ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 387

เหยียนหวังไม่ได้ปฏิเสธอะไร เป้าหมายของเขาคือฆ่าเหลยหง แต่ถ้าพูดตามหลักแล้วฉินจุนเห็นเขาแล้ว เขาก็ควรจะถูกจัดการไปด้วย เพื่อความปลอดภัยคนที่ไม่เกี่ยวข้องไม่ควรอยู่ตรงนี้

แต่ฉินจุนกลับไม่ได้เดินออกไป แต่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น และมองไปที่ฉินญาญ่า

เมื่อกี้ที่เหยียนหวังพุ่งเข้ามา ฉินญาญ่าก็ตกใจจนทำไอศกรีมในมือตกพื้น

ฉินญาญ่าเม้มริมปากแน่น ขอบตาแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า ไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะได้ซื้อไอศกรีมสักอันหนึ่ง แต่เธอกลับได้เลียแค่สองครั้งแล้วก็ตกพื้น…

สีหน้าฉินจุนเย็นชา เขาเงยหน้าขึ้น มองไปที่เหยียนหวังที่ยืนอยู่ไม่ไกลอย่างเย็นชาและพูด

“คุณฉันทำไอศกรีมของน้องสาวผมตก”

เหยียนหวังตกตะลึงอยู่สักครู่ และหัวเราะเยาะ

“ทำไม ให้โอกาสหนีไป ยังไม่ไปอีกงั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้นะ ถ้าผ่านตรงนี้ไปจะไม่มีร้านแบบนี้แล้ว แกอย่าหวังว่าฉันที่เป็นนักฆ่าจะมีความเห็นอกเห็นใจเลย”

ความหมายของที่เหยียนหวังพูดนั้นชัดเจนมาก อย่าคิดว่าคุณพาเด็กมาด้วยแล้วเขาจะไม่กล้าทำอะไร ในเมื่อเขาอยู่ในสายอาชีพนี้ เขาก็ต้องมีจิตใจโหดเหี้ยมเป็นธรรมดา ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยฆ่าเด็ก

วันนี้สองคนนี้โชคดีมากที่เขาให้โอกาส อยากไปก็ไป แต่ถ้าไม่ไปเหยียนหวังก็ยินดีที่จะจัดการไปพร้อมๆ กัน

หลังจากที่เหยียนหวังพูดจบ ฉินจุนก็ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับแววตาเย็นชา

“คุณทำไอศกรีมของน้องสาวผมหล่น!”

สีหน้าของเหยียนหวังดูเจ้าเล่ห์ “ไม่คิดว่าคุณจะกล้าขนาดนี้นะเนี่ย? เห็นยังเด็กแล้วมีเด็กมาด้วย ตอนแรกก็ตั้งใจจะปล่อยไปแล้ว แต่ในเมื่อไม่ยอมรับโอกาสดีๆ นี้ไว้ งั้นก็ไปเจอยมบาลกับเหลยหงเลยไป!”

“ใครๆ ก็บอกว่าพี่หงมีลูกไม่ได้ แต่คิดไม่ถึงเลยนะเนี่ยว่าพี่หงก็มีกับเขาด้วย ลูกของพวกคุณก็โตขนาดนี้แล้วนะ แต่ก็ดี สามคนคนพ่อแม่ลูกเป็นอยู่เป็นเพื่อนกันในนรกเลยแล้วกัน”

เหยียนหวังหยิบมีกพกสามแฉกออกมาอีกครั้ง เขาถือมันไว้ทั้งสองมือ สำหรับเขามีดพกสามแฉกที่คมกริบนั้นมีประโยชน์มากกว่าปืนเสียอีก ในพื้นที่เปิดโล่งเช่นนี้เหยียนหวังที่มีมีดพกสามแฉกอยู่ในมือก็ราวกับเป็นเทพพระเจ้า

ตอนนี้เหลยหงสีหน้าซีดเผือด เธอดึงฉินจุนไว้แล้วพูดว่า

“คุณฉิน คุณออกไปก่อนเถอะ! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!”

ฉินจุนไม่เพียงแค่ไม่ถอยเท่านั้น แต่ยังก้าวไปข้างหน้าต่อ เข้าใกล้เหยียนหวังมากขึ้นและพูดขึ้นอย่างเย็นชา

“คุณทำไอศกรีมของน้องสาวผมหล่น คุณไม่ได้ยินเหรอ? ขอโทษน้องสาวผม!”

เหยียนหวังขมวดคิ้ว และแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา

“ไม่รู้จักเจียม ในเมื่อแกรนหาที่ตายเอง งั้นฉันก็จะสนองให้!”

หลังจากพูดจบ เหยียนหวังก็ก้าวไปข้างหน้าทันที ดึงมีดพกสามแฉกออกมาแล้วแทงไปที่ฉินจุน

เหยียนหวังนั้นแข็งแกร่งมาก ความสามารถอย่างเหลยหงหรือเฉินตี้หาวนั้นยังคงเทียบไม่ได้

ฮู่ว!

เมื่อเขาตวัดมีดออกไปทำให้เกิดเสียงลม ฉินจุนเอียงศีรษะหลบไปได้อย่างง่ายดาย

เหยียนหวังบิดข้อมือและวาดมีดพกสามแฉกกลับมาอีกครั้ง

นี่คือความฉลาดของมีดพกสามแฉก หากโจมตีพลาดก็สามารถกลับมาสังหารได้อีกครั้ง แม้แต่ผู้ที่เก่งมากๆ ก็ยังยากจะหลีกเลี่ยง

แต่ทันใดนั้นฉินจุนก็ยื่นมือออกไป และชกไปที่ใต้รักแร้ของเหยียนหวัง แขนของเขาจึงหมดแรงทันที เหยียนหวังรู้สึกเจ็บปวดที่บริเวณใต้รักแร้มาก มีดสามแฉกก็ตกลงพื้นทันที

จากนั้นฉินจุนก็ยกมือขึ้นมาบีบคอเหยียนหวัง เป็นท่าบีบคอที่เขาชอบมากที่สุด บีบคอของเขาแน่น

“ฉันจะพูดอีกครั้ง แกทำไอศกรีมของน้องสาวฉันหล่น ขอโทษซะ!”

เหยียนหวังตกตะลึง ไอศกรีมงั้นเหรอ?

ไอศกรีมของสาวน้อยคนนั้นน่ะเหรอ?

เขาไม่ได้สนใจมันเลยเลยสักนิด!

ฉินจุนพูดไปแล้วสามครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมัน เขาคิดไม่ถึงเลยว่าที่ฉินจุนจัดการเขา เพราะว่าเขาทำเด็กหญิงคนนั้นตกใจจนทำให้ไอศกรีมตก!

เหยียนหวังเป็นราชาแห่งนักฆ่าที่โหดเหี้ยม แต่ในสายตาของฉินจุนเขาก็เป็นเพียงคนเดินผ่านมาเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเขาทำให้ไอศกรีมของฉินญาญ่าตก ฉินจุนก็อาจจะไม่สนใจเขาเลย

แขนขาของเหยียนหวังถูกหัก ทำให้เขาทรุดตัวลงกับพื้นทันที ตอนนี้สภาพเขาเหมือนกับคนตาย สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เมื่อเหลยหงเห็นฉากนี้ ในใจของเธอก็ราวกับมีพายุพัดโหมกระหน่ำ เธอตกใจมาก

คุณฉินแข็งแกร่งมาก คนอย่างเหยียนหวังเมื่ออยู่ในมือเขาตอบกลับได้ไม่ถึงสองทีด้วยซ้ำ!

ถ้าฉินจุนไปเป็นนักฆ่า เขาจะต้องเป็นสุดยอดแห่งวงการนี้อย่างแน่นอน!

แต่เหตุผลที่เขาไม่ไปเป็นก็คงเป็นเพราะเขาไม่ชอบแน่ๆ

นักฆ่าชั้นยอดนั้นไม่ได้สำคัญเลยสักนิด

เหลยหงพยายามสงบสติ และรีบเข้าไปจะเตรียมถามเหยียนหวัง แต่น่าเสียดายที่เหยียนหวังไม่สามารถขยับแขนขาของเขาได้แล้ว แต่คอของเขายังสามารถขยับได้อยู่ เขาเห็นมีดสามแฉกที่อยู่ข้างๆคอเขา เขาจึงหันศีรษะไปเพื่อแทงเข้าไปที่คอตัวเองทันที

เหลยหงถอนหายใจ คงจะถามถึงคนจ้างไม่ได้แล้ว

“คุณฉิน ขอบคุณคุณมากนะคะสำหรับเรื่องวันนี้ บุญคุณนี้ฉันจะไม่ลืมเลย”

“พี่หงเกรงใจเกินไปแล้ว”

เหลยหงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงอย่างเขินๆ และพูด

“คุณฉินอย่าเรียกว่าพี่หงเลย มันดูห่างเหินเกินไป ถ้าไม่รังเกียจ… เรียกว่าเสี่ยวหงก็ได้ค่ะ”

“ได้ครับ”

“คุณฉินฉันไม่ได้ไปส่งคุณนะคะ เดี่ยวฉันจะต้องจัดการทางนี้ก่อน”

ฉินจุนพยักหน้าจากนั้นก็พาฉินญาญ่าออกไป กลับไปซื้อไอศกรีมอีกอันหนึ่ง ทำให้ญาญ่าดีใจมาก

อยู่เล่นกับฉินญาญ่าทั้งบ่ายจากนั้นก็ต้องจำใจส่งเธอกลับโรงเรียน

หลังจากนั้นฉินจุนก็โทรหาจู้หลินหลินเพื่อถามว่ากิจการกองทุนของเธอเป็นอย่างไรบ้าง แต่โทรไปหลายครั้งจู้หลินหลินก็ไม่รับสาย