ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 606

ก่อนหน้านี้ที่มีการถล่มลงมาครั้งหนึ่ง หูเจียซินโกรธมาก เธอตำหนิผู้ที่รับผิดชอบโครงการนั้นกลางบริษัท และเตือนพวกเขาว่าหากมีครั้งต่อไปอีกพวกเขาจะถูกไล่ออกทันที

ดังนั้นกลุ่มผู้ที่รับผิดชอบโครงการนี้จึงเข้มงวดมากขึ้นกว่าเดิม เพราะกลัวว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก

ทั้งหมดนี้ก็เพื่อเตรียมความพร้อมในทุกๆ ด้าน

โดยเสริมความแข็งแรงเข้าไปอีกหลายชั้น ซึ่งจะเป็นโครงการที่แข็งแรงกว่าเหมืองทองคำทั่วไปมาก

ในกรณีนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพังลงมา

และผู้ที่ดูแลโครงการเหล่านี้ก็ได้ไปที่เหมืองกับหูเจียซินด้วย พวกเขาก็คงไม่เอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงหรอกใช่ไหม?

“เป็นไปไม่ได้ เสาไม้หลักข้างบนฉันใช้วัสดุที่แข็งแรงที่สุดแล้วนะ ทำไมมันถึงพังลงมาพร้อมกันอย่างนี้ล่ะ แปลกมาก!”

เหล่าคนดูแลโครงการนี้ต่างก็พูดไม่ออก พวกเขาใช้วัสดุโครงสร้างที่รับน้ำหนักได้ เว้นแต่ว่าเสาไม้ห้าหกต้นจะแตกออกพร้อมกันมันถึงจะทำให้ด้านบนพังลงมาได้

แต่สถานการณ์แบบนี้มันเป็นไปได้ยากเหลือเกิน เสาไม้ที่ใช้เป็นคานด้านบนได้ผ่านการคัดสรรมาอย่างดี คุณภาพผ่านการทดสอบอย่างแน่นอน

และตั้งแต่มีเหตุการณ์ครั้งที่แล้ว พวกเขาก็ยิ่งระวังมากขึ้น วัสดุที่ใช้ก็สูงกว่ามาตรฐานระดับประเทศหลายเกรด เพราะพวกเขากลัวว่าจะเกิดปัญหาขึ้นอีก และทำให้หูเจียซินโมโหอีก

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเรื่องเกิดขึ้น

“ประธานหูครับ นี่ไม่ใช่ความผิดพลาดของเราจริงๆ ครับ นี่เป็นอุบัติเหตุครับ!”

หูเจียซินขมวดคิ้ว “ฉันรู้ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเรื่องนี้ รีบคิดหาวิธีออกไปจากที่นี่เร็ว”

ตอนนี้หูเจียซินเริ่มเชื่อคำพูดของฉินจุนแล้ว จับไปที่กระเป๋าของตัวเอง แล้วก็นึกเสียใจเล็กน้อย ถ้าพกเครื่องรางที่ฉินจุนให้เธอจริงๆ เธอจะสามารถหนีออกไปได้ไหม?

ตอนนี้พวกเขาไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย แต่ตอนนี้ออกซิเจนไม่เพียงพอแล้ว พวกเขาจะถูกขังตายอยู่ข้างใต้ในไม่ช้าก็เร็ว

หยิบวิทยุสื่อสารออกมาแล้วตะโกนออกไป 2-3 ครั้ง แต่ก็ไม่มีการตอบสนองเลย ทางด้านล่างถูกปิดกั้นไปแล้ว จึงทำให้วิทยุสื่อสารไม่มีสัญญาณ

ผู้ดูแลโครงการและพนักงานหลายคนก็เริ่มขุดแล้ว แต่เครื่องมือที่อยู่ในมือของพวกเขานั้นมีจำกัดจริงๆ และหินที่พังทลายลงมาอย่างนี้จะมีแรงกดทับอยู่ด้านบน แม้ว่าจะใช้เครื่องจักรงัดมันออกก็อาจจะเป็นไปได้อย่างยากลำบาก

พวกเขาพยายามอยู่นานแต่ก็ไม่มีผลใดๆ ตอนนี้ทุกคนเริ่มหายใจลำบากแล้ว จึงไม่กล้าออกแรงมาก พวกเขารู้สึกหายใจไม่ออกทันทีที่เริ่มออกแรง

ทุกคนนั่งลงกับพื้น ไม่มีใครพูดอะไร รู้สึกได้ถึงความสิ้นหวัง

หูเจียซินก็เงียบเช่นกัน ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจมาก น่าจะฟังคำพูดของฉินจุน โยนตู้ปลาที่พังๆ นั่นทิ้งไป มาเสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว

และในตอนที่หูเจียซินกำลังหมดหวังนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากข้างนอก

“หูเจียซิน?”

แม้ว่าเธอจะไม่ได้สนิทกับฉินจุนเป็นพิเศษ แต่เมื่อกี้เธอก็คิดถึงแต่สิ่งที่ฉินจุนพูด ดังนั้นเมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอรู้ได้ทันทีว่าคือฉินจุนมาช่วยเธอแล้ว!

หูเจียซินดีใจมาก

“คุณมาได้ยังไง!”

ฉินจุนพูด “ผมมาช่วยคุณไง มีกี่คนที่ติดอยู่ด้านใน?”

หูเจียซินทั้งประหลาดใจทั้งดีใจ ตอนแรกคิดว่าแม้ว่าจะรู้ว่าพวกเขาติดอยู่ด้านใน แต่ผู้คนข้างนอกก็คงไม่กล้าเข้ามาด้านในอย่างแน่นอน สุดท้ายก็น่าจะเป็นหน่วยดับเพลิงหรือทหารที่มาช่วยพวกเขา

แต่คาดว่าเมื่อถึงตอนนั้นพวกเขาก็คงหายใจไม่ออกตายไปเสียแล้ว

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่เข้ามาเป็นคนแรกคือฉินจุน ผู้ชายคนนี้ไม่กลัวตายหรือไง!

แม้จะรู้ว่าฉินจุนเข้ามาช่วยเธอเพราะเห็นแก่หน้าของหลิ่วชิงชิง แต่หูเจียซินก็รู้สึกซึ้งมาก

“คุณฉินคะ เรามีกันแปดคนค่ะ คุณรีบหาทางให้พวกเขาดึงรถขนหินออกไป!”

แม้ว่าถนนจะถูกปิดตายแล้ว แต่ว่ารถขนหินยังอยู่ข้างใน ต้องให้ด้านนอกใช้เครื่องจักรดึงรถขนหินไปด้านหลัง บางทีมันอาจจะสามารถทำลายก้อนหินเหล่านี้ได้

ฉินจุนเหลือบมองเชือกลวดที่ถูกทับอยู่ใต้หิน ถ้าใช้เครื่องจักรดึงมันอาจจะทำให้เชือกขาดได้

ถ้าหากเชือกลวดขาดในขณะที่เชือกกำลังถูกดึงด้วยแรงมหาศาล มันอาจจะถูกดึงออกมาแต่ไปในทิศทางใดก็ไม่อาจคาดเดาได้ หรืออาจจะดึงไม่ออกเลย

พวกหูเจียซินอยู่ในพื้นที่เล็กๆ เชือกลวดอาจจะไปโดนใครก็ได้ เชือกลวดชนิดนี้มีความหนาประมาณข้อมือ ถ้าควบคุมไม่ดีอาจจะทำให้ถึงตายได้

ดังนั้นฉินจุนจึงไม่คิดว่านี่เป็นแผนที่ดีเท่าไหร่นัก

“พวกคุณอยู่ข้างใน หาหลบในที่ปลอดภัยนะ”

“โอเค”

หลังจากวิ่งมานานกว่าสามนาที ในที่สุดพวกเขาก็ออกมาได้อย่างปลอดภัย

หูเจียซินอยู่ในอ้อมแขนของฉินจุน มองเขาไม่วางตา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหลงไหล

หลังจากออกมาได้แล้ว ทุกคนต่างก็ทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างหมดแรง หอบอย่างหนัก และหูเจียซินก็สลบไป

ฉินจุนรีบวางเธอลงบนพื้น จากนั้นก็ปลดกระดุมคอเสื้อของเธอ ให้เธอหายใจได้สะดวกขึ้น

ฉินจุนจับที่ริมฝีปากของเธอ และเริ่มเป่าปาก

แม้ว่าจะมีความแตกต่างระหว่างชายและหญิง แต่ในสายตาของแพทย์ก็เป็นแค่การเป่าปากเพื่อช่วยหายใจ

และถึงแม้ว่าเป็นคนแก่คนอื่นๆ เป็นลมหมดสติไป ฉินจุนก็ต้องทำการเป่าปากช่วยหายใจอย่างนี้ให้กับพวกเขาเช่นกัน

หลิ่วชิงชิงมองดูอยู่ด้านข้าง และไม่มีความรู้สึกอึดอัดใดๆ แต่ใบหน้าเธอกลับเต็มไปด้วยความกังวลใจ

หลังจากนั้นไม่กี่นาทีหูเจียซินก็ได้สติ หายใจยาวด้วยความโล่งอก

“ไม่มีใครบาดเจ็บใช่ไหม?”

“ไม่มีครับ ประธานหูไม่ต้องกังวลครับ ผมให้คนไปจัดการกับการถล่มด้านล่างแล้วนะครับ คราวนี้มันเป็นอุบัติเหตุที่แปลกมากครับ”

การเกิดอุบัติเหตุแบบนี้มันไม่สามารถวิเคราะห์หาสาเหตุได้เลย จู่ๆ เสาไม้หลายต้นหักพร้อมกันอย่างกะทันหัน จึงพูดได้แค่ว่ามันโชคร้ายมาก

หูเจียซินไม่ได้หาเหตุผลต่อ เพราะเธอรู้ว่ามันอาจจะเป็นเรื่องของฮวงจุ้ยจริงๆ ที่ทำให้เกิดความโชคร้ายอย่างนี้

“คุณฉิน ขอบคุณนะคะ”

คราวนี้หูเจียซินจริงจังขึ้นกว่าเดิม ขอบคุณฉินจุนจากใจจริง ถ้าไม่ได้เขา พวกเขาหลายคนคงติดอยู่ด้านในแล้ว

ฉินจุนยิ้ม “ไม่เป็นไร ต่อไปก็ระวังตัวด้วย”

หลังจากพูดจบหูเจียซินก็ลุกขึ้นและถาม

“เมื่อกี้ใครเป็นคนบังคับรอกเหรอคะ ทำได้ไม่เลวเลยนะคะ”