ปล่อยใจให้รักเธอ(จบ) นิยาย บท 13

 ตอนที่ 13 เธอพูดภาษาซวาลาได้

 ร่างกายของรินลดาแข็งทื่อด้วยความตกใจ เธอไม่คิดว่าเจตนินจะทำแบบนี้กับเธอ 

พอหายตกใจ เธอรีบผลักตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขาทันที 

ภาพที่เห็น ทำให้ธีรสิทธิ์รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก เขาขมวดคิ้วด้วยความโมโห

ดวงเดือนแสร้งทำเป็นพูดโดยไม่ได้ตั้งใจ “เธอมีแฟนแล้วเหรอเนี่ย”

ธีรสิทธิ์รู้สึกหงุดหงิดด้วยสาเหตุอะไรเขาก็อธิบายไม่ถูก

เขาเหยียบคันเร่งจนมิดแล้วรถก็พุ่งทยานออกไป

ดวงเดือนเม้มปากและถาม “คุณโกรธเหรอคะ?”

ธีรสิทธิ์ขำแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขุ่นมัว “ผมจะโกรธทำไม”

เธอท้อง มันก็ต้องมีผู้ชายอยู่ในสมการอยู่แล้ว!

แต่การรู้ว่าเธอคบกับผู้ชายมันต่างจากการเห็นเธออยู่กับผู้ชายมาก เขารู้สึกไม่พอใจอย่างอธิบายไม่ถูก!

ไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงที่หน้าบ้านของดวงเดือน เธอยังไม่ลงจากรถในทันที แต่มองไปที่ธีรสิทธิ์แล้วพูดว่า “ธีจะเข้าบ้านก่อนไหมคะ?”

ลึก ๆ ในใจเธอกลัวว่าเขาจะปฏิเสธ จึงรีบพูดเสริม “ฉันเตรียมอาหารที่คุณชอบไว้เยอะเลย—”

“เดือน” ธีรสิทธิ์ขัดขึ้น เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่ตอนนี้เขารู้สึกสับสน เขาเอื้อมมือไปลูบผมของเธอ “ผมไม่กวนคุณนะวันนี้ คุณจะได้พักผ่อนบ้าง”

“แต่—” ดวงเดือนตัดสินใจไม่พูดต่อ เธอลงจากรถอย่างเชื่อฟัง “ขับรถดี ๆ นะคะ”

ธีรสิทธิ์ตอบรับรู้เบา ๆ และจากไป

เขาขับรถด้วยความเร็วเต็มที่เกือบตลอดทาง และก็พบว่ารินลดายังไม่ถึงบ้าน

เขาปลดกระดุมเสื้อแล้วถามว่า “เธอออกไปตอนกี่โมง?”

"เที่ยงค่ะ" ป้ายารับเสื้อแจ็คเกตจากเขา “เย็นนี้ คุณธีอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”

"ยังครับ" ตอนนี้เขาไม่นึกอยากทานอะไรทั้งนั้น

เขาปลดกระดุมคออีกสองเม็ด ทั้ง ๆ มันก็ไม่ได้รัดแน่นอะไร แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกอึดอัดขนาดนี้

ความรู้สึกแปลก ๆ ข้างในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกอึดอัดมาก!

เขาเปิดประตูห้องทำงาน กระดาษจดแผ่นเล็กที่รินลดาเขียนทิ้งไว้ยังคงวางอยู่บนโต๊ะ เขาหยิบมันขึ้นมาอ่าน หัวเราะเยาะให้กับมัน “เดี๋ยวเธอก็ทำเป็นดีต่อหน้าฉัน และเดี๋ยวก็ไปทำตัวน่ารักกับผู้ชายคนอื่น เยี่ยมมากเลยรินลดา!”

เขาขย้ำกระดาษแผ่นเล็กในมือด้วยอารมณ์โกรธ

รินลดานั่งรถแท็กซี่กลับ เจตนินอาสามาส่ง แต่เธอปฏิเสธ เธอไม่ต้องการให้เขารู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับธีรสิทธิ์ 

ในบ้านมีเพียงป้ายาเท่านั้น รินลดาคิดว่าธีรสิทธิ์คงยังไม่ถึงบ้าน นั่นทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายมาก

เมื่อเห็นรินลดาอารมณ์ดี ป้ายาจึงทักขึ้น “อะไรทำให้คุณดูมีความสุขจังคะ?”

รินลดายิ้ม จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรเลยนอกจาก “ฉันแค่รู้สึกอิสระเวลาที่เขาไม่อยู่บ้านเท่านั้นเองค่ะ”

ป้ายาถึงกับพูดไม่ออก

“คุณกำลังพูดถึงผมอยู่ใช่ไหม?” ร่างสูงเพรียวของเขาเอนพิงประตูห้องทำงานอย่างสบายๆ แต่น้ำเสียงประชดประชัน

เสียงนี้—

รินลดาหันกลับมามองอย่างตกใจ เธอเห็นเขายืนพิงประตูด้วยใบหน้าแสดงอารมณ์ขุ่นมัว

ท-ทำไมเขาถึงอยู่บ้าน?

รินลดาไม่เห็นเขาตอนเข้าบ้าน เธอจึงคิดไปเองว่าเขาไม่อยู่บ้าน เลยพูดกับป้ายาโดยไม่ทันระวัง 

“ฉัน—” รินลดากำลังจะอธิบายเมื่อธีรสิทธิ์เดินผ่านเธอไปที่ห้องอาหารและขอให้ป้ายาตั้งโต๊ะอาหารเย็น

ที่โต๊ะอาหาร รินลดาพยายามจะอ้าปากอธิบายหลายครั้ง แต่เธอก็นึกคำพูดที่เหมาะสมไม่ออก 

ธีรสิทธิ์ไม่ได้มองเธอเลย และเมื่อเขาทานเสร็จ เขาก็พูดว่า “ตามผมมา”