ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 441

ทุกคนต่างพูดคุยกันอย่างหัวเราะคิกคักเหมือนกำลังล้อเล่น เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครเชื่อว่าฉินจุนสามารถซื้อปราสาทหลังนั้นได้จริง ๆ

เฉินเค่อเอ๋อร์ขมวดคิ้วเข้าหากัน เธอรู้สึกขายหน้านิดหน่อย ก่อนจะแอบหยิกฉินจุนที่ด้านล่าง

“พี่เขย คุณนี่น่ารำคาญจริง ๆ เลย！”

ฉินจุนจนปัญญา เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเอ่ย “เดี๋ยวฉันจะติดต่อเดี๋ยวนี้เลย”

จากนั้นก็กดต่อสายทันที ไม่นานเหอเนี่ยนอิงก็รับสาย

“ศิษย์พี่ฉันเหอเนี่ยนอิงเองค่ะ มีอะไรให้ฉันรับใช้คะ？”

“ปราสาทซีแอทเทิลในเมืองหลวงเป็นกิจการของพวกคุณใช่ไหม？”

“ใช่ค่ะ ศิษย์พี่ชอบมันเหรอคะ？”

“อื้ม ผมอยากจะซื้อมันสักหน่อย”

“ศิษย์พี่ทำเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ มันก็แค่โรงแรมปราสาทเท่านั้นเอง จะมาคิดเงินอะไรกัน……”

ฉินจุนหัวเราะ “ไม่เป็นไรหรอก พนักงานเหล่านั้นของคุณก็ต้องได้รับเงินเดือน ผมเองก็ไม่ได้ขาดเหลืออะไร คุณสั่งให้คนทำสัญญาให้ผมเลย”

“ได้ค่ะศิษย์พี่”

เหอเนี่ยนอิงก็ไม่ได้ถือสาอะไร ถึงแม้ว่าเธอจะเคยเป็นเศรษฐีอันดับหนึ่ง แต่เธอรู้ดีว่า ฉินจุนเองก็รวยล้นฟ้า

คนที่ติดตามท่านอาจารย์ จะขาดแคลนเงินได้ยังไง？

ให้เงินบางส่วนถือเป็นโบนัสแก่พนักงาน

ก่อนจะบอกคร่าว ๆ ว่าเรื่องมันเป็นยังไง เรื่องทุกอย่างก็จัดการสำเร็จแล้ว

หลังจากวางสายโทรศัพท์ สีหน้าของทุกคนยังคงยิ้มเยาะ

เกาจื่อเหวินถึงขนาดหัวเราะจนตัวโยน แสดงท่าทีโอเว่อร์สุด ๆ

“นี่พี่ชายฉันว่านายนี่แสดงสมจริงมากเลยนะเนี่ย เมื่อกี้นายโทรหาใครน่ะ？คงไม่ใช่มหาเศรษฐีเหอเนี่ยนอิงหรอกใช่ไหม ฮ่าฮ่าฮ่า ขำโว้ย！”

คนที่นั่งอยู่ไม่มีใครเชื่อว่าฉินจุนสามารถซื้อปราสาทนั่นได้เลยสักคน ขนาดแค่เช่าอยู่ยังคืนละแสน ถ้าซื้อต่อแบบนี้คงนับจำนวนศูนย์ไม่ถ้วนเลยล่ะ เป็นความร่ำรวยที่พวกเขาจินตนาการไม่ถึง

พานถิงถิงเอามือปิดปากแล้วหัวเราะออกมาไม่หยุด “เค่อเอ๋อร์ แฟนเธอนี่ตลกจริง ๆ เลยนะ เขาไม่เคยซื้อบ้านมาก่อนใช่ไหมเนี่ย？”

“อย่าว่าแต่ปราสาทหลังนี้เลย แค่ซื้ออาคารพาณิชย์สักแห่งมันต้องผ่านกระบวนการต่าง ๆ มากมาย ตั้งแต่การวางมัดจำ การจอง เซ็นสัญญา ตกแต่ง การส่งมอบ การบำรุงรักษาส่วนกลาง และขั้นตอนอื่น ๆ อีกมากมาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการซื้อปราสาทจำลองเลย”

“นายคิดว่าซื้อผักซื้อปลาเหรอ? เงินมาของไปอย่างนั้นเหรอ? ขอร้องล่ะครั้งหน้าถ้านายจะแสดงอะไรอีก ช่วยเช็กก่อนสักนิด เวลาเขาซื้อบ้านกันไม่ได้ทำแบบนี้ กระบวนการพื้นฐานต่าง ๆ ก็ต้องแสดงสักหน่อยเข้าใจไหม？”

ฉินจุนยิ้มบาง ๆ “กระบวนการพื้นฐาน？เวลาพวกเธอซื้อบ้านจำเป็นต้องทำ แต่ถ้าฉันซื้อมันไม่จำเป็น”

มาล้อเล่นอะไรกัน ซื้อบ้านจากเหอเนี่ยนอิง จะมาเสียเวลาทำกระบวนการอะไร？

คฤหาสน์ชิงเหมยก่อนหน้านี้ ฉินจุนก็ไม่จำเป็นต้องทำขั้นตอนอะไรเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้มันก็ตกเป็นทรัพย์สินภายใต้ชื่อเขาแล้ว

มูลค่าคฤหาสน์ชิงเหมยนั่นเป็นคฤหาสน์ใหญ่มีมูลค่าหลายร้อยล้าน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกับอีแค่ปราสาทจำลองเล็ก ๆ นั่นเลย

เกาจื่อเหวินหัวเราะอย่างเย็นชา “เฮ้ยเพื่อน นายจะโม้ว่านายไม่ต้องจ่ายเงินเลยใช่ไหม？ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า ปราสาทหลังนี้เป็นของนายแล้ว？”

ฉินจุนมองนาฬิกาข้อมือ “ภายในหนึ่งชั่วโมงก็น่าจะเป็นของฉันแล้ว พูดให้ถูกก็คือฉันซื้อให้เค่อเอ๋อร์”

“ได้ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะรอนายหนึ่งชั่วโมง ไปกันเถอะ ยังพอมีเวลาเราไปเที่ยวผับกันสักแป๊บไหม？แล้วหลังจากนั้นเราค่อยไปเที่ยวปราสาทหลังใหญ่ของท่านคนนี้เขาดีไหม？”

ใบหน้าพานถิงถิงเองก็เต็มไปด้วยความขี้เล่น “เอาสิ ฉันก็อยากเห็นเหมือนกัน ว่าสรุปแล้วเฉินเค่อเอ๋อร์จะได้กลายเป็นเจ้าหญิงไหม！”

เฉินเค่อเอ๋อร์ขมวดคิ้วมุ่นใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห

ทำไมพี่เขยถึงได้ขี้โม้ขนาดนี้เนี่ย！

“นายประสาทหรือไง มาจับก้นฉันทำไม！”

พานถิงถิงถลึงตาใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห

หนุ่มหัวทองจึงหัวเราะอย่างเย็นชาเอ่ย， “ที่จับก้นเธอก็เพราะเธอยั่วไงล่ะ บิดสะโพกไปมาแบบนี้ก็ไม่ใช่เพราะอยากให้ผู้ชายจับหรือไงล่ะ？จะแอ๊บทำไม！”

พานถิงถิงเบิกตากว้าง “ไอ้เวร！ไปจับของแม่แกนู่น ที่รักไอ้บ้านี่มันจับก้นฉัน！”

พานถิงถิงตะโกนโวยวายใหญ่โต อย่างไม่ไหวหน้าพวกอันธพาลพวกนี้

เมื่อครู่เกาจื่อเหวินเพิ่งทำให้พานถิงถิงไม่พอใจ จึงถือโอกาสนี้เอาหน้าเสียหน่อยโดยการถีบหมอนั่นทันที

ตุ้บ！

เกาจื่อเหวินถีบเข้าที่ท้องของอันธพาลคนนั้น ทำเอาอันธพาลที่เมาอยู่แล้วคนนั้นอ้วกออกมาเป็นเหล้าทันที

เขากระเด็นตกจากเวทีลงไปอ้วกที่พื้น

คนรอบข้างเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะในผับจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ได้ พวกที่เมาแล้วทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติที่เห็นได้บ่อย เพราะฉะนั้นจึงไม่มีใครสนใจอะไร

แต่เกาจื่อเหวินออกอาการตื่นตระหนกนิดหน่อย ไม่คิดเลยว่าแค่ถีบจะทำให้คนอ้วกออกมาแบบนี้ได้？

“ถิงถิง เรากลับไปนั่งดีกว่า ไม่ต้องเต้นแล้ว ไปดื่มเหล้าต่อ”

เกาจื่อเหวินทำเป็นนิ่งแต่จริง ๆ แล้วเขารู้สึกหวั่น ๆ กลัวว่าจะโดนแก้แค้น จึงรีบพาพานถิงถิงลงจากเวที

ถึงแม้ว่าพานถิงถิงจะไม่ได้สนใจอะไร แต่ว่าก็เดินตามเกาจื่อเหวินลงไป

พอคนเหล่านั้นเดินกลับมา เห็นว่าฉินจุนนั่งดื่มเหล้าอยู่ พานถิงถิงก็ส่งเสียงเยาะเย้ย

“นั่งกลุ้มใจอยู่หรือไง เต้นก็ไม่ไปเต้น พวกคนโง่แบบนี้เวลาเกิดเรื่องขึ้นมาคงทำอะไรไม่เป็น”