PLAYBOY คุณพ่อฝึกหัด นิยาย บท 30

Chris Part

.

ผมหยิบรูปอัลตร้าซาวด์ขึ้นมาดูอีกครั้ง นับไม่ได้แล้วว่าวันนี้ผมหยิบมันขึ้นมาดูครั้งที่เท่าไหร่ ผมแค่รู้สึกว่าดูเท่าไหร่มันก็ไม่พอ อยากเร่งเวลาให้ถึงวันที่จะได้เห็นหน้าลูกจริง ๆ ใจจะขาด

ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มตรง และพรีมก็หลับไปแล้ว ผมเลยไม่กล้าทำอะไรเสียงดังเพราะกลัวจะไปรบกวนการนอนที่แสนสบายของเธอ แสงไฟจากหัวเตียงที่เปิดไว้แค่เพียงพอต่อการอ่านหนังสือทำให้ผมได้เห็นหน้าของพรีมไปด้วย ผมก้มลงไปใกล้ จ้องมองใบหน้าสวยงามหมดจดนั้นหลายวินาที ก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากเนียนเบา ๆ

“ขอบคุณนะพรีม”

.

ขอบคุณสำหรับของขวัญที่มีค่าทั้งสองชิ้น

ขอบคุณที่ไม่คิดจะเอาพวกเขาออก

ขอบคุณที่ยอมรับว่าพวกเขาเป็นลูกของฉัน

ขอบคุณที่ยอมแต่งงานด้วย

และขอบคุณ ที่ยอมให้เราได้เริ่มต้นใหม่ไปด้วยกัน

.

​ .

ผมขอบคุณ เพราะอยากจะขอบคุณเธอจริง ๆ ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นพ่อใครได้ จินตนาการถึงความรู้สึกที่กำลังจะได้เป็นพ่อใครไม่ออก จนถึงเมื่อวานผมก็ยังนึกไม่ออกว่าตัวเองจะเป็นพ่อแบบไหน จะรู้สึกยังไงเมื่อได้เห็นลูก แต่วันนี้พอได้เห็นพวกเขาจริง ๆ ความรู้สึกรักและหวงแหนจากไหนตั้งมากมายไม่รู้ก็พุ่งเข้ามา ถ้าไม่มีพรีมที่ให้ของขวัญสองชิ้นนี้กับผม ผมคงไม่มีทางได้รับรู้ความรู้สึกนี้

มันคงเป็นสัญชาติญาณของความเป็นพ่อละมั้ง? และผมคิดว่าพรีมเองก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน เธอเลยไม่คิดที่จะเอาเด็กออก ทั้ง ๆ ที่พรีมเองก็เพิ่งอายุยี่สิบเอ็ดปีเท่านั้น เธอยังมีอนาคตอีกยาวไกลมากกว่าต้องมาอุ้มท้องแบบนี้ ครอบครัวของพรีมเองก็มีชื่อเสียงมากไม่ควรต้องด่างพร้อย และสิ่งสำคัญที่ปฏิเสธไม่ได้ก็คือ... การตั้งท้องของพรีมมันคือความผิดพลาด ไม่ใช่แค่พรีม แต่มันคือความผิดพลาดของเราทั้งสองคน

แต่ถึงแบบนั้นพรีมก็ไม่คิดที่จะทำลายชีวิตที่ไร้เดียงสาทิ้ง รวมถึงไม่ร้องหาความรับผิดชอบจากใคร ภายใต้ร่างกายบอบบาง ใบหน้าที่หวานอ่อนโยน การเลี้ยงดูที่เข้มงวดและจำกัดทุกอย่าง พรีมกลับมีจิตใจที่แข็งแกร่งจนคาดไม่ถึง ผมนึกไม่ออกว่าถ้าไม่ใช่เพราะลูก พรีมจะยอมแต่งงานกับผมไหม แววตาของพรีมในวันนั้นผมจำได้ดีว่ามันเด็ดเดี่ยวแค่ไหน แต่พอพูดถึงลูก...ดวงตาคู่นั้นกลับอ่อนแสงลงอย่างไม่น่าเชื่อ พรีมตัดสินใจแต่งงานกับผมเพียงเพื่ออยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ และผมก็คิดแบบเธอเหมือนกัน ในตอนนั้นผมหวังแค่ให้ลูกเกิดมามีพ่อแม่ครบไม่ถูกใครว่าร้าย ไม่ได้คิดถึงความสัมพันธ์ของเราเลย

แต่ตอนนี้ผมจะลืมทุกอย่างไปให้หมด ลืมความตั้งใจแรกเริ่มที่อยากแต่งงานเพื่อให้ลูกมีพ่อแม่พร้อมหน้านั่นไป ผมจะเริ่มใหม่ เริ่มใหม่ที่ไม่ใช่แค่ทำเพื่อลูก แต่ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ความสัมพันธ์ของเราดีขึ้น จะทำให้ครอบครัวของเรากลายเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์และเต็มไปด้วยความรักของพวกเราทั้งสี่คน

ใช่...รัก...

คนที่ไม่เคยเชื่อในความรักของชายหญิง และไม่เคยคิดจะรักผู้หญิงคนไหนนอกจากแม่ น้องสาว และเพื่อนแบบผมกำลังพูดถึงเรื่องความรักอย่างนั้นเหรอ? ถ้าเอาไปพูดให้เควิลฟังมันคงขำจนหงายหลัง

แต่มันเป็นไปแล้ว ผมไม่เคยคิดว่าความรักของชายหญิงจะมีอยู่จริง ถึงมีมันก็ไม่มีทางยั่งยืน แต่การได้เจอพรีมมันทำให้ผมอยากลองเริ่มต้นที่จะรักใครซักคน รักที่ไม่ใช่เพราะเป็นคนในครอบครัว ไม่ใช่เพราะพรีมเป็นแม่ของลูก และไม่ใช่ความรักแบบเพื่อน แต่รักแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งรักผู้หญิงคนหนึ่ง...ผมหมายความว่าแบบนั้น

มันน่ากังวลอยู่ไม่น้อย เพราะถึงแม้ว่าประสบการณ์เรื่องอื่นผมจะเต็มร้อย แต่ประสบการณ์เรื่องความรักของชายหญิงผมกลับติดลบ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าท้ายที่สุดแล้วจะรักพรีมได้ไหม หรือไม่แน่ว่าตอนนี้ผมอาจจะรักพรีมไปแล้วก็ได้ ผมไม่รู้อะไรเลย แต่ผมอยากลอง

"เรามาเริ่มต้นไปด้วยกันนะ"

"อื้อ"

พรีมไม่ได้ตอบผมหรอกครับ เธอแค่ละเมอและหันหน้าหนีผมที่เอาแต่วุ่นวายกับเธอไม่หยุด ถ้าให้เดาเธอคงฝันว่ามีแมลงมาตอม เพราะมือเล็ก ๆ นั้นเอาแต่ปัดไปมาเหมือนกำลังไล่แมลงอยู่

ผมหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเลิกรบกวนคนนอนหลับ ค่อย ๆ ผละออกไปนั่งที่ของตัวเอง แล้วจ้องมองรูปของลูกอีกครั้ง เพียงแค่ได้เห็นเงาดำ ๆ ที่หมอบอกว่าเป็นลูกของผม แค่นั้นก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้เหมือนคนบ้า ทำให้ผมนึกย้อนไปเมื่อกลางวัน ที่ผมเอาแต่เงียบไม่ใช่เพราะว่าโกรธที่พรีมไม่บอกเรื่องลูกดิ้น แต่ผมกลัวว่าถ้ายิ้ม ถ้าพูด หรือถ้าขยับร่างกายในตอนนั้น ผมอาจจะร้องไห้ออกมาเหมือนเด็ก ๆ ก็ได้ ความรู้สึกที่ได้เห็นลูกครั้งแรกมันมากเกินกว่าที่จะอธิบายออกไปได้ มันมากเกินไปจริง ๆ

ผมค่อย ๆ พับรูปอัลตร้าซาวด์เก็บใส่ประเป๋าสตางค์ตามเดิม ก่อนจะหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้ขึ้นมาอ่าน หนังสือแม่และเด็กคือหนังสือที่ผมซื้อและอ่านบ่อยมากในช่วงนี้ รวมถึงหนังสือทำอาหารสำหรับคุณแม่ และหนังสือดูแลเด็กแรกเกิดด้วย อ่านเยอะจนผมรู้แทบจะทุกเรื่องแล้ว รู้ถึงขนาดที่ว่าถ้าลูกจะคลอดพรุ่งนี้ผมก็พร้อม

ตื้อดึง!

เสียงแจ้งเตือนมือถือทำให้ผมรีบวางหนังสือลง และหยิบมือถือขึ้นมาปิดเสียงอย่างรวดเร็ว หันไปมองพรีมก็เห็นว่าเธอยังหลับอยู่เหมือนเดิมก็โล่งใจ ก่อนจะรีบเปิดอ่านข้อความนั้น

Mafia : ผู้หญิงหรือผู้ชายวะ

ที่มาเฟียถามแบบนั้นเพราะผมส่งรูปอัลตร้าซาวด์ของลูกเข้ากรุ๊ปแชทให้พวกมันดู ไม่ได้เห่อหรอก แต่อยากอวด ซึ่งคนแรกที่ตอบกลับมาก็คือมาเฟีย ไม่ผิดจากที่คาดไว้เท่าไหร่ มาเฟียมันเห่อหลานจะตาย คงเพราะตัวเองยังมีลูกไม่ได้ ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี ชอบด่าผมดีนัก

Chris : ผู้ชาย

Poprak : แฝดชายเหรอ

Chris : เปล่า รู้เพศแค่คนเดียว

Mafia : ทำไม

Chris : อีกคนไม่ยอมให้กูดูว่ะ หันหลังหนีด้วย

Kevill : 555555555555555555555

Chris : บ้านมึงรวยเลขห้าเหรอไอ้เควาย ไอ้ควาย เอ้ย! ไอ้เควิล

Kevill : หลอกด่ากูใหญ่เลยนะมึง

: เออ บ้านกูรวยเลขห้าแล้วจะทำไม

: ตลกชิบหาย

: ลูกยังไม่ยอมให้พ่อมันเห็นเพศเลย ไอ้คนลูกไม่รัก55555555

Chris : งี้มึงก็ว่าพรีมด้วยดิ พรีมก็ไม่ได้เห็นเหมือนกัน

Kevill : ไม่ กูว่ามึงคนเดียว พรีมคือข้อยกเว้น

Chris : ไอ้เพื่อนเวร!

Kevill : 5555555555555555555555555555555

Chris : oIo

แช่งให้พบรักมีกิ๊กจะบาปไหม โคตรหมั่นไส้ไอ้เควิลเลย

Mafia : ป๊าม้ามึงรู้คงดีใจ

Chris : อืม รู้แล้ว โทรมาคุยกับกูจนหูชา เพิ่งวางไปก่อนหน้านี้ไม่ถึงชั่วโมง

Kevill : ยังไงก็ยินดีด้วยนะมึง ใกล้คลอดพวกกูจะไปหา

Chris : คนอื่นมาได้ มึงไม่ต้องมา เบื่อขี้หน้า

Kevill : น่ะ พอกูพูดดีด้วยก็กวนตีนกู ไปอ่านหนังสือต่อดีกว่า เหม็นหน้ามึงละ แบร่!

ผมเบะปากใส่มือถือทั้ง ๆ ที่ไอเควิลไม่เห็น ทำมาเป็นเหม็นนงเหม็นหน้าผม ได้ข่าวว่าพิมพ์คุยกันไม่ได้วิดีโอคอล

Mafia : ดูแลพรีมดี ๆ ด้วยล่ะ

Chris : รู้แล้ว

ผมวางมือถือลงเมื่อคุยกับเพื่อนเสร็จ ตั้งใจจะอ่านหนังสือต่อแต่มือถือก็สั่นขึ้นอีกครั้ง

Nathan : ยินดีด้วย

ไม่ส่งมาพรุ่งนี้เลยล่ะ

.

.

“คริส ตื่นเร็ว”

“อืม ขอนอนต่ออีกนิดนะม้า” ผมเอ่ยต่อรองกับหม่าม้า เมื่อคืนอ่านหนังสือจนดึก ขอนอนต่ออีกห้านาทีก็ยังดี