ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 52

เมื่อมองดูเศษดำๆผสมกับยาและมีกลิ่นเหม็นของขี้หมา มันแปลกมาก

เย่เส้าเชิงขมวดคิ้ว สิ่งนี้เขาไม่กล้ากิน เดิมที่สุขภาพก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว อยู่อีกไม่กี่ปี ถ้ากินเข้าไปชีวิตคงหายไปครึ่งหนึ่ง

“เหล่าซื่อ ลองกินซิ”

พวกเขาไม่ต้องการที่จะลองเช่นกัน แต่ครอบครัวของเย่หลงนั้นประหลาดเกิน อีกทั้งยังมีสุนัขตัวนี้อีก ไม่เชื่อไม่ได้

สีหน้าของลูกคนที่สี่เขินอายเล็กน้อย และมีความไม่เต็มใจเป็นร้อยอยู่ในใจ แต่พ่อของเขาต้องพูดอะไรบางอย่าง และเขาต้องทำ ดังนั้นเขาจึงต้องกัดกระสุนและลองยา

เย่ ลาวซีใช้นิ้วถูมันแล้วโยนเข้าไปในปากของเขา โดยไม่กล้าที่จะลิ้มรส เขารีบจิบชาและกลืนยาเข้าไป

เขาหยิบเม็ดยาขึ้นมา เม็ดยานั้นถูกผสมกับขี้ และต้องมีอุจจาระอยู่ในยา แม้ว่าจะพยายามหยิบเม็ดยาขึ้นมา แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องมีอุจจาระสุนัขปน

หลังจากรับประทานเข้าไป เย่เหล่าซื่อหน้าเปลี่ยนไปทันที และเขาก็กรีดร้องด้วยความปวดท้อง

“ฉันจะไปห้องน้ำ!”

เช่นเดียวกับปฏิกิริยาของ ก่อนหน้านี้ของเย่เหล่าซื่อนั่งยอง ๆ ในห้องน้ำสักครู่แล้วเดินออกไป

ฉันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อสัมผัสผิวของฉัน

“ดูเหมือนว่าจะได้ผล!”

นอกจากเอฟเฟกต์ภายนอกแล้ว เอฟเฟกต์ภายในก็ชัดเจนเช่นกัน

เย่เหล่าซื่อไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเลย สุขภาพไม่ค่อยดี ร่างกายจึงโปร่งโล่งสบายตัว ราวกับน้อยลงสองสามปี

น่าเสียดายที่ปริมาณยาที่เขากินนั้นค่อนข้างน้อย ไม่สามารถบรรลุผลของเย่หลงได้อย่างสมบูรณ์

ทุกคนตกใจเมื่อเห็นว่าเย่เหล่าซื่อกินยาแล้วได้ผล

พวกเขาไปเอายานี้มาจากไหน?

ทุกคนดูโลภกับเศษยาที่แตกกระจายอยู่บนพื้น

แต่พวกเขายังเข้าใจด้วยว่าชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่จะต้องสงวนไว้สำหรับชายชรา และพวกเขาไม่สามารถกินได้

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เย่เส้าเชิงก็เศษสุดท้ายลงในฝ่ามือของเขา ดมกลิ่นและขมวดคิ้ว

นี่มันเหม็นเกินไป

ก่อนหน้านี้ กลิ่นและกลิ่นหอมของยายังคงปะปนอยู่ แต่เนื่องจากเม็ดยาถูกหยิบขึ้นมาโดยเย่เหล่าซื่อ เขารู้ว่ายารักษาโรคส่วนใหญ่อยู่ที่ไหน เขาจึงหยิบส่วนที่เป็นยา

ตอนนี้ที่เหลือก็แค่อึ

“พ่อครับ ยาดีมีรสขม ถ้าทานแล้วจะดีต่อสุขภาพ”

เย่าเส้าเชิงพยักหน้า ยกมือขึ้น และยื่นเศษอึเข้าไปในปากของเขา

เมื่อกากเข้าไปในคอของเขา เขาก็รู้สึกคลื่นไส้จริงๆ และอยากจะอาเจียน เย่เส้าเชิงจิบชาหลาย ๆ ครั้งก่อนที่เขาจะกลืนมันลงไปอย่างแรง

ทุกคนรอสิบนาทีก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เย่เส้าเชิงตอบสนอง

“พ่อไม่อยากไปเข้าห้องน้ำเหรอ？”

เย่เส้าเชิงขมวดคิ้ว “ฉันไม่อยากทำ ฉันอยากอาเจียน”

ทุกคนมองหน้ากันไม่รู้ทำไม

ผ่านไปหนึ่งคืนเย่เส้าเชิงรู้สึกว่าท้องของเขาปั่นป่วน อึดอัดและคลื่นไส้ แต่ไม่มีผลอัศจรรย์จึงทำให้เขาโกรธ

เย่เผิงสมคบคิดกับเขาในห้อง พ่อและลูกชายสองคนก็คุยกัน

ไม่คิดเลยว่าตระกูลเย่จะไร้ยางอายมาก เธอรู้สึกผิดหวังกับพวกเขาจริงๆ ถ้าเขาสามารถบอกเย่หลงให้กลับไปได้

ฉินจุนถามขึ้นทันทีว่า “ลุงเย่ พวกเขาควรมีสำเนาบัตรประจำตัวของคุณไหม”

เย่หลงประหลาดใจ “ใช่ น่าจะมี แต่ฉันต้องอยู่ที่นั่นเพื่อเปลี่ยนบุคคลตามกฎหมาย?”

เมื่อฉินจุนถามเรื่องนี้ เย่หลงเข้าใจดีว่าถ้าตระกูลตระกูลเย่ใช้วิธีสกปรก เปลี่ยนชื่อเจ้าของเป็นชื่อเย่หลง ถ้าแบบนั้นเขาซวยแน่？

ฉินจุนกล่าวว่า “ลุงเย่ แม้ว่าคตระกูลเย่จะล่มสลาย แต่ก็ยังมีการติดต่อกันอยู่บ้าง พวกเขาใช้เงินบางส่วนเพื่อเปลี่ยนตัวแทนทางกฎหมาย ไม่ใช่เรื่องยาก”

การแสดงออกของเย่หลงเปลี่ยนไป ใช่แล้ว ตระกูลเย่เป็นครอบครัวใหญ่ด้วย ถ้าคุณไม่กลั่นกรองวิธีการจริงๆ มันจะยากที่จะจินตนาการถึงผลลัพธ์…

“นั่นคือหายนะ ถ้าเช่นนั้นเหล่าเย่ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลยเหรอ?”

ฉินจุนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โรงงานต้าหลงนั่นเป็นเลือดเนื้อของลุงเย่ใช่ไหม？ เพราะพวกเขาเต็มใจที่จะให้ตัวแทนทางกฎหมายกับเรา งั้นเราไปรับโรงงานฟรีๆ ไม่ดีเหรอ？”

เย่หลงถอนหายใจ “เสี่ยวจุน คุณสับสนไหม โรงงานต้าหลงนั้นมาจากความเหน็ดเหนื่อยของฉัน เมื่อสิบปีก่อน ตอนนี้โรงงานต้าหลง พวกเขาซื้อทั้งหมดด้วยเงินกู้ยืมจากธนาคารซึ่งก็คือ มันฝรั่งร้อนๆ ใครจะกล้าถาม”

เย่หลงกำลังพูดความจริง ตอนนี้โรงงานต้าหลงถูกแทนที่โดยทุกคนเป็นหัวหน้า มันไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าไม่อยากเสียเงินก็หนีไปได้

น่าเสียดายที่โรงงานต้าหลงได้รับการดำเนินการมาจนถึงจุดนี้ แม้ว่าเย่หลงจะไม่สามารถกู้คืนได้ แต่เขาก็ทำได้เพียงเฝ้าดูโรงงานปิดตัวลง

ฉินจุนกล่าวว่า

“ลุงเย่ไม่ต้องกังวลไป โรงงานจะกลับมามีชีวิตอีกครั้งเมื่อถึงมือคุณ หากพวกเขาเปลี่ยนนิติบุคคลให้เป็นคุณจริงๆ และต้องการเปลี่ยนกลับ มันจะไม่ง่ายขนาดนั้น”

เย่หลงอ้าปากแต่ยังไม่พูด

เขารู้สึกว่าฉินจุนใจเกินไป อย่างไรก็ตาม เขายังเด็กและไม่ค่อยรู้เรื่องนี้มากนัก

ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของโรงงานต้าหลง หากไม่มีห้าสิบล้านนั้นช่วยไม่ได้