ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ตอนที่ 150 คุณสวยไม่เปลี่ยนเลย
พ่อคำกับแม่มะลิกลับมาที่บ้าน เดินเข้าไปดูในครัวเห็นข้าวกับกับข้าวยังไม่มีร่องรอยการกินเลย
จึงเดินไปเคาะประตูห้องลูกสาวแล้วเอ่ยขึ้น
" พิม ตื่นหรือยังลูก "
พิมได้ยินเสียงแม่ เธอก็รีบไปล้างหน้าล้างตา
แล้วออกมาเปิดประตูให้แม่
แม่มะลิมองหน้าลูกสาวที่ตาบวมแดงก็เอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วง
" ลูกเป็นอะไร ร้องให้เหรอ ลูกร้องให้ทำไม "
พิมยิ้มขึ้นแล้วเอ่ย
" หนูแค่ปวดหัวค่ะแม่ ไม่สบายนิดหน่อย
นอนพักสักหน่อยก็น่าจะดีขึ้นค่ะ "
แม่มะลิได้ยินดังนั้นก็ไม่ถามอะไรอีก
แต่กลับเอ่ยว่า
" เมื่อคืนแม่ขอโทษนะที่ไม่ได้กลับมานอนบ้าน
พ่อกับแม่คุยงานกับลุงดำรงค์ แล้วดื่มมากไปหน่อย พอเมาแล้วก็เผลอหลับบ้านเขาเลย "
ความจริงดำรงค์นั้นวางยานอนหลับไว้ในเครื่องดื่มของทั้งสองต่างหาก
พิมยิ้มแล้วเอ่ยอย่างเข้าใจ
" แม่จะมาขอโทษหนูทำไมละคะ หนูโตแล้ว
นานๆทีเห็นพ่อกับแม่ออกไปดื่ม ดีซะอีก แม่กับพ่อจะได้ไปเปิดหูเปิดตาเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง "
แม่มะลิพยักหน้าแล้วเอ่ยต่อ
" งั้นลูกพักผ่อนนะ เดี๋ยวแม่จะไปเอายามาให้ "
" หนูกินยาแล้วค่ะ แม่นั่นแหละกินข้าวแล้วพักผ่อนเถอะ "
" ได้ งั้นลูกนอนพักซะนะแม่ไม่กวนแล้ว "
พิมพยักหน้าเบาๆแล้วแม่มะลิก็หมุนตัวเดินออกไป
แล้วพิมก็ปิดประตูกลับเข้าไปนอนลงบนเตียง
ในเช้าวันต่อมาป๊อบก็มารับพิมไปโรงเรียนตามปกติ
หลังจากวันนั้น เตชินก็หายไปจากชีวิตพิม
พิมก็ใช้ชีวิตตามปกติ
หลักๆก็ทำหน้าที่ครู สอนหนังสือและเรียน ป.โท
ส่วนป๊อบก็จะคอยอยู่ข้างๆคอยชี้แนะและดูแล
รับส่งพิมตลอด
เวลาในการเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยของพิมนั้นช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน แป๊บๆก็ผ่านไปปีกว่าแล้ว
ในช่วงปิดเทอม ป๊อบพาพิมเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศ
เพื่อให้พิมได้พักผ่อนหย่อนใจ หลังจากที่เรียนและทำหน้าที่ครูอย่างไม่มีเวลาพัก
พวกเขาทั้งสองไปเดินเล่นด้วยกัน สัมผัสบรรยากาศอันหนาวเหน็บที่มีหิมะโปรยปรายตามท้องถนน
ในเช้าวันต่อมาพวกเขาก็พากันเดินขึ้นเขาไปยังร้านกาแฟบนเขา
ซึ่งร้านนี้เป็นเสน่ห์ของหมู่บ้านที่พวกเขาพักอยู่
เมื่อเข้าไปในร้านกาแฟด้านในอากาศอุ่นมาก
ทั้งสองเข้าไปสั่งกาแฟร้อนคนละแก้ว
แล้วมานั่งจิบกาแฟชมวิวทิวทัศน์ที่เป็นเทือกเขาเรียงกันสวยงามที่อยู่ไกลออกไป
ทั้งสองหันหน้ามองออกไปด้านนอกทอดสายตาชมความสวยงามของธรรมชาติที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ
โชคดีที่วันนี้หิมะไม่ตกท้องฟ้าเลยดูสดใสหน่อย
พิมหันไปมองป๊อบแล้วเอ่ยถามขึ้น
" คุณเคยมาที่นี่มาก่อนเหรอคะ "
ป๊อบยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นละมุนตาแล้วเอ่ย
" อืม...ครับ ตอนผมเรียนเวลาที่ผมคิดถึงคุณ
ผมจะชอบมานั่งจิบกาแฟที่นี่
แล้วมองออกไปไกลสุดขอบฟ้าอย่างเพลินๆ
คนเดียว พอจิตใจสงบลงก็กลับ "
ได้ยินดังนั้นพิมก็หันออกไปทอดสายตามองทิวทัศน์ข้างหน้าอย่างเงียบๆ
ป๊อบละสายตาจากทิวทัศน์หันไปมองหน้าพิมแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
" พิมคุณลืมเขาได้หรือยัง "
พิมยิ้มอ่อนแล้วเอ่ยตอบเขาในขณะที่สายตายังคงทอดมองไปข้างหน้า
" เขาเป็นเพียงความทรงจำหนึ่งเท่านั้น
มนุษย์ทุกคนไม่สามารถลืมความทรงจำได้หรอกค่ะ ยกเว้นจะเป็นอัลไซเมอร์ "
เธอหันไปยิ้มให้ป๊อบแล้วเอ่ยต่อว่า
" แต่จะลืมหรือไม่ลืมมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรค่ะเพราะทุกอย่างมันเป็นแค่ความทรงจำในอดีต
มนุษย์ทุกคนล้วนมีความทรงจำในอดีต
ที่เคยผ่านมาทุกคน
เพียงแต่ความทรงจำในอดีตของแต่ละคนนั้น
จะแตกต่างกันออกไปก็เท่านั้นเอง "
ป๊อบมองหน้าพิมที่ยิ้มอย่างผ่อนคลายสบายใจนัยน์ตาดูสดใสเป็นประกาย เขาก็ยิ้มขึ้นแล้วเอ่ย
" ผมดีใจนะที่คุณกลับมาเป็นคุณคนเดิม
ที่สวยสดใสน่ารักแบบนี้
ในเมื่อคุณลืมเขาแล้ว คุณช่วยเป็นแฟนผมหน่อยได้มั้ย ผมรักคุณจริงๆรักมานานแล้วรอคุณมาก็หลายปี "
พิมมองเขาแบบอึ้งๆไม่คิดว่าเขาจะเนียนขนาดนี้
แต่เธอคิดว่าเขาเป็นคนดีมากคนหนึ่งที่ดูแลเธอดีอยู่เคียงเธอมาตลอด หากเธอพร้อมเธอก็จะคบกับเขาอย่างจริงจัง
ป๊อบเห็นว่าเธออึ้งจนเงียบไปเขาฝืนยิ้มขึ้นกลบเกลื่อนความผิดหวังในแววตาที่เต็มไปด้วยความปวดใจแล้วเอ่ย
" แต่หากคุณยังไม่พร้อมตอนนี้ ก็ไม่เป็นไร
ไหนๆก็รอมาแล้วถึง 8 ปี จะรออีกหลายปีก็ไม่เห็นจะเป็นไร ผมไม่รีบ คุณอย่าคิดมากเลยนะ "
จากนั้นป๊อบก็ยกกาแฟขึ้นมาดื่มอย่างเงียบๆ
พิมรู้สึกสงสารเขามาก
แต่เธอยังไม่อยากมีใครในตอนนี้จริงๆ ทั้งสองนั่งชมวิวกันอย่างเงียบๆท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบ
แล้วก็มีคนเดินเข้ามาในร้านกาแฟเพิ่มอีกสองคนหญิงสาวหันไปถามชายหนุ่มว่า
" คุณจะเอาอะไรคะ "
ชายหนุ่มจึงตอบว่า
" ลาเต้ร้อน "
แล้วหญิงสาวก็หันไปสั่งออเดอร์กับพนักงานว่า
" เอาลาเต้ร้อนกับคาปูชิโน่ร้อนอย่างละหนึ่งค่ะ "
พนักงานสาวจึงเอ่ยว่า
" ได้ค่ะ เชิญลูกค้านั่งชมวิวรอก่อนเลยนะคะ "
ชายหนุ่มเดินมานั่งโต๊ะข้างๆป๊อบทอดสายตามองออกไปอย่างเหม่อลอยโดยไม่สนใจว่าคนรอบข้างเป็นใคร
พิมเห็นว่ามีคนมา ความสงบอาจจะน้อยลง
เธอจึงหันไปเอ่ยกับป๊อบว่า
" ฉันว่าเราไปกลับกันเถอะค่ะ ดูเหมือนที่นี่จะไม่สงบแล้ว มีคนมามากขึ้นเรื่อยๆ "
" ได้ครับ "
ทันทีที่ได้ยินเสียงพิม ชายหนุ่มที่นั่งข้างป๊อบก็หันไปมองใบหน้าสวยสดใสของเจ้าของเสียงทันที
[ พิม เป็นคุณจริงๆด้วย คุณสวยไม่เปลี่ยนเลย คุณมาทำอะไรที่นี่นะ ]
เตชินจ้องหน้าพิมที่ลุกขึ้นหมุนตัวเดินออกไป
เขาค่อยๆถอดแมสก์ออก
มองตามหลังของพิมด้วยความถวิลหาที่ก่อเกิดขึ้นมาในใจอีกครั้ง
แม้ว่าจะผ่านมาปีกว่าแล้วที่เขาไม่อยากสนใจเธอ
แต่ทุกคืนวันเขานอนหลับไม่เคยสนิทเลย
เขาอดทนกับความเจ็บปวดที่คิดถึงเธอ แม้ชื่อของเธอจะเป็นชื่อต้องห้าม แม้เขาพยายามจะลืมเธอไป
แต่สุดท้ายใจของเขากลับจดจำเธออย่างดี
จำทุกรายละเอียดของเธอไม่เคยลืมเลย
สุดท้ายยาที่จะบรรเทาความทุกข์ใจของเขาก็คือการกลับมาดูรูปเก่าๆที่มีเธอให้หายคิดถึง
อัปเดต ตอนที่ 150 คุณสวยไม่เปลี่ยนเลย ของ ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา
ประกาศ ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ได้อัปเดต ตอนที่ 150 คุณสวยไม่เปลี่ยนเลย พร้อมรายละเอียดที่น่าทึ่งและคาดไม่ถึงมากมาย ในการเขียนที่คล่องแคล่วในข้อความที่เรียบง่าย แต่จริงใจบางครั้งความโรแมนติคที่สงบของผู้แต่ง Paizay ใน ตอนที่ 150 คุณสวยไม่เปลี่ยนเลย พาเราไปสู่ขอบฟ้าใหม่ ลองอ่านซีรี่ส์ ตอนที่ 150 คุณสวยไม่เปลี่ยนเลย ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ที่นี่ แป้นค้นหา: ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ตอนที่ 150 คุณสวยไม่เปลี่ยนเลย