ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 150

พ่อคำกับแม่มะลิกลับมาที่บ้าน เดินเข้าไปดูในครัวเห็นข้าวกับกับข้าวยังไม่มีร่องรอยการกินเลย

จึงเดินไปเคาะประตูห้องลูกสาวแล้วเอ่ยขึ้น

" พิม ตื่นหรือยังลูก "

พิมได้ยินเสียงแม่ เธอก็รีบไปล้างหน้าล้างตา

แล้วออกมาเปิดประตูให้แม่

แม่มะลิมองหน้าลูกสาวที่ตาบวมแดงก็เอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วง

" ลูกเป็นอะไร ร้องให้เหรอ ลูกร้องให้ทำไม "

พิมยิ้มขึ้นแล้วเอ่ย

" หนูแค่ปวดหัวค่ะแม่ ไม่สบายนิดหน่อย

นอนพักสักหน่อยก็น่าจะดีขึ้นค่ะ "

แม่มะลิได้ยินดังนั้นก็ไม่ถามอะไรอีก

แต่กลับเอ่ยว่า

" เมื่อคืนแม่ขอโทษนะที่ไม่ได้กลับมานอนบ้าน

พ่อกับแม่คุยงานกับลุงดำรงค์ แล้วดื่มมากไปหน่อย พอเมาแล้วก็เผลอหลับบ้านเขาเลย "

ความจริงดำรงค์นั้นวางยานอนหลับไว้ในเครื่องดื่มของทั้งสองต่างหาก

พิมยิ้มแล้วเอ่ยอย่างเข้าใจ

" แม่จะมาขอโทษหนูทำไมละคะ หนูโตแล้ว

นานๆทีเห็นพ่อกับแม่ออกไปดื่ม ดีซะอีก แม่กับพ่อจะได้ไปเปิดหูเปิดตาเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง "

แม่มะลิพยักหน้าแล้วเอ่ยต่อ

" งั้นลูกพักผ่อนนะ เดี๋ยวแม่จะไปเอายามาให้ "

" หนูกินยาแล้วค่ะ แม่นั่นแหละกินข้าวแล้วพักผ่อนเถอะ "

" ได้ งั้นลูกนอนพักซะนะแม่ไม่กวนแล้ว "

พิมพยักหน้าเบาๆแล้วแม่มะลิก็หมุนตัวเดินออกไป

แล้วพิมก็ปิดประตูกลับเข้าไปนอนลงบนเตียง

ในเช้าวันต่อมาป๊อบก็มารับพิมไปโรงเรียนตามปกติ

หลังจากวันนั้น เตชินก็หายไปจากชีวิตพิม

พิมก็ใช้ชีวิตตามปกติ

หลักๆก็ทำหน้าที่ครู สอนหนังสือและเรียน ป.โท

ส่วนป๊อบก็จะคอยอยู่ข้างๆคอยชี้แนะและดูแล

รับส่งพิมตลอด

เวลาในการเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยของพิมนั้นช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน แป๊บๆก็ผ่านไปปีกว่าแล้ว

ในช่วงปิดเทอม ป๊อบพาพิมเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศ

เพื่อให้พิมได้พักผ่อนหย่อนใจ หลังจากที่เรียนและทำหน้าที่ครูอย่างไม่มีเวลาพัก

พวกเขาทั้งสองไปเดินเล่นด้วยกัน สัมผัสบรรยากาศอันหนาวเหน็บที่มีหิมะโปรยปรายตามท้องถนน

ในเช้าวันต่อมาพวกเขาก็พากันเดินขึ้นเขาไปยังร้านกาแฟบนเขา

ซึ่งร้านนี้เป็นเสน่ห์ของหมู่บ้านที่พวกเขาพักอยู่

เมื่อเข้าไปในร้านกาแฟด้านในอากาศอุ่นมาก

ทั้งสองเข้าไปสั่งกาแฟร้อนคนละแก้ว

แล้วมานั่งจิบกาแฟชมวิวทิวทัศน์ที่เป็นเทือกเขาเรียงกันสวยงามที่อยู่ไกลออกไป

ทั้งสองหันหน้ามองออกไปด้านนอกทอดสายตาชมความสวยงามของธรรมชาติที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ

โชคดีที่วันนี้หิมะไม่ตกท้องฟ้าเลยดูสดใสหน่อย

พิมหันไปมองป๊อบแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณเคยมาที่นี่มาก่อนเหรอคะ "

ป๊อบยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นละมุนตาแล้วเอ่ย

" อืม...ครับ ตอนผมเรียนเวลาที่ผมคิดถึงคุณ

ผมจะชอบมานั่งจิบกาแฟที่นี่

แล้วมองออกไปไกลสุดขอบฟ้าอย่างเพลินๆ

คนเดียว พอจิตใจสงบลงก็กลับ "

ได้ยินดังนั้นพิมก็หันออกไปทอดสายตามองทิวทัศน์ข้างหน้าอย่างเงียบๆ

ป๊อบละสายตาจากทิวทัศน์หันไปมองหน้าพิมแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

" พิมคุณลืมเขาได้หรือยัง "

พิมยิ้มอ่อนแล้วเอ่ยตอบเขาในขณะที่สายตายังคงทอดมองไปข้างหน้า

" เขาเป็นเพียงความทรงจำหนึ่งเท่านั้น

มนุษย์ทุกคนไม่สามารถลืมความทรงจำได้หรอกค่ะ ยกเว้นจะเป็นอัลไซเมอร์ "

เธอหันไปยิ้มให้ป๊อบแล้วเอ่ยต่อว่า

" แต่จะลืมหรือไม่ลืมมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรค่ะเพราะทุกอย่างมันเป็นแค่ความทรงจำในอดีต

มนุษย์ทุกคนล้วนมีความทรงจำในอดีต

ที่เคยผ่านมาทุกคน

เพียงแต่ความทรงจำในอดีตของแต่ละคนนั้น