ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 152

พิมเชื่อเขาก็โง่แล้ว ไม่กลัวเขาแล้วเธอควรจะกลัวใครล่ะ

เธอจับไปที่ลูกบิดก้านโยกแล้วเปิดประตูหมุนตัวก้าวออกไปจากห้อง

แต่เตชินกลับคว้าเอวเธอไว้แล้วจับก้านโยกของประตู จากนั้นก็ยกเธอขึ้นมาแบกไว้บนบ่าแล้วล็อกประตูไว้แน่น

" คุณเตชิน คุณปล่อยฉันลงนะ "

เตชินยกมุมปากขึ้นแล้วเอ่ย

" หึ ปล่อยคุณ คุณก็หนีผมไปน่ะสิ ผมอุตส่าห์

มาหาคุณถึงห้องคุณจะแล้งน้ำใจไปไหน

ให้ผมนอนด้วยแค่คืนเดียวก็ไม่ได้ เกินไปมั้ย

ในฐานะคนไทยด้วยกัน "

" คุณพล่ามอะไร ปล่อยฉันลง ฉันเดินเองได้

คุณอยากนอนก็นอนเลย ตามใจคุณ "

พิมที่อยู่บนบ่าของเตชินเอ่ยเสียงขุ่นอย่างหงุดหงิด

เตชินเดินมาที่เตียงแล้ววางพิมนอนราบลงบนเตียง

พิมรีบลุกขึ้นกระเถิบถอยห่างจากเขาทันที

แล้วเอ่ยเสียงแข็งด้วยแววตาดุดัน

" คุณเตชิน คุณอย่าคิดทำอะไรฉันเด็ดขาดนะ หากคุณรักฉันจริง คุณต้องให้เกียรติฉันสิ "

ยามคับขันเธอก็ต้องเอาตัวรอดไว้ก่อน

ในเมื่อเธอไม่มีทางเลือก

หากเขาแค่ขอนอนเฉยๆเธอก็ต้องจำใจยอมให้เขานอน

เตชินขึ้นมานั่งบนเตียงจ้องคนที่กระเถิบไปชิดหัวเตียงด้วยท่าทางหวาดกลัว เขาก็ยิ้มขึ้นมาแล้วเอ่ย

" คุณ ผมไม่ใช่ผีนะ คุณไม่ต้องกลัวผมขนาดนั้นก็ได้มั้ง "

พิมยังคงนั่งชิดหังเตียงจ้องเขาอย่างระมัดระวัง เขาเลยยกมือขึ้นมาตั้งฉากแบฝ่ามือออกแล้วเอ่ย

" โอเคๆ ผมรับปากว่าจะไม่ข่มขืนคุณ จะไม่

บุกทลวงจุดอ่อนหรือสัมผัสความนุ่มนวลของคุณ พอใจยัง "

คำพูดหยาบโลนที่ออกจากปากของเตชิน

ทำให้พิมถึงกับมองแรงทำตาเขียวใส่เขาด้วยหางตา แล้วเอ่ยอย่างเย็นชาว่า

" ทะลึ่งลามก หยาบคายที่สุด "

เตชินยิ้มแล้วนอนลงบนเตียงยอมรับคำด่า

ของพิมอย่างสบายใจ

สักพักเขาก็ลุกมานั่งหมุนตัวลงจากเตียงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำ

พิมนั่งกอดเข่าด้วยความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัย

เธอลงจากเตียงกำลังจะหนีออกไปจากห้อง

แต่เตชินกลับออกมาจากห้องน้ำแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณจะไปไหน "

พิมได้แต่ยืนทำหน้านิ่งทำเนียนคล้ายเดินลงจากเตียงปกติ เธอไม่รู้จะตอบเขายังไงผ่านไปห้าวิถึงเอ่ยขึ้น

" ปละ...เปล่า ฉันแค่.......แค่จะไปหยิบไดร์เป่าผม

มาเตรียมไว้น่ะ คุณกลับเข้าไปอาบน้ำเถอะ "

กว่าเธอจะคิดออกก็ถูกเตชินรู้ทันหมดแล้ว

" มานี่ มาอาบน้ำกับผม "

เตชินกวักมือเรียกเธอให้เข้าไปหา พอเธอไม่ยอมเข้าไปหา

เขาเดินมาจับมือเธอแล้วลากเธอเข้าไปในห้องน้ำ

" ไม่...ไม่นะ คุณเตชิน ฉันไม่อยากอาบน้ำ "

พิมก็ยื้อตัวเองสุดฤทธิ์แต่ก็แพ้แรงผู้ชายอยู่ดี

พอเข้าไปในห้องน้ำเตชินก้มหน้ามองเธอที่เตี้ยกว่า ในขณะที่สองมือของเขา จับเอวบางของเธอแน่นแล้วเอ่ย

" ไม่อยากอาบน้ำ คุณเป็นแมวหรือไง หื้ม "

จากนั้นเขาก็ยื่นมือไปเปิดน้ำทันที พิมที่ตัวชิดกับเขาได้แต่ทำหน้าบูดบึ้งอย่างไม่พอใจ

สุดท้ายเธอก็ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อหลังชิดผนังใต้ฝักบัว เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำที่ไหลลงมาจากข้างบน อย่างหนีไม่พ้น

เตชินเอาแชมพูมาบีบใส่ฝ่ามือแล้วสระผมให้เธอเบาๆ

เธอมองเขาด้วยความรู้สึกโกรธเคืองแล้วยื่นมือไปปิดน้ำจ้องหน้าเขาแล้วเอ่ยเสียงขุ่น

" คุณช่วยไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้ฉันหน่อย "

เตชินจ้องหน้าเธอแล้วผงกหัวเบาๆจากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไปเอาผ้าเช็ดตัวให้เธอ

พิมจึงรีบอาบน้ำล้างฟองสบู่ออก ทั้งที่ยังมีเสื้อเสื้อผ้าอยู่บนตัว

พอเตชินกลับเข้ามาในห้องน้ำ เธอก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวจากมือเขา แล้วเอ่ย

" คุณอาบต่อเถอะฉันอาบเสร็จแล้วขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน หนาว "

เตชินก็ไม่พูดอะไรอีกรีบเข้าไปอาบน้ำ

แล้วตามเธอออกมา

เตชินหันไปมองพิมแล้วเอ่ย

" ผมพูดจริงๆนะพิม "

พิมยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ยขึ้นเสียงกร้าวด้วยความโมโห

" คุณเลิกพล่ามแล้วหยุดเสแสร้งสักที

ผู้หญิงที่มากับคุณนอนห้องเดียวกันกับคุณล่ะ

คุณจะอธิบายยังไง จะบอกว่าเธอเป็นน้องสาวคุณหรือว่าเป็นญาติฝ่ายไหนของคุณล่ะ "

พิมโมโหจนสุดขีดเพราะไม่สามารถทนฟังคำโกหกหว่านล้อมของเตชินได้อีก

" พิม... "

เตชินเอ่ยเสียงเบาไม่รู้จะพูดอะไรอีก

ส่วนพิมก็เงียบไปพยายามสงบสติอารมณ์ที่ระเบิดออกมา สักพักเธอก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบและฟังดูเหนื่อยใจ

" พอเถอะ ฉันขอร้องคุณล่ะ หากคุณรักฉันจริงอย่าทำกับฉันแบบนี้อีกเลย ปล่อยฉันไปตามทางของฉันเถอะ ฉันเหนื่อย "

เธอเกลียดคนที่นอกใจแฟนหรือภรรยาเป็นชีวิตจิตใจ ดังนั้นเธอจะไม่มีวันกลับไปหาเขา ที่ไม่รู้จักพออีกแล้ว

พอพิมพูดถึงผู้หญิงที่เขาควงมา เขาก็พูดหรือแก้ตัวอะไรไม่ได้อีก

พอพิมขอให้ปล่อย เขากลับพูดบ่ายเบี่ยงว่า

" คุณอารมณ์ไม่ดี เราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กันเลยนะ ผมง่วงแล้ว ขอนอนก่อนนะ "

จากนั้นเขาก็นอนลงข้างๆพิมพร้อมกับยื่นมือไปจับข้อมือพิมไว้แน่น กลัวเธอจะหนีไป

พิมโกรธจนร้องให้ออกมาที่ทำอะไรเขาไม่ได้สลัดไปก็ไม่หลุดสักที

จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยก็เสี่ยงเจ็บปวดใจเสี่ยงช้ำใจ เธอปวดหัวไปหมดแล้วตอนนี้

เธอนั่งพิงหัวเตียงอย่างเหนื่อยใจในขณะที่มือข้างหนึ่งของเธอถูกพันธนาการด้วยมือของเตชิน

เธอหลับตาลงแล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้มลงมา เพราะอากาศหนาวเธอจึงหลับไปอย่างง่ายดาย

พอลมหายใจเธอสม่ำเสมอ เตชินก็ค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วจับเธอนอนลงข้างๆเขา

จ้องใบหน้างามที่ขนตาเปียกไปด้วยน้ำตา

แล้วก้มลงจูบบนหน้าผากเธอเบาๆ

[ ผมขอโทษนะพิม ต่อไปผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว

ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจหรือเจ็บช้ำน้ำใจอีก

ผมจะเลิกนิสัยที่ไม่ดีเพื่อคุณผมจะพิสูจน์ให้คุณดูว่าผมทำได้จริงๆ ]

เขารักพิม รักยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น สำหรับเขาแล้วชีวิตนี้เขาขาดพิมไม่ได้แล้วจริงๆ