ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 21

คุณหญิงจารวีเอาก็ยิ้มอย่างมีความหวังเช่นกัน

ที่ลูกชายยอมเห็นด้วยกัณัชชาแบบนี้

แต่เตชินกลับเอ่ยขึ้น ด้วยสีหน้าเรียบเฉยเย็นชา

ทำลายความหวังของทุกคนจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

" แต่จะไม่จดทะเบียนสมรสกับณัชชา ผมไม่ได้รักณัชชา และคนที่ผมรักก็ไม่ใช่ณัชชา

คุณแม่อย่ามาคาดหวังจากผมกับณัชชาอีกเลย ผมรักณัชชาแบบพี่น้อง

รักเหมือนน้องสาวแท้ๆ ผมอยากให้เธอได้พบเจอคนดีๆ ที่รักและดูแลเธอได้

นี่คือความหวังดีของพี่ชายคนหนึ่งที่มีต่อน้องสาว "

ได้ยินดังนั้นรอยยิ้มของณัชชาก่อนหน้านี้ค่อยๆหุบลง

น้ำตาค่อยๆซึมออกมาจากแววตา ด้วยความผิดหวังและเสียใจ

เธอรักเขามาตลอด ทุกคนรู้ โลกรู้ จนถูกจับคู่ให้แต่งงาน

แม้เธอจะรู้ว่าเขาไม่ได้รักเธอ แต่ทุกครั้งที่เขาแสดงความเป็นห่วงเป็นใย

เธอก็เข้าใจว่าเขามีใจให้เธอ เพียงแต่ไม่กล้าพูดออกมา

ทุกครั้งที่เธอ เดือดร้อน ต้องการความช่วยเหลือ ต้องการพบเขา เขาจะมาทันที แบบนี้ถ้าไม่เรียกว่ารักจะเรียกว่าอะไร

แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ชัดเจนเมื่อทุกคำพูด

ออกจากปากของเขา

บอกว่ารักเธอ แต่รักเธอในฐานะน้องสาว

ดับความหวังที่จะเป็นภรรยาเขา

ที่มีเพียงอันน้อยนิดของเธอลงไปทันที

แล้วเตชินก็หันมาพูดกับณัชชาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์

" ณัชชาเองก็เลิกคิดที่จะหาวิธี ให้เราได้อยู่ด้วยกันในฐานะที่ไม่ใช่พี่น้องสักที

เราโตมาด้วยกัน ที่พี่ดูแลณัชชามาตลอดเพราะพี่รักณัชชา แต่รักในแบบพี่ชายรักน้องสาว

พี่รักและห่วงใย ตามใจณัชชามาตลอด เพราะพี่เห็นณัชชาเป็นน้องสาวของพี่

หากความรักความห่วงใยที่พี่มีให้ณัชชา ทำให้ณัชชาเข้าใจผิดและสับสน พี่ขอโทษ "

เมื่อพูดชัดเจนแล้ว เขาก็หันหลังหมุนตัวเดินออกไปขึ้นรถ

โดยไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเลยแม้แต่น้อย

คุณหญิงจารวีเห็นณัชชาร้องให้ด้วยความเสียใจและผิดหวัง ก็เข้าไปโอบเธอแล้วเอ่ยปลอบ

" หนูณัชชา แม่ขอโทษนะลูกที่แม่สั่งสอนลูกชายแม่ไม่ดี

บางทีอาจจะเป็นเพราะเตชินเครียดอยู่ เลยพูดออกมาแบบนั้น

หนูอย่าเพิ่งคิดมากเลย ใครๆก็รู้กันว่าเตชินรักหนูมาก อย่าร้องนะ

เดี๋ยวแม่จะไปจัดการนังคนใช้ชั้น...เอ่อ จะไปคุยกับสาวใช้บ้านเตชิน ให้เธอเลิกยุ่งกับเตชินดีมั้ย "

คุณหญิงจารวีรักและเอ็นดูณัชชาเหมือนลูกแท้ๆ

ณัชชารู้จักเตชินดี เมื่อเตชินพูดชัดเจนขนาดนี้แล้ว

เธอไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ไปมากกว่านี้

ที่ผ่านมาเพราะเธอเข้าใจผิดเอง อาจจะเป็นเพราะความหล่อเหลาของเตชิน

และการดูแลเอาใจใส่อย่างดีของเขา

ทำให้เธอกลัวจะสูญเสียเขาไปให้คนอื่นแล้วไม่ได้รับความรักแบบนั้นอีก

ตอนนี้เธอคิดได้แล้ว ต่อให้หวงแหนแค่ไหน

เมื่อโตขึ้นถึงวัยอันควร ก็ต้องยอมรับ

ยอมปล่อยเขาไปรักคนอื่น ต่างคนต่างก็ต้องไปสร้างครอบครัวของตัวเอง

แต่ความเป็นพี่น้องก็ยังคงอยู่ตลอดไปไม่มีวัน

เปลี่ยนแปลง นี่คือความจริงในชีวิต

เธอใช้นิ้วมือปาดน้ำแล้วยิ้มให้คุณหญิงจารวีแล้วเอ่ยว่า

" คุณแม่ไม่ต้องไปแล้วค่ะ พี่เตชินก็พูดชัดเจนแล้ว ที่ผ่านมาเพราะหนูเข้าใจผิดเอง

เพราะหนูไม่ยอมรับความจริง เพราะเอาแต่กลัวความสัมพันธ์ของเราจะเปลี่ยนไป

จึงคิดแต่จะครอบครองเขาไว้โดยไม่สนใจว่าเขาจะยินดีหรือเปล่า

แต่วันนี้หนูเข้าใจทุกอย่าง อย่างแจ่มแจ้งแล้ว

เราไม่สามารถครอบครองเขาได้ หากเขาไม่มีใจ