ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 54

พอเข้าไปในโรงงานก็เจอพนักงานเก่าและพนักงานใหม่หลายคน

พนักงานเก่าเหล่านั้นยังยุ่งอยู่กับการโพสต์ของพวกเขา พวกเขาทำงานที่นี่มานานกว่าสิบปีและต่อสู้ดิ้นรนมาตลอดชีวิต พวกเขาไม่ต้องการให้โรงงานปิดตัวลงและหวังว่าจะสามารถทำงานที่นี่ได้จนกว่าจะเกษียณอายุ

ดังนั้นแม้ว่าโรงงานจะเจอวิกฤติ พวกเขาก็ยังคงทำงานหนักต่อไป

ส่วนพนักงานใหม่ที่เหลือก็รวมตัวกันในเวิร์กช็อปเพื่อเล่นโป๊กเกอร์ สูบบุหรี่และดื่ม และดูไม่เหมือนคนงานเลย

ทันทีที่เย่หลงเห็นภาพนี้ เขาก็โกรธจัด

“พวกคุณทำอะไร! ใครอนุญาตให้คุณสูบบุหรี่ในโรงงาน!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่หลง ผู้รับผิดชอบก็วางไพ่ในมือลง และยังคงสูบบุหรี่อยู่ เขาพูดด้วยรอยยิ้ม

“นี่คุณเย่ใช่ไหม คุณมาเพื่อมอบตัวคุณเย่ใช่หรือไม่ ใช่ แค่รอให้คุณมาจ่ายเงินเดือนก็เรียบร้อยแล้ว และเราพร้อมที่จะไป”

ผู้พูดคือหยางเวยรองประธานโรงงาน เป็นสุนัขที่เดินตามหลังเย่เผิง

เขารู้เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของตัวแทนทางกฎหมาย และเขาก็แจ้งพวกพ้องเหล่านี้ด้วย

โรงงานถูกส่งมอบให้กับเย่หลง เห็นได้ชัดว่านายรองละทิ้งโรงงาน และพร้อมที่จะปิดตัวลงเมื่อใดก็ได้ จริงๆแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาทำงานในโรงงานที่สิ้นหวังแห่งนี้

รอเย่หลง มาขอเงินเดือนแล้วจากไป มาดูกันว่าเย่หลงจะเข้าคุกอย่างไร

การแสดงออกของเย่หลงมืดมน “เงินเดือน? ดูพวกคุณสิ สภาพแบบนี้ยังอยากได้เงินเดือน？ ฝันไปเถอะ！”

ถ้าต้องการให้เย่หลงจ่ายเงินเดือนให้พนักงาน ก็ยังถือว่ามีความหวัง เพราะพวกเขาทำงานมาทั้งชีวิต

แต่ปลาและกุ้งเหม็นต่อหน้าคุณไม่ทำงานและยังต้องการเงินเดือนหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าคุณต้องการเงินเดือน คุณควรขอเย่เหล่าเอ้อร์

หยางเวยหายใจออกอย่างเย็นชา และหลายคนกำลังถือเกราะและแท่งเหล็กในมือ พวกเขาค่อยๆกระจายตัว และล้อมฉินจุนไว้

“ไม่มีเงินเดือนเหรอ คุณเป็นผู้อำนวยการโรงงาน แล้วพวกเราเป็นพนักงาน คุณเป็นหนี้เงินเดือนเราครึ่งปี คุณจะไม่จ่าย？”

“ถ้าวันนี้เธอไม่จัดการเงินให้พวกเรา งั้นพวกเราก็มาคุยกันตามเหตุผล”

หยางเวยผู้นี้เตรียมตัวไว้อย่างชัดเจน และชายฉกรรจ์เจ็ดแปดคนพร้อมอาวุธในมือก็ล้อมทั้งสองไว้

เย่เผิงช่างโหดร้ายจริงๆ หม้อถูกโยนทิ้งไปแล้ว และก่อนที่มันจะจบลง เขายังคงต้องปล่อยให้หยางเวยทำร้านพวกเขาที่นี่

เย่เผิงได้ออกคำสั่งให้ขัดขวางเย่หลงและฉินจุน

แม้ว่าเรื่องนี้จะถูกแพร่ออกไปแต่นั่นคือพฤติกรรมที่เรียกร้องค่าจ้างจากโรงงาน ตระกูลเย่ก็สามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย

สีหน้าของเย่หลงเปลี่ยนไป

“คุณหยางหมายความว่าไง พร้อมจะทำงานกับฉันในโรงงานไหม?”

หยางเวยเยาะเย้ย “แล้วทำอย่างไร? เราเป็นกลุ่มที่เสียเปรียบและมีจำนวนมาก แม้ว่าจะรังแกคุณ คุณก็ทนได้”

หยางเวยกะจะกินเลือดเนื้อของเย่หลง เขาไม่กลัวการใส่รองเท้า เขาเป็นแรงงานต่างด้าวจะกลัวผู้จัดการโรงงานทำไม?

ทุกคนพูดว่าจะประนามเย่หลง จะทุบตีจนให้พิการ แม้ว่าตำรวจมา เย่เผิงก็จะเสียเงินเพื่อพวกเขา

การปราบปรามเย่หลงเป็นสิ่งที่อยากเห็นใช่ไหม?

ท่ามกลางคนงานเหล่านี้ ฉินจุนไม่ได้ตื่นตระหนกบนและการเยาะเย้ยก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

“พวกคุณหมายถึงพวกคุณสามารถรังแกใครก็ได้?”

หยางเวยกล่าวว่า “แล้วไง?”

ทันทีที่เสียงลดลง รถตู้หกคันก็หยุดอยู่ข้างนอก และคนกลุ่มใหญ่ลงจากรถ มีคน 40 หรือ 50 คน และบุกเข้าไปในโรงงาน

เมื่อมองดูคนเหล่านี้ในแวบแรก หยางเวยก็ตกตะลึงจริงๆ แต่หลังจากมองเข้าไปใกล้ๆ เขาก็หัวเราะ

เขาเป็นใคร เขาเป็นคนของหลงยี่ฮุย!