ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 600

ฉินจุนเทเลม่อน มิ้นต์ มาการิต้าทิ้งไป เหลือไว้เพียงความสดชื่นที่อยู่ในแก้ว เพื่อนคนอื่น ๆ เห็นแบบนั้นก็เทเหล้าทิ้งตาม

จากนั้นฉินจุนก็นำวิสกี้ที่มีอายุเก่าแก่กว่าสามสิบกว่าปี ออกมารินให้ทุกคน

ทันใดนั้นสีหน้าของฟู้เสียวเซวี่ยก็เจื่อนลงอย่างสุด ๆ

มันน่าขายหน้าชะมัด ตัวเองทำเป็นรู้เรื่องเหล้า ที่ไหนได้แม้แค่เหล้าเลม่อน มิ้นต์ มาการิต้านั่นเธอยังไม่รู้เรื่องเลย เธอคิดว่ามันเป็นเหล้าสำหรับดื่ม ที่ไหนได้เขาเอามาล้างแก้ว

ความรู้สึกของเธอตอนนี้คือเหมือนกับว่าตัวเองกินน้ำล้างหม้อลงไป

ฟู้เสียวเซวี่ยนั่งหน้านิ่งไม่พูดอะไรออกมา

แม้ว่าเพื่อนคนอื่น ๆ จะรู้สึกอึดอัด แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะครั้งนี้เป็นเสี่ยวฟู้ที่ขายหน้า ถ้าหากเป็นฉินจุนที่ขายหน้าพวกเธอจะต้องช่วยทับถมแน่นอน

ฉินจุนรินเหล้าให้ทุกคนรวมถึงเสี่ยวฟู้

เขาไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยแบบนั้น เหล้านี้วางไว้อยู่หลังรถแบบนั้นมาเรื่อย ๆ คาดว่าน่าจะมีใครมองให้หลิ่วชิงชิงมาเป็นของขวัญ เธอก็ไม่ได้มีเวลามานั่งดื่มทุกขวด

คนระดับอย่างหลิ่วชิงชิง มีคนส่งของขวัญมาให้เธอมากมายเต็มไปหมด แม้กระทั่งเหล้าที่มีชื่อเสียงราคาแพงแบบนี้ เกรงว่าเธอเองก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนให้มา

พอทุกคนจิบเหล้าไปหนึ่งอึก ทันใดนั้นสีหน้าของทุกคนก็แปรเปลี่ยนเป็นท่าทางตกตะลึง

“รสชาติไม่เลวเลยนะเนี่ย ที่แท้รสชาติเหล้าดี ๆ นี่มันไม่เหมือนกันเหล้าธรรมดาทั่วไปนี่เอง กลิ่นหอมและรสชาติดี แถมเลม่อนกับมิ้นต์ก็มาช่วยกลบความเผ็ดของเหล้านี้ด้วย”

“เยี่ยมไปเลยอะ แต่ก่อนฉันเคยดื่มแค่วิสกี้ธรรมดา รสชาติมันไม่เหมือนแบบนี้เลย เหล้านี้รสชาติมันสุดยอดมาก ๆ ”

“ประเด็นมันไม่ได้รู้แค่ที่เหล้านะ เมื่อกี้ที่พวกเราดื่มไปมันเป็นวิธีการมืออาชีพเลย ฉันลองเสิร์ชดู การใช้เลม่อนกับมิ้นต์ล้างแก้วนั้นมันเป็นวิธีการดื่มแบบมืออาชีพ มันจะดึงรสชาติของเหล้าออกมาได้ดีที่สุด”

ยิ่งทุกคนชมเหล้านี้ ฟู้เสียวเซวี่ยก็ยิ่งรู้สึกแย่

เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเธอเป็นตัวหลักของงาน มันก็ควรเป็นเธอสิที่รู้เรื่องราวต่าง ๆ มากมาย ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่าฉินจุนกลับได้หน้ากลายเป็นที่สนใจของทุกคน ส่วนเธอก็เหมือนกลายเป็นยัยกระจอกอยู่ในกะลาไม่รู้เรื่องอะไร

ฟู้เสียวเซวี่ยดื่มเหล้าไปไม่กี่คำ ก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา เอ่ยถาม

“ฉินจุน ตอนนี้นายยังไม่มีแฟนใช่ไหม？”

ทุกคนต่างแสดงสีหน้าเหมือนว่ากำลังมีเรื่องสนุกเกิดขึ้น ฟู้เสียวเซวี่ยเอ่ยเข้าประเด็นแล้ว เรื่องราวในสมัยก่อนนั้นถึงแม้ฉินจุนจะทำไปด้วยความไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่าตัวของฟู้เสียวเซวี่ยก็เก็บกลับไปคิดเป็นจริงเป็นจัง เธอเก็บความแค้นเอาไว้ในใจมาตลอด เธอคิดว่าฉินจุนจงใจทำร้ายความรู้สึกของเธอ

เพราะฉะนั้นเธอจะต้องหาโอกาสเพื่อเอาคืนฉินจุนอย่างสาสม ให้เขาได้รู้ว่าการที่เขาปฏิเสธเธอในตอนนั้น มันเป็นการกระทำที่โง่มาก

พอได้ยินฟู้เสียวเซวี่ยเอ่ยถามประโยคนี้ ทุกคนก็ให้ความสนใจ

จากคุณชายตระกูลเศรษฐีกลายมาเป็นคนตกอับ รสนิยมก็น่าจะต่ำลงไหม？

สมัยก่อนตอนที่ฉินจุนยังเป็นคุณชายอยู่ เขาไม่ชอบใครเลย มีสาว ๆ ในโรงเรียนตามจีบเขามากมายแต่เขาก็ไม่สนใจ ตอนนี้จบแล้ว เขาไม่ได้มีฐานะดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เดาว่าก็คงไม่ได้มีสาว ๆ มารุมล้อมอะไรแล้วล่ะ

เป็นแค่คนธรรมดา ๆ แบบนี้ ก็น่าจะหาแฟนยากล่ะมั้ง？

ขนาดรถยังต้องเช่าแบบนี้ จะไปมีความสามารถอะไร？

เหล่าสาว ๆ ต่างหัวเราะคิกคักร้อมกับเอ่ย “เหล่าฉินตอนนี้ก็อายุไม่น้อยแล้วนะ ควรจะหาแฟนได้แล้วนะ”

“หาแฟนไม่ได้ก็ไม่ได้สำคัญอะไรปะ เดี๋ยวนี้พวกผู้ชายเขามุ่งมั่นหน้าที่การงาน”

“จะพูดแบบนั้นก็ไม่ได้นะ หน้าที่การงานก็จำเป็นต้องมีภรรยาคอยช่วยเหลือ ไม่อย่างนั้นถ้าการงานไม่ประสบความสำเร็จ ชาตินี้ก็จะไม่หาเมียเลยเหรอ？”

“ก็มีเหตุผลนะ เหล่าฉินสรุปตอนนี้เป็นไงล่ะ ยังหาไม่ได้หรือยังไม่มีคนที่ถูกใจ？”

“เฮ้ย นายอย่ามัวสเปคสูงไปนะ ตอนนี้อายุอานามตั้งเท่าไหร่แล้ว เทียบกับเมื่อก่อนไม่ได้นะ”

“นั่นสิ ถ้าหาไม่ได้จริง ๆ ก็ไปหาพวกบ้านนอกดูสิ สวยหรือไม่สวยไม่สำคัญหรอก ขอแค่ไม่รังเกียจยอมใช้ชีวิตอยู่กับนายก็พอแล้ว”

“ฉันมีญาติคนหนึ่งให้ฉันแนะนำให้ไหม อายุสามสิบต้น ๆ เพิ่งหย่ามามีลูกติดหนึ่งคน แต่ว่าหน้าตาสะสวยเหมาะกับนายอยู่”

“ฉันเองก็มีลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่ง ปีนี้อายุสามสิบห้ายังไม่ได้แต่งงาน หน้าตาก็พอได้อยู่แต่อ้วนนิดหน่อย เป็นคนจริงใจซื่อสัตย์”

“……”

ทุกคนต่างรีบแนะนำให้คู่ให้ฉินจุนกับขึ้นมาทันที

พอได้ยินคำพูดเหล่านี้ ฉินจุนก็รู้สึกหมดคำจะพูด เหนื่อยใจจนต้องเอ่ยขัดคนพวกนี้

“ฉันมีแฟนแล้ว”

ทุกคนต่างหัวเราะกันอย่างไม่เกรงใจ ฟู้เสียวเซวี่ยเองก็แสดงสีหน้ายิ้มอย่างพึงพอใจ เธอรอให้ฉินจุนเรียกแฟนสาวของเขามาที่นี่

ฉินจุนคิด ๆ ดูแล้วยังไงที่นี่ก็ไม่ได้อยู่ห่างจากบริษัทเครื่องสำอางแบรนด์เฉิงยวิน ถ้าอย่างนั้นก็เรียกเธอมาแล้วกัน

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก

“ฮัลโหล มีอะไรเหรอ？” หลิ่วชิงชิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงขี้เกียจ ไม่เหมือนเวลาอยู่บริษัท

ฉินจุนเอ่ย “ฉันมางานเลี้ยงกับเพื่อนสมัยเรียน พวกเขาอยากเจอเธอ เธอจะมาไหม？”

หลิ่วชิงชิงชะงักแล้วตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล “ได้สิคะ อยู่ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวฉันไปหา”

ฉินจุนกับหลิ่วชิงชิงเพิ่งตกลงคบกันไม่นาน หลิ่วชิงชิงยังคงตื่นเต้นเมื่อได้ลิ้มรสความหวานแห่งความรัก

“โอเค อยู่ที่ร้านอาหารเบาฮิเนีย รีบมานะ”

พูดจบก็วางสายทันที

ฟู้เสียวเซวี่ยส่งสายตากับเพื่อนผู้หญิงคนอื่น ๆ แล้วเอ่ย

“โอเค ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็รออีกสักพัก อีกเดี๋ยวก็เพิ่มเก้าอี้ให้แฟนของนายด้วย ให้เธอสั่งอาหารเพิ่มด้วยเลยนะ สั่งพวกอาหารที่ไม่เคยกินน่ะ ถ้าไม่พอก็บอกได้เลยนะ หรือจะห่อกลับบ้านก็ไม่ว่ากัน”

ในสายตาของพวกฟู้เสียวเซวี่ย แฟนของฉินจุนจะต้องเป็นพวกบ้านนอกไม่เคยเห็นอะไรพวกนี้แน่นอน เดาว่าคงจะไม่เคยมาร้านอาหารหรู ๆ แบบนี้ด้วย

พูดจบ ฟู้เสียวเซวี่ยกับเพื่อนผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็ไปเข้าห้องน้ำเพื่อเติมหน้า

เหล่าสาว ๆ เติมลิปสติกไปก็พูดไป

“เสี่ยวฟู้ เธอต้องเติมหน้าให้สวย ๆ เลยนะ รอให้ยัยแฟนของฉินจุนมาถึง เธอก็ข่มยัยนั่นเลย！”

ฟู้เสียวเซวี่ยยิ้มบาง ๆ และมองดูตัวเองในกระจกด้วยสีหน้าพึงพอใจ

“ระหว่างผู้หญิงด้วยกันน่ะ ไม่จำเป็นต้องทะเลาะแย่งชิงแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเปรียบเทียบ แค่สวยกว่าก็พอแล้ว”

ฟู้เสียวเซวี่ยมั่นใจมาก ว่าเธอจะต้องสวยกว่าแฟนของฉินจุน และก็ต้องโดดเด่นกว่าผู้หญิงคนนั้น