แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 47

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงเห็นดังนั้น จึงรีบหยุดยั้งการคุกเข่าของสองคนย่าหลานทันที

ลั่วเสี่ยวปิงก็จนใจกับความยึดมั่นถือมั่นของย่าเจียงผู้นี้เล็กน้อยเช่นกัน

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากรับพวกเจ้าเอาไว้นะ ข้าก็แค่จนปัญญาจริงๆ บ้านของข้ามีห้องเพียงห้องเดียว คงรับพวกเจ้าสองย่าหลานเอาไว้ไม่ได้หรอก” ลั่วเสี่ยวปิงอธิบาย .

เมื่อเห็นสีหน้าที่ผิดหวังของย่าเจียง ลั่วเสี่ยวปิงก็พูดอีกครั้งว่า “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ถ้าหากว่าฤดูใบไม้ผลิปีหน้าพวกเจ้ายังอยากจะตอบแทนบุญคุณอยู่ พวกเจ้าก็มาหาข้าก็แล้วกัน”

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็ได้บอกตำแหน่งที่ตั้งของบ้านนางออกมา

เมื่อย่าเจียงเห็นดังนั้นก็ไม่อยากดึงดันต่อไป นางจึงจำเป็นต้องบอกว่าในฤดูใบไม้ผลิปีหน้านางจะมาหาลั่วเสี่ยวปิงเพื่อตอบแทนบุญคุณอีก แล้วก็พาสี่เป่าหลานชายของนางเดินจากไป

รอจนกระทั่งสองย่าหลานนั้นเดินจากไป ลั่วเสี่ยวปิงก็พาจางเอ้อหลางที่ยังคงมึนงงอยู่เล็กน้อยออกจากร้านขายยาไป

พอพวกเขาทั้งสองคนจากไปแล้ว ชายวัยกลางคนที่แต่งกายร่ำรวยและดูมีฐานะสูงส่งก็เดินออกจากซอยเล็กๆที่อยู่ข้างร้านขายยา

เห็นเพียงชายผู้นี้กำลังหรี่ตาลงและมองไปยังทิศทางที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังเดินจากไปอยู่ ซึ่งในสายตาของเขากำลังพิจารณาอะไรบางอย่างอยู่นั้นก็ไม่อาจทราบได้ มองเห็นเพียงเจตนาร้ายเล็กน้อยที่ทะลุออกมาจากภายในสายตาคู่นั้น

“นายท่าน ผู้หญิงอัปลักษณ์คนนั้นมีอะไรน่ามองหรือ?” บ่าวรับใช้ชายที่อยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

ผู้หญิงที่หน้าตาอัปลักษณ์ขนาดนั้น ไม่มีคุณสมบัติพอแม้แต่จะเป็นสาวใช้ในจวนของนายท่านด้วยซ้ำ

ชายวัยกลางคนชำเลืองมองบ่าวรับใช้ชาย แล้วพูดว่า “เจ้าจะไปรู้อะไร นางก็คือคนที่มาจากหมู่บ้านต้าซิงผู้นั้นอย่างไรเล่า”

“ห๊ะ” บ่าวรับใช้ชายตะโกนเสียงดังออกมา เมื่อเห็นว่าคนที่เดินผ่านทางไปมาต่างก็มองมาทางนี้ เขาก็เลยรีบเอามือปิดปากเอาไว้

หลังจากที่ตื่นตะลึง บ่าวรับใช้ชายก็ก็ทำหน้าฉงนอีกครั้ง “แต่นายท่าน เด็กๆในบ้านหลังนั้นแท้จริงแล้วเป็น......”

บ่าวรับใช้ชายพูดยังไม่ทันจบ สายตาของนายท่านของเขาก็ได้สงบปากสงบคำของเขาเอาไว้เสียแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างทางด้านนี้บ้าง นางเพียงแค่กำชับจางเอ้อหลางว่าให้ขับเกวียนไปที่ร้านเสื้อผ้าก่อนเท่านั้น

เอ้อหลางไม่สงสัยเลยว่าเขาอยู่ที่นั่น จึงทำตามนั้นที่นางบอกไปโดยตรง

“พี่เสี่ยวปิง ทำไมท่านถึงได้เก่งกาจขนาดนี้?”

ในขณะที่กำลังขับเกวียนอยู่นั้น จางเอ้อหลางก็ถามคำถามขึ้นมา

เขามักจะรู้สึกว่าพี่เสี่ยวปิงในวันนี้ช่างแตกต่างกับพี่สาวคนเดิมที่เขารู้จักในอดีตราวฟ้ากับดินจริงๆและมีความรู้สึกไม่ค่อยรู้จักมักคุ้นกันแล้วอย่างหนึ่งอีกด้วย

แต่พี่เสี่ยวปิงที่เป็นแบบนี้ กลับทำให้ผู้คนรู้สึกเลื่อมใสเป็นอย่างยิ่งเกินที่จะบรรยายออกมาได้

ลั่วเสี่ยวปิงคาดการณ์เอาไว้นานแล้วว่าจางเอ้อหลางจะถาม นางก็เลยนึกข้ออ้างเอาไว้เรียบร้อยแล้วเช่นกัน “นี่คือสิ่งที่พ่อของลูกเชิญคนมาสอนให้ข้าในตอนแรก เขากลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเขา ดังนั้นเขาจึงทิ้งกลวิธีเอาไว้ให้น่ะ”

อย่างไรเสียคนที่เรียกว่า 'พ่อของลูก' ก็คือ 'คนตาย' และเขาก็จะไม่มีวันปรากฏตัวออกมาได้อีกแล้วในอนาคต นางคิดจะใช้ประโยชน์จากเขาอย่างไรก็ย่อมได้

หลังจากที่นางปั้นเรื่องข่าวร้ายของพ่อของลูกๆบนเขาขึ้นมาเอง นางก็ได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่า ต่อจากนี้ไม่ว่าตัวเองจะทำอะไร นางก็จะบอกว่าเป็นสิ่งที่พ่อของลูกให้คนมาสอนให้ทั้งหมด

จางเอ้อหลางไม่ได้คาดคิดว่าจะได้รับคำตอบเช่นนี้ เขาก็เลยนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

หลังจากผ่านไปนาน เขาจึงพูดพึมพำขึ้นมาว่า “ต้องขอโทษพี่เสี่ยวปิงด้วย ข้าไม่รู้ว่า......”

จางเอ้อหลางคิดว่าตัวเองเผลอไปทิ่มแทงหัวใจที่เจ็บปวดรวดร้าวของลั่วเสี่ยวปิงเข้าแล้ว เขาจึงตำหนิตัวเองเป็นอย่างมาก

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดอะไร นางปล่อยให้จางเอ้อหลางเข้าใจผิดไปอย่างนั้น เพื่อป้องกันไม่ให้จางเอ้อหลางถามคำถามมากเกินไป แถมนางยังจะต้องปั้นเรื่องมากขึ้นไปอีก ดังนั้นเงียบเอาไว้อย่างนี้จะดียิ่งกว่า

ไม่นาน จางเอ้อหลางก็ขับรถเกวียนวัวพาลั่วเสี่ยวปิงมาจนถึงร้านตัดเสื้อแล้ว

เถ้าแก่ตัดเสื้อเป็นชายอายุสามสิบกว่าปีคนหนึ่ง เมื่อเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงสวมใส่เสื้อผ้าขาดๆโทรมๆมา เขากลับไม่ได้ขับไล่นางออกไป แต่ถามลั่วเสี่ยวปิงอย่างสุภาพว่านางต้องการซื้ออะไรบ้าง

“มีเสื้อผ้าสำเร็จรูปสำหรับเด็กอายุสี่ห้าขวบหรือไม่?” ลั่วเสี่ยวปิงมองไปรอบๆร้าน เห็นเพียงเสื้อผ้าของผู้ใหญ่ แต่ไม่เห็นเสื้อผ้าที่เหมาะกับเด็กเลย

เมื่อเถ้าแก่ตัดเสื้อได้ยินดังนั้นก็หยิบเสื้อออกมาสองตัวออกมาจากตู้ “นี่คือชุดที่ทำมาให้ลูกของญาติข้า ท่านคิดว่ามันเหมาะสมหรือไม่?”

พอลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าขนาดนั้นกำลังพอดี เนื้อผ้าคือผ้าฝ้ายเนื้อละเอียด ข้างในยัดไส้ด้วยปุยฝ้าย และแลดูหนามากด้วย แล้วนางก็ถามราคาไป

“เสื้อผ้าสำเร็จรูปของเด็กนี้ไม่ได้สิ้นเปลืองวัสดุอะไรมาก ราคาเพียงตัวละห้าร้อยเหวินเองนะ” เถ้าแก่ตัดเสื้อพูด