ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 88

กวงโถวชะงักไปครู่หนึ่ง หนึ่งร้อยกว่าคน ?

บ้าหรือเปล่า ?

แค่จัดการไอ้เด็กกระจอกนี่คนเดียว มากันทำไมมากขนาดนี้ ?

“มันต้องเป็นเรื่องบังเอิญแน่ ต่อให้เป็นผู้จัดการหวัง ก็คงไม่สามารถรวมคนมากมายขนาดนี้ได้ภายในเวลาสั้นๆหรอก ! ”

สำหรับเขาแล้ว คิดว่าที่ผู้จัดการหวังปกป้องฉินจุน เหตุผลเพียงเพราะว่าเขาทานข้าวอยู่ในภัตตาคารและต้องการจะปกป้องแขกของร้านเท่านั้น

เพื่อลูกค้าคนเดียว ต่อให้เป็นลูกค้าบัตรแพลทตินั่มก็เถอะ เป็นไปไม่ได้ที่จะมาเสียเวลาโทรเรียกคนมากมายมาหรอก ? เขาคิดว่าเขาเป็นใครกัน ?

ลูกน้องอีกสองสามคนก็พยักหน้าเช่นกัน รู้สึกว่าต้องเป็นเรื่องบังเอิญแน่ คนตรงหน้าเหล่านี้เป็นแค่ครอบครัวธรรมดาๆ จะมีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่ได้ยังไง ?

ใบหน้าของซุนต้าเหมยเจ็บปวดและร้อนลุ่ม ใบหน้าเต็มความขุ่นเคือง

“กวงโถว ! จัดการพวกมัน จัดการพวกมันให้สาสม ! ”

หยางซินเฉิงกัดฟันด้วยความโกรธ “พี่กวง จัดการเรื่องวันนี้เสร็จผมจะเพิ่มเงินให้อีก ! ”

กวงโถวพยักหน้า “น้องหยางไม่ต้องกังวล วันนี้มีฉันอยู่ ไม่ว่าใครก็ไม่ไว้หน้าทั้งนั้น ”

เมื่อสิ้นเสียงลงด้านนอกก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวก

“ไอ้สวะ แม้แต่ฉันก็ไม่พอให้แกไว้หน้าใช่ไหม ! ”

ชายคนหนึ่งสวมชุดสูทสีดำเดินเข้ามาเปิดประตูห้องอาหาร

กวงโถวตกตะลึง “หลง……นายท่านหลง ? ”

เมื่อเห็นว่าเป็นหลงอี้ฮุย กวงโถวขาสั่นจนแทบจะทรุดลงกับพื้น

หลงอี้ฮุยเป็นใครน่ะหรอ ?

เป็นคนใหญ่โตที่เขาไม่แม้แต่จะคิดไปมีเรื่องด้วย ไม่ว่าอยู่ข้างนอกเขาจะทำเสียชื่อเสียงแค่ไหนก็ตาม ดังนั้นเดิมทีหลงอี้ฮุยก็ไม่ได้สนใจเขาอยู่แล้ว

หลายปีมานี้ กวงโถวใช้ชื่อหลงอี้ฮุยเที่ยวหลอกต้มคนอื่นไปไม่น้อย วันนี้ต้องมาเผชิญหน้ากับหลงอี้ฮุย เขาไม่มีความกล้าที่จะอวดดีอีกแล้วจริงๆ

หยางซินเฉิงไม่รู้จักหลงอี้ฮุย และจากความสามารถของเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะได้ใกล้ชิดกับหลงอี้ฮุย เขาขมวดคิ้วและพูดว่า

“แกเป็นใคร ! ฉันบอกจะบอกให้นะ วันนี้ไม่ว่าใครหน้าไหนกวงโถวก็ไม่ไว้หน้าทั้งนั้น ! ”

หยางซินเฉิงพูดจบ เสียงอึกทึกก็ดังมาจากด้านนอกอีกครั้ง

“งั้นหรอ ? เพ่ยเหลียงอย่างฉันก็ไม่พอให้ไว้หน้าหรอ ? ”

ลูกพี่เพ่ยพูดในขณะที่ก้าวเท้าผลักประตูเข้ามา ทำให้สามารถมองเห็นด้านนอกล้อบบี้ที่เต็มไปด้วยคนมากมายล้อมรอบภัตตาคารนี้ไว้ทั้งหมดแล้ว

เพ่ยเหลียงมองกวงโถวด้วยสีหน้าเข้มขรึม พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“หน้าฉันพอมั้ย ? ”

กวงโถวงงไปหมด ลูกพี่เพ่ย……คิดไม่ถึงว่าจะมาจริงๆ ?

ก็แค่ลูกค้าคนหนึ่ง ทำไมลูกพี่เพ่ยต้องออกหน้าด้วยตัวเอง ?

เพ่ยเหลียงเข้ามาได้ยังไม่ถึงหนึ่งนาที ก็มีอีกเสียงหนึ่งดังเข้ามา

“ถ้าเกิดว่าหน้าของเพ่ยเหลียงยังไม่พอ งั้นก็เพิ่มหน้าฉันต้วนเป่าตงคนนี้เข้าไปอีกคนเป็นไง ? ”

ประตูของห้องอาหารเปิดออกอีกครั้ง ต้วนตงเป่าเดินเข้ามาอย่างน่าเกรงขาม จิตวิญญาณอาฆาตแผ่ออกมาจากร่างกายซึ่งเป็นเอกลักษ์ของความเหนือชั้น

ต้วนตงเป่ามองกวงโถวด้วยสายตานิ่งเรียบและสูดลมหายใจ

“แกนี่มันเก่งจริงๆนะ หน้าคนตั้งมากมายเหล่านี้ก็ไม่พอหรอ ? ”

ขาของกวงโถวอ่อนลง เขาคุกเข่าลงกับพื้นอ้าปากค้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เหมือนมีพายุถาโถมเข้ามาในใจ สมองว่างเปล่าไปหมด !

นายท่านหลง……ลูกพี่เพ่ย พี่ตง !

คนใหญ่คนโตเหล่านี้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาหมดแล้ว หนึ่งในคนเหล่านี้ไม่ว่ายังไงก็ห้ามทำให้เขาต้องรู้สึกขุ่นเคือง ในวันนี้ทั้งสามคนมาด้วยเรื่องเดียวกัน ต่อให้กวงโถวมีสิบชีวิตก็ไม่พอให้คนพวกนี้จัดการหรอก !

“ลูกพี่เพ่ย พี่ตง……ผม ผมไม่รู้เรื่องนะ ! ”

เรื่องมาถึงตอนนี้ กวงโถว งงไปหมดแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงดี

คนใหญ่คนโตเหล่านี้เหมือนกับภูเขาใหญ่สองสามลูกอย่างไรอย่างนั้น กดเอาไว้จนเขาลุกไม่ขึ้น