ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 17

พิมเอาข้าวไปให้เตชินเสร็จเธอก็เอ่ยว่า

" ฉันเอาข้าวมาส่งคุณแล้ว วันนี้ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอก ขอลางานหนึ่งวันนะคะ "

เตชินเงยหน้าขึ้นมามองเธอแล้วเอ่ย

" คุณจะไปไหน ให้ผู้ช่วยคังไปส่งสิ "

ได้ยินดังนั้นเธอก็รีบเอ่ยปฏิเสธทันที

" ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเรียกรถเองได้ ฉันมีนัดกับเพื่อนที่ทำงานสายนี้ด้วยกัน วันนี้เป็นวันหยุดเขาพอดี เลยนัดเจอกันค่ะ "

สำหรับเธอแล้ว เธอจะให้คนอื่นมารู้เรื่องส่วนตัวของเธอไม่ได้

และยิ่งไม่ชอบให้คนอื่นมาละลาบละล้วงเรื่องของเธอแม้แต่นิดเดียว

เตชินทำท่าเข้าใจแล้วเอ่ย

" ผมจะให้คุณลาแค่วันเดียวนะ เย็นนี้กลับมาแล้วมารายงานตัวกับผมด้วย "

ได้ยินดังนั้นเธอรู้สึกอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา

[ นี่มันแม่บ้านประเภทไหนกัน ต้องรายงานเวลาเข้าเวลาออก นี่มันทหารองครักษ์ชัดๆ ]

เธอพึมพำในใจแล้วเอ่ยตอบว่า

" ค่ะ เมื่อไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวค่ะ "

เอ่ยจบเธอก็เดินออกไปจากห้องของเตชิน

รถแท็กซี่ที่เธอเรียกก็มารอที่หน้าบริษัท

เมื่อลงไปถึงหน้าบริษัท เธอก็ขึ้นรถไป เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความดีใจ

สีหน้าเต็มไปด้วยความสุข ที่เมื่อคืน อาจารย์

ป๊อบทักแชทมาหาเธอว่า

( พิม พรุ่งนี้คุณว่างมั้ย ผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เลยอยากชวนคุณไปดูหนังเป็นเพื่อนผมหน่อย )

เธอจึงพิมพ์แชทตอบไปว่า

( แล้วฟ้าใสไม่กลับมาด้วยเหรอคะ )

อาจารย์ป๊อบเลยตอบว่า

( ฟ้าใสไม่ได้กลับมาครับ )

( ผมขอเบอร์โทรพิมได้มั้ย )

เธอจึงตอบว่า

( ได้ค่ะ )

แล้วส่งเบอร์โทรไปให้อาจารย์ป๊อบทันที

อาจารย์ป๊อบโทรมาหาพิม เธอกดรับสายแล้วเอ่ย

" สวัสดีค่ะอาจารย์ "

อาจารย์ป๊อบเอ่ยขึ้น

" พรุ่งนี้คุณว่างมาเจอผมมั้ย ผมอยากเจอคุณ "

อาจารย์ป๊อบพูดออกมาตรงๆว่าอยากเจอพิม

ทำเอาพิมถึงกับแก้มแดงไปถึงใบหู

เมื่อคนที่เธอแอบชอบมาบอกว่าอยากเจอเธอ โอกาสดีๆที่จะได้เดทกันแบบนี้ไม่ได้มีบ่อย

หากเธอปฏิเสธก็เท่ากับปล่อยโอกาสให้หลุดมือไป เธอยิ้มแล้วเอ่ยตอบไปว่า

" ค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะไปพบอาจารย์ "

แล้วทั้งสองก็นัดแนะเวลาสถานที่แล้วก็วางสายไป

พิมนั่งในรถคนเดียวสีหน้าดูอิ่มเอิบไปด้วยความสุข

อาจารย์ป๊อบนั่งรอพิมพ์หน้าโรงหนัง

เขาชอบพิมมานาน

แต่ไม่มีโอกาสสารภาพรักเลย เพราะพิมเป็นนักศึกษาของเขา

ดังนั้นสิ่งเดียวที่เขาทำได้คือ อดทนรอให้เธอเรียนจบ

แต่พอเธอเรียนจบ เขาก็ต้องไปเรียนต่อเมืองนอก

เขารู้สึกไม่สบายใจเลยที่เห็นพิมเป็นแม่บ้าน

ที่บ้านของเตชิน

เขาไม่ไว้ใจเตชินกลัวเตชินจะชอบพิม

แล้วชิงตัดหน้าเขาไปหนึ่งก้าว

เมื่อพิมมาถึงก็เดินเข้าไปหาอาจารย์ที่นั่งหันหลังให้ แล้วเอ่ย

" อาจารย์รอนานมั้ยคะ "

ได้ยินเสียงคนที่เฝ้ารอ อาจารย์ป๊อบก็ลุกขึ้น

หันมามองพิมด้วยความดีใจแล้วเอ่ย

" ไม่นานเลย "

จากนั้นก็เอ่ยต่อว่า

" พิม คุณอย่าเรียกผมว่าอาจารย์อีกเลย เรียกผมว่าพี่หรือป๊อบเฉยๆดีกว่านะ เพราะผมไม่ใช่อาจารย์ของคุณแล้ว "

ได้ยินดังนั้น ลึกๆแล้วเธอดีใจจนเนื้อเต้น เธอยิ้มแล้วเอ่ยตอบว่า

" ได้ค่ะ "

ป๊อบเลยเอ่ยต่อว่า

" ไหนลองเรียก พี่ป๊อบหรือป๊อบเฉยๆซิ "

พิมเขินจนเผลอเอาผมทัดใบหู แล้วเอ่ยเรียก

" พี่ พี่ป๊อบ "

ป๊อบดีใจและมีความสุข ที่สถานะของพวกเขาเปลี่ยนไปอีกขั้นแล้ว

จากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้น

" หนังจะเริ่มฉายแล้ว เข้าไปข้างในกันเถอะ "

" ค่ะ "

แล้วเขาก็ยื่นมือมาจับมือพิมไว้เดินจูงมือเธอเข้าไปในโรงหนัง

พิมมองไปยังมือของตัวเองที่ถูกมือใหญ่กุมเอาไว้แน่นอย่างมีความสุข

ราวกับฝันไป ไม่คิดว่าวันหนึ่ง เธอกับอาจารย์จะได้จูงมือกันไปดูหนังด้วยกันแบบนี้

[ ถึงตายก็นอนตายตาหลับแล้ว ]

เธอแอบพึมพำในใจเบาๆ สำหรับเธอในโลกใบนี้ จะมีสักกี่คน ที่สมหวังกับคนที่แอบชอบมานาน

ทั้งสองนั่งดูหนังกันอย่างเงียบๆ พอหนังจบพวกเขาก็เดินออกมาจากโรงหนัง

ป๊อบจึงหันมาถามพิมว่า

" เย็นแล้วเราไปหาอะไรทานกันดีมั้ย "

พิมพยักหน้า ป๊อบจึงเอ่ยถามต่อว่า

" คุณอยากทานอะไร "

เธอคิดว่า กว่าเธอจะมีโอกาสได้อยู่กับคนที่แอบชอบ เธอก็อยากจะอยู่กับเขานานๆ

เธอจึงเอ่ยขึ้น

" งั้นเราไปกินชาบูมั้ยคะ "

" เอาสิขอแค่คุณอยากกิน ผมกินได้หมด "

แล้วทั้งสองก็เดินไปที่ร้านชาบู นั่งทานชาบูกันอย่างเอร็ดอร่อย

พอทานเสร็จพวกเขาก็เดินเล่นต่อ เพื่อให้อาหารที่ทานเข้าไปได้ย่อย

เมื่อรู้สึกว่าดึกมากแล้วพิมจึงเอ่ยขึ้น

" เอ่อ พี่ป๊อบ นี่ก็ดึกมากแล้วฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่าค่ะ "

ป๊อบจึงเอ่ยขึ้น

" ให้ผมไปส่งนะ "

ความจริงเธอก็อยากให้เขาไปส่ง แต่เธอกลัว

เตชินจะรู้ จึงเอ่ยปฏิเสธไป

" ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเรียกแท็กซี่ดีกว่า "