ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 386

ท้องฟ้าที่สูงกว่าร้อยเมตร แม้ว่าจะเป็นเหล็กเมื่อตกลงมาก็ยังบุบสลายผิดรูป นับประสาอะไรกับคน

คนธรรมดาที่มีสุขภาพแข็งแรง ได้รับการฝึกอบรมนักดับเพลิงหน่วยรบพิเศษมา อย่างมากที่สุดก็กระโดดจากความสูงแค่สิบกว่าเมตรเท่านั้น ถ้า 20 เมตรขึ้นไปก็ยากที่จะรับรองความปลอดภัยแล้ว

แต่ชายชราผู้นี้กระโดดลงมาจากตึกสูง 30 ชั้น ยังคงปลอดภัยดี คนแบบนี้มีอยู่จริงหรือ?

ฉินจุนยิ้ม “ก็น่าจะมีแหละ”

ฉินจุนไม่รู้ว่าพลังความแข็งแกร่งของเย่ซวนหยวนคืออะไรกันแน่ เมื่อตอนเด็กๆ ที่เขาต่อสู้กับชายชราทั้งวัน ก็เป็นเขาที่แพ้ทุกครั้ง

ต่อมาฉินจุนก็แพ้น้อยลง และบางครั้งเขาก็สามารถสู้กลับได้ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขายังก็ไม่สามารถเอาชนะชายชราได้

ดังนั้นฉินจุนจึงไม่สามารถหาคำอะไรมาอธิบายความแข็งแกร่งของเย่ซวนหยวนได้

การกระโดดลงมาจากที่สูงกว่าหนึ่งร้อยเมตรฉินจุนก็สามารถทำได้ แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะสุขุมเหมือนเย่ซวนหยวน

ทั้งสองคุยกันจนมาถึงโรงเรียน หลังจากติดต่อโรงเรียนเสร็จแล้ว ครูใหญ่ก็ออกมาส่งฉินญาญ่าด้วยตัวเอง

“คุณฉิน ที่โรงเรียนญาญ่าเป็นเด็กดีมาก และเข้ากับเพื่อนร่วมชั้นของเธอได้ดีมาก คุณครูทุกท่านก็ชอบเธอมาก”

ไม่ว่าจะจริงหรือไม่จริง เมื่ออยู่ต่อหน้าฉินจุนอาจารย์ใหญ่ก็ต้องพูดดีๆไว้ก่อน

ฉินญาญ่าก็ดีใจมากที่ได้เห็นฉินจุนยิ้ม “สวัสดีค่ะพี่ชาย”

เมื่อเห็นว่าฉินญาญ่าอุดมสมบูรณ์ และมีอารมณ์ดี ฉินจุนก็พอใจมาก

“ครับ ดีครับ รบกวนด้วยนะครับ”

“คุณฉินก็ รบกวนอะไรล่ะคะ แหะๆ กลับดีๆนะคะ”

ฉินญาญ่าจับมือฉินจุนอย่างมีความสุขมาก ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีใครสนใจเธอเลย ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็ถูกรังเกียจ ถูกเตะไปมาราวกับลูกบอล

ในที่สุดตอนนี้เธอก็มีครอบครัวแล้ว และยังได้ไปโรงเรียนด้วย นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุด

“พี่ชายคะ พี่สาวคนนี้สวยมากเลย พี่สะใภ้เหรอคะ?”

ฉินญาญ่าจ้องไปที่เหลยหงนานแล้วแต่ไม่กล้าถาม เธอแอบเหลือบมองอยู่หลายครั้ง รู้สึกว่าพี่สาวคนนี้สวยมากและเต็มไปด้วยพลัง

เมื่อสิ้นเสียงของฉินญาญ่า เหลยหงก็หน้าแดงทันที ปกติใบหน้าของเธอก็ขาวใสอยู่แล้ว เมื่อหน้าแดงก็ทำให้เห็นได้ชัดมาก

เหลยหงยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร

ฉินจุนลูบหัวฉินญาญ่า “นี่คือเพื่อนของพี่ชายเอง ต่อไปก็เรียกว่าพี่เหลย หรือพี่หงนะ”

“โอเค เข้าใจแล้วค่ะ”

แม้ว่าจะมารับฉินญาญ่าแล้ว แต่เหลยหงก็ยังไม่ไป เธอต้องการคุยกับฉินจุนต่ออีกหน่อย ฉินจุนก็ไม่ได้ปฏิเสธ

หลังจากที่ทั้งสามคนเดินมาได้สักพัก ฉินญาญ่าก็เห็นร้านไอศกรีมข้างทางเธอหยุดเดิน และกลืนน้ำลาย ฉินจุนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“หนูยังเด็กอยู่ และร่างกายก็ไม่ค่อยดีนัก กินของเย็นๆ มากไม่ได้นะ”

เพราะเขาเป็นแพทย์แผนจีน ฉินจุนให้ความสำคัญกับสุขภาพมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งร่างกายของฉินญาญ่าที่ไม่ค่อยแข็งแรง ขาดสารอาหารตั้งแต่เด็กจนโต ดังนั้นพยายามอย่ากินของเย็นๆ

เหลยหงยิ้ม “กินแค่อันเดียวคงไม่เป็นอะไรมั้ง? ฉันซื้อให้”

ฉินญาญ่ายิ้มหวาน “พี่เหลยใจดีจังเลย ถ้าพี่เป็นพี่สะใภ้หนูก็คงจะดีนะคะ”

เหลยหงทำตัวไม่ถูก ก่อนหน้านี้หน้ายังแดงไม่จางลงเลย ตอนนี้ก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง

ฉินจุนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ทำได้แค่ทนไว้

เมื่อฉินญาญ่าได้ไอศกรีมแล้ว ทันใดนั้นก็มีเสียงเบาๆ ดังอยู่ไม่ไกล ฉินจุนและเหลยหงต่างก็เงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกัน มองไปที่ป่าที่อยู่ข้างๆพวกเขา

มีคน!

เหลยหงตกใจนิดหน่อย ที่เธอเห็นคนก็เพราะเธอระแวดระวังอยู่เสมอ