ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 153

ตอนค่ำๆเสียงโทรศัพท์ของพิมก็ดังขึ้น

เธอก็เริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

เตชินหยิบโทรศัพท์ของพิมมาดู เห็นชื่อป๊อบปรากฏบนหน้าจอที่โทรเข้า

เขาจะกดรับสายแต่พิมกลับเอ่ยขึ้นเสียงขุ่นพร้อมกับลุกมานั่งพิงหัวเตียงทำตาดุใส่เขา

" อย่ารับนะ เอาคืนมานี่ แล้วเงียบๆด้วย "

เธอแย่งโทรศัพท์คืนจากมือของเตชิน

แล้วกดรับสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อน

" ค่ะ คุณป๊อบ "

ป๊อบที่อยู่ปลายสายก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยเจือความรู้สึกเป็นห่วง

" ทำไมคุณรับสายช้า หลับเหรอ ไม่สบายหรือเปล่า "

" ใช่ค่ะ ฉันหลับอยู่ คุณไม่ต้องห่วงค่ะฉันสบายดี "

" ครับ ตอนนี้ก็ค่ำแล้วคุณหิวหรือยังเราออกไปทานข้าวข้างนอกกันมั้ย "

" ได้ค่ะ งั้นวางสายเลยนะคะ พิมจะออกไปแล้ว "

" ครับ "

แล้วพิมก็กดวางสายไป จากนั้นเธอ ก็หันไปมองเตชินที่นั่งข้างๆ แล้วเอ่ย

" ฉันจะไปทานข้าวข้างนอกกับคุณป๊อบ

คุณกลับไปหาผู้หญิงของคุณซะ ป่านนี้เธอคงอยู่ไม่สุขแล้ว "

" ผมไปด้วย "

เตชินเอ่ยขึ้นขอไปด้วยอย่างหน้าตาเฉย

" ไม่ได้ "

พิมรีบปฏิเสธเสียงเข้มพร้อมกับทำตาดุ

" คุณจะไปทานข้าวที่ไหน "

" ฉันไม่รู้ "

พิมเอ่ยตอบอย่างเย็นชา แล้วลุกไปเปลี่ยนชุด

เตชินก็ไม่ถามเซ้าซี้อะไรเธออีก แต่กลับเอ่ย

" เจอกันที่ร้านอาหารนะ "

จากนั้นเขาก็ลงจากเตียง เดินออกไปจากห้องของพิมทันที

พิมยืนอึ้งปากเผยอออกมามองตามเขาไปอย่างเหลือเชื่อ แล้วพึมพำเบาๆ

" ไม่บอกก็รู้เหรอ? "

พอแต่งตัวเสร็จ พิมก็เดินออกมาจากห้อง

ป๊อบที่อยู่ห้องข้างๆก็เปิดประตูออกมาเช่นกัน

พอล็อคประตูเสร็จเขาก็เอ่ยขึ้น

" ไปกันเถอะครับ "

แล้วทั้งสองก็ออกไปจากโรงแรม เดินท่องราตรีที่มืดมิดแต่สว่างไสวด้วยไฟระยิบระยับยามค่ำคืน

ป๊อบพาพิมเข้าไปในร้านอาหารใกล้ๆโรงแรมที่พวกเขาพักอยู่

แล้วเดินไปนั่งโต๊ะที่อยู่มุมสุด หยิบเมนูขึ้นมาสั่งอาหารโดยมีพนักงานยืนรับออเดอร์อยู่ตรงหน้า

หลังจากสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว พิมก็นั่งนิ่ง

ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกกังวล

กลัวจะเจอกับเตชินจริงๆ แต่อาหารยังไม่ทันเสิร์ฟ

ร่างสูงใหญ่ที่มีใบหน้าหล่อเหลาสวมเสื้อโค้ทสีดำตัวใหญ่

ทับเสื้อคอเต่าแขนยาวสวมกางเกงสีดำรองเท้าบูทแบรนด์ดัง

เดินเข้ามาในร้านอาหารพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาสะสวยปากแดงเซ็กซี่ชวนมอง

เดินควงแขนเขาข้างกาย ดูแล้วช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ

ทันทีที่เห็นเตชินดวงตาพิมก็เบิกกว้างขึ้น

มองไปทางเขาพร้อมกับพึมพำในใจ

[ เขามาจริงๆ เขารู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่นี่ ]

เตชินเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะพิมพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นทักทาย เม้มริมฝีปากยิ้มให้พิม

ป๊อบเห็นแววตาของพิมดูตื่นตะลึง มองไปทางข้างหลังเขา

เขาเลยหันไปดู พอเห็นเป็นเตชิน สีหน้าเขา

ก็ดูเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

แล้วหันหน้ากลับมาถามพิมด้วยความแปลกใจว่า

" เขามาได้ยังไง "

พิมละสายตาจากเตชินแล้วกลับมาสนใจป๊อบที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับส่ายหน้าแล้วเอ่ยตอบ

" ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ "

แล้วทั้งสองก็ไม่พูดอะไรอีกได้แต่นั่งนิ่งไปอย่างเงียบๆ

เตชินเดินมาถึงโต๊ะที่ทั้งสองนั่งอยู่ เขาก็มองไปยังป๊อบแล้วเอ่ยขึ้น

" บังเอิญจริงๆเลย ขอนั่งร่วมโต๊ะด้วยนะครับ "

เตชินขอตรงๆแบบนี้ ป๊อบจะปฏิเสธก็ดูไม่เหมาะเกินไป แม้จะไม่เต็มใจให้นั่งด้วย

แต่ก็ต้องให้เกียรติไว้หน้ากันเขาจึงเอ่ยตามมารยาทในฐานะคนรู้จัก

" เชิญครับ "

" ขอบคุณครับ "

แล้วเตชินก็นั่งลงข้างๆพิมอย่างหน้าตาเฉย

ทำเอาทุกคนถึงกับอึ้งคาดไม่ถึงว่าเตชินจะนั่งข้างพิม

สีหน้าพิมดูอึดอัดชัดเจน ป๊อบได้แต่เงียบข่มความไม่พอใจเอาไว้ในใจ

ในใจของเขาตอนนี้อัดแน่นเต็มไปด้วยความหึงหวง

แต่เตชินกลับไม่สนใจเลยสักนิด ว่าเขาจะคิดยังไงหรือรู้สึกเช่นไร

ในเมื่อคนที่ป๊อบควงนั้นคืออดีตภรรยาที่เขายังรักมากและหวงแหนอยู่ เขาจะแคร์คนอื่นทำไม