมิ่นก็เริ่มถามคำถามที่คนทั่วไปมักจะถามกัน

ในครอบครัวมีกันอยู่กี่คน พ่อแม่ทำงานอะไร จะแต่งงานกันเมื่อไหร่ อยากมีลูกเมื่อไหร่…

ซูเหวินฉีหน้าแดงอยู่ซักพัก แม้ว่าเธอจะเคยเจอกับคนมาทุกรูปแบบแล้ว แต่ซูเหวินฉีก็ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อนเลย

ทำได้แค่กัดหัวกระสุนว่าจะตอบอย่างไรตอบอย่างไร

แม้ว่าซูเหวินฉีจะเป็นราชินีแห่งวงการ แต่เธอก็เป็นเหมือนลูกสะใภ้ตัวน้อยในตอนที่มาอยู่ที่บ้านของฉินจุน

หลินเยวี่ยเหยารู้ว่าพวกเค้ากำลังเสแสร้ง เธอเองก็สนใจแล้วพูดกับฉินจุนขึ้นมาว่า

“พี่ จำได้ไหมว่าครั้งที่ก่อนพี่บอกว่าจะเอาหนังสือเก่าเล่มนั้นมาให้ฉันดู?”

ฉินจุนก็ยิ้มขึ้นมา “อ่อ ฉันเอามาให้เธอแล้ว”

ก่อนหน้านี้ ฉินจุนสามารถรักษาโรคต่างๆที่ยากและซับซ้อนได้ สิ่งเหล่านี้หลินเยวี่ยเหยาก็ไม่เข้าใจเลย มันไม่สามารถอธิบายอะไรได้เลย การรักษานี้ เป็นพวกยาพื้นบ้านที่อยู่ในหนังสือเก่าๆพวกนั้น หลินเยวี่ยเหยาเองก็อยากที่จะยืมหนังสือพวกนี้มาดูบ้าง

ฉินจุนเองก็เตรียมมันมาแล้ว ตอนอยู่ที่บ้านเค้าเขียนวิธีการบ้างอย่างและทฤษฎีการผสมผสานยาจีนและตะวันตกที่เค้าจะให้หลินเยวี่ยเหยาดู

หลังจากได้หนังสือมาแล้ว หลินเยวี่ยเหยาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

“นี่อะไร สมุดจดเหรอ? นายนี่ขี้งกจริงๆเลย!”

หลินเยวี่ยเหยาก็กลอกตาขึ้นมา เธอหยิบหนังสือแล้วกลับไปที่ห้องเพื่อดูมัน

ในตอนกลางคืน หลังจากที่ซูเหวินฉีกับฉินจุนออกจากบ้านของป้ารองไปแล้ว เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ฉันเหนื่อยมาก การแกล้งเป็นแฟนกันนี่มันเหนื่อยมากจริงๆเลยนะ!”

ซูเหวินฉีคว้าแขนของฉินจุนเข้ามา ฉินจุนเองก็ไม่ปฏิเสธจากนั้นทั้งสองก็เดินเล่นกันไปเรื่อยๆ

“เหนื่อยเหรอ? งั้นฉันจะพาเธอไปกินของอร่อยๆเพื่อวชดเชยก็แล้วกัน”

“เอาสิ เย้ๆ!”

ซูเหวินฉีกับฉินจุนก็ช้อปปิ้งและกินข้าวกัน ตอนนี้ทักษะการแสดงของพี่ซูก็ดีมากขึ้นเรื่อยๆ เธอควงแขนของฉินจุนแกว่งมันไปมาตลอดททาง เธอสวมแว่นกันแดดด้วยจะได้ไม่มีใครจำเธอได้

ในตอนที่ทั้งสองกำลังกินข้าวกันอยู่นี้เอง หลินเยวี่ยเหยาก็โทรเข้ามา

“เฮ้ พี่ นี่พี่อยู่ที่ไหนเนี่ย มันมีเรื่องเกิดขึ้นในโรงพยาบาลของเรา!”

ฉินจุนขมวดคิ้วขึ้นมา “มีเรื่องอะไร ค่อยๆพูดออกมา”

พวกเค้าพึ่งออกมาจากบ้านของป้ารองได้ไม่นาน เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ที่โรงพยาบาลก็เกิดเรื่องขึ้นแล้วอย่างงั้นเหรอ?

“ฉันอยู่ที่บ้านอ่านหนังสือที่นายให้มา แต่ที่โรงพยาบาลก็มีเรื่องฉุกเฉินแล้วโทรมาหาฉัน ฉันก็เลยรีบเข้าไป”

“อาการของผู้ป่วยคนนี้เหมือนกันทุกประการกับในสมุดจดที่พี่ให้ฉันมาเลย ฉันปฏิบัติตามในสมุดเพื่อรักษาเค้าแล้ว แต่เค้ากลับหมดสติไป ตอนนี้ฉันเองก็ตกใจมาก!”

ฉินจุนก็ขมวดคิ้วขึ้นมา สมุดจดเล่มนี้เค้าเขียนขึ้นมาด้วยตัวของเค้าเอง ทุกอย่างเขียนขึ้นมาอย่างเรียบง่าย อาการที่อธิบายอยู่ในนั้นมันแม่นยำมาก หากตัดสินอาการตามนั้น การวินิฉัยมันก็ไม่น่าจะมีเรื่องผิดพลาดอะไร

“งั้นโรคอะไร?”

“ในบทแรกของสมุดเลย โรคลำไส้”

ฉินจุนก็ขมวดคิ้วขึ้นมา “ได้ ฉันจะไปดู”