ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 417

ไห่หนิงขมวดคิ้วมุ่น， “ปู่ไม่ได้ป่วยอะไร จะต้องไปตรวจอะไรกัน？ครั้งก่อนไปตรวจแล้วไม่ใช่หรือไง ไม่ได้เป็นอะไร อย่ามาวุ่นวายกับปู่หน่า！”

ดูแล้วไห่หนิงไม่ใช่แค่อคติกับฉินจุนคนเดียว แต่อคติกับหมอทุกคน เขาคิดว่าตัวเองไม่ได้ป่วยอะไรก็เท่านั้น

“คุณปู่นี่จริง ๆ เลยนะคะ……เห้อ หนูนัดแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเอาไว้แล้ว อีกเดี๋ยวก็คงมาตรวจคุณปู่”

ไห่หนิงถลึงตาใส่เธอ แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร เพราะอย่างไรก็ตามเขาไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองป่วย จากนั้นก็เดินตรงเข้าห้องไปอย่างโมโห

เหยาเหยาถอนหายใจ นั่งลงด้วยใบหน้าเป็นกังวล

เหลยหงเอ่ย “เหยาเหยาไม่ได้ต้องกังวลไป ท่านนี้คือคุณฉินเป็นหมอที่พี่พามา เขาเองก็ช่วยดูอาการคุณปู่ให้ได้”

เหยาเหยาขมวดคิ้วเข้าหากัน มองสำรวจฉินจุนแล้วเอ่ย

“เขาเป็นหมอเหรอพี่？เด็กไปหรือเปล่า？”

เหลยหงยิ้ม “ถึงแม้ว่าคุณฉินจะอายุยังน้อย แต่ว่าฝีมือการรักษานั้นสุดยอดมาก”

เหยาเหยาส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “ช่างมันเถอะ พี่หงไม่ต้องไปสนใจหรอกค่ะ อาการของปู่ฉัน น่าจะเป็นโรคปอดอักเสบ น่าจะเป็นเพราะตอนหนุ่ม ๆ ท่านสูบบุหรี่จัดเกินไป”

เดิมทีฉินจุนไม่ได้อยากจะพูดอะไร แต่ว่าฟังที่เหยาเหยาพูดเรื่องอาการป่วยก็อดไม่ได้

“ท่านอาวุโสไห่ไม่ได้เป็นปอดอักเสบ แต่เป็นโรคขาดสารอาหารครับ”

พอฉินจุนพูดจบ เหยาเหยาก็ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

“โรคขาดสารอาหาร？นายเอาอะไรมาพูด คุณปู่ของฉันจะขาดสารอาหารได้ยังไง？นายไม่เห็นหรือไงว่าครอบครัวของเรามีฐานะแบบไหน นายจะบอกว่าคุณปู่ฉันไม่มีเงินซื้อข้าวกินงั้นเหรอ？”

เดิมที่เหยาเหยาก็โมโหเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอได้ยินฉินจุนพูดแบบนี้ เธอก็ยิ่งโมโห

ฉินจุนขมวดคิ้ว “โรคขาดสารอาหารสามารถแบ่งได้หลายประเภท ไม่ใช่ว่าจะมีแต่คนที่ไม่มีเงินกินข้าวเท่านั้นที่จะเป็นโรคสารอาหาร มีพวกเหล่าเศรษฐีหลายคนก็เป็นโรคขาดสารอาหารเหมือนกัน อาการป่วยไม่ได้เกี่ยวกับความรวยความจน ร่างกายของท่านอาวุโสไห่ขาดสารอาหารจำนวนมาก จะต้องมีปัญหาเรื่องการกินและการพักผ่อนในชีวิตประจำวันแน่นอน”

เหยาเหยายิ่งได้ฟังก็ยิ่งโมโหเข้าไปอีก

“นายจะบอกว่าพวกฉันดูแลคุณปู่ไม่ดีอย่างนั้นเหรอ？หมอเขาให้มารักษาคนไข้ ไม่ได้ให้มาต่อว่าญาติคนไข้ นายมาพูดพล่ามพวกนี้มีประโยชน์อะไร？”

ฉินจุนเอ่ย “ผมเพียงแค่บอกสาเหตุของอาการป่วยกับคุณก็แค่นั้น การรักษาโรค มันจะต้องจำเป็นที่จะต้องรู้ต้นตอของโรค ถ้าหากไม่แก้ไขอาการขาดสารอาหาร ถึงแม้ว่าจะรักษาหายแล้ว ต่อไปก็อาจจะเป็นขึ้นมาอีกได้”

ท่านอาวุโสท่านนี้มีอาการขาดสารอาหาร จากการที่ได้สำรวจชีพจรพบว่า ไฟในตับของท่านอาวุโสนั้นปะทุ ต้องเป็นเพราะว่าปกติแล้วทานแต่เนื้อสัตว์และทานผักน้อยมากแน่ ๆ

โรคขาดสารอาหารประเภทนี้ไม่ใช่เพราะว่าครอบครัวฐานะไม่ค่อยดี แต่เกิดจากนิสัยการกินส่วนตัวล้วน ๆ

มีบางคนไม่ชอบทานผัก ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นคนรวย วัน ๆ กินแต่เนื้อสัตว์เนื้อปลา แบบนี้ก็ทำให้เกิดโรคขาดสารอาหารได้เช่นกัน

เหยาเหยาพูดจาเต็มไปด้วยอารมณ์ความโมโห ไม่ฟังเหตุผลใด ๆ ให้ชัดเจน มาถึงก็ต่อว่าอย่างเดียว

เหลยหงก็รีบเข้ามาไกล่เกลี่ย “เหยาเหยา คุณฉินเขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เราทุกคนต่างก็ทำเพื่อรักษาอาการป่วยของคุณปู่ไม่ใช่เหรอ เมื่อกี้ตอนพี่เข้ามา ก็เห็นคุณปู่กำลังไอ”

พูดจบ ชายชราก็เดินออกมาจากห้องได้ยินคนพวกนี้คุยกันก็กลอกตามองบน

“ไอไม่กี่ทีก็ถือว่าป่วยแล้วเหรอ？พวกเรานี่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ไปได้”

ไหน ๆ คนไข้ก็ออกมาแล้ว ฉินจุนก็เอ่ยออกมาตรง ๆ เลย

“คุณท่านครับ นี่ไม่ใช่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่นะครับ อาการป่วยของท่านรุนแรงมาก ถ้าหากไม่รีบทำการรักษา เกรงว่าอย่างที่สุดหนึ่งเดือนกว่าเท่านั้นคุณท่านจะกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงได้เลย”

เหยาเหยาถลึงตา “นายพูดบ้าอะไรของนาย！นายแข่งคุณปู่ของฉันงั้นเหรอ？”

เหยาเหยาถลึงตาใส่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห

สีหน้าของฉินจุนนิ่งขรึมขึ้นมาทันที ในเมื่อญาติคนไข้ไม่ให้เกียรติเขาขนาดนี้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ

ถึงแม้ว่าอาการป่วยของชายชราท่านนี้จะรุนแรงมาก แต่ว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ？

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเห็นแก่หน้าของเหลยหงล่ะก่อน เขาไม่มาที่นี่ด้วยซ้ำ

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมขอตัวก่อน”

“ฉันไปด้วยค่ะ”

เหลยหงเองก็ออกอาการโมโห ไม่คิดเลยว่าเหยาเหยาจะไม่ไว้หน้าเธอขนาดนี้ หล่อนทำเกินไปจริง ๆ

ในขณะที่ทั้งสองคนเตรียมจะออกไป จู่ ๆ ก็มีรถออดี้A8ก็ขับเข้ามาจอด พอประตูหลังถูกเปิดออก ก็มีชายวัยกลางคนใส่เสื้อคลุมแบบจีนเดินลงมา ผมของเขาถูกหวีจนอย่างเรียบร้อย ไม่มีหลุดร่วง ดูท่าทางไม่ธรรมดา

พอเห็นชายคนนี้ เหยาเหยาก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที เธอรีบเดินออกไปยืนต้อนรับอย่างเคารพ

“ท่านอาจารย์หมอเหยียน ในที่สุดท่านก็มาแล้ว พวกเรารอท่านนานแล้วค่ะ”

แม้ว่าเหยาเหยาในฐานะหลานสาวของตระกูลไห่จะมีฐานะดีมาก แต่เธอก็ไม่กล้าอวดดีเกินไปต่อหน้าท่านอาจารย์หมอเหยียน เพราะถึงอย่างไรท่านก็เป็นหมอ เธอจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากท่าน ต้องทำตัวดีนิดนึง

ท่านอาจารย์หมอเหยียนพยักหน้า ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากพูด ก็เห็นฉินจุนเข้าพอดี ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที

“ท่านปรมาจารย์ฉิน！ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ！”

ท่านอาจารย์หมอเหยียนรีบปิดประตูรถ ก่อนจะรีบเดินมาตรงหน้าฉินจุน จับมือด้วยความตื่นเต้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีการก้มโค้งเว่อร์วังอะไรขนาดนั้น แต่ก็แสดงถึงความเคารพและอ่อนน้อมถ่อมตน

ใบหน้าที่เดิมทีเต็มไปด้วยความจริงจังตอนนี้กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ท่าทางไม่เหมือนกับตอนแรกอย่างสิ้นเชิง