ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 436

“ไม่ได้”

“ทำไม!?”

เช่นเฉินหยวนแบบนั้น ผู้คนดูแวบแรกคือสาวสวย ไม่มีเวลาที่จะคบหาใคร และพวกเขาถูกบังคับจากครอบครัว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงหาใครสักคนมาแกล้งเป็นแฟน

สำหรับเฉินเค่อเอ๋อร์ที่อายุยังน้อยและมีชีวิตชีวา และเธออายุไม่ถึงเกณฑ์ที่จะแต่งงาน ไม่จำเป็นต้องหาใครมาแกล้งเป็นแฟน ฉินจุนปฏิเสธโดยไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

เฉินเค่อเอ๋อร์หน้าบูดบึ้งและดูไม่สบอารมณ์

ในไม่ช้า ทั้งสองก็มาที่ร้านอาหารสไตล์จิงหนาน ชื่อจิ่นซิ่วหลี่

สไตล์การตกแต่งของร้านอาหารทั้งหมดเป็นแบบสมัยเก่า มีสะพานเล็ก ๆ มากมาย น้ำไหล และต้นไม้เขียวขจีในร้าน และบริกรทั้งหมดสวมชุดกี่เพ้าซึ่งดูเข้ากับบรรยากาศมาก

ทันทีที่ทั้งสองเข้ามา เด็กผู้หญิงหลายคนก็เข้ามาทันที ทั้งยังเด็กและสวยงาม ดูอายุเท่ากัน

“เค่อเอ๋อร์! เธอกลับมาแล้ว!”

เพื่อนร่วมชั้นหญิงหลายคนเดินเข้ามาอย่างกระตือรือร้น และเมื่อพวกเธอเห็นฉินจุน พวกเธอทั้งหมดดูคลุมเครือ

“เค่อเอ๋อร์ นี่ …”

ขณะที่ฉินจุนกำลังจะแนะนำตัว เฉินเค่อเอ๋อร์ก็จับแขนของฉินจุนโดยตรง และพูดอย่างสนิทสนม

“นี่แฟนฉันเอง เขาไปรับที่สนามบินเมื่อกี้นี้เอง แต่ติดใจ เจอหน้ากันก็ต้องจุ๊บ พวกเธอดูสิ”

เมื่อพูดแบบนั้น เฉินเค่อเอ๋อร์หยิบโทรศัพท์ออกมา และพบรูปถ่ายของการช่วยหายใจในเมื่อครู่ให้ทุกคนได้เห็น

เพื่อนร่วมชั้นหญิงเหล่านี้แสดงท่าทีขี้เล่นทีละคน โดยมองไปที่ฉินจุน แล้วมองไปที่เฉินเค่อเอ๋อร์ ด้วยรูปลักษณ์ที่คลุมเครือ

ฉินจุนพูดไม่ออก และไม่เคยเห็นเด็กบ้าแบบนี้มาก่อน

ภาพถ่ายถูกแสดงให้คนอื่นเห็น และฉินจุนไม่สามารถพูดได้อีกต่อไปว่าเป็นพี่เขยของเธอ มิฉะนั้นภาพจะไม่ชัดเจน

ฉินจุนพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ยืนอยู่ข้างเฉินเค่อเอ๋อร์ และทำได้เพียงแกล้งทำเป็นทำ

คนดี ฉันเคยแกล้งเป็นแฟนของเฉินหยวนมาแล้ว และตอนนี้เขาแกล้งเป็นแฟนของน้องสาวของเธอ ฉินจุนกำลังจะกลายเป็นครอบครัวมือโดยมืออาชีพ

เพื่อนร่วมชั้นหญิงหลายคนรวมตัวกัน และถามคำถาม เฉินเค่อเอ๋อร์ก็พูดว่า “ทำไมคุณไม่เข้าไปล่ะ?”

ผู้หญิงคนหนึ่งพูดว่า “ถิงถิงไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันเข้าไปไม่ได้ นี่คือการจองของถิงถิง ถิงถิงต้องอยู่ด้วยจึงจะเข้าไปได้”

เมื่อพูดถึงถิงถิง เฉินเค่อเอ๋อร์ขมวดคิ้ว

“ทั้งน่าเกลียดทั้งเรื่องมาก ทำไมถึงต้องมากินแต่ร้านแบบนี้ ขี้อวดอะไรกัน!”

ถิงถิงและเฉินเค่อเอ๋อร์เป็นศัตรูตัวฉกาจ ถ้าไม่ใช่การรวมตัวของเพื่อนที่โรงเรียนขนาดใหญ่ พวกเธอทั้งสองคงจะเป็นเพื่อนเก่าที่ไม่รู้จักกัน

นักเรียนคนอื่น ๆ ไม่ได้คิดอะไรมาก

“ฉันได้ยินมาว่าทิวทัศน์ที่นี่สวยงามมาก ไม่ได้มีไว้สำหรับการบริโภคในระยะยาว หรือถูกแนะนำโดยคนรู้จัก และไม่เป็นที่ยอมรับ วันนี้ฉันเห็นว่าสภาพแวดล้อมนี้แล้วมันดีจริง ๆ ”

“นั่นไม่ปฏิเสธที่จะต้อนรับหรอก เราจองไว้แล้ว เข้าไปข้างในเถอะ ทำไมต้องรอที่นี่ มันโง่เกินไปที่จะยืนอยู่ที่ล็อบบี้”

เฉินเค่อเอ๋อร์แค่นเสียงเหอะหายใจ “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย เราจะไปกินอาหารไม่ได้ ถ้าไม่มีถิงถิงเหรอ?”

หลังจากพูดเสร็จ เฉินเค่อเอ๋อร์ก็นำฉินจุนเข้าไปโดยตรง

ผู้จัดการห้องโถงในชุดสูทเดินมาที่ประตู และพูดด้วยรอยยิ้ม