ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 592

เมื่อเสียงพูดเบาลง เวลานี้ทุกอย่างก็เงียบไปหมด

ทุกคนตะลึงไปครู่หนึ่ง เมื่อมองไปที่ฉินจุนก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ภาพวาดปลอมงั้นเหรอ?

ตอนนี้สีหน้าของซูเหวินหมิงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

“โอหัง! คุณกล้าดียังไงมาหาว่านี่เป็นภาพวาดปลอม? คุณมีหลักฐานอะไรไหม? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร กล้าที่จะมาพูดว่านี่เป็นภาพวาดปลอม คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”

“ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม มันเป็นที่ที่คุณควรพูดเหรอ? ดูแล้วคุณมันก็แค่พวกไร้ประโยชน์ ยังมีน่าจะมาพูดอะไรต่อหน้าฉันอีกงั้นเหรอ?”

เมื่อเสียงของซูเหวินหมิงเบาลง คนอื่นๆ ก็พูดตามทีละคน

“ใช่แล้ว ตระกูลซูเป็นถึงตระกูที่เก่าแก่ พวกเขาประกอบธุรกิจซื้อขายของเก่า โบราณวัตถุ และสิ่งประดิษฐ์โบราณ ถ้าคุณบอกว่าของโบราณที่คนอื่นซื้อเป็นของปลอมฉันก็คงทนฟังได้อยู่ แต่ที่คุณบอกว่าของที่คุณชายซูซื้อเป็นของปลอม ซึ่งค่อนข้างที่จะเกินไปนะ !”

ตระกูลซูหากินโดยประกอบธุรกิจซื้อขายของเก่า โบราณวัตถุ และสิ่งประดิษฐ์โบราณมานาน และตอนนี้ก็เป็นตัวแทนจำหน่ายของเก่าที่มีชื่อเสียงอย่างมากในจังหวัด ซูเหวินหมิงเองก็อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก แม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่ครึ่งหนึ่งของเขาก็ถือเป็นปรมาจารย์ด้านการประเมินได้อย่างแน่นอน

โดยพื้นฐานแล้วแค่มองแวบเดียวก็สามารถบอกได้แล้วว่าเป็นของจริงหรือไม่

ดังนั้น ถ้าบอกว่าคนอื่นให้ของโบราณปลอม นั่นอาจจะถูกคนอื่นหลอกขายให้แล้วจริงๆ ซึ่งเทคนิคมีไม่เพียงพอ

แต่ถ้าบอกว่าของโบราณที่ซูเหวินหมิงให้มาเป็นของปลอม นั่นก็แปลว่าเขาจงใจให้ของปลอม ซึ่งนี่เป็นท่าทีที่ใช่ไม่ได้เลยจริงๆ

แล้วในงานเลี้ยงวันเกิดของชายชราฝู จงใจให้ของปลอม นี่มันจะน่าเกลียดเกินไปหน่อยรึเปล่า?

ดังนั้นเมื่อฉินจุนกล่าวเช่นนี้ ซูเหวินหมิงจึงไม่พอใจในทันที

แม้แต่ชายชราฝูก็ดูอารมณ์เสียเล็กน้อย

“นี่คุณฉิน อย่าพูดเหลวไหลไปหน่อยเลย คุณชายซูอุส่าให้เกียรติมาหาฉันแล้ว ด้วยฐานะและความมั่งคั่งของคุณชายซูแล้ว คุณจะมาหาว่าของที่คุณชายซูให้เป็นของปลอมได้อย่างไรกัน? ยังไม่รีบขอโทคุณชายซูอีกหรือ?!”

ฝูหรงหรงขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ใช่ คุณชายซูมาจากตระกูลที่ค้าของโบราณระดับโลก รู้เรื่องโบราณวัตถุมากมาย ยังต้องให้คนอย่างคุณมาพูดอะไรแบบนี้อีกเหรอ? คุณควรรีบขอโทษคุณชายซูซะ! คุณเป็นคนทำผิด คุณก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาด้วย!”

คนอื่นๆก็เริ่มกล่าวตาม

“ใช่ คุณไม่ควรพูดแบบนี้ในโอกาสที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ แบบนี้มันไม่ใช่การดูหมิ่นคุณชายซูหรอกหรือ?”

“รีบขอโทษคุณชายซูเสี่ยวซะ อย่าให้ตระกูลฝูของเราต้องเสียหน้า”

“รีบขอโทษซิ อย่ามัวโอ้เอ้!”

“……”

กลุ่มคนรอบๆบอกให้ฉินจุนขอโทษ ราวกับว่าพวกเขากำลังบีบบังคับเขาและพวกเขาแต่ละคนก็ดูเกลียดชังฉินจุนอย่างมาก

ซูเหวินหมิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาดูหยิ่งผยอง และเขามองไปที่ฉินจุนเหมือนมังกรที่มองดูมด

ซูเหวินหมิงหัวเราะเยาะ รอดูเรื่องน่าขำของฉินจุน

ฉินจุนเองก็รูสึกว่ามันน่าขำ

“เมื่อกี้เขาบอกว่าฉันไร้ประโยชน์ เรียกฉันว่าเด็กไม่สิ้นกินน้ำนม แต่กลับไม่มีใครแก้ต่างอะไรให้ฉัน”

“ฉันแค่บอกว่า ภาพวาดของเขาเป็นของปลอม ฉันต้องขอโทษด้วยเหรอ? คนรวยอย่างพวกคุณ ช่างเย่อหยิ่งกันจริงๆ”

คำพูดนี้ของฉินจุนทำให้การแสดงออกของทุกคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“คุณมันโอหัง!”

ตอนนี้ฉินจุนกำลังทำให้พวกเขาต้องอับอายต่อหน้าคนอื่น ในความเห็นของพวกเขา ฉินจุนเป็นเพียงนายน้อยตกอับเท่านั้น แต่ยังกล้าพูดกับพวกเขาแบบนี้ นี่ไม่ใช่ว่าเขากำลังรนหาที่ตายหรอกเหรอ?

ใบหน้าของฝูเสี่ยวเฟิงเปลี่ยนไปเล็กน้อยและเขาก็รีบออกมาไกล่เกลี่ยข้อพิพาท

“เหอะๆ ทุกคนอย่าตื่นตระหนกกันไปนะ วันนี้เป็นวันดี ดังนั้นควรฉลองวันเกิดให้ผู้เฒ่าฝูก่อน”

ฝูเสี่ยวเฟิงเป็นหัวหน้าครอบครัวและคำพูดของเขานั้นก็ยังคงมีพลังมากและ หลังจากพูดแล้วทุกคนก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

แต่ซูเหวินหมิงนั้นถอนหายใจและกล่าวว่า

“เรื่องอื่นฉันไม่สนใจหรอก แต่เรื่องเกี่ยวกับโบราณวัตถุของฉัน ฉันต้องคุณกับคุณให้ชัดเจน”

“คุณไม่ได้บอกว่าภาพวาดของฉันเป็นของปลอมหรอกเหรอ เอาสิ บอกฉันทีว่ามันปลอมยังไง ฉันเองก็อยากรู้”

“ถ้าวันนี้คุณบอกไม่ได้ละก็ คุณต้องก้มหัวขอโทษฉัน!”