ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 426

ซุนไป่ว่านยิ้ม “เม่ยเอ๋อ นี่คือคนที่ฉันเคยบอกคุณ เพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของฉัน เฉินหยวน”

จู่ๆ เม่ยเอ๋อก็แสดงท่าทีเหยียดหยามและพูดขึ้นมาทันทีว่า

“ที่เป็นแฟนเก่าที่เลิกกับคุณไปนะเหรอ ฮ่าฮ่า สาวสวย คุณฉลาดมาก โชคดีนะที่ตอนนั้นคุณเห็นคนที่รวยกว่าและทิ้งสามีของฉันไป เขาถึงได้ก้าวหน้าและเจริญรุ่งเรืองมากขนาดนี้”

“ถ้าไม่มีคุณ เขาก็คงไม่มีวันนี้จริงๆ พอพูดขึ้นมาแล้วก็ต้องขอบคุณคุณจริงๆ”

เม่ยเอ๋อทำท่าดูหยิ่งผยองราวกับมังกรที่กำลังมองดูมด มองลงมาที่เธออย่างประชดประชัน

ในสายตาของเธอ เฉินหยวนเป็นเหมือนผู้หญิงที่ไม่ได้มีราคาอะไร

“เป็นไงละ ตอนนี้สามีของฉันยิ่งใหญ่ขึ้นแล้ว รู้สึกเสียใจใช่ไหม? น่าเสียดายที่สามีของฉันมีฉันแล้ว ต่อให้คุณอยากกลับมาคบกัน มันก็ไม่มีโอกาส”

เม่ยเอ๋อจับแขนของซุนไป่ว่านด้วยท่าทีที่ดูสูงส่ง ราวกับอวดชัยชนะของเธอ

เฉินหยวนขมวดคิ้วและไม่พอใจกับคำพูดของเธอมาก

“ฉันขอย้ำอีกครั้ง ฉันกับซุนไป่ว่านเลิกกันมันไม่ใช่เพราะว่าฉันเห็นคนรวยดีกว่าอะไร นอกจากนี้ไม่ว่าตอนนี้เขาจะเป็นอย่างไร มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน!”

เม่ยเอ๋อเย้ยหยัน “อย่ามาลูกไม้นี้เลย เราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ดูกันออกอยู่แล้ว เห็นสามีฉันร่ำรวยขึ้นแบบนี้แล้วรู้สึกเจ็บใจมากใช่ไหมล่ะ?”

“ดูเธอสองคนแต่งตัวแล้ว ดูไม่เหมือนไฮโซเลย บอกมาซะดีๆ พวกเธอเสร่อเข้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน?”

เฉินหยวนถึงกับพูดไม่ออก และเธอก็ส่ายหัว เธอไม่รู้จะพูดอย่างไรดีกับคนแบบนี้เลย

“ฉินจุน พวกเราไปกันเถอะ อย่าไปสนใจพวกเขาเลย”

หลังจากพูดจบเฉินหยวนก็ดึงฉินจุนและเดินตรงไปที่นั่น

เมื่อเห็นเฉินหยวนกำลังจะออกไป เม่ยเอ๋อก็เริ่มถากถางอีก

“ทำไมเหรอ แค่ถามว่าเสร่อเข้ามาได้ยังไงแค่นี้ก็จะหนีแล้วเหรอ?”

หลังจากพูดจบ เม่ยเอ๋อก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้าแขนของเฉินหยวนไว้

“เธอกลัวอะไร แน่จริงอย่าหนีสิ!”

เฉินหยวนขมวดคิ้วและสะบัดมือของเธออก”ปล่อยฉัน คุณจะทำอะไร!”

แขนของเธอถูกคว้าไว้ และเฉินหยวนก็ผลักเธอเมื่อเธอหลุดออก ใบหน้าของเม่ยเอ๋อเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“แกกล้าผลักฉันเหรอ? แกมันรนหาที่ตาย!”

เม่ยเอ๋อยกมือขึ้นกำลังจะตบเฉินหยวน!

เธอพร้อมสำหรับการตบนี้มานานแล้ว เธอวางแผนมาเป็นเวลานานแล้ว และเธอกำลังรอที่จะหาโอกาสที่จะตบเฉินหยวนอยู่แล้ว

หนึ่งก็เพราะความริษยาระหว่างผู้หญิง และอีกอันประการก็เป็นการแก้แค้นให้ซุนไป่ว่าน

ทำให้เธอรู้ว่าซุนไป่ว่านเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่เธอไม่มีปัญญาที่จะกล้าอาจเอื้อมได้!

สีหน้าของฉินจุนเปลี่ยนไปทันที เมื่อมีเขาอยู่ข้างกาย มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เม่ยเอ๋อจะไม่ได้รับอนุญาตให้ทำเช่นนั้นได้

ฉินจุนคว้าข้อมือของเม่ยเอ๋อแล้วตบกลับทันที

เสียงดัง เพี้ยะ!

ฉินจุนตบหน้าเม่ยเอ๋อและทันใดนั้นก็มีลายนิ้วมือห้านิ้วที่ชัดเจนปรากฏขึ้นบนใบหน้าสีขาวของเธอ และผงแป้งบนใบหน้าของเธอก็ถูกตบหลุดด้วยเช่นกัน

เม่ยเอ๋อตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง และเธอก็ยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานโดยที่ไม่รู้สึกตัว จากนั้นเม่ยเอ๋อก็โกรธจัดด้วยความเจ็บปวดบนใบหน้า

“ไอ้สารเลว! แกกล้าตบฉันงั้นหรือ? กล้าดียังไงมาตบฉัน? รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร กล้าดียังไงถึงไม่เคารพฉัน?”

“ไอ้บ้านี่ เชื่อมั้ยว่าฉันสั่งให้สามีของฉันฆ่าแกได้?”

“กล้ามากที่ตบฉัน ถ้าแกกล้าก็ตบอีกสิ?!”

ฉินจุนยิ้มเยาะ “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินคำขอแบบนี้ ถ้าคุณต้องการเดี๋ยวฉันจัดให้”

หลังจากพูดจบ ฉินจุนก็ใช้หลังมือตบอีกครั้ง

เพี้ยะ!

ถูกตบหน้าอีกครั้งด้วยหลังมือ ตบเข้าบนหน้าเม่ยเอ๋ออย่างจัง