ปล่อยใจให้รักเธอ(จบ) นิยาย บท 19

            ตอนที่ 19 ไร้สาระแต่น่าจดจำ
รินลดาคิดว่าคำพูดของเขาฟังดูไม่สมเหตุสมผลเลย
แล้วเขาล่ะ เขาก็อยู่กับดวงเดือนไม่ใช่เหรอ?
ที่สำคัญ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจตนินก็ไม่ใช่อย่างที่เขาเข้าใจ ทำไมเขาถึงคิดว่าเขามีสิทธิ์มาก้าวก่ายในชีวิตของเธอได้?
“ฉันไม่เคยก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของคุณ เพราะฉะนั้นอย่ามาก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของ...”
ก่อนที่เธอจะทันพูดจบ ริมฝีปากของเธอก็ถูกปิด 
คำพูดนั้นจ่ออยู่ที่ลิ้นของเธอ แต่ไม่สามารถออกมาได้
“อืมม—”
รินลดาใช้เวลาชั่วครู่กว่าจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เธอผลักเขาออก
ธีรสิทธิ์รู้สึกตัว เขาก้าวถอยออกมา 
และจ้องไปที่ผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
เขาเพิ่งทำอะไรลงไป?
ดวงเดือนเชิญชวนเขาอยู่เสมอ แต่เขากลับไม่เคยรู้สึกต้องการเธอเลย
แต่เมื่อเขาเห็นริมฝีปากสีชมพูเรื่อของผู้หญิงคนนี้ที่กำลังขยับจำนรรจาไม่หยุด สมองเขาว่างเปล่าขาวโพลน เขาสูญเสียการควบคุมตัวและทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด!
หลังจากคืนนั้น รินลดาไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนอีกเลย เธอรู้สึกอดสูและตกใจ
“คุณ— คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง” รินลดารู้สึกว่าเธอถูกล้ำเส้น
เธอไม่ใช่ผู้หญิงใจง่าย 
เขามีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้?
ธีรสิทธิ์หันหลังให้เธอแล้วพูดว่า “คุณเป็นภรรยาของผม”
เพราะฉะนั้น สิ่งที่เขาทำก็ไม่ถือว่าล้ำเส้น!
รินลดาเบิกตากว้าง นี่เป็นตรรกะที่ผิดเพี้ยนที่สุด!
“เราไม่ใช่สามีและภรรยากันจริง ๆ มันเป็นเพียงข้อตกลง!” เสียงของรินลดาสั่น
เธอกลัวความใกล้ชิดกับผู้ชาย
มันเป็นฝันร้ายสำหรับเธอในคืนนั้น
เธอไม่ต้องการความใกล้ชิดแบบชายหญิง
รินลดาโกรธจัดจนไม่ทันทันสังเกตว่าธีรสิทธิ์เองก็ผิดปกติ ความสงบนิ่งของเขาเป็นเพียงการแสดง 
ถ้ารินลดาไม่ได้โกรธจัดจนควันออกหู เธอก็คงจะเห็นว่าหูของธีรสิทธิ์แดงขึ้น
“ถึงจะเป็นข้อตกลง แต่คุณไม่เคยพูดว่าระหว่างนี้ เราจะทำในสิ่งที่สามีและภรรยาทำกันไม่ได้” เขาค่อย ๆ หันกลับมาและมองไปที่รินลดาซึ่งตอนนี้ดูเหมือนกับว่าเธอกำลังเสียสูญ
เขาขมวดคิ้วด้วยความฉงน
จูบของเขามีผลกับเธอมากขนาดนี้เลยเหรอ?
หรือเป็นเพราะว่าเธอตั้งใจจะเก็บมันไว้ให้ผู้ชายคนนั้น?
เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเธอ “ผู้ชายที่ไม่สามารถปกป้องดูแลผู้หญิงที่เขารักได้ มันเป็นผู้ชายแบบไหนกัน? คุณเห็นอะไรในตัวมันถึงกับต้องสงวนตัวเองไว้ให้มันเลยเหรอ?”
รินลดาไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร เขาพูดเรื่องอะไร?
หรือเขากำลังพูดถึงคุณเจต?
รินลดากำลังจะเอ่ยปากย้อนถามกลับ แต่ตอนนี้ธีรสิทธิ์ดึงตัวเองกลับเข้าสู่ภาวะสงบนิ่งได้แล้ว เขาเดินไปนั่งที่หน้าโต๊ะ เขาเอนหลังอย่างสบาย ๆ มือข้างหนึ่งวางบนโต๊ะอย่างผ่อนคลาย ใบหน้าของเขาไร้ความรู้สึกราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ผมยกที่ดินที่อ่าวรัพัลส์ให้คุณได้นะ แต่” เขาเว้นช่วงเล็กน้อย “ไม่ได้ให้ฟรี”
รินลดากำมือแน่นจนตัวสั่น ความคิดนับล้านแล่นผ่านสมองของเธอ แต่เธอก็สามารถระงับอารมณ์ต่าง ๆ ที่มีต่อพฤติกรรมแปลก ๆ ของธีรสิทธิ์ได้
"คุณต้องการอะไร?" เธอถามอย่างใจเย็น
ธีรสิทธิ์หรี่ตาลงเล็กน้อย พร้อมเอียงคอ “ผมยังไม่ได้คิด ไว้คิดออกแล้วจะบอกก็แล้วกัน”
นี่อาจเป็นสิ่งที่ไม่สมเหตุสมผลที่สุดที่เขาเคยทำในชีวิต
ไม่คาดคิด!
ควบคุมไม่ได้!
รินลดาเม้มริมฝีปาก มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทวงเอาของที่เป็นของแม่เธอคืนจากจตุเทพ เพราะฉะนั้นเธอจำเป็นต้องมีอะไรบางอย่างมาเป็นเครื่องต่อรองกับจตุเทพ 
“ผมไม่ให้คุณไปฆ่าใคร หรือไปทำอะไรที่มันผิดศีลธรรมหรอกหน่า” ธีรสิทธิ์พูดทิ้งท้าย เขารู้ว่าเธอกำลังกังวลใจอะไรอยู่
"ตกลง" รินลดาตอบกลับหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
เธอไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เธอจะกลัวอะไร?
ยิ่งเธอเอาของคืนได้เร็วเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งจะพาแม่มาอยู่บ้านใหม่ที่สงบสุขกับเธอได้เร็วขึ้นเท่านั้น
“ผมจะพูดอีกครั้งนะ คุณยังเป็นภรรยาของผมอยู่และคุณไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับผู้ชายอื่น!” ไฟในใจของเขากำลังโหมกระหน่ำอีกครั้งอย่างไม่รู้สาเหตุเมื่อนึกไปถึงรินลดาในอ้อมกอดของเจตนิน
"เรื่องนั้น-"
“หมดธุระแล้ว!” เธอยังพูดไม่จบประโยค ธีรสิทธิ์ก็ตัดบทเธอเสียก่อน
เขาไม่อยากได้ยินรินลดาเล่าเรื่องของเธอกับผู้ชายคนนั้น
มันทำให้เขาหงุดหงิด!
ริมฝีปากของรินลดากระตุก แต่เธอไม่พูดอะไรและเดินออกไป
ทันทีที่ประตูปิด ท่าทีสงบนิ่งของธีรสิทธิ์ก็หายไป
เขาลูบหน้าผากตัวเอง เมื่อกี้เขาหุนหันพลันแล่นเกินไป
ริมฝีปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ โดยไม่รู้ตัว เมื่อคิดถึงจูบสั้น ๆ ที่ทิ้งความประทับใจไว้ลึก ๆ ในตัวของเขา นิ้วของเขาปัดผ่านริมฝีปากตัวเอง เขายังสัมผัสได้ถึงรสชาติความหวานของปากเธออยู่บนริมฝีปากของเขา 
เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังยิ้ม
เรื่องไร้สาระที่น่าจดจำ
ริมฝีปากของเธออ่อนนุ่ม 
เหมือนกับของดวงเดือน
แต่หลังจากคืนนั้น เขากลับไม่พบกลิ่นที่น่าหลงใหลนั้นจากดวงเดือนอีกเลย
เป็นเพราะปฏิกริยาร่างกายเขาในคืนนั้นหรือเปล่า?
น่าแปลกใจจริง ๆ 
หลังออกจากห้องทำงานมาแล้ว รินลดาไม่ได้อยู่บ้าน แม่ของเธอยังอยู่ในโรงพยาบาลและเธอต้องดูแลแม่ ขณะที่กำลังออกจากบ้าน เธอเจอดวงเดือนที่กำลังเข้ามาในบ้าน 
ทุกครั้งที่ได้พบดวงเดือน เธอจะต้องอยู่ในอาภรณ์ที่สวย เธอดูสง่างามมาก 
การแต่งหน้าที่ละเอียดอ่อนและเสื้อผ้าที่พอดีตัว
“กำลังจะออกไปข้างนอกเหรอคะ?” ดวงเดือนถามด้วยรอยยิ้ม
"ค่ะ" รินลดาตอบเบา ๆ เธอไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ดวงเดือนอาจจะดูไร้เดียงสา แต่ไม่น่าเป็นไปได้ที่เธอจะไร้เดียงสาอย่างแท้จริง
"คุณริน คุณกำลังอุ้มลูกของคนอื่นอยู่ แต่คุณก็มาแต่งงานกับธี หวังว่าคุณจะไม่ลืมนะว่าฉันเป็นคนที่เขารัก และเขาแต่งงานกับคุณเพราะคำสัญญาของแม่เขาเท่านั้น”
ดวงเดือนย้ำเตือนเธออยู่ขนาดนี้ รินลดาจะลืมได้ยังไง?
รินลดารู้อยู่แล้วว่าธีรสิทธิ์รักหล่อน จะต้องมาพูดซ้ำย้ำเตือนเธออีกทำไม?
เธอรู้สึกไม่มั่นคงงั้นเหรอ?
“ฉันรู้ว่าฉันยืนอยู่ตรงไหน คุณดวงเดือนไม่ต้องมาเตือนฉันหรอกค่ะ” รินลดายิ้ม
ดวงเดือนพูดไม่ออกและขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้ยังเด็ก แต่ความคิดโตเกินตัวจริง ๆ
ในขณะนั้น ดวงเดือนเห็นจากหางตาว่าประตูห้องทำงานกำลังเปิดออก ดวงเดือนรู้ว่าจะต้องเป็นธีรสิทธิ์ เธอคิดแผนในใจอย่างรวดเร็ว และแกล้งผลักรินลดา 
รินลดากำลังตั้งท้อง ในฐานะแม่ เธอต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของลูกเป็นอันดับแรก เมื่อดวงเดือนทำท่าจะผลักเธอ เธอจึงผลักกลับทันทีตามสัญชาตญาณ
"อ๊า!"
ดวงเดือนใส่รองเท้าส้นสูงและไม่สามารถทรงตัวได้หลังจากถูกผลัก เธอล้มลง
นั่นคือภาพที่ธีรสิทธิ์เห็นขณะเดินออกมาจากห้องทำงาน เขารีบเดินไปพยุงดวงเดือนขึ้น 
หัวใจของดวงเดือนเต้นแรงในอ้อมแขนของธีรสิทธิ์ เธอถือโอกาสโอบรอบคอของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงกลัว “ธีคะ—”
เธอไม่ได้มีเจตนาจะพูดให้จบประโยค เธอก็แค่แสดงให้เขาเห็นว่าเธอตกใจก็เท่านั้น
รินลดาหลุดจากภวังค์และมองเข้าไปในดวงตาของธีรสิทธิ์ที่จ้องมองมาที่เธออยู่แล้ว “ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้?”
รินลดากำลังจะอธิบาย แต่ดวงเดือนรีบแทรกเข้ามาก่อน ดวงเดือนส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ใช่ความผิดของคุณริน”
แต่ก่อนรินลดาอาจยังไม่แน่ใจในตัวของผู้หญิงที่ชื่อดวงเดือน แต่เธอคงเป็นคนโง่ที่สุดถ้าตอนนี้ยังมองไม่ออก 
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับธีรสิทธิ์เป็นเพียงข้อตกลง ทำไมดวงเดือนถึงยังต้องพยายามใส่ร้ายเธออีก?
เธอกลัวอะไร?
รินลดาเมินคำถามของธีรสิทธิ์แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันไม่ได้ทำอะไร แต่มันไม่สำคัญหรอกว่าคุณจะเชื่อฉันหรือไม่”
เธอหันหลังและเดินออกไปทันทีที่เธอพูดจบ
เธอจะไม่ยอมรับในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ
เธอจะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายลูกของเธอ
ต่อให้ย้อนเวลากลับไปได้ เธอก็จะยังทำเหมือนเดิม
“หยุดอยู่ตรงนั้น!”