ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 87

ซุนต้าเหมยถูกตบสองครั้งจนล้มลงไปกับพื้น หลินเยวี่ยเหยาสีหน้าเปลี่ยนทันที

“ฉินจุน ! คุณทำอะไร ! นี่เพื่อนแม่ฉันนะ คุณทำแบบนี้กับเขาได้ยังไง ! ”

ถึงแม้ว่าซุนต้าเหมยจะสาดไวน์ใส่คนอื่น แน่นอนว่าเขาผิด แต่ว่าการที่ฉินจุนตบเขามันก็มากเกินไปหน่อย

หลินเยวี่ยเหยาไม่ได้เห็นใจซุนต้าเหมย แต่เธอรู้ว่าลูกชายของหล่อนก็ไม่ธรรมดาและมีเส้นสายในวงการ

บันเทิง ถ้าหากไปทำครอบครัวเขาโกรธจะต้องถูกกลับมาแก้แค้นแน่นอน

ไม่ง่ายเลยกว่าครอบครัวของเธอจะได้ใช้ชีวิตดีขึ้นแบบนี้ ถ้ามันถูกทำลายลงเพียงเพราะไปหาเรื่องหยางซิน

เฉิง ฉินจุนก็คงจะต้องเป็นนักโทษจริงๆแล้ว !

ขณะนั้น หยางซินเฉิงก็ผลักประตูเข้ามา เห็นซุนต้าเหมยล้มอยู่ที่พื้นใบหน้าบวมไปหมด ก็โกรธทันที

“แม่ครับ ! เป็นอะไรไป ! ”

ซุนต้าเหมยร้องไห้ออกมา “มันตบแม่ ลูกไปหาคนมาฆ่ามันเดี๋ยวนี้ ! ”

หยางซินเฉิงโกรธจัด เขาหันกลับมาและถลึงตามอง

“แกกล้าตบแม่ฉันหรอ ? ได้ ! แกซวยแล้ว วันนี้ฉันจะสั่งสอนแกด้วยมือด้วยเท้า แกไม่รู้

ว่าสังคมมันโหดร้ายแค่ไหน ! แกคอยดูได้เลย ! ”

หยางซินเฉิงรีบพยุงซุนต้าเหมยขึ้นมานั่งรออยู่ในห้องอาหาร

ด้วยร่างกายที่ผอมบางของหยางซฺนเฉิง แน่นอนว่าเขาลงมือกับฉินจุนด้วยตัวเองไม่ได้ เมื่อครู่เขาพึ่งออกไป

โทรศัพท์ตามพวกมาสองสามคน เป็นพวกที่รู้จักกันดีในแวดวงทั้งนั้น

ตอนแรกก็แค่จะให้มาสั่งสอนฉินจุนนิดหน่อยๆ เพราะถึงยังไงก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของหลินเยวี่ยเหยา ไม่ควร

จะไปทำอะไรกับเขามาก

แต่ว่าตอนนี้ไอบ้านี่กลับกล้าที่จะตบแม่ของเขา มันรนหาที่ตายชัดๆ !

ไม่นานก็มีชายหัวโล้นคนหนึ่งพร้อมกับวัยรุ่นอีกสี่คนผลักประตูเข้ามา เนื้อตัวมีแต่กลิ่นเหล้า ท่าเดิน

โหดเหี้ยมไม่กลัวใคร

“น้องหยาง ใครมารังแกนาย ? ”

หยางซินเฉิงเมื่อเห็นกวงโถวมาถึงแล้วก็ทำหน้าดีใจ

“พี่กวง ! มาได้สักทีนะ มันนั่นไง ช่วยผมจัดการมันที หักแขนหักขามันเลย ! ”

กวงโถวในปากคาบไม้จิ้มฟัน หันไปมองฉินจุนด้วยความรังเกียจและเยาะเย้ย

“คนนี้ ? วัยรุ่นอวดดีหรอ ? ”

เมื่อเห็นเหล่าคนไม่ดีพวกนี้ ถังหมิ่นรีบลุกขึ้นยืนผลักฉินจุนให้หลบอยู่ด้านหลังและพูดว่า

“ทุกท่าน นี่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันทั้งนั้น คุยกันดีดีก็ได้ ถ้าไม่ได้จริงๆพวกเราจะชดใช้เงินให้”

หยางซินเฉิงถูกความโกรธครอบงำ “ใครอยากได้เงินของแก ? คิดว่าฉันไม่มีเงินใช่ไหม ? วันนี้จะให้

เท่าไหร่ก็ไม่พอทั้งนั้น ฉันจะฆ่ามัน ! ”

หลินเยวี่ยเหยารีบดึงถังหมิ่นออกมา

“แม่ ! รีบมานี่ ! เขาหาเรื่องเองก็ให้เขารับผิดชอบเองสิ ! ”

ถังหมิ่นขมวดคิ้ว “ยัยเด็กคนนี้พูดอะไรออกมา เสี่ยวจุนทำร้ายคนอื่นเพราะแม่นะ ! ”

หลินเยวี่ยเหยาตอบ “แล้วยังไงหละ ก็ไม่ใช่เพราะว่าเขาอยากจะปกป้องยัยดาราสาวถึงหาเรื่องคนอื่นหรือ

ไง แม่รีบถอยไปข้างหลัง เดี๋ยวจะบาดเจ็บ ”

ฉินจุนเองก็พยักหน้า “ป้ารอง ถอยไปข้างหลังเถอะ ”

ที่จริงแล้วฉินจุนไม่ได้อยากลงมือ แต่ป้ารองอยู่ข้างๆ แต่ถ้าไอพวกปลาเหม็นกุ้งพวงพวกนี้ทำร้ายป้ารองก็คง

จะไม่ดี ดังนั้นเขาจึงต้องลงมือก่อน

ขณะที่ฉินจุนกำลังจะลงมือนั้น ประตูห้องอาหารก็ถูกเปิดโดยใครบางคน ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเข้ามาพร้อม

กับบริกรและบอดี้การ์ด

“เกิดอะไรขึ้น ? ”

หยางซินเฉิงที่มองดูสถานการณ์ รีบลุกขึ้นตอบ

“ผู้จัดการหวัง เรามีเรื่องส่วนตัวต้องเคลียกัน ไม่รบกวนคนอื่นแน่นอน ใช้เวลาไม่นาน ”

ผู้จัดการหวังมอง นี่ปรมาจารย์ฉินไม่ใช่หรอ !

คราวที่แล้วปรมาจารย์ฉินมาทานข้าวที่นี่ ลูกพี่เพ่ยถึงกับมาต้อนรับด้วยตัวเอง ทุกอย่างฟรีหมดไม่มี

ค่าใช้จ่ายและบริการอย่างดี นี่มันแขกวีไอพีของพวกเขาเลย

หยางซินเฉิงคนนี้จะเอานักเลงกระจอกพวกนี้มาตีกับปรมาจารย์ฉินหรอ ? หาที่ตายกันหรือไง ?

ผู้จัดการหวังและคนอื่นๆยืนรุมล้อมชายหัวโล้น และพูดอย่างเย็นชา