ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 502

พอผู้จัดการซุนโดนตบหน้าเข้า สีหน้าของเธอก็ย่ำแย่อย่างสุด ๆ

“แกกล้าดียังไง！แกกล้าตบฉันเหรอ รปภ.มัวอึ้งอะไรอยู่！”

รปภ.เองก็เพิ่งได้สติ เขารีบคว้ากระบองออกมา ตั้งใจจะลงมือกับฉินจุน

แต่ว่าท่าทางที่ฉินจุนตบผู้จัดการซุนเมื่อกี้นี้ดูมีรังสีแห่งความน่ากลัวออกมา แถมเขายังร่างกายสูงใหญ่ ทำให้รปภ.ยืนลังเลไม่กล้าทำอะไร

ผู้จัดการซุนหัวเสียอย่างสุด ๆ “ไร้ประโยชน์！ไร้ประโยชน์จริง ๆ ！”

พอด่าเสร็จ ผู้จัดการซุนก็รีบเดินเข้าไปในตึกใหญ่ทันที

ฉินจุนมองรปภ.ก่อนจะเอ่ยออกมานิ่ง ๆ

“เรียกใครก็ได้ลงมารับฉัน”

รปภ.ส่งเสียงไม่พอใจ “เรียกคนลงมารับนาย？นายคิดว่านายเป็นใคร？ให้ฉันเรียกท่านประธานลงมารับนายเลยไหมล่ะ？”

ฉินจุนเอ่ย “ก็ได้”

“ฮ่าฮ่าฮ่า！” รปภ.หัวเราะออกมาทันที “นายนี่มันตลกจริง ๆ ฉันไม่เคยเห็นใครตอแหลเท่านายมาก่อน คิดจะให้ท่านประธานลงมารับ นายใหญ่โตขนาดนั้นเลยเหรอ？”

พอเห็นว่า รปภ.ไม่เรียกคนมา ฉินจุนก็หยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทรออกเบอร์ของหลิ่วชิงชิง

หลิ่วชิงชิงกำลังประชุมอยู่ในบริษัท โทรศัพท์ส่วนตัวของเธอดังขึ้น โดยหลักการแล้วไม่ควรจะรับสาย แต่พอเห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา หลิ่วชิงชิงก็ชะงัก และรีบกดรับโทรศัพท์ทันที

เธอเอ่ยเสียเบา “ฮัลโหลค่ะ？”

เหล่าผู้ถือหุ้นต่างมึนงง ปกติแล้วหลิ่วชิงชิงเป็นคนเข้มงวดมาก ๆ ในเวลาประชุมไม่มีใครได้รับอนุญาตให้รับโทรศัพท์

แม้แต่ตัวเธอเองก็ด้วย แต่ว่าวันนี้หลิ่วชิงชิงกลับนอกกฎ ไม่รู้ว่าบุคคลสำคัญท่านใดโทรเข้ามา

ฉินจุนเอ่ย “ผมอยู่ที่ชั้นล่างของบริษัทคุณ ตอนนี้ขึ้นไปไม่ได้ คุณลงมารับได้ไหม？”

“ได้ค่ะ”

พูดจบหลิ่วชิงชิงก็กดวางสายแล้วเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว พอเดินไปได้สองก้าวเธอก็นึกขึ้นได้ว่ากำลังประชุมกันอยู่ เธอจึงเอ่ยกับรองประธาน

“พวกคุณคุยกันไปก่อน ฉันออกไปข้างนอกสักครู่”

พูดจบหลิ่วชิงชิงก็เปิดประตูเดินออกไปทันที

ทุกคนต่างพากันตะลึง ไม่เคยเห็นท่าทางรีบร้อนกังวลใจแบบนี้ของหลิ่วชิงชิงมาก่อนเลย ขนาดตอนที่เจอกับเหล่านักธุรกิจที่มีชื่อเสียงระดับโลก หรือผู้นำต่าง ๆ ก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

หรือว่าที่ด้านล่างจะ ‘สามีท่านประธาน’ ในอนาคต？

รปภ.เห็นว่าฉินจุนทำท่าทางโทรศัพท์หาใคร เขาก็หัวเราะเยาะออกมาทันที

“นายนี่มันแสดงละครเก่งจริงๆ เลยนะ นายจะบอกเมื่อกี้แกโทรศัพท์ไปหาท่านประธาน？”

ฉินจุนยิ้มเย็นชา “ทำไม นายไม่เชื่อหรือไง？”

“หึหึ ถ้าหากท่านประธานของพวกฉันลงมารับนายจริง ฉันจะยอมคุกเข่าคำนับเลย！

พอรปภ.พูดจบ ที่โถงล่างก็มีเสียงส้นรองเท้าต๊อกแต๊ก ๆ ๆ ดังออกมา เสียงส้นรองเท้าส้นสูงที่ดังออกมาฟังดูก็รู้ว่าคนด้านในต้องรีบร้อนมาก ๆ

ไม่กี่วินาทีต่อมา หญิงสาวรูปงามคนหนึ่งก็ปรากฏตัวที่หน้าประตู พอเห็นว่าฉินจุนอยู่ที่หน้าประตูจริง ๆ หลิ่วชิงชิงก็เผยรอยยิ้มที่หาดูยาก

“คุณมาได้ยังไงคะ？”

รปภ.ตะลึงตาค้างทันที

“ทะ……ท่านประธานหลิ่วสวัสดีครับ！”

ฉินจุนยิ้มบาง ๆ จากนั้นก็หันไปมองรปภ.

“คนนี้ใช่ท่านประธานของนายไหม？ทำไมยังไม่คุกเข่าอีกล่ะ？”

หลิ่วชิงชิงได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกแปลก ๆ จึงขมวดคิ้วมุ่นแล้วเอ่ยถาม

“ทำไม นายทำร้ายคุณฉินเหรอ？”

รปภ.ตกใจกลัวจนขาอ่อนแรงไปหมด เขาลงไปคุกที่พื้นทันที

นายจางทำเป็นตรวจเช็กดูอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงลำบากใจ

“ท่านประธานหลิ่วครับ พอดีว่าเมื่อวานตอนบ่ายโมงมีการซ่อมกล้องวงจรปิด ช่วงเวลานั้นจึงไม่ได้มีการบันทึกภาพเอาไว้ครับ ท่านจะดูช่วงเวลาอื่นแทนไหมครับ？”

หลิ่วชิงชิงเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา

“ไปรับเงินเดือนที่ฝ่ายบัญชีซะ”

นายจางชะงักยังไม่ทันตั้งตัวว่ามันเกิดเรื่องอะไร “ท่านประธานหลิ่ว นี่ท่าน……ท่านจะไล่ผมออกเหรอครับ？”

นายจางเพิ่งได้สติ รีบลุกขึ้นยืนอย่างลุกลี้ลุกลนหน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

กว่าเขาจะได้เงินเดือนสูงขนาดนี้เขาลงทุนลงแรงไปมากมาย ตำแหน่งหัวหน้ารปภ.ดี ๆ แบบนี้ ถ้าตกงานไปเขาต้องได้ไม่คุ้มเสียแน่ ๆ

หลิ่วชิงชิงเอ่ย “ไล่นายออกมีปัญหาอะไรเหรอ？”

พอได้เห็นแววตาเฉียบขาดของท่านประธานหลิ่ว นายจางก็ตื่นตระหนกรีบเอ่ย “ท่านประธานหลิ่วผมผิดไปแล้วครับ ผมจะหาภาพจากกล้องวงจรปิดให้ท่านดูเดี๋ยวนี้เลยครับ ขอผมหาสักครู่นะครับ！”

ต้องให้ท่านประธานหลิ่วเด็ดขาดแบบนี้เท่านั้นถึงจะทำให้นายจางยอมรับ

กล้องวงจรปิดเสียใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นนายก็เก็บข้าวเก็บของออกไปซะ！

เพราะถึงแม้ว่านายจางจะได้รับผลประโยชน์จากผู้จัดการซุน แต่ว่าก็ไม่มีทางที่เขาจะยอมรับผลประโยชน์พวกนั้นเพื่อเสียงานนี้ไป

ไม่นานนายจางก็รีบแก้ไขกล้องวงจรปิดได้อย่างรวดเร็ว เขาหาวิดีโอช่วงเวลานั้นที่ถูกลบทิ้งเจอแล้ว

ภายในกล้องวงจรปิดเป็นภาพผู้จัดการซุนฉวยโอกาสช่วงเวลากะเข้างานของไป่หยา แอบหยิบกล่องเครื่องสำอางจำนวนหนึ่งใส่ท้ายรถของเธอ จากนั้นก็ออกไปทันที

พอนายจางเห็นฉากนี้เข้าก็อับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี

สีหน้าของหลิ่วชิงชิงนิ่งจนน่ากลัว เธอเปิดไมค์ประกาศที่อยู่บนโต๊ะจากนั้นก็กรอกเสียงผ่านไมโครโฟน

“ทุก ๆ ท่านโปรดทราบ ฉันคือหลิ่วชิงชิง ขอเชิญผู้จัดการทุกคนมาประชุมที่ห้องวงจรปิด”

พอเสียงประกาศดังไปทั่วสำนักงาน ทุกคนก็ต่างชะงัก ไปประชุมที่ห้องวงจรปิดทำไมกัน？