ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 10

ในวันรุ่งขึ้น เตชินรู้สึกตัวขึ้นมา เขาค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองสำรวจตัวเอง

เขาจำได้ว่า คนที่อยู่กับเขาคนสุดท้ายเมื่อคืน

คือ พิม

เขายังจำได้อีกว่าพยายามจะปลดปล่อยอารมณ์กับเธอ

จากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

[ เมื่อคืนไม่ได้เกิดอะไรเกินเลยขึ้นใช่มั้ย ]

เขาพึมพำในใจ แล้วมองหาโทรศัพท์ พอเจอก็รีบส่งข้อความไปให้ผู้ช่วยคังทันที

( ขึ้นมาหาผมหน่อย)

สักพักผู้ช่วยคังก็มาเคาะประตู เขาจึงเอ่ยขึ้นเสียงเย็น

" เข้ามา "

พออ้าปากพูดเท่านั้นแหละ รอยแผลที่ปาก

ที่ดูเหมือนจะแห้งแล้วได้ฉีกออกอีกครั้ง

เขาถึงกับร้อง

" ซี๊ดดด "

เขารู้สึกเจ็บ จึงแตะไปที่ปากเบาๆ แล้วภาพ

เมื่อคืน ที่เขาพยายามจูบพิม ก็ผุดขึ้นมาในหัว

เขาพึมพำออกมาอย่างหงุดหงิด

[ นี่เธอเกิดปีหมาหรือไง กัดไม่เลือกที่จริงๆ ]

ผู้ช่วยคังเข้ามาเห็นคุณชายตัวเอง ยังอยู่ในสภาพเดิม

สภาพไม่เหมือนคนผ่านเรื่องอย่างว่ามา เขาจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

" เอ่อ คุณชาย แล้ว แล้วคุณพิมล่ะครับ "

เตชินมองตาเขียว สีหน้าเคร่งขรึม แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

" คุณยังกล้ามาถามหาเธอกับผมอีกเหรอ ไปเรียกเธอขึ้นมาพบผมเดี๋ยวนี้ "

" ครับ "

ผู้ช่วยคังรีบออกจากห้องไปอย่างไว เพราะดูแล้วเจ้านายตัวเองจะอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ

เตชินปวดท้ายทอยมาก และยังมีแผลที่ปากอีก เขามั่นใจเลยว่าเป็นฝีมือพิม

เมื่อพิมเข้ามาในห้อง เธอก็เอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ

" คุณชายเรียกพบฉันแต่เช้า มีอะไรจะใช้เหรอคะ "

เตชินมองเธอด้วยแววตาเย็นชาแล้วเอ่ย

" หึ! ผมยังจะกล้าใช้คุณอีกเหรอ "

พิมรีบหลบสายตา เพื่อหาข้อแก้ต่างให้ตัวเอง แต่เตชินกลับเอ่ยถามเสียงเย็น

" บอกมา เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น คุณทำอะไรกับผม "

ได้ยินดังนั้นพิมรีบยกสองมือขึ้นมาปฏิเสธอย่างไว

ดวงตากลมโตเบิกกว้างพร้อมกับเอ่ยและส่ายหน้าทันที

" ไม่ ไม่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นค่ะ ฉัน ไม่ได้ทำอะไรคุณชายเลย

คุณชายถูกวางยาแล้วคลุ้งคลั่ง จากนั้นก็สลบไปเองค่ะ "

เตชินหรี่ตามองเธอแล้วเอ่ย

" งั้นเหรอ คุณแน่ใจนะ "

เธอพยักหน้าอย่างไว ทำตาใสแป๋ว ดูไร้เดียงสา แล้วเอ่ย

" แน่ใจค่ะ "

เตชินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นเธอปฏิเสธอย่างใสซื่อ เขาจึงเอ่ยขึ้น

" คุณคัง ไปหาหลักฐานจากชุดที่เธอใส่เมื่อคืน "

" ครับ "

พิมกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที มองไปยังผู้ช่วยคังแล้วมองกลับมาที่เตชิน

" เอ่อ คุณคัง คุณ... "

เธออยากจะห้ามแต่ก็ต้องนิ่งเงียบไว้ เมื่อเตชินเลิกคิ้วขึ้นมองมายังเธอตาไม่กะพริบ

เธอเม้มริมฝีปากแน่นแววตาดูเศร้าหมองลง เธอหวังว่าผู้ช่วยคังจะหาชุดที่เธอทิ้งไม่เจอ

ผู้ช่วยคังหาจนทั่วก็หาไม่เจอ และคิดว่า

[ หากเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น คุณพิมก็ต้องทำลายหลักฐาน แล้วทิ้งในถังขยะ ]

ดังนั้นเขาเลยค้นตามถังขยะ สุดท้ายก็เจอชุดที่ขาดรุ่ยในถังขยะ

เขาหยิบชุดขึ้นมาดูแล้วรีบนำขึ้นไปบนห้องของเตชินทันที

เมื่อพิมเห็นเธอตกใจมาก จนลนลานเก็บอาการไม่อยู่ไม่รู้จะทำยังไงต่อ

เตชินหยิบชุดขึ้นมา ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ย

" ผมจำได้ว่าชุดนี้คุณใส่เมื่อคืนนี่ ฉีกขาดไปหมดแล้ว หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ คุณยังปฏิเสธว่าไม่เกิดอะไรขึ้นอีกเหรอ "

ผู้ช่วยคังมองเจ้านายอย่างไม่เข้าใจ สำหรับเขา ไม่เกิดอะไรขึ้นน่ะดีแล้วไม่ใช่เหรอ

แต่คุณชายเขาทำเหมือนอยากให้มีอะไรเกิดขึ้น

เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าคุณชายเขานั้นคิดจะทำอะไรอีก

พิมกระอักกระอ่วนใจที่จะเอ่ย สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนต่อหลักฐานตรงหน้า

แล้วเอ่ยสารภาพอย่างน่าสงสาร

" เอ่อ คือ ความจริง ความจริง เมื่อคืน คุณชายจะ จะลวนลามฉัน

ฉันก็เลยต้องป้องกันตัว โดยล่วงเกินคุณชาย

จนเผลอตีไปที่ท้ายทอยคุณชายอย่างไม่ตั้งใจนิดหนึ่ง แล้วคุณชายก็สลบไปค่ะ "

เตชินเห็นเธอดูไร้เดียงสาดูกลัวๆ จึงอยากจะแกล้งเธอเล่น เขาจึงเอ่ยต่อว่า

" เหอะ นิดหนึ่งของคุณคือ ตีจนผมสลบถึงเช้าเลยเนี่ยนะ

แล้วยังกัดปากผมจนเป็นแผลเนี่ย คุณเจตนาทำร้ายร่างกายผมชัดๆ

คุณคังแจ้งความข้อหาพยายามทำร้ายร่างกาย "