ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 617

หลี่จินเฉิงก็ถูกกดดันเช่นกัน แม้ว่าเขามักจะทำสิ่งต่าง ๆ เช่นประจบสอพลอผู้บังคับบัญชาของเขา

การกลับกันนี้มากเกินไป หลี่จินเฉิงทนไม่ได้ เมื่อเขาคิดที่จะจัดการกับเจ้าอ้วนสวีทุกวัน และปฏิบัติต่อเขาเหมือนหลานชายของเขาทุกวัน

ในอดีตเขารังแกเจ้าอ้วนสวีไว้อย่างไร ต่อไปนี้เจ้าอ้วนสวีจะชดใช้คืนเป็นสองเท่าในอนาคต!

หลี่จินเฉิงทนไม่ได้ แม้ว่าเขาจะลาออกจากงานนี้ก็ได้ เขาก็ไม่สามารถอยู่ภายใต้มือของเจ้าอ้วนสวีได้

เจ้าอ้วนสวีพูดอย่างเย็นชา “นายหลี่ นายไม่อยากทำใช่งานแล้วใช่มั้ย ต่อไปนี้นายไม่ต้องติดต่อกับเจียซินจิวเวลรี่หรอก ละความสัมพันธ์ปกติกับเจียซินจิวเวลรี่ นายก็ไม่ต้องติดต่อมาด้วย”

ใบหน้าของหลี่จินเฉิงมืดมน “นายสวี แกรอฉันก่อนเถอะ!”

หลี่จินเฉิงยังเหลือบไปที่ฉินจุน แกด้วย แกรอฉันก่อนเถอะ!”

หลังจากพูดแล้ว หลี่จินเฉิงก็หันหลังและเดินออกไป

เพื่อนร่วมชั้นทุกคนมองหน้ากันด้วยท่าทางอึดอัด นี่มันดราม่าจริง ๆ น่าตื่นเต้นยิ่งกว่านิยาย ชีวิตช่างน่าขันจริง ๆ

เจ้าอ้วนสวียิ้ม และเทเหล้าให้ฉินจุนและหวังตงเสวี่ย

เขาสามารถลุกขึ้นจากลูกเจี๊ยบกลายเป็นตัวแทนทั่วไป ทั้งหมดขึ้นอยู่กับใบหน้าของฉินจุน เขารู้อย่างแน่นอน

“พี่ฉิน หรือว่าพี่จะกลับไปก่อน แล้วหลี่จินเฉิงก็มีเบื้องหลังอยู่บ้าง ถ้าเขามาสร้างปัญหาให้ผมคนเดียวก็พอแล้ว อย่าทำให้พวกคุณต้องมาเดือดร้อนด้วยเลย”

นักเรียนคนอื่น ๆ จำบางอย่างได้ และพูดขึ้น

“ใช่สิ ลุงของหลี่จินเฉิง ดูเหมือนจะค่อนข้างมีฐานะที่ดี ดังนั้นระวังตัวด้วยนะ”

“รีบไปกันเถอะ พวกเราก็กินกันมาพอประมาณแล้ว ถ้าอีกหน่อยเขากลับมา พวกเราจะไปไม่ได้แล้วนะ”

“เจ้าอ้วนสวีนายก็ไปด้วย ไม่ต้องรอแล้ว ฮีโร่จะมาตายเอาต่อหน้าไม่ได้นะ!”

“…”

ตอนนี้รูปลักษณ์ของหลี่จินเฉิงหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด และไม่น่าแปลกใจที่เขาจะทำอะไรก็ได้

เจ้าอ้วนสวีกัดฟัน “เราซ่อนครั้งแรกมันทำได้แต่ให้ซ่อนตลอดไปคงไม่ได้หรอก เขาต้องการจัดการฉันมานานแล้ว ฉันไปก็ไม่มีประโยชน์”

ฉินจุนยิ้ม ชื่นชมความกล้าหาญของเจ้าอ้วนสวี

เขาตบไหล่เขา แล้วพูดว่า

“นายพูดถูก เราซ่อนครั้งแรกมันทำได้แต่ให้ซ่อนตลอดไปคงไม่ได้หรอก แค่ตัวละครตัวเล็ก ๆ เท่านั้น อย่ากลัวเขา มาดื่มกันอีกหน่อยเถอะ”

ฉินจุนชอบนิสัยของคนอ้วนคนนี้ เขาสามารถยืดหยุ่นได้ เขามีความกล้าหาญ และมีความรับผิดชอบ

และเขาไม่ดูถูกคนอื่น ดังนั้นเขาจึงเป็นเพื่อนที่ดี

เจ้าอ้วนสวีตกตะลึง และจู่ ๆ ก็กลายเป็นคนกล้าหาญ

“เอาล่ะ พี่ฉินไม่กลัว ฉันจะต้องกลัวอะไร มา ชนกันสักแก้วเถอะ”

เจ้าอ้วนสวีและฉินจุนเริ่มดื่มกันอย่างมีความสุข เพื่อนร่วมชั้นที่อยู่ข้าง ๆ เป็นห่วงมาก แต่ฝ่ายต่างไม่รีบ พวกเขาจะทำอย่างไร?

ในเวลาประมาณสิบนาที ประตูห้องส่วนตัวก็ถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน

หลี่จินเฉิงกลับมาอีกครั้ง และนำชายคนหนึ่งที่เอวใหญ่และเอวกลมกลับมา พร้อมสร้อยทองรอบคอของเขา และเขาก็เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ ราวกับว่าเขาเพิ่งดื่มเสร็จ

ทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง เขาตะโกนว่า “ใครกล้าไม่ลืมตา และกล้าที่จะรุกรานหลานชายของฉัน”

หลังจากที่หลี่จินเฉิงและคนอื่นๆ เข้ามา ใบหน้าของเพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็เปลี่ยนไปในทันใด

“พี่ต้าหยาง?”

พี่ต้าหยางเยาะเย้ย “โอ้ ยังมีคนที่รู้จักฉันด้วยเหรอ ก็ดี เพื่อนร่วมชั้นของนายก็ค่อนข้างมีแววตานะ ฉันว่าพี่ต้าหยางอย่างฉันก็ไม่มีได้โด่งดังอะไรขนาดนั้น”

พี่ต้าหยางล้อเลียนเขาตอนที่เขาพูด แต่คนอื่น ๆ หัวเราะไม่ออก

พี่ต้าหยางยังเป็นคนแบบไหน?

ย้อนกลับไปในตอนนั้น พี่ต้าหยางเป็นคนพาลที่มีชื่อเสียง แม้ว่าตอนนี้เขาจะได้รับการจัดการแล้ว แต่เขาก็ยังเป็นเจ้านายที่หยิ่งยโส โหดร้าย และโหดเหี้ยม ในบริเวณนี้ไม่มีใครกล้ารุกรานพี่ต้าหยาง

หลังจากที่หลี่จินเฉิงเข้าไปในบ้าน ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือด

“เจ้าอ้วนสวี นายฉิน พวกนายไม่ได้เจ๋งเหรอ ไม่ใช่หยิ่งยโสเหรอ? ไม่ได้อยากต่อยกับฉันเหรอ มา มาต่อยกันสักตั้งให้ฉันเห็นหน่อย? ฉันจะต่อยกับพวกนายเอง!”

ด้วยรูปลักษณ์ที่หยิ่งผยองและครอบงำ หลี่จินเฉิงขยับใบหน้าของเขาไปมองที่ทั้งสองคนด้วยท่าทางที่ขี้เล่น

เจ้าอ้วนสวีกำหมัดของเขา โดยรู้ว่าพี่ต้าหยางนั้นไม่ง่ายที่จะกระตุ้น ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเคลื่อนไหว

ฉินจุนเยาะเย้ย

“คิดไม่ถึงว่านายจะขอร้องคำเหล่านี้ออกมา”