ตอนที่ 150 คุณสวยไม่เปลี่ยนเลย – ตอนที่ต้องอ่านของ ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา
ตอนนี้ของ ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา โดย Paizay ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายโรแมนซ์ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง ตอนที่ 150 คุณสวยไม่เปลี่ยนเลย จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
พ่อคำกับแม่มะลิกลับมาที่บ้าน เดินเข้าไปดูในครัวเห็นข้าวกับกับข้าวยังไม่มีร่องรอยการกินเลย
จึงเดินไปเคาะประตูห้องลูกสาวแล้วเอ่ยขึ้น
" พิม ตื่นหรือยังลูก "
พิมได้ยินเสียงแม่ เธอก็รีบไปล้างหน้าล้างตา
แล้วออกมาเปิดประตูให้แม่
แม่มะลิมองหน้าลูกสาวที่ตาบวมแดงก็เอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วง
" ลูกเป็นอะไร ร้องให้เหรอ ลูกร้องให้ทำไม "
พิมยิ้มขึ้นแล้วเอ่ย
" หนูแค่ปวดหัวค่ะแม่ ไม่สบายนิดหน่อย
นอนพักสักหน่อยก็น่าจะดีขึ้นค่ะ "
แม่มะลิได้ยินดังนั้นก็ไม่ถามอะไรอีก
แต่กลับเอ่ยว่า
" เมื่อคืนแม่ขอโทษนะที่ไม่ได้กลับมานอนบ้าน
พ่อกับแม่คุยงานกับลุงดำรงค์ แล้วดื่มมากไปหน่อย พอเมาแล้วก็เผลอหลับบ้านเขาเลย "
ความจริงดำรงค์นั้นวางยานอนหลับไว้ในเครื่องดื่มของทั้งสองต่างหาก
พิมยิ้มแล้วเอ่ยอย่างเข้าใจ
" แม่จะมาขอโทษหนูทำไมละคะ หนูโตแล้ว
นานๆทีเห็นพ่อกับแม่ออกไปดื่ม ดีซะอีก แม่กับพ่อจะได้ไปเปิดหูเปิดตาเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง "
แม่มะลิพยักหน้าแล้วเอ่ยต่อ
" งั้นลูกพักผ่อนนะ เดี๋ยวแม่จะไปเอายามาให้ "
" หนูกินยาแล้วค่ะ แม่นั่นแหละกินข้าวแล้วพักผ่อนเถอะ "
" ได้ งั้นลูกนอนพักซะนะแม่ไม่กวนแล้ว "
พิมพยักหน้าเบาๆแล้วแม่มะลิก็หมุนตัวเดินออกไป
แล้วพิมก็ปิดประตูกลับเข้าไปนอนลงบนเตียง
ในเช้าวันต่อมาป๊อบก็มารับพิมไปโรงเรียนตามปกติ
หลังจากวันนั้น เตชินก็หายไปจากชีวิตพิม
พิมก็ใช้ชีวิตตามปกติ
หลักๆก็ทำหน้าที่ครู สอนหนังสือและเรียน ป.โท
ส่วนป๊อบก็จะคอยอยู่ข้างๆคอยชี้แนะและดูแล
รับส่งพิมตลอด
เวลาในการเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยของพิมนั้นช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน แป๊บๆก็ผ่านไปปีกว่าแล้ว
ในช่วงปิดเทอม ป๊อบพาพิมเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศ
เพื่อให้พิมได้พักผ่อนหย่อนใจ หลังจากที่เรียนและทำหน้าที่ครูอย่างไม่มีเวลาพัก
พวกเขาทั้งสองไปเดินเล่นด้วยกัน สัมผัสบรรยากาศอันหนาวเหน็บที่มีหิมะโปรยปรายตามท้องถนน
ในเช้าวันต่อมาพวกเขาก็พากันเดินขึ้นเขาไปยังร้านกาแฟบนเขา
ซึ่งร้านนี้เป็นเสน่ห์ของหมู่บ้านที่พวกเขาพักอยู่
เมื่อเข้าไปในร้านกาแฟด้านในอากาศอุ่นมาก
ทั้งสองเข้าไปสั่งกาแฟร้อนคนละแก้ว
แล้วมานั่งจิบกาแฟชมวิวทิวทัศน์ที่เป็นเทือกเขาเรียงกันสวยงามที่อยู่ไกลออกไป
ทั้งสองหันหน้ามองออกไปด้านนอกทอดสายตาชมความสวยงามของธรรมชาติที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ
โชคดีที่วันนี้หิมะไม่ตกท้องฟ้าเลยดูสดใสหน่อย
พิมหันไปมองป๊อบแล้วเอ่ยถามขึ้น
" คุณเคยมาที่นี่มาก่อนเหรอคะ "
ป๊อบยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นละมุนตาแล้วเอ่ย
" อืม...ครับ ตอนผมเรียนเวลาที่ผมคิดถึงคุณ
ผมจะชอบมานั่งจิบกาแฟที่นี่
แล้วมองออกไปไกลสุดขอบฟ้าอย่างเพลินๆ
คนเดียว พอจิตใจสงบลงก็กลับ "
ได้ยินดังนั้นพิมก็หันออกไปทอดสายตามองทิวทัศน์ข้างหน้าอย่างเงียบๆ
ป๊อบละสายตาจากทิวทัศน์หันไปมองหน้าพิมแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
" พิมคุณลืมเขาได้หรือยัง "
พิมยิ้มอ่อนแล้วเอ่ยตอบเขาในขณะที่สายตายังคงทอดมองไปข้างหน้า
" เขาเป็นเพียงความทรงจำหนึ่งเท่านั้น
มนุษย์ทุกคนไม่สามารถลืมความทรงจำได้หรอกค่ะ ยกเว้นจะเป็นอัลไซเมอร์ "
เธอหันไปยิ้มให้ป๊อบแล้วเอ่ยต่อว่า
" แต่จะลืมหรือไม่ลืมมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรค่ะเพราะทุกอย่างมันเป็นแค่ความทรงจำในอดีต
มนุษย์ทุกคนล้วนมีความทรงจำในอดีต
ที่เคยผ่านมาทุกคน
เพียงแต่ความทรงจำในอดีตของแต่ละคนนั้น
แม้ว่าจะผ่านมาปีกว่าแล้วที่เขาไม่อยากสนใจเธอ
แต่ทุกคืนวันเขานอนหลับไม่เคยสนิทเลย
เขาอดทนกับความเจ็บปวดที่คิดถึงเธอ แม้ชื่อของเธอจะเป็นชื่อต้องห้าม แม้เขาพยายามจะลืมเธอไป
แต่สุดท้ายใจของเขากลับจดจำเธออย่างดี
จำทุกรายละเอียดของเธอไม่เคยลืมเลย
สุดท้ายยาที่จะบรรเทาความทุกข์ใจของเขาก็คือการกลับมาดูรูปเก่าๆที่มีเธอให้หายคิดถึง
หญิงสาวเดินเข้ามานั่งลงข้างๆเขาแล้วมองตามที่เตชินมองออกไป
" คุณเตชิน คุณมองอะไรคะ "
เตชินลุกขึ้นแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา
" คุณรอผมที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวผมมา "
" ค่ะ "
จากนั้นเขาก็เดินออกไปจากร้านกาแฟ
แอบตามพิมกับป๊อบไปจนทั้งสองขึ้นรถแล้วขับผ่านหน้าเขาออกไป
เขามองตามรถที่ขับออกไปไกลแล้วพึมพำในใจอย่างเงียบๆ
[ คุณคงจะคบกับเขาแล้วสินะ ถึงได้มาเที่ยวด้วยกันไกลถึงที่นี่ ]
เมื่อคิดว่าพิมคบกับป๊อบใจเขาก็เจ็บจี๊ดรู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที แทบจะหายใจไม่ทั่วท้อง
หญิงสาวที่มากับเขารอในร้านกาแฟนานจนต้องออกมาตามเขา
พอเห็นเตชินเอามือจับหน้าอก เธอก็รีบเข้ามาหาเขาแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
" คุณเตชิน คุณเป็นอะไรไปคะ "
เตชินผลักเธอออกไปแล้วเอ่ยเสียงเย็น
" คุณรีบเข้าไปจ่ายค่าเครื่องดื่มซะ
ผมจะรอที่รถ "
เขาไม่มีอารมณ์มานั่งดื่มกาแฟแล้วตอนนี้
" ค่ะ "
หญิงสาวตอบรับอย่างไม่เต็มใจ แต่ในเมื่อมัน
เป็นคำสั่งของเตชินเธอก็ได้แต่ทำตาม
แล้วเตชินก็เดินกลับเข้าไปนั่งรอในรถ ส่วนหญิงสาวก็เดินเข้าไปในร้านกาแฟจ่ายค่าเครื่องดื่ม
เสร็จแล้วเธอก็เดินกลับมาหาเตชินที่รถ
แล้วเตชินก็ขับรถออกไปจากที่จอดรถของร้านกาแฟนั้นทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา