ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ นิยาย บท 4

หลังเย่มู่มู่โยนอาหารหมดอายุลงไปจนหมดก็ขึ้นไปชั้นบน

หน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอสว่างขึ้นไม่หยุด เป็นคุณอาคุณลุงในครอบครัวเธอโทรมา

พ่อแม่ล่วงลับ เธอกลายเป็นเด็กกำพร้า คุณอาคุณลุงร่วมมือกับคุณย่ามาหาถึงบ้าน หมายจะฮุบทรัพย์สินของเธอ

โชคดีที่คุณพ่อคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าจึงทิ้งพินัยกรรมเอาไว้

ในโถงตั้งโลงศพของคุณพ่อคุณแม่ คุณอาคุณลุงรวมถึงคุณย่ากดดันให้เธอมอบทรัพย์สินของคุณพ่อออกไป

ยังอ้างเสียสวยหรูว่าจะช่วยดูแลให้เธอ

บอกว่าเธอเป็นผู้หญิง ต้องแต่งงานไม่ช้าก็เร็ว จะบริหารบริษัทใหญ่มูลค่าหลายหมื่นล้านได้อย่างไร

ห้องชุดสิบกว่าห้อง ร้านค้าหลายร้านกับตึกปล่อยเช่าอีกสองตึก

บอกให้เธอส่งมอบทั้งหมดนั้นออกไปให้พี่น้องของคุณพ่อแบ่งสรรปันส่วนกัน

คุณพ่อไม่ใช่ผู้ถือหุ้นเพียงหนึ่งเดียวของบริษัท แต่เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด ถือหุ้นสามสิบกว่าเปอร์เซ็นต์

เย่มู่มู่ขอให้ผู้ถือหุ้นรายอื่นช่วยออกหน้า ช่วยเธอปกป้องทรัพย์สมบัติเอาไว้

เธอไม่เข้าร่วมการบริหาร รับแค่เงินปันผลเท่านั้น

เธอสละสิทธิ์ในการบริหาร ผู้ถือหุ้นรายอื่นย่อมยินดีอยู่แล้ว

บอดี้การ์ดปรากฏตัวขึ้นในโถงตั้งโลงศพจึงควบคุมสถานการณ์เอาไว้ได้

มีทนายและโนตารี พับลิค[1]อยู่ด้วย ประกาศพินัยกรรมของคุณพ่อต่อหน้าสาธารณะ ทรัพย์สินทั้งหมดให้เย่มู่มู่เป็นผู้สืบทอด

พี่ชายน้องชายของคุณพ่อร้องไห้คร่ำครวญ ด่าทอว่าเธอเลือดเย็น ด่าทอว่าคุณพ่อใจดำ

คุณย่ายังคิดจะลงมือตีเธอ แต่ถูกบอดี้การ์ดขวางไว้

พอพวกเขาไม่สามารถแย่งชิงทรัพย์สมบัติอย่างเปิดเผยก็เริ่มหงายไพ่คนในครอบครัว โทรศัพท์มาหาเธอทุกวัน

เห็นเธอไม่สะทกสะท้าน เอาเงินไปจากเธอไม่ได้ก็เริ่มโทรศัพท์มาด่าทอเธอทุกวัน

ด่าเธอว่าใจดำ ด่าเธอว่าโหดเหี้ยมอำมหิต ด่าเธอว่าเห็นผู้ใหญ่ในครอบครัวมีชีวิตลำบากก็ไม่รู้จักให้เงินทองช่วยเหลือ

ภายหลัง เธอบล็อกเบอร์โทรศัพท์มือถือของญาติ ๆ จนหมด พวกเขาก็เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์โทรมาหาเธอ

เย่มู่มู่ปล่อยให้หน้าจอโทรศัพท์มือถือสว่างต่อไป ไม่เคยรับสาย

เธอเดินเข้าไปในห้องนอนของคุณพ่อคุณแม่ ขดตัวนอนบนโซฟาของพวกเขา

ได้กลิ่นที่คุ้นเคย จินตนาการว่าพ่อแม่ยังอยู่ข้างกายเธอ

เช่นนี้เธอถึงสบายใจ

*

หลังจ้านเฉิงอิ้นโยนกระดาษลงไป แจกันก็ไม่ตอบสนองอีกเลย

เขาคิดว่าหรือจะเป็นเพราะตัวเองโลภมากเกินไป เรียกร้องมากเกินไปจนทำให้ท่านเทพโกรธเคือง

เขาข่มความไม่สบายใจเดินออกไปจากจวนแม่ทัพที่ทรุดโทรม

กลางถนนใหญ่ สองฟากถนนเต็มไปด้วยซากปรักหักพัง ทรุดโทรมเกินบรรยาย สายลมม้วนเอาทรายสีเหลืองปลิวว่อนไปทั่วบริเวณ

ชาวบ้านร่างผอมเหลือแต่กระดูกนับไม่ถ้วนต้องทนหิวโหย นอนรอความตายอยู่ข้างถนน

พวกเขาเห็นแม่ทัพเดินออกมา สายตาเลื่อนลอยทุกคู่มองมาที่เขา

คนที่ยังมีเรี่ยวแรงเหลืออยู่คุกเข่าคำนับเขา

ก่อนหน้านี้มีผู้อพยพมารวมตัวที่จวนแม่ทัพ ขอร้องให้แม่ทัพเปิดยุ้งฉางแจกจ่ายเสบียง

ผู้อพยพกับคนใช้ในจวนแม่ทัพเกิดขัดแย้งกัน คนใช้ในจวนแม่ทัพบอกว่าในจวนไม่มีเสบียงอาหารมานานแล้ว

สิ่งที่แม่ทัพกับพวกเขากินคือเปลือกไม้

แต่ผู้อพยพไม่เชื่อ สองฝ่ายจึงปะทะกันขึ้นมา

คนใช้ในจวนแม่ทัพเดิมมีสิบกว่าคน ถูกทำร้ายบาดเจ็บไปหกคน สุดท้ายก็ตายไปเพราะไร้ยารักษา

มีหกคนที่หิวตาย

เหลือพ่อบ้านชราเพียงคนเดียว พ่อบ้านชราก็เริ่มกินดินขาวไปแล้ว

พวกเขาแสดงความสำนึกผิดต่อหน้าท่านแม่ทัพ รู้สึกผิดต่อความผิดบาปที่ตนเองได้กระทำลงไป

พวกเขาเฝ้าอยู่หน้าจวนแม่ทัพ หลังตายไป ร่างกายยังสามารถนำมาเลี้ยงทหารสองหมื่นนาย พวกเขาเต็มใจอุทิศร่างกายของตนเอง

จ้านเฉิงอิ้นเดินมาถึงปากทาง สตรีออกเรือนแล้วที่หน้าเหลืองร่างผอมคนหนึ่งคุกเข่าร่ำไห้ต่อหน้าเขา

“ท่านแม่ทัพได้โปรดช่วยชีวิตลูกชายของข้าด้วยเถอะเจ้าค่ะ ขอร้องท่านแล้ว”

นายกองเถียนไท่เห็นดังนั้นก็คิดจะกันสตรีที่เข้ามาขวางทางผู้นั้นออกไป

สตรีผู้นั้นร่ำไห้รำพัน “ข้าน้อยมีลูกเล็กสองคน คนหนึ่งถูกพ่อพวกเขาเอาตัวไปแลกอาหารแล้ว เหลืออยู่คนเดียวเท่านั้น เขายังมีชีวิตอยู่ พ่อเขาไยจึงตัดใจทำได้ลงคอ”

“ท่านได้โปรดช่วยเขาด้วยเถอะเจ้าค่ะ ถึงต้องตาย ข้าก็อยากจะช่วยชีวิตลูกชายเอาไว้!”

จ้านเฉิงอิ้นได้ยินเช่นนั้นก็กำสองมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน

ในเมืองมีเรื่องไร้ความเป็นมนุษย์เกิดขึ้นไม่เว้นวัน

เขานึกว่าตัวเองได้ยินมามากแล้ว เห็นมามากแล้วจะชินชาไปเองเสียอีก

ทว่ามโนธรรมที่ยังหลงเหลืออยู่ก็ทำให้ยากจะยอมรับได้

ต้องเห็นชาวบ้านแลกเปลี่ยนลูกของกันและกันเพื่อนำไปกินเป็นอาหาร ทั้งยังเป็นคนเป็น ๆ อีกด้วย

นี่คือราษฎรที่ตระกูลจ้านของเขาสละชีวิตปกป้องอย่างนั้นหรือ!

“สามีของท่านอยู่ที่ไหน?”

สตรีผู้นั้นเห็นแม่ทัพเต็มใจช่วยเหลือก็ชี้ไปทางปากตรอกเก่า ๆ แห่งหนึ่งทันที

จ้านเฉิงอิ้นหมุนกายเดินตรงไปทางตรอกนั้น

ในตรอกนั้น บิดาผู้หนึ่งเช็ดน้ำตาแลกเปลี่ยนลูกกันอย่างอาลัยอาวรณ์

ลูกของเขากอดขาเขาไว้แน่น ร้องไห้งอแงว่าเขาไม่กินอะไรอีกแล้ว ขอร้องให้บิดาไว้ชีวิตเขาด้วย

อย่าเอาเขาไปแลกเลย!

*

ในอกเสื้อจ้านเฉิงอิ้นเหลือข้าวปั้นก้อนเล็กอยู่เพียงก้อนเดียว

เขาจะเอาไปให้ทหารเด็กคนหนึ่ง

ทหารน้อยซ่อมบำรุงเกือกม้า ซ่อมโต๊ะเก้าอี้เป็น เป็นที่นิยมชมชอบในหมู่ทหารในกองทัพอย่างมาก

สองวันก่อน เผ่าหมานบุกโจมตี เขาถูกธนูยิงหลายดอก ธนูไม่ถึงกับเอาชีวิต แต่เพราะขาดแคลนสมุนไพร บาดแผลจึงติดเชื้อ

หมอบอกว่าเขาไม่รอดแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายรอความตายเท่านั้น

ทหารน้อยดวงตาสดใส ยิ้มบอกว่าไม่กลัวตาย

เพียงหวังว่าจะสามารถกินอิ่มก่อนตาย ถึงจะเป็นรากหญ้าก็ยังดี

เขานำข้าวปั้นสองก้อนติดตัวมา แม้ไม่พอให้เขากินอิ่ม แต่ก็เป็นข้าวปั้นที่ทำจากข้าวสวย ห่อไส้เนื้อเอาไว้ข้างใน

ทหารน้อยน่าจะชอบเหมือนกัน

จ้านเฉิงอิ้นตรงไปยังค่ายทหาร

ฉับพลันนั้น หญิงชราที่หน้าเหลืองร่างผอมท่าทางอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงพลันล้มลงตรงหน้าเขา

นางคุกเข่าลงตรงหน้าเขาอย่างอ่อนแรง ในอ้อมกอดคือตะกร้าที่บรรจุรากหญ้าไว้จนเต็ม

“ท่านแม่ทัพ ข้าใกล้ตายแล้ว หวังว่าท่านแม่ทัพจะสามารถปกป้องหลานสาวข้าไปได้อีกสักระยะ”

“คนในครอบครัวตายไปหมดแล้ว เหลือแค่ข้ากับหลานสาวเป็นที่พึ่งของกันและกัน ข้าทำใจเห็นนางกลายเป็นอาหารของคนอื่นไม่ได้จริง ๆ”

“รากหญ้าพวกนี้ ข้าเก็บหอมรอมริบมาหลายวัน หวังว่าท่านแม่ทัพจะรับเอาไว้”

จ้านเฉิงอิ้นมองแขนของผู้ชรา หลังมือเต็มไปด้วยบาดแผลมากมาย เป็นแผลที่เกิดจากการถูกอาวุธทื่อ ๆ เชือดเฉือน

มุมปากของหลานสาววัยสามขวบมีคราบเลือดแห้งเกรอะกรัง ทุกอย่างล้วนสามารถเข้าใจได้ในทันที

เขากำข้าวปั้นในมือแน่น!

เขาเป็นลูกผู้ชายจิตใจเด็ดเดี่ยวที่สังหารศัตรูในสนามรบมานับไม่ถ้วน

เห็นผู้ชรากรีดเลือดช่วยชีวิตหลานสาว…ฉากที่แสนโหดร้ายเช่นนี้ ต่อให้เขาใจแข็งกว่านี้ก็ยังต้องแหงนหน้าบังคับให้น้ำตาไหลกลับลงไป!

“มีชีวิตอยู่ต่อไปให้ดี เอารากหญ้าพวกนี้ไปต้มกินเถอะ!”

เขาวางข้าวปั้นก้อนสุดท้ายนั้นลงในตะกร้า

ระหว่างทางกลับจวนแม่ทัพ เขาเดินด้วยฝีเท้าเร่งร้อน จิตใจว้าวุ่นสับสน

เห็นราษฎรในเมืองเป็นเช่นนี้ หัวใจเขาเจ็บปวดราวถูกมีดกรีด

เขาจะไปขอร้องให้ท่านเทพช่วยเหลือเหล่าทหารหาญและช่วยชีวิตชาวบ้านในเมือง

ต่อให้ต้องใช้ชีวิตเขาเป็นเครื่องแลกก็ตาม

เขาไม่อยากเห็นผู้คนหิวตายเกลื่อนถนนและชาวบ้านกรีดเลือดรอความตายด้วยความสิ้นหวังอีกแล้ว

[1] โนตารี พับลิค คือ บุคคลผู้มีอำนาจรับรองเอกสารและลายมือชื่อในการทำนิติกรรมต่าง ๆ ตามที่กฎหมายกำหนด