ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 49
หลินเยวี่ยเหยาผงะไปครู่หนึ่ง แล้วใบหน้าของเธอก็เย็นลง
“คุณบ้าไปแล้ว! คุณคิดว่าคุณแซ่ฉินแล้วคุณจะเป็นอาจารย์ฉินได้？”
“คุณรู้หรือไม่ว่าอาจารย์ฉินเป็นใคร？ นั่นเป็นหมออัจฉริยะที่สามารถรักษาคุณปู่จู้และพ่อของประธานเมิ่งได้！”
“แม้แต่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลของเรายังรักษษไม่ได้ แต่เมื่อถึงมือเขา เขากลับทำพวกเขารอดพ้นจากความตายได้ แบบนี้ควรแก่การยกย่อง”
“กลับมาถูกคุณล้อเล่น”
ในสายตาของหลินเยวี่ยเหยาฉินจุน กับอาจารย์ฉินไม่มีอะไรเหมือนกัน ยกเว้นมีนามสกุลเดียวกัน
ฉินจุนมีบุคลิกแปลกๆ และอยู่ร่วมในสังคมนี้ยาก ไม่มีความสามารถ และยังโง่
พูดโอ้อวด ฮึกเหิม ไม่เหมาะที่จะอยู่ในเมืองใหญ่
วันนี้ในที่สุดฉันก็ได้มีโอกาสพบหมออัจฉริยะ และเขาก่อวินาศกรรมที่นี่ ถึงกับบอกว่าตัวเองเป็นอาจารย์ฉินอย่างไม่ระอายใจ? ถ้าไม่ใช่เพราะแขกจำนวนมาก หลินเยวี่ยเหยาอยากจะดุเขาจริงๆ!
หลินเยวี่ยเหยากังวลใจมาก เมื่อมองดูชิ้นเค้กที่เด็กเอาไป
“ไปเร็ว ฉันจะหาวิธีทำเค้ก!”
หลินเยวี่ยเหยาลากกระโปรงของเธอแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่อาจารย์ฉินจะมาเธอต้องคิดหาวิธีแก้ไขได้
ฉินจุนขมวดคิ้ว ป้ารองและลุงเขยใจดี แต่เขาไม่คิดว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาจะเห็นแก่ตัว
หลังจากที่หลินเยวี่ยเหยาออกไป ในที่สุดเมิ่งเหวินกังก็มาถึง และผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ทั้งหมดก็รวมตัวกัน
“อาจารย์ฉิน!”
“อาจารย์ฉิน!”
“อาจารย์ฉินมาเร็วจริงๆ!”
หลังจากเจอกัน เมิ่งเหวินกังก็แนะนำพวกเขาทีละคน ผู้อาวุโสในวงการแพทย์หลายคนดูสุภาพต่อหน้าฉินจุนมาก
ถ้าการที่ช่วยจู้ซานเตาก่อนหน้านี้เป็นโชคดีของเขา แต่การช่วยพ่อของประธานเมิ่งนั้นับว่าเป็นความสามารถของเขา
การทำลายเนื้องอกด้วยเข็มสีเงิน และการนำอุปกรณ์ดูดออก การรักษาแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และเป็นการเปิดโลกใหม่ให้กับพวกเขา
ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาจะแก่แล้ว พวกเขาก็ต้องเคารพฉินจุนเป็นอาจารย์ฉิน
ตลอดช่วงอายุ แม้ว่าจะมีผู้คนจำนวนมากที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม แต่มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถเป็นผู้เชี่ยวชาญได้
ฉินจุนพยักหน้าให้พวกเขาเช่นกัน เมื่อครู่เขาถูกหลินเยวี่ยเหยาพูดจนไม่อยากใส่ใจอะไร หลังจากพูดคุยสั้น ๆ สองสามประโยค เขารับนามบัตรจากผู้เชี่ยวชาญต่างๆและออกจากงานเลี้ยง
แม้ว่าทุกคนจะผิดหวังกับการที่อาจารย์ฉินหายไป แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ที่จะมารวมตัวกัน ดังนั้นพวกเขาจึงพูดคุยกันต่อไป
เมื่อหลินเยวี่ยเหยากลับมา เธอเห็นว่าประธานเมิ่งมาถึงแล้ว และงานเลี้ยงก็เริ่มขึ้น ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และเธอก็เดินเข้าไปข้างในพร้อมกับเค้กสามเหลี่ยม โดยไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเธอวางเค้กกลับคืน ขนาดกำลังพอดี และไม่มีใครมองออก
หลินเยวี่ยเหยาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เดินขึ้นไปหาประธานเมิ่งและถาม
“สวัสดี ประธานเมิ่ง ฉัน… ฉันชื่อหลินเยวี่ยเหยา คุณอาจจะไม่รู้จักฉัน”
เมิ่งเหวินกังกล่าวว่า ” รู้จัก ผมรู้จักคุณ คุณเป็นลูกสาวของผู้จัดการหลิน สวยจริงๆ”
หลินเยวี่ยเหยายิ้มอย่างเขินอาย “ขอบคุณสำหรับคำชม อาจารย์ฉิน..ยังไม่มาเหรอ?”
เมิ่งเหวินกังกล่าวว่า “น่าเสียดายที่อาจารย์ฉินกลับไปแล้ว”
“ไปแล้ว?” หลินเยวี่ยเหยารู้สึกผิดหวัง ด้วยสีหน้าหดหู่ คราวนี้ก็ไม่เห็นอีกหรือ?
ทั้งหมดเป็นเพราะฉินจุน! ถ้าเขาไม่ทำเค้กพัง หลินเยวี่ยเหยาจะไม่ออกไปไหน และเขาจะไม่พลาดการพบปะกับอาจารย์ฉิน!
เธอถือกล่องของขวัญในมือส่งให้เมิ่งเหวินกัง
“คุณเมิ่ง คราวหน้าถ้าพบอาจารย์ฉิน คุณเอาให้เขาได้ไหม？”
“ได้”
ถ้าเป็นคนอื่นเมิ่งเหวินกังจะไม่สนใจ แต่หลินเยวี่ยเหยาเป็นญาติของอาจารย์ฉิน เขาเต็มใจช่วย เพียงแต่เขาสับสนเล็กน้อย
ผมเจอเขาแค่ไม่กี่ครั้ง？ ทำไมคุณไม่เอาให้เขาเอง
แต่เขายังไม่ได้ถามในสิ่งที่เขาคิด เนื่องจาก หลินเยวี่ยเหยาเป็นคนพูด แน่นอนว่าเขายินดีที่จะช่วย
“เยวี่ยเหยา พี่ๆเหล่านี้มาจากโรงพยาบาลกลาง ฉันจะแนะนำให้เธอรู้จัก”
ผู้อำนวยการหลิวแนะนำหลินเยวี่ยเหยาอย่างกระตือรือร้น
ท้ายที่สุดงานนี้เป็นการรวมตัวของผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์จำนวนมาก และการแลกเปลี่ยนระหว่างทุกคนยังคงเป็นประโยชน์อย่างมากต่อหลินเยวี่ยเหยา
แม้ว่าจะเสียใจมากที่ไม่ได้พบอาจารย์ฉิน แต่เธอก็ไม่ได้มาที่งานเลี้ยงนี้โดยเปล่าประโยชน์
ในตอนท้ายเมิ่งเหวินกังส่งคนไปส่งเธอกลับบ้านเป็นการส่วนตัวซึ่งก็โล่งใจ
เมื่อกลับบ้าน ไฟของหลินเยวี่ยเหยาปะทุขึ้น และทันทีที่เธอเข้าไปในบ้าน เธอมองไปรอบ ๆ เธอเตรียมจะว่าฉินจุน
เธอใจดีพอที่จะปล่อยให้เขาไปที่งานเลี้ยง แต่เธอทำพลาดและพลาดสิ่งที่สำคัญที่สุดไป!
“แล้วฉินจุนล่ะ!”
ถังหมิ่นเห็นการแสดงออกของหลินเยวี่ยเหยาและรู้สึกงงงวยเล็กน้อย
“เป็นอะไรไป โกรธเหรอ？”
หลินเยวี่ยเหยาหายใจออกอย่างเย็นชา “ต้องโทษเขา วันนี้หนูไม่ได้เจออาจารย์ฉินอีกแล้ว!”
ถังหมิ่นขมวดคิ้ว “ถ้าไม่เจอกัน ก็จะได้เจอไม่ช้าก็เร็ว มอบของขวัญที่เตรียมไว้ให้เขาแล้วหรือยัง?”
หลินเยวี่ยเหยาถอนหายใจ “หนูฝากให้เขา”
อันที่จริงกล่องของขวัญของหลินเยวี่ยเหยาไม่มีความลึกลับ
นอกจากคุกกี้ที่เธอทำเองแล้วยังมีจดหมายเชิญอีกด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้รักษาสุดแกร่ง