ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 436

“ไม่ได้”

“ทำไม!?”

เช่นเฉินหยวนแบบนั้น ผู้คนดูแวบแรกคือสาวสวย ไม่มีเวลาที่จะคบหาใคร และพวกเขาถูกบังคับจากครอบครัว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงหาใครสักคนมาแกล้งเป็นแฟน

สำหรับเฉินเค่อเอ๋อร์ที่อายุยังน้อยและมีชีวิตชีวา และเธออายุไม่ถึงเกณฑ์ที่จะแต่งงาน ไม่จำเป็นต้องหาใครมาแกล้งเป็นแฟน ฉินจุนปฏิเสธโดยไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

เฉินเค่อเอ๋อร์หน้าบูดบึ้งและดูไม่สบอารมณ์

ในไม่ช้า ทั้งสองก็มาที่ร้านอาหารสไตล์จิงหนาน ชื่อจิ่นซิ่วหลี่

สไตล์การตกแต่งของร้านอาหารทั้งหมดเป็นแบบสมัยเก่า มีสะพานเล็ก ๆ มากมาย น้ำไหล และต้นไม้เขียวขจีในร้าน และบริกรทั้งหมดสวมชุดกี่เพ้าซึ่งดูเข้ากับบรรยากาศมาก

ทันทีที่ทั้งสองเข้ามา เด็กผู้หญิงหลายคนก็เข้ามาทันที ทั้งยังเด็กและสวยงาม ดูอายุเท่ากัน

“เค่อเอ๋อร์! เธอกลับมาแล้ว!”

เพื่อนร่วมชั้นหญิงหลายคนเดินเข้ามาอย่างกระตือรือร้น และเมื่อพวกเธอเห็นฉินจุน พวกเธอทั้งหมดดูคลุมเครือ

“เค่อเอ๋อร์ นี่ …”

ขณะที่ฉินจุนกำลังจะแนะนำตัว เฉินเค่อเอ๋อร์ก็จับแขนของฉินจุนโดยตรง และพูดอย่างสนิทสนม

“นี่แฟนฉันเอง เขาไปรับที่สนามบินเมื่อกี้นี้เอง แต่ติดใจ เจอหน้ากันก็ต้องจุ๊บ พวกเธอดูสิ”

เมื่อพูดแบบนั้น เฉินเค่อเอ๋อร์หยิบโทรศัพท์ออกมา และพบรูปถ่ายของการช่วยหายใจในเมื่อครู่ให้ทุกคนได้เห็น

เพื่อนร่วมชั้นหญิงเหล่านี้แสดงท่าทีขี้เล่นทีละคน โดยมองไปที่ฉินจุน แล้วมองไปที่เฉินเค่อเอ๋อร์ ด้วยรูปลักษณ์ที่คลุมเครือ

ฉินจุนพูดไม่ออก และไม่เคยเห็นเด็กบ้าแบบนี้มาก่อน

ภาพถ่ายถูกแสดงให้คนอื่นเห็น และฉินจุนไม่สามารถพูดได้อีกต่อไปว่าเป็นพี่เขยของเธอ มิฉะนั้นภาพจะไม่ชัดเจน

ฉินจุนพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ยืนอยู่ข้างเฉินเค่อเอ๋อร์ และทำได้เพียงแกล้งทำเป็นทำ

คนดี ฉันเคยแกล้งเป็นแฟนของเฉินหยวนมาแล้ว และตอนนี้เขาแกล้งเป็นแฟนของน้องสาวของเธอ ฉินจุนกำลังจะกลายเป็นครอบครัวมือโดยมืออาชีพ

เพื่อนร่วมชั้นหญิงหลายคนรวมตัวกัน และถามคำถาม เฉินเค่อเอ๋อร์ก็พูดว่า “ทำไมคุณไม่เข้าไปล่ะ?”

ผู้หญิงคนหนึ่งพูดว่า “ถิงถิงไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันเข้าไปไม่ได้ นี่คือการจองของถิงถิง ถิงถิงต้องอยู่ด้วยจึงจะเข้าไปได้”

เมื่อพูดถึงถิงถิง เฉินเค่อเอ๋อร์ขมวดคิ้ว

“ทั้งน่าเกลียดทั้งเรื่องมาก ทำไมถึงต้องมากินแต่ร้านแบบนี้ ขี้อวดอะไรกัน!”

ถิงถิงและเฉินเค่อเอ๋อร์เป็นศัตรูตัวฉกาจ ถ้าไม่ใช่การรวมตัวของเพื่อนที่โรงเรียนขนาดใหญ่ พวกเธอทั้งสองคงจะเป็นเพื่อนเก่าที่ไม่รู้จักกัน

นักเรียนคนอื่น ๆ ไม่ได้คิดอะไรมาก

“ฉันได้ยินมาว่าทิวทัศน์ที่นี่สวยงามมาก ไม่ได้มีไว้สำหรับการบริโภคในระยะยาว หรือถูกแนะนำโดยคนรู้จัก และไม่เป็นที่ยอมรับ วันนี้ฉันเห็นว่าสภาพแวดล้อมนี้แล้วมันดีจริง ๆ ”

“นั่นไม่ปฏิเสธที่จะต้อนรับหรอก เราจองไว้แล้ว เข้าไปข้างในเถอะ ทำไมต้องรอที่นี่ มันโง่เกินไปที่จะยืนอยู่ที่ล็อบบี้”

เฉินเค่อเอ๋อร์แค่นเสียงเหอะหายใจ “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย เราจะไปกินอาหารไม่ได้ ถ้าไม่มีถิงถิงเหรอ?”

หลังจากพูดเสร็จ เฉินเค่อเอ๋อร์ก็นำฉินจุนเข้าไปโดยตรง

ผู้จัดการห้องโถงในชุดสูทเดินมาที่ประตู และพูดด้วยรอยยิ้ม

เฉินเคอเอ๋อร์ขมวดคิ้ว และมองพานถิงถิงอย่างเย็นชา

“หึ จะเปรียบเทียบกับเธอได้ยังไง ครอบครัวของเธอรวยมาก แต่เงินของครอบครัวเธอที่หาได้ มันเป็ฯเงินที่บริสุทธิ์เหรอ?”

“ไร้สาระ!” พานถิงถิงจ้องเขม็ง “เฉินเคอเอ๋อร์อย่าเปรี้ยวที่นี่นะ แน่นอนว่าเงินของครอบครัวเรามาจากแหล่งเงินบริสุทธิ์”

“ต่างจากเธอ วัน ๆ รู้แต่วิธีที่จับหาผู้ชาย ยังไงล่ะ เธอไม่สามารถแม้แต่จะเข้าประตูร้านอาหารได้นี่?”

ใบหน้าของเฉินเคอเอ๋อร์มืดมน และเธอก็สูดหายใจเข้าอย่างเย็นชา

“ไม่ใช่แค่ร้านอาหารเก่า ๆ เหรอ อะไรจะดีขนาดนั้น? พานถิงถิง เป็นสมาชิกร้านแค่คนเดียว มันทำให้เธอรู้สึกดีขนาดนั้นเลยเหรอ?”

พานถิงถิงยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ “ร้านเก่าแล้วยังไงเหรอ? ถ้าไม่มีฉันทักทาย เธอก็เข้าไปไม่ได้ โอเค เธออย่าดูถูกร้านนี้แล้วเข้าไปข้างใน ด้วยตัวของเธอเองนะ”

หลังจากพูดจบ พานถิงถิงก็เดินไปหาผู้จัดการหวัง และกล่าว

“ผู้จัดการหวัง คนเหล่านี้ นี่ นี่ และนี่ นี่คือเพื่อนร่วมชั้นของฉันทั้งหมด ส่วนคนอื่นฉันไม่รู้จัก”

พานถิงถิงชี้ไปที่ทุกคนอย่างจงใจ ยกเว้นเฉินเคอเอ๋อร์และฉินจุนไม่ได้ถูกชี้ ความหมายนั้นชัดเจน ยกเว้นพวกเขาสองคน พวกเขาทั้งหมดเป็นเพื่อนของเธอ

ผู้จัดการหวังเข้าใจทันที “เอาล่ะ พวกคุณบางคนเชิญทางนี้ครับ ห้องส่วนตัวพร้อมแล้ว”

หลังจากพูดเสร็จ เพื่อนร่วมชั้นทุกคนก็ถูกเชิญเข้ามา เหลือเพียงฉินจุนและเฉินเคอเอ๋อร์เท่านั้น

เฉินเคอเอ๋อร์ดูน่าเกลียดเล็กน้อย “ออกไปให้พ้น เพื่อนร่วมชั้นของเรายังไม่เคยเห็นที่นี่ใช่มั้ย?”

ผู้จัดการหวังเย้ยหยัน “ขอโทษนะครับ บอกไปแล้ว ร้านนี้ไม่ใช่ร้านที่คนอย่างพวกคุณจะบริโภคได้”