ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 437
ใบหน้าของเฉินเค่อเอ๋อร์เปลี่ยนไป “นายว่าฉันว่าอะไรนะ? นายบอกว่าฉันกระจอก?”
ผู้จัดการหวังแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “ทำไม ฉันพูดผิดเหรอ? หน้าตาก็ดีอยู่หรอกนะแต่กระจอก ผู้หญิงกระจอกยิ่งน่ากลัว”
ฉินจุนไม่ฟังอีกต่อไป เหลือบมองที่ผู้จัดการ และพูดเบา ๆ
“นี่มันมากเกินไปแล้วนะ? ถ้านายไม่ให้ฉันเข้าไป ทำไมต้องมาดูถูกคนอื่นด้วย?”
ผู้จัดการหวังเย้ยหยัน “ทำไม คนกระจอกไม่ยอมให้ใครพูดถึงเลยเหรอ? ร้านอาหารของเรามีกฎนี้ นายเข้าไปไม่ได้ แล้วยังไงล่ะ ถ้านายไม่พอใจ นายสามารถไปกินที่อื่นได้นะ”
เฉินเค่อเอ๋อร์โกรธมาก เธอไม่เคยเห็นผู้จัดการร้านอาหารที่หยิ่งผยองขนาดนี้มาก่อน!
“นายนี่มันวางมาดเก่งจริง ๆ นะ วันนี้ฉันต้องกินข้าวที่นี่!”
ฉินจุนก็มีอารมณ์เช่นกัน ผู้จัดการคนนี้ทำได้ดีตามกฎ แต่เขาไม่พอใจกับความเย่อหยิ่ง การประชด และการเสียดสีระหว่างความต่าง
“เรียกหัวหน้าของนายมาหน่อย”
ผู้จัดการหวังเย้ยหยัน “หัวหน้าเหรอ? ฉันจะบอกให้นะฉันนี่แหละหัวหน้า นี่คือร้านอาหารที่พ่อของฉันเปิด ฉันคือนายน้อยในทิวทัศน์ที่สวยงามนี้! ยังจะหาเจ้านายอยู่มั้ย? ฮ่า ๆ ๆ …”
ไม่แปลกใจเลยที่ผู้จัดการคนนี้หยิ่งจองหอง ปรากฏว่านี่คือร้านอาหารของเขา เขาเป็นแค่ผู้จัดการที่นี่ เขาจึงสามารถฆ่าเวลาได้
ฉินจุน เยาะเย้ย “เป็นร้านอาหารของนายเหรอ? งั้นก็ดี”
เดิมทีฉินจุนยังคงมีระงับทางจิตใจเล็กน้อยในการจัดการเขา เนื่องจากเป็นร้านอาหารของเขา อย่างนั้นเขาก็จะไม่เกรงใจแล้ว
หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และกดหมายเลขของเมิ่งเหวินกัง
เมิ่งกรุปเป็นบริษัทจัดเลี้ยงชั้นนำในจังหวัด อย่างไรก็ตาม อาหารและเครื่องดื่มทั้งหมดต้องมีความสัมพันธ์กับเมิ่งกรุป มิฉะนั้นจะไม่สามารถดำเนินการต่อได้
“ศิษย์น้อง นี่เมิ่งเหวินกัง!”
นี่คือเบอร์โทรศัพท์มือถือส่วนตัวของเมิ่งเหวินกัง ซึ่งเปิดตลอด 24 ชั่วโมง
“นายรู้จักร้านอาหารชื่อจิ่นซิ่วหลี่มั้ย เป็นร้านที่อยู่ในเมืองหลวงของจังหวัด?”
เมิ่งเหวินกัง ผงะไปครู่หนึ่ง “ฉันรู้ ภัตตาคารหนึ่งเดียว ค่อนข้างมีชื่อเสียงและมีระดับ”
ฉินจุนพยักหน้า “ภายใน 20 นาที ฉันต้องการสัญญาซื้อร้านอาหารนี้”
“อืม ไม่เกินยี่สิบนาทีสิบนาที”
หลังจากพูดจบ เมิ่งเหวินกังก็วางสายไป
ผู้จัดการหวังมองดูท่าทางจริงจังของฉินจุน และทันใดนั้นก็หัวเราะ
“ฮ่า ๆ ๆ … ตลกมากใช่มั้ย? สัญญาซื้อกิจการของเรา นายจะซื้อของเราเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า … นายตลกมาก รู้มั้ยว่าพ่อของฉันเป็นใคร?”
“การซื้อกิจการของครอบครัวเรา อย่าพูดเลยว่านายจะจ่ายได้หรือเปล่า แต่ถ้านายสามารถจ่ายได้ นายคิดว่าพ่อของฉันจะขายมันมั้ย?”
“ในเมืองหลวง นายใหญ่เหรอ …”
ขณะที่ผู้จัดการหวังกำลังพูด ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
ผู้จัดการหวางขมวดคิ้ว สีหน้ากังวลเล็กน้อย และจู่ ๆ ก็มีลางสังหรณ์เป็นลางไม่ดีเมื่อเห็นหมายเลขผู้โทร
“สวัสดีครับพ่อ?”
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ก็มีเสียงคำรามดังสนั่น
“จะบ้าเหรอ! ไปรังแกทำไม!”
หูของผู้จัดการหวังต่างก็ส่งเสียงพึมพำ และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง
“พ่อ เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นครับ?”
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เงียบไปครู่หนึ่ง และพ่อของฉันก็อ้าปากค้าง
“ร้านอาหารของเราถูกซื้อไปแล้ว”
“อะไรนะ!” ผู้จัดการหวังดูตกใจ “พ่อ มันเป็นของครอบครัวเราจะถูกขายได้ยังไง? พ่อขายมันได้ยังไง?”
ผู้จัดการหวังบ่นอย่างสิ้นหวัง “อีกฝ่ายคือคนที่ฉันไม่สามารถรุกรานได้ ถ้าฉันไม่ขายมัน ฉันก็มีแต่จะรอให้มันล้มละลาย แกนี่มันเป็นขยะจริง ๆ ไม่ช่วยทำให้ดีขึ้นยังจะทำลายมันอีก!”
“ในอนาคตครอบครัวของเราจะไม่มีธุรกิจทำ แกไปหางานทำด้วยตัวเองซะ!”
ผู้จัดการหวังตกตะลึง ใบหน้าของเขาดูน่าเกลียดอย่างยิ่งขณะถือโทรศัพท์ และฟังเสียงบี๊บที่วุ่นวายในโทรศัพท์
ซื้อไปแล้วจริงเหรอ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้รักษาสุดแกร่ง