ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา ตอนที่ 152 ฉันเหนื่อย

บุกทลวงจุดอ่อนหรือสัมผัสความนุ่มนวลของคุณ พอใจยัง "

คำพูดหยาบโลนที่ออกจากปากของเตชิน

ทำให้พิมถึงกับมองแรงทำตาเขียวใส่เขาด้วยหางตา แล้วเอ่ยอย่างเย็นชาว่า

" ทะลึ่งลามก หยาบคายที่สุด "

เตชินยิ้มแล้วนอนลงบนเตียงยอมรับคำด่า

ของพิมอย่างสบายใจ

สักพักเขาก็ลุกมานั่งหมุนตัวลงจากเตียงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำ

พิมนั่งกอดเข่าด้วยความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัย

เธอลงจากเตียงกำลังจะหนีออกไปจากห้อง

แต่เตชินกลับออกมาจากห้องน้ำแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณจะไปไหน "

พิมได้แต่ยืนทำหน้านิ่งทำเนียนคล้ายเดินลงจากเตียงปกติ เธอไม่รู้จะตอบเขายังไงผ่านไปห้าวิถึงเอ่ยขึ้น

" ปละ...เปล่า ฉันแค่.......แค่จะไปหยิบไดร์เป่าผม

มาเตรียมไว้น่ะ คุณกลับเข้าไปอาบน้ำเถอะ "

กว่าเธอจะคิดออกก็ถูกเตชินรู้ทันหมดแล้ว

" มานี่ มาอาบน้ำกับผม "

เตชินกวักมือเรียกเธอให้เข้าไปหา พอเธอไม่ยอมเข้าไปหา

เขาเดินมาจับมือเธอแล้วลากเธอเข้าไปในห้องน้ำ

" ไม่...ไม่นะ คุณเตชิน ฉันไม่อยากอาบน้ำ "

พิมก็ยื้อตัวเองสุดฤทธิ์แต่ก็แพ้แรงผู้ชายอยู่ดี

พอเข้าไปในห้องน้ำเตชินก้มหน้ามองเธอที่เตี้ยกว่า ในขณะที่สองมือของเขา จับเอวบางของเธอแน่นแล้วเอ่ย

" ไม่อยากอาบน้ำ คุณเป็นแมวหรือไง หื้ม "

จากนั้นเขาก็ยื่นมือไปเปิดน้ำทันที พิมที่ตัวชิดกับเขาได้แต่ทำหน้าบูดบึ้งอย่างไม่พอใจ

สุดท้ายเธอก็ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อหลังชิดผนังใต้ฝักบัว เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำที่ไหลลงมาจากข้างบน อย่างหนีไม่พ้น

เตชินเอาแชมพูมาบีบใส่ฝ่ามือแล้วสระผมให้เธอเบาๆ

เธอมองเขาด้วยความรู้สึกโกรธเคืองแล้วยื่นมือไปปิดน้ำจ้องหน้าเขาแล้วเอ่ยเสียงขุ่น

" คุณช่วยไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้ฉันหน่อย "

เตชินจ้องหน้าเธอแล้วผงกหัวเบาๆจากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไปเอาผ้าเช็ดตัวให้เธอ

พิมจึงรีบอาบน้ำล้างฟองสบู่ออก ทั้งที่ยังมีเสื้อเสื้อผ้าอยู่บนตัว

พอเตชินกลับเข้ามาในห้องน้ำ เธอก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวจากมือเขา แล้วเอ่ย

" คุณอาบต่อเถอะฉันอาบเสร็จแล้วขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน หนาว "

เตชินก็ไม่พูดอะไรอีกรีบเข้าไปอาบน้ำ

แล้วตามเธอออกมา

เธอรู้ดีว่าวันนี้เธอไม่ได้ไปไหนแน่ เพราะเตชินมาเฝ้าในห้อง

หากป๊อบรู้เข้าต้องไม่ยอมแน่ และอาจจะโกรธจนเกิดการทะเลาะวิวาท

เธอปวดหัวมากกับเรื่องนี้มาก คนหนึ่งเป็นเหมือนยารักษาและอีกคนเป็นดั่งเชื้อโรคที่ตามติดทุกครั้งที่เจอ

เธอนั่งเป่าผมอย่างอย่างเหม่อลอยคิดไม่ตกว่าจะหาทางออกเรื่องนี้ยังไง ในเมื่อเตชินก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งไป

[ โอ้ย ทำไมๆๆ ไม่จบไม่สิ้นสักที ]

เธอหงุดหงิดใจอย่างมาก เตชินเดินเข้ามาหาเธอ เธอจึงลุกหนีแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

" ฉันเป่าผมเสร็จแล้ว คุณเป่าต่อเถอะ "

เธอเอาไดร์ยัดใส่มือเขาแล้วเดินไปนั่งบนเตียง

รอคุยกับเขาอย่างเงียบๆ

พอเตชินเป่าผมเสร็จก็เดินขึ้นมานั่งบนเตียงข้างๆเธอ เธอจึงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้านิ่ง

" คุณเตชิน เรามาใช้เหตุผลคุยกันดีๆได้มั้ย "

เตชินพยักหน้าพร้อมกับเอ่ย