ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 54

พอเข้าไปในโรงงานก็เจอพนักงานเก่าและพนักงานใหม่หลายคน

พนักงานเก่าเหล่านั้นยังยุ่งอยู่กับการโพสต์ของพวกเขา พวกเขาทำงานที่นี่มานานกว่าสิบปีและต่อสู้ดิ้นรนมาตลอดชีวิต พวกเขาไม่ต้องการให้โรงงานปิดตัวลงและหวังว่าจะสามารถทำงานที่นี่ได้จนกว่าจะเกษียณอายุ

ดังนั้นแม้ว่าโรงงานจะเจอวิกฤติ พวกเขาก็ยังคงทำงานหนักต่อไป

ส่วนพนักงานใหม่ที่เหลือก็รวมตัวกันในเวิร์กช็อปเพื่อเล่นโป๊กเกอร์ สูบบุหรี่และดื่ม และดูไม่เหมือนคนงานเลย

ทันทีที่เย่หลงเห็นภาพนี้ เขาก็โกรธจัด

“พวกคุณทำอะไร! ใครอนุญาตให้คุณสูบบุหรี่ในโรงงาน!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่หลง ผู้รับผิดชอบก็วางไพ่ในมือลง และยังคงสูบบุหรี่อยู่ เขาพูดด้วยรอยยิ้ม

“นี่คุณเย่ใช่ไหม คุณมาเพื่อมอบตัวคุณเย่ใช่หรือไม่ ใช่ แค่รอให้คุณมาจ่ายเงินเดือนก็เรียบร้อยแล้ว และเราพร้อมที่จะไป”

ผู้พูดคือหยางเวยรองประธานโรงงาน เป็นสุนัขที่เดินตามหลังเย่เผิง

เขารู้เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของตัวแทนทางกฎหมาย และเขาก็แจ้งพวกพ้องเหล่านี้ด้วย

โรงงานถูกส่งมอบให้กับเย่หลง เห็นได้ชัดว่านายรองละทิ้งโรงงาน และพร้อมที่จะปิดตัวลงเมื่อใดก็ได้ จริงๆแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาทำงานในโรงงานที่สิ้นหวังแห่งนี้

รอเย่หลง มาขอเงินเดือนแล้วจากไป มาดูกันว่าเย่หลงจะเข้าคุกอย่างไร

การแสดงออกของเย่หลงมืดมน “เงินเดือน? ดูพวกคุณสิ สภาพแบบนี้ยังอยากได้เงินเดือน？ ฝันไปเถอะ！”

ถ้าต้องการให้เย่หลงจ่ายเงินเดือนให้พนักงาน ก็ยังถือว่ามีความหวัง เพราะพวกเขาทำงานมาทั้งชีวิต

แต่ปลาและกุ้งเหม็นต่อหน้าคุณไม่ทำงานและยังต้องการเงินเดือนหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าคุณต้องการเงินเดือน คุณควรขอเย่เหล่าเอ้อร์

หยางเวยหายใจออกอย่างเย็นชา และหลายคนกำลังถือเกราะและแท่งเหล็กในมือ พวกเขาค่อยๆกระจายตัว และล้อมฉินจุนไว้

“ไม่มีเงินเดือนเหรอ คุณเป็นผู้อำนวยการโรงงาน แล้วพวกเราเป็นพนักงาน คุณเป็นหนี้เงินเดือนเราครึ่งปี คุณจะไม่จ่าย？”

“ถ้าวันนี้เธอไม่จัดการเงินให้พวกเรา งั้นพวกเราก็มาคุยกันตามเหตุผล”

หยางเวยผู้นี้เตรียมตัวไว้อย่างชัดเจน และชายฉกรรจ์เจ็ดแปดคนพร้อมอาวุธในมือก็ล้อมทั้งสองไว้

เย่เผิงช่างโหดร้ายจริงๆ หม้อถูกโยนทิ้งไปแล้ว และก่อนที่มันจะจบลง เขายังคงต้องปล่อยให้หยางเวยทำร้านพวกเขาที่นี่

เย่เผิงได้ออกคำสั่งให้ขัดขวางเย่หลงและฉินจุน

แม้ว่าเรื่องนี้จะถูกแพร่ออกไปแต่นั่นคือพฤติกรรมที่เรียกร้องค่าจ้างจากโรงงาน ตระกูลเย่ก็สามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย

สีหน้าของเย่หลงเปลี่ยนไป

“คุณหยางหมายความว่าไง พร้อมจะทำงานกับฉันในโรงงานไหม?”

หยางเวยเยาะเย้ย “แล้วทำอย่างไร? เราเป็นกลุ่มที่เสียเปรียบและมีจำนวนมาก แม้ว่าจะรังแกคุณ คุณก็ทนได้”

หยางเวยกะจะกินเลือดเนื้อของเย่หลง เขาไม่กลัวการใส่รองเท้า เขาเป็นแรงงานต่างด้าวจะกลัวผู้จัดการโรงงานทำไม?

ทุกคนพูดว่าจะประนามเย่หลง จะทุบตีจนให้พิการ แม้ว่าตำรวจมา เย่เผิงก็จะเสียเงินเพื่อพวกเขา

การปราบปรามเย่หลงเป็นสิ่งที่อยากเห็นใช่ไหม?

ท่ามกลางคนงานเหล่านี้ ฉินจุนไม่ได้ตื่นตระหนกบนและการเยาะเย้ยก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

“พวกคุณหมายถึงพวกคุณสามารถรังแกใครก็ได้?”

หยางเวยกล่าวว่า “แล้วไง?”

ทันทีที่เสียงลดลง รถตู้หกคันก็หยุดอยู่ข้างนอก และคนกลุ่มใหญ่ลงจากรถ มีคน 40 หรือ 50 คน และบุกเข้าไปในโรงงาน

เมื่อมองดูคนเหล่านี้ในแวบแรก หยางเวยก็ตกตะลึงจริงๆ แต่หลังจากมองเข้าไปใกล้ๆ เขาก็หัวเราะ

เขาเป็นใคร เขาเป็นคนของหลงยี่ฮุย!

“พวกสุนัข ยังกล้าที่จะวิ่งเข้าหาคุณฉินหรือ พวกคุณไม่รู้จักความเป็นความตายเลย”

เมื่อเสียงลดลง คน 40 หรือ 50 คนของต้วนเป่าตงก็ไปล้อมหยางเวยและคนอื่น ๆ ทันที

แม้ว่าหยางเวยและคนอื่นๆ จะแข็งแกร่งเช่นกัน แต่พวกเขาถูกนำไปเปรียบเทียบกับคนชราในโรงงานและเทียบไม่ได้กับอันธพาลอย่างต้วนเป่าตง

“หลง…หลงยี่ฮุยเข้าใจผิดแล้ว นี่เป็นความเข้าใจผิด!”

หยางเวยตื่นตระหนก หลงยี่ฮุยกินยาอะไรผิด ทำไมช่วยเย่หลงที่ไร้อำนาจ?

ฉินจุนเยาะเย้ย “คุณไม่ได้บอกหรือว่า ถ้าคุณมีคนมากขึ้นคุณสามารถกลั่นแกล้งคน? ตอนนี้มีคนเพียงพอหรือ?”

ใบหน้าของหยางเวยซีดเผือก และเขารู้ว่าฉินจุนเป็นบุคคลสำคัญและกล่าวอย่างรวดเร็ว

“พี่ชาย ฉันเป็นแค่พนักงานพาร์ทไทม์ ถ้าคุณยกโทษให้ฉัน ฉันก็ทำตามคำสั่งของนายท่านที่สองด้วย!”

ฉินจุนเยาะเย้ย “รู้แล้วว่าต้องขอความเมตตา อย่าทำซะให้ยาก ฉันจะปรับเงินเดือนคุณหนึ่งเดือน”

หยางเวยชะงักไปครู่หนึ่ง มีไม่ชัดเจนเล็กน้อย เขาไม่ได้รับเงินเดือนมาหลายเดือนแล้ว และเขาไม่กล้าเตรียมตัว แล้วถ้าเขาถูกปรับล่ะ?

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเคลื่อนไหวฉินจุนจึงกล่าวว่า

“ทำไมคุณยังรอรับเงินอยู่ พวกคุณกำลังรออะไรอยู่”

สีหน้าของหยางเวยก็เริ่มยากที่จะมองออก นี่หมายความว่าค่าปรับคือการทำให้พวกเขาเอาเงินเดือนหนึ่งเดือนออกจากกระเป๋าของพวกเขาหรือ?

โรงงานไม่จ่ายค่าจ้างมาเป็นเวลานานและสภาพเศรษฐกิจไม่ค่อยดีนัก หากปรับค่าจ้างหนึ่งเดือนจะแย่ยิ่งกว่านี้อีก

เมื่อเห็นหยางเวยและคนอื่นๆ ร้องไห้และร้องไห้ หลงยี่ฮุยเยาะเย้ย “ถ้าคุณเอาเงินส่วนนี้ออกไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร ”

“อย่า…ผมตกลง ผมตกลง!”

หยางเวยร้องไห้และทุกคนก็เริ่มที่จะเอาเงินจากกระเป๋าของพวกเขาออกมา