ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 501

ไป่หยาถอนหายใจเอ่ย

“ฉันเป็นพนักงานดูแลโกดังใช่ไหมล่ะ ต้องคอยดูแลโกดัง แต่วันนี้ฉันบังเอิญไปเห็นว่าผู้จัดการกำลังขโมยของ……”

“บริษัทของเราผลิตเครื่องสำอาง ผู้จัดการแอบขโมยเครื่องสำอางไปไม่น้อยเลย หลังจากนั้นเธอไม่มีใบเสร็จ พอฉันจับได้ เธอก็บอกฉันว่าอย่าเอาไปบอกใคร”

“เครื่องสำอางเหล่านั้นที่เธอขโมยไปอย่างน้อย ๆ ก็มีมูลค่ากว่าห้าหมื่นเชียวนะ เธอบอกว่าจะแบ่งให้ฉันครึ่งหนึ่ง แต่ฉันไม่เห็นด้วย จากนั้นเธอก็ยอมวางเครื่องสำอางแล้วเดินไป”

ทุกคนต่างพยักหน้า สีหน้าแสดงความชื่นชม

“เสี่ยวหยาทำถูกต้อง ในเมื่อเราเป็นคนดูแลโกดัง ก็ควรจะตรวจสอบคนพวกนี้ ห้ามไม่ให้ใครมาขโมยของของบริษัทไปได้ง่าย ๆ โดยเฉพาะคนในบริษัทแบบนี้ยิ่งไม่ควรเข้าไปกันใหญ่”

ไป่หยาถอนหายใจอีกครั้งแล้วเอ่ย “เห้อ แต่ว่าเมื่อตอนบ่าย จู่ ๆ ท่านผู้บริหารของบริษัทมาตรวจดูโกดัง พบว่าในโกดังมีสินค้าหายไปจำนวนมาก ซึ่งไม่ตรงกับลิสต์รายการสินค้าเลย พอไปเช็กกล้องวงจรปิดก็ไม่พบอะไร มีเพื่อนร่วมงานหลายคนรายงานฉัน บอกว่าฉันเป็นคนขโมย ฉันก็เลยโดนไล่ออก……”

ผู้ใหญ่บ้านและคนอื่น ๆ ได้ยินแบบนั้นสีหน้าของทุกคนก็เต็มไปด้วยความโมโหทันที

“ทำไมถึงเป็นแบบนั้นไปได้ ก็เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าพวกเธอต่างหากที่เป็นคนขโมย ทำไมถึงใส่ร้ายเราแบบนี้？”

ไป่หยาถอนหายใจ “หนูเองก็หมดหนทาง พวกเขามีทั้งอำนาจและอิทธิพล พอหนูไปหาเรื่องพวกเขา พวกเขาก็เลยใส่ความหนู”

ทุกคนต่างพากันทอดถอนใจ เดี๋ยวนี้ความที่ไม่มีอำนาจไม่มีอิทธิพลนี่อยู่ยากจริง ๆ ขนาดว่าตั้งใจทำงานของตัวเองดี ๆ ในบริษัทยังถูกคนอื่นใส่ร้ายอีก เมืองใหญ่นี่อยู่ยากจริง ๆ

ฉินจุนรู้สึกว่าสาวน้อยคนนี้ไม่ได้รับความเป็นธรรม

แต่ว่าการทำงานก็เป็นแบบนี้แหละ หลาย ๆ ครั้งที่เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเราไม่ได้ทำผิด แต่เป็นเพราะทำให้หัวหน้าไม่พอใจ ต่อให้เราทำดีมากแค่ไหนก็คงจะมีจุดจบที่ไม่ดีนัก

“เธอทำงานที่บริษัทไหน？”

ฉินจุนเอ่ยถามไปเฉย ๆ เผื่อไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีคนรู้จัก อาจจะช่วยพูดให้ได้

สาวน้อยเอ่ย “เครื่องสำอางแบรนด์เฉิงยวินค่ะ”

ฉินจุนชะงัก “เครื่องสำอางแบรนด์เฉิงยวิน？เครื่องสำอางแบรนด์เฉิงยวินของหลิ่วชิงชิงน่ะเหรอ？”

ไป่หยาพยักหน้า “ใช่ค่ะ พี่เขยก็รู้จักเครื่องสำอางแบรนด์เฉิงยวินเหรอ？อ่อใช่จริง เจ้านายของพวกเราตอนนี้เป็นถึงเศรษฐีระดับประเทศแล้ว ชื่อเสียงโด่งดังใคร ๆ ก็รู้จัก”

ตั้งแต่หลิ่วชิงชิงหายดี รวมถึงได้รับสูตรยารักษารอยแผลที่ฉินจุนให้เธอแล้ว เธอก็กลายเป็นมหาเศรษฐีระดับประเทศทันที เป็นอันดับหนึ่งของประเทศเลยทีเดียว และตอนนี้ก็กำลังเข้าใกล้เป็นอันดับหนึ่งของโลกแล้ว ตอนนี้เธอก้าวเข้าสู่มหาเศรษฐี 5 อันดับของโลกแล้ว ฐานะของเธอสูงส่งมาก ๆ

และเครื่องสำอางแบรนด์เฉิงยวินก็ยกระดับขึ้นสูงไปด้วย บริษัทมีการขยายตัว มีหลาย ๆ บริษัทที่กำลังจ้างงาน เพราะฉะนั้นสาวน้อยอย่างไป่หยาถึงได้มีโอกาสเป็นผู้ดูแลโกดัง

ฉินจุนเอ่ย “ฉันรู้จักเครื่องสำอางแบรนด์เฉิงยวินจริง เอาอย่างนี้เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะช่วยพูดให้”

ทันใดนั้นสีหน้าของไป่หยาก็ดีใจขึ้นมาทันที “จริงเหรอคะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะพี่เขย！”

ชาวบ้านคนอื่น ๆ ก็เผยสีหน้าดีใจ “เสี่ยวจุนนี่เก่งจริง ๆ เลยนะ รู้จักคนไปทั่วเลย ขนาดเครื่องสำอางแบรนด์เฉิงยวินยังรู้จักเลย เราต้องมองเขาใหม่จริง ๆ ”

“หึหึ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าบ้านของตาหวังน่ะได้ลูกเขยดี ใคร ๆ ก็อิจฉา”

พ่อของหวังตงเสวี่ยก็ยิ้มจนปากจะฉีกถึงใบหู วันนี้ฉินจุนทำให้เขาได้หน้ามาก ๆ

เพียงแต่ว่าหวังตงเสวี่ยรู้เป็นกังวลใจ เธอจริงแอบเอ่ยกับเขา “พี่ฉิน เรื่องนี้มันจะลำบากคนอื่นมากไปหรือเปล่า ถ้าไปรบกวนเขามากไปก็ไม่ต้องก็ได้นะ……”

ฉินจุนยิ้ม “ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย”

เช้าวันต่อมา ฉินจุนพาไป่หยามาถึงหน้าประตูของบริษัทเครื่องสำอางแบรนด์เฉิงยวิน

ตอนนี้หลิ่วชิงชิงกลายเป็นมหาเศรษฐีของประเทศไปแล้ว เครื่องสำอางแบรนด์เฉิงยวินก็กลายเป็นธุรกิจแนวหน้าของมณฑลฮั่นตง จะว่าเป็นระดับประเทศก็ได้ ได้มาทำงานที่บริษัทนี้ถือว่าเก่งมาก ๆ แล้ว

แม้แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยของที่นี่ยังมีฐานะสูงเลย เงินเดือนของพวกเขาสูงกว่าพนักงานรักษาความปลอดภัยทั่ว ๆ ไป

พอฉินจุนกับไป่หยาเดินลงมาจากรถแท็กซี่ พอทั้งสองคนเดินมาที่หน้าประตู ก็มีรปภ.รีบออกมาขวางทั้งสองคน

“มาทำอะไร ที่นี่คือเครื่องสำอางแบรนด์เฉิงยวิน ถ้าไม่ได้ทำการนัดห้ามเข้า”

การได้เป็นรปภ.ของที่นี่ ก็ทำให้พวกรู้สึกเหนือกว่าคนอื่นมาก

“ผู้จัดการซุน คุณก็รู้ว่าฉันไม่เคยขโมยของ ทำไมต้องใส่ร้ายฉันด้วย？”

ผู้จัดการซุนยิ้มเย็นชา “ถ้าไม่เคยขโมยของทำไมของถึงหายไปล่ะ？หึหึ”

“ก็เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเป็นเพราะคุณ……” ไป่หยากำลังจะเอ่ยออกไปว่า ของที่หายไปเหล่านั้น ก็เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าเป็นเพราะผู้จัดการซุนเป็นคนขโมย เธอแอบขโมยของจากโกดังไปทุกเดือน สินค้าที่หายไปในแต่ละเดือนตกเดือนละสามถึงห้าหมื่น

ผู้จัดการซุนเบิกตากว้างรีบตะโกนออกมา

“หุบปาก！หล่อนพูดไร้สาระอะไรออกมา！”

ผู้จัดการซุนรีบเอ่ยขัดเพื่อไม่ให้ยัยเด็กนี่พูดอะไรมั่ว ๆ ออกมา ถ้าหากว่ารปภ.ได้ยินเข้าเธอต้องหาวิธีจัดการอีก

ผู้จัดการซุนตะโกนออกมาก่อนจะเดินก้าวเข้าไปจะฟาดฝ่ามือใส่

เพียะ！

แต่ทว่าฝ่ามือนั้นไม่ได้ฟาดลงบนใบหน้าของไป่หยา แต่ถูกมือของฉินจุนจับเอาไว้

“เป็นผู้จัดการแล้วจะตบใครก็ได้งั้นเหรอ？ท่านประธานของพวกเธออบรมกันมายังไง？”

ผู้จัดการซุนถูกฉินจุนจับฝ่ามือเอาไว้จนขยับเขยื้อนไม่ได้ เธอพยายามออกแรงแต่ก็ไม่สามารถหลุดออกได้ เธอก็โมโหขึ้นมาทันที

“แกปล่อยฉันนะ แกเป็นไอ้กระจอกมาจากไหนหะ ไอ้หน้าโง่ ปล่อยฉัน！”

ฉินจุนขมวดคิ้วก่อนจะฟาดฝ่ามือออกไปทันที

เกิดเสียงเพียะดังลั่น ใบหน้าของผู้จัดการซุนเกิดเป็นรอยนิ้วมือแดงขึ้นมาทันที

ฉินจุนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็น

“ปากปีจอ ขาดการอบรมสั่งสอนจริง ๆ ”