ปล่อยใจให้รักเธอ(จบ) นิยาย บท 16

 ตอนที่ 16 การสอบสวน

 วันนั้นเขาเห็นรินลดากอดผู้ชายคนนี้

ถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร?

หัวใจของเจตนินปวดร้าว ถ้าวันนั้นเขาได้พบเธอ ก็คงไม่มีเรื่องราววุ่นวายในวันนี้

ในสายตาของธีรสิทธิ์ การนิ่งเงียบของเจตนินคือการตอบรับ ธีรสิทธิ์เย้ยหยัน “เธอเพิ่งจะสิบแปด—”

"คุณมันจะไปรู้อะไร?" เจตนินตะคอกกลับ ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขารู้ว่าธีรสิทธิ์กำลังจะพูดอะไร เขากำลังจะว่ารินลดาทำตัวสำส่อน

ว่าเธอเหลวแหลก ปล่อยให้ตัวเองท้องตั้งแต่อายุสิบแปด 

เขารู้ไหมว่าเธอต้องเจออะไรมาบ้าง?

เจตนินมองธีรสิทธิ์หัวจรดเท้า เขาอยู่ในชุดสูทราคาแพง ราคาของมันอาจจะมากกว่าเงินเดือนทั้งปีของพนักงานทั่วไปเลยก็ได้

“คุณเกิดมาบนกองเงินกองทอง คุณเคยสัมผัสชีวิตที่ยากลำบากบ้างไหม? คุณรู้ไหมว่าสำหรับบางคนแค่การหาข้าวกินสักมื้อมันยากขนาดไหน? คุณรู้ไหมว่าคนที่เขาอยู่อย่างไม่มีหวัง อยู่อย่างหมดหนทางมันรู้สึกยังไง? คุณไม่รู้หรอก! คุณไม่รู้ว่ากว่าเธอจะมีชีวิตรอดมาถึงวันนี้เธอต้องเจออะไรมาบ้าง!”

รินลดาดึงเจตนินมาแล้วส่ายหน้า เธอไม่ต้องการความเห็นอกเห็นใจหรือความสงสารจากใคร เธอแค่ต้องการทำชีวิตของเธอให้ดีที่สุด ดูแลแม่และลูกในท้องของเธอให้ดีที่สุด แค่นั้นเองที่เธอต้องการ 

“ช่วยพาฉันไปโรงพยาบาลที” เธอแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว

"ทำใจดี ๆ ไว้นะ" เจตนินอุ้มเธอไว้ในอ้อมกอด

รินลดามองธีรสิทธิ์ที่ยังดูตกใจกับคำพูดทั้งหมดของเจตนิน “ฉันขอโทษนะคะ ฉันลาออกไม่ได้ แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ให้ใครรู้ถึงความสัมพันธ์ของเราสองคน ฉันจะไม่ยอมให้คุณต้องเสื่อมเสียเพราะฉัน”

ธีรสิทธิ์ขมวดคิ้ว กระพริบตาด้วยความสบสน สายตาของเขามองไปที่ใบหน้าของเธอ ผู้หญิงคนนี้—

ในตอนนี้ คงไม่มีใครรู้และเข้าใจรินลดาได้มากกว่าไปเจตนินอีกแล้ว เขาสัมผัสได้ว่าเธอกำลังสั่นอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาอุ้มเธอขึ้นรถพลางปลอบใจ “ไม่ต้องห่วงนะ ยังไม่มีเลือดไหลออกมา เธอจะต้องไม่เป็นอะไร”

เจตนินรีบขับรถพาเธอมาที่โรงพยาบาล

ธีรสิทธิ์มองรถคันนั้นจนหายลับไปจากสายตา ภายในใจยังคงนึกทบทวนคำพูดของเจตนิน รินลดามีความลับอะไร?

เธอมักมีเรื่องให้เขาแปลกประหลาดใจอยู่บ่อยครั้ง

เพื่อให้สิ้นความสงสัยในใจ ธีรสิทธิ์จึงโทรหายิ่งยศทันที 

“เช็คประวัติรินลดาให้ฉันที”

“เช็คอะไรครับ”

"ทุกอย่าง"

และธีรสิทธิ์ก็วางสาย

“ธีคะ” ดวงเดือนวิ่งออกจากร้านมาดึงแขนเขาไว้ “คุณยังโกรธฉันอยู่ใช่ไหมที่ไม่ยอมรับรินลดาเข้าทำงาน? ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันก็แค่รักคุณมากเกินไป—”

“เปล่า ไม่มีอะไร กลับบ้านกันเถอะ” ไม่มีอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าหรือในน้ำเสียงของเขา

เขาซ่อนความรู้สึกทุกอย่างไว้ในใจ ไม่มีใครสามารถอ่านเขาได้

ดวงเดือนรู้สึกกังวล

เมื่อกี้เขาโทรหาใคร?

ที่โรงพยาบาล

รินลดาถูกนำเข้าห้องผ่าตัดทันที

เจตนินรออยู่ด้านนอก การรอคอยยาวนานเสมอ บางครั้งเขาก็ลุกขึ้นไปแอบมองผ่านช่องหน้าต่างของห้องผ่าตัด

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ประตูห้องผ่าตัดเปิดออก และรินลดาก็ถูกเข็นออกมา เจตนินรีบวิ่งไปถามหมอ “เธอเป็นยังไงบ้างครับ?”

หมอดึงหน้ากากอนามัยออกแล้วตอบว่า “เธอมีภาวะเสี่ยงการแท้งลูกเพราะร่างกายที่อ่อนแอ ตอนนี้เธอสบายดีแล้ว แต่ต้องพักผ่อนให้มาก ๆ ครั้งต่อไปเธออาจจะไม่โชคดีแบบครั้งนี้ก็ได้นะครับ”

"ผมเข้าใจครับ" เจตนินเดินตามเธอไปยังห้องพัก