ปล่อยใจให้รักเธอ(จบ) นิยาย บท 14

 ตอนที่ 14 ไม่รู้จักเธออีกต่อไป

 "อะไรคะ?" รินลดาตั้งใจฟัง

ธีรสิทธิ์ยืนขึ้นจากเก้าอี้และเดินตรงไปหาเธอที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟ ก้าวอย่างช้า ๆ แต่มั่นคง ในที่สุด เขาก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ และพูดอย่างดุดัน “ระหว่างที่เราเป็นสามีภรรยากัน อย่ายุ่งกับผู้ชายคนอื่น”

ไม่ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นเพียงข้อตกลงทางธุรกิจหรืออะไรก็ตาม เธอไม่มีสิทธิ์นอกใจเขา!

เขาไม่สามารถทำใจยอมรับได้ มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย!

รินลดาไม่ได้ตอบกลับในทันที ฉันไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายที่ไหน?

เธอโต้กลับทันที “แล้วคุณล่ะคะ คุณเอาผู้หญิงคนอื่นมานอนที่บ้านนี้ไม่ใช่เหรอ? แล้ว ‘ฉัน’ ในฐานะภรรยา ฉันเรียกร้องแบบเดียวกับคุณบ้างได้ไหม?”

ธีรสิทธิ์หน้ายุ่ง “ผมไม่ได้นอนกับเธอนะ”

รินลดาถึงกับอึ้ง เมื่อคืนนี้ดวงเดือนนอนที่นี่ทั้งคืน 

ใครจะเชื่อว่าเขาไม่ได้มีอะไรกับเธอ?

เฮ้ย! แต่จะนอนกับเธอหรือไม่ได้นอน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?

ธีรสิทธิ์ทำหน้าไม่ถูก นี่ฉันพูดอะไรออกไป?

รินลดาไม่ได้อยากมีเรื่องกับเขา เธอจึงปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง “ฉันจะพยายามทำตามที่คุณต้องการอย่างเต็มที่ค่ะ งั้นฉัน...”

เธอชูเอกสารในมือขึ้น สื่อความหมายได้ชัดเจน

ธีรสิทธิ์ตอบรับห้วน ๆ ด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย เขาไม่ได้โกรธรินลดาแต่เขาโกรธตัวเอง!

ทำไมฉันต้องอธิบายตัวเองกับเธอด้วย!

ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ!

การกระทำที่ผิดปกติของเขาทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจและขยะแขยงตัวเองด้วยซ้ำ!

รินลดาได้งานทำที่ร้านอาหารแล้ว เพราะฉะนั้นเธอจะต้องแปลเอกสารเหล่านี้ให้เสร็จเร็วที่สุด

เที่ยงคืนกว่าแล้ว เธอเพิ่งจะทำเสร็จไปแค่ครึ่งเดียว และเธอก็ง่วงมาก 

รินลดาตัดสินใจเอาเอกสารมานั่งทำที่ห้องนั่งเล่นเพื่อกระตุ้นตัวเองให้สดชื่นขึ้น เวลานี้บ้านทั้งหลังเงียบสนิท ธีรสิทธิ์และป้ายาคงจะนอนหลับสบายกันอยู่

เธอวางเอกสารลงบนโต๊ะกาแฟ แล้วเดินไปที่ห้องครัวเพื่อรินน้ำอุ่นให้ตัวเอง เธอวางแก้วที่ดื่มเสร็จแล้วไว้ที่โต๊ะในครัว แล้วกลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง นั่งลงบนพื้นพรมแล้วเริ่มแปลงานที่ค้างอยู่ตรงโต๊ะกาแฟ 

ตอนกลางดึกธีรสิทธิ์รู้สึกหิวน้ำ เขาเดินลงมาข้างล่างเพื่อหาน้ำกิน เมื่อเขาเห็นว่ารินลดายังคงนั่งแปลเอกสารอยู่ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร รินลดาเห็นเขาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน

ธีรสิทธิ์เคยชินกับการอยู่คนเดียว เมื่อเขาเห็นแก้วน้ำตั้งอยู่บนโต๊ะ จึงหยิบขึ้นมาเทน้ำกิน

“เอิ่ม—”

รินลดากำลังจะบอกเขาว่าแก้วนั้นเธอใช้ไปแล้ว แต่ไม่ทันแล้ว ธีรสิทธิ์ยกขึ้นดื่มเรียบร้อยแล้ว เธอจึงนึกไม่ออกว่าจะพูดต่อว่าอะไร

เห็นท่าทางของรินลดา ธีรสิทธิ์ก็พอจะเข้าใจว่าทำไมเธอถึงพูดค้างอยู่แบบนั้น เขาจ้องมองไปที่หน้าของเธอครูหนึ่ง จากนั้นก็ก้มลงมองดูแก้วน้ำ แสงไฟในห้องครัวทำให้เห็นรอยริมฝีปากจาง ๆ ที่ขอบแก้วสองรอย บางส่วนทับซ้อนกันอยู่ 

รอยหนึ่งเป็นของเขาเอง

เห็นได้ชัดว่ามีคนใช้แก้วใบนี้มาก่อนหน้าเขาแล้ว กอปรกับสีหน้าของรินลดาในตอนนี้ ก็ทำให้เขามั่นใจว่ารอยริมฝีปากที่เห็นนั้นเป็นของเธอ

รินลดาก้มหน้าลง แกล้งทำเป็นว่าเธอไม่เห็นอะไรเลย และไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มีแค่ตัวเธอเองเท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขนาดไหน

ธีรสิทธิ์และรินลดาไม่ได้มีความสนิทสนมคุ้นเคยกัน การใช้แก้วใบเดียวกันดูเหมือนว่าจะเป็นความใกล้ชิดที่มากเกินไป

ถึงจะรู้ว่ามันเป็นเหตุบังเอิญ แต่รินลดาก็อดเขินไม่ได้อยู่ดี

ธีรสิทธิ์ขยับปากเล็กน้อย เขาเลียริมฝีปากล่างด้วยปลายลิ้นของเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกยังไง เขาตัดสินใจดื่มน้ำที่เหลือในแก้วใบนั้นจนหมด 

เขาวางแก้วเปล่าลงแล้วเดินไปดูนาฬิกา มันเป็นเวลาตีหนึ่งกว่าแล้ว “ยังไม่นอนอีกเหรอ?”

รินลดาก้มหน้า เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเขา “ฉันยังไม่ง่วงค่ะ”